για την σημερινή πρώτη ημέρα της άνοιξης και μέρα της ποίησης
Στις σκοτεινές μέρες του καιρού μας η άνοιξη που έρχεται και ο λόγος ο καλός, είναι μια ελπίδα!
(από την παράδοση της Αντιμάχειας, ‘’λόγια της αγάπης και του έρωτα’’ από τον αεί-ποτε Κώστα Μουνούχα),
‘’λόγια της αγάπης του έρωτα’’
—Τατί ‘με γω! τατί ‘σε συ! τα τι ζωή κρατούμε!
Τούτον τον άθλιον καιρόν πως θα τον νταγιαντούμε;
—Δεν τα γεντώ πουλάκι μου γιατι ‘σαι κλειδωμένη.
Βγαίνεις τον μήνα μια φορά, πέρδικα πλουμισμένη!
—Πέρδικα ‘μαι γω;
—Πέρδικα ‘σαι μάτια μου με τα φερσίματα σου!
Με ψήσαν και με μάραναν αυτά τα ψέματα σου!
—Ψεύτρα ‘μαι γώ;
—Ψεύτρα δεν είσαι μάτια μου και γω το ψέμα λέω
Και γω για το κορμάκι σου νύχτα και μέρα κλαίω!
—Γιατί κλαίς;
—Κλαίω για το κορμάκι σου πουν άσπρο σαν το γάλα
Να κρεμμαστώ στην πόρτα σου ν’ ανάψω σαν λαμπάδα!
—Ε κακά-ψυχρά!
—Θέλεις πικρά, θέλεις θερμά, θέλεις μαριολεμένα,
Τρεις άγγελοι απ τον ουρανό μου τόπανε και μένα!
—Τι σούπανε;
—Μούπαν για το κορμάκι σου να πέσω να πάρω!
Κι αν δεν το πάρω μάτια μου να πέσω να πεθάνω!
—Ε! πόθανε!
—Θέλεις το κόρη θέλεις το, να πέσω να πεθάνω;
Να πέσω να ψυχομαχώ στα γόνατα σου επάνω;
—Ε! Μην κλαίς και σκιάζομαι!
—Μην σκιάζεσαι αγάπη μου και γω δεν σ’ απαρνίσκω!
Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς θ’ άρχομαι να σε βρίσκω!
—Πού θα με βρείς;
—Στην κλίνη σου αγάπη μου, ο κάθε νιός σε ρίζει!
Αγάπα τον αυτόν τον νιό, όπου σε τριγυρίζει!
—Ποιος ειν’ αυτός;
—Είναι κοντός είναι λιανός είναι και καμωμένος
Φορεί το φέσι του στραβά σαν νέος παινεμένος!
—Ποιος τον επαίνεσεν;
—Η αφεντιά σου αγάπη μου κι όλη η φαμελιά σου!
Να μ’ αξιώσει ο Θεός νάμπω στην αγκαλιά σου!
(για την μεταφορά Ν. Μυλωνάς)
