«Έφυγε» σήμερα το πρωί σε νοσοκομείο της Αθήνας, έπειτα από πολύμηνη μάχη με την ανίατη ασθένεια ο καλός φίλος της Κω και πολλών ανθρώπων της, Γιώργος Γανωτάκης, σε ηλικία 56 ετών.
Μια αγνή και ευαίσθητη ψυχούλα. Ήταν αυτό που είχε γράψει ο Άκης Πάνου σε ένα τραγούδι του «…τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του».
Αυτό το «δικό του κόσμο» τον σύνδεσε με την Κω και τους ανθρώπους της τα τελευταία 12- ίσως και περισσότερα- χρόνια.
Γεννημένος στη Νότια Αφρική από πατέρα Κρητικό (Σφακιανό – πάντα δήλωνε υπερήφανος για την καταγωγή του, μιας και τον ‘μπέρδευαν’ για δήθεν αλλοδαπό ή ρομά, επειδή ήταν λίγο μελαμψός, ενώ στο άκουσμα της Κρητικής λύρας δάκρυζε…) και μητέρα από τη Ν. Αφρική, παιδί πολύτεκνης οικογένειας.
Ήξερε 4-5 γλώσσες και είχε εργαστεί ως γκρουμ, σερβιτόρος κλπ σε διάφορα μεγάλα ξενοδοχεία στην Αθήνα (Κάραβελ κ.α.) όπως και σε άλλες τουριστικές περιοχές της Ελλάδας (σε στιγμές «αναλαμπής» μπορούσες να καταλάβεις ότι ήταν άνθρωπος πολύ έξυπνος και κοσμοπολίτης-πολυταξιδεμένος).
Πριν την Κω, έμενε για κάποια χρόνια στη Λίνδο της Ρόδου όπου είχε επίσης συγγενείς.
Μετά τη «στροφή» στη ζωή του ήρθε στην Κω κι έμενε κάπου στους Αγίους Αποστόλους στη Λαγκάδα, ενώ τα τελευταία δύο-τρία χρόνια είχε μετακομίσει στο Πλατάνι.
Άνθρωπος απλός,ευγενικός,πρόσχαρος και κοινωνικός ήταν γνώριμος στους περισσότερους ανθρώπους της Κω οι οποίοι επίσης τον αγαπούσαν και τον βοηθούσαν παντοιοτρόπως (είχε πάντα να λέει τα καλύτερα για τον Ναθαναήλ, τον Πραξιτέλη, τον Σταύρο, τον Τάσο, τον Χαλήλ, τη Ρεϊχάν και τους γείτονές του στο Πλατάνι, τον Σπύρο, τις δίδυμες και τόσους άλλους…)
Πριν περίπου ενάμιση χρόνο καταδικάστηκε ερήμην… για μια παλιά υπόθεση που είχε (ήταν το θύμα ενός μεθυσμένου Άγγλου τουρίστα που τον είχε «σουγιαδιάσει» στο μηρό και είχε τραβήξει πολλά τα τελευταία χρόνια και από αυτό τον άδικο τραυματισμό του).
Λόγω της μετακόμισης δεν είχε λάβει την κλήση για το δικαστήριο και έτσι με την καταδίκη του μεταφέρθηκε στις φυλακές Κω. Όσοι τον γνωρίζαμε θεωρήσαμε εντελώς άδικη την φυλάκισή του, ειδικά ως άτομο με ειδικές ανάγκες (έπαιρνε επίδομα της Πρόνοιας για τη συντήρησή του).
Μετά από 3-4 μήνες όμως που άρχισε να εκδηλώνεται η ασθένειά του έγινε σαφές ότι «ήταν η πρόνοια του Θεού» που το επέτρεψε να γίνει αυτό, γιατί πως αλλιώς θα αντιμετώπιζε μόνος του στην απομόνωσή του, την τόσο επώδυνη περιπέτεια με την υγεία του.
Θα πέθαινε χωρίς να έχει άνθρωπο να τον κοιτάξει…
Έτσι από τις φυλακές Κω, μόλις άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της ασθένειας, διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού κι από κει νοσηλεύθηκε στα ογκολογικά νοσοκομεία για περίπου 11 μήνες.
Καλό ταξίδι και καλή ανάπαυση εν ειρήνη αγαπητέ μας φίλε Γιώργο, θα μείνεις πάντα στη σκέψη και στην καρδιά μας, σαν άλλος ένας… «φτωχός Λάζαρος», που «αυτός ο κόσμος δεν ήταν για σένα».
*Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης -μας το ζήτησε ο ίδιος σε μια τελευταία τηλ. επικοινωνία- πέρα από όλους τους άλλους που θυμόταν απ’ την Κω και στον συγκρατούμενό του, φίλο Νάσο- που του στάθηκε κάτι παραπάνω από αδελφός και προσωπικός νοσοκόμος (δίνοντας του αλεσμένο φαγητό και νερό με το κουταλάκι για να κρατηθεί) μέχρι τέλους που έφυγε, εντελώς εξαϋλωμένος.
Η κηδεία του θα γίνει στο Κοιμητήριο Σχιστού στον Πειραιά.
αιωνια του η μνημη, ο Θεος να τον αναπαυση, αθανατος