ΧΑΤΖΗΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ
(στον πίνακα)
Γράφει ο Γιάννης Κασιώτης
Και πως είναι δυνατόν να επικυριαρχήσει στο μυαλό σου άλλο όνομα, άλλος προσδιορισμός, άλλο σήμα αναγνώρισης, όταν επί έξι χρόνια ακούγαμε στην ίδια τάξη τους δεκάδες καθηγητές που πέρασαν από τη γυμνασιακή μας μαθητεία, να αποκαλούν τους μαθητές με το επώνυμο και μόνον και όχι με άλλον προσδιορισμό;
Χατζηθεμιστοκλή-Παυλίδης-Χατζηνικολάου-Σκανδαλίδου-Παπάτσου-Στεφανέλη- Ζερβάνος-Αργυριάδης-Κεφαλιανού- Ουρανός και όλοι οι λοιποί, με τα καταγεγραμμένα στο βαθμολόγιο τους επώνυμα προσφωνούντο.
Η επαναλαμβανόμενη και διαδοχική αναφορά, εντυπωνόταν στα αρχεία του μυαλού μας έτσι, ώστε μετά από δεκάδες χρόνια να ρωτά ο ένας τον άλλο, για τρίτο συμμαθητή προσδιορίζοντάς τον με το επώνυμο.
Χατζηθεμιστοκλή λοιπόν Καλλιόπη του Κωσταντίνου. Χατζηθεμιστοκλή για τους συμμαθητές. Πόπη για όλους τους άλλους.Σ’ αυτήν αναφέρεται η παρούσα γραφή και σ’ αυτήν απευθύνεται. Συμμαθήτρια όλων όσων προηγήθηκε η αναφορά, του γράφοντος και πολλών άλλων.
΄Εξι χρόνια κοινής πορείας .Βρεθήκαμε στα δώδεκά μας και χωρίσαμε στα δεκαοχτώ. Αγόρια αμούστακα, άτριχα με κοντοπαντέλονα. Κοριτσάκια με πλεξούδες, ποδίτσες και κατάλευκα γιακαδάκια, παιδούλες με την αθωότητα να φεγγοβολά στα αφτιασίδωτα προσωπάκια τους.
Χωρίσαμε άντρες υπό εκκόλαψη και κοπέλες ολοκληρωμένες.
Η κοινή πορεία μας ξεκίνησε φοβισμένη και κατέληξε συντροφική, γλυκιά και δεμένη σαν το τσιμέντο με το σίδερο.
Στα έξι χρόνια μας, παίξαμε, γελάσαμε, κοροϊδευτήκαμε, ανταγωνισθήκαμε, αλληλοπειραχθήκαμε, αγαπηθήκαμε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. Μα χρόνια μετά συνειδητοποιήσαμε την ποιότητα και τη δύναμη της αγάπης, το δέσιμό μας και την ανάγκη να έχει ο ένας τον άλλο φίλο, όπως τότε. Τι να πρωτοθυμηθώ Χατζηθεμιστοκλή από τα άγουρά μας χρόνια;
Το γατί που έβαλε στην τετάρτη τάξη κάτω από το θρανίο σου, ένας από εμάς και όταν αυτό έκαμε «νιάου» πετάχτηκες ουρλιάζοντας; Και όλοι οι αρσενικοί μπασμένοι στο κόλπο, να σου γελάμε κοροϊδευτικά; Ε τον δράστη τον ξέρεις. Τον ήξερες από τότε. ΄Ολοι τον ξέραμε.Κι αν δεν τον ξέραμε, είμασταν βέβαιοι, ότι αυτός ήταν. ΄Ενας τα έκανε όλα τα ακραία.
Να σου θυμίσω στις γραπτές εξετάσεις στην έκτη, όταν ανταλλάξαμε κόλλες στη Στερεομετρία γιατί δυσκολευόμασταν να λύσουμε την άσκηση, ψάχνοντας να βρούμε , πώς θα προσδιορίζαμε το ύψος της επικλινούς τριγωνικής πλευράς της πυραμίδας; Θυμάσαι με τι επιδεξιότητα και σε άπιαστο από το μάτι χρόνο ανταλλάξαμε, λύσαμε και ξαναπήραμε ο καθένας την κόλλα του, την ώρα που ο μαθηματικός Κατσαρέλης καυχιόταν ότι ήταν αετός και κανένας δεν τον ξεγελά; Μα στη δική μας την άψογη συνεργασία, εμείς είμασταν τα αετόπουλα και κείνος ο μπούφος.
΄Η να σου θυμίσω όταν στην έκτη στην ετήσια θεατρική παράσταση « Ο Λέων της Σπάρτης» που είχα την τιμή να είμαι ο Λέων και συ η σύζυγός του, που με προσποιητή απροσεξία το ίδιο πειραχτήρι, μπήκε στο χώρο που πήγες να αλλάξεις την ποδιά με το χιτώνα και αναστατώθηκε η σκηνή από τον απίστευτο συμμαθητή μας που όλα τα αποτολμούσε.
Πέρασαν τα όμορφα χρόνια της αθωότητας, αλλά για σένα Πόπη ο Θεός επεφύλαξε μοναδική ευλογία και πορεία ζωής. Συντρόφεψες πολύ νωρίς και δια βίου με τον Μύρο. Το ταίριασμα υπήρξε μοναδικό και τέλειο. Ένας εξαίρετος επιστήμονας (έχω απόλυτη προσωπική γνώση), σώφρων ,ευφυής, περήφανος με την εντιμότητά του να αγγίζει την τελειότητα της έννοιας, έμελλε να ταιριάξει με τη δική σου αξιοπρέπεια, την αδιαμφισβήτητη σωφροσύνη, την αρχοντική περηφάνια, την πλέρια καλοσύνη και την απαράμιλλη καταδεκτικότητά σου.
Το ταίριασμά σας σαν ζεύγος συζυγικό υπήρξε μοναδικό. «Ο Μύρος και η Πόπη», « η Πόπη και ο Μύρος».Αυτός ο απλούστατος προσδιορισμός περιέχει κάτι πολύ περισσότερο και σημαντικότερο από τον εννοιολογικό προσδιορισμό. Περιέχει την τέλεια αγάπη, την απόλυτη ταύτιση, το μοναδικό σεβασμό, τον απόλυτο Αποστολοπαυλικό κανόνα του «…και έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν…».Και δεν υπήρξατε μόνο μια σαρξ, υπήρξατε ένα μυαλό, μια πνοή, μια ανάσα, μια ψυχή, μια καρδιά, έτσι που το αντάμωμά σας να είναι απρόσβλητο από οποιαδήποτε ενέργεια ή απειλή.
Όμως αυτό που συνέβη στις 3 Αυγούστου 2023 δεν ήταν ανθρώπινη ενέργεια. ΄Ηταν θέλημα και εντολή άλλου, γι’ αυτό και ήταν αδύνατη η αποφυγή.
Πόπη μου καλή και αγαπημένη. Ξέρω πόσο μ’ αγαπούσες. Μου το’χες πει και μου το’χες δείξει άλλωστε άπειρες φορές. Με συγκλόνισε ο φυγεμός σου. Προς στιγμή σκέφθηκα, να σου πω όσα σου γράφω στην Εκκλησία. ΄Υστερα κατάλαβα πως θα μου ήταν όχι απλά δύσκολο, αλλά αδύνατον. Ο συγκλονισμός μου τόσο από το γεγονός όσο και από την αναπάντεχα αιφνιδιαστική μορφή του, μου κάρφωναν τα ήπατα και μου περόνιαζαν τη ψυχή, τόσο που δυσκολεύτηκα και να σ’ αποχαιρετήσω.
Πόπη: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισαι, τον δρόμο τετέλεκας. Απόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει σοι ο Κύριος…». Μα πριν σου τον αποδώσει ο Κύριος στον έχει αποδώσει ο Μύρος σου. Τα παιδιά και εγγόνια σου. Όλοι εμείς οι αγαπημένοι σου. Σύμπαν το νησί που μεγάλωσες και το απέναντι από το οποίο οι γονικές σου ρίζες. Τον δικαιούσαι. Για τη σωφροσύνη σου, για την εντιμότητά σου, για την καθαρότητα του είναι σου, για την ταπεινοφροσύνη σου, για την αυτογνωσία σου, για τη συνετή περηφάνεια σου, για την αγάπη σου στον άνθρωπο, για τη σεμνότητά σου, για το υπέροχο και μόνιμο χαμόγελό σου, μέσα από το οποίο διέτρεχαν όλες σου οι αρετές.
Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός θα σε κατατάξει στον πιο χλοερό τόπο του παραδείσου.
Ανεξίτηλη πυροσφραγίδα στις καρδιές μας η μορφή και η μνήμη σου.
Ι.ΚΑΣΙΩΤΗΣ
