Μανώλης Ουρανός στον «Σ»: «Προσπάθησα να εξυπηρετήσω όλον αυτόν τον κόσμο ο οποίος δεν έφταιγε σε τίποτα, ήθελε Παιδίατρο»

Μανώλης Ουρανός, Παιδίατρος: «Προσπάθησα να εξυπηρετήσω όλον αυτόν τον κόσμο ο οποίος δεν έφταιγε σε τίποτα, ήθελε Παιδίατρο»

«Είναι δύσκολο μετά από 43 χρόνια να πεις φεύγω, αλλά δυστυχώς η ζωή κάνει αυτό τον κύκλο. Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν και επειδή είμαι 80 πλέον, νομίζω ότι είναι ώρα να φύγω όρθιος και όχι ξαπλωμένος από το ιατρείο»

 

 

«Στην Κω έχουνε μπερδέψει την πρωτοβάθμια με τη δευτεροβάθμια και είναι επικίνδυνο καμιά φορά. Δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη στην Κω δεν υπάρχει, είναι μόνο η ιδιωτική»

 

«Δεν ακούει κανένας τον Ιατρικό Σύλλογο. Ούτε πριν, ούτε τώρα. Λες δύο τρία πράγματα που πρέπει να κάνουν, απλά πράγματα, δεν είναι όλα λεφτά, αλλά εάν δεν τα πει δημοτικός σύμβουλος, δεν σε ακούει κανείς. Αλλά ο δημοτικός σύμβουλος αμφιβάλω αν ξέρει θέματα υγείας»

 

«Αξιολόγηση του γιατρού όχι για την ειδικότητά του ή τις γνώσεις του, αλλά την ψυχοσύνθεσή του, για την συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους και ασθενείς. Δεν μετράει μόνο η γνώση, αλλά και το τι άνθρωπος είναι ο καθένας»

 

«Ο Ιπποκράτης το Ασκληπιείο το έκανε στη Λάμπη; Παίζει ρόλο και το κλίμα της περιοχής. Εκεί που λένε ότι θα γίνει τώρα το νέο νοσοκομείο, είναι από την κάτω πλευρά του δρόμου με τόση υγρασία που δεν μπορείς να φανταστείς. Ένα νοσοκομείο μέσα στην υγρασία»

 

«Πες ότι, μετά από χρόνια γίνεται το νέο νοσοκομείο. Αυτό που υπάρχει τώρα, τι θα γίνει; Ας μας απαντήσουν…»

 

«Κάθε φορά συμμετέχουν σε συλλαλητήρια για την υγεία 50 άτομα. Αν όμως σε μια παραλία που βάζουν 50 ομπρέλες πουν, βάλτε 20, μπορεί να επαναστατήσει όλη η Κως»

 

«Τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που βλέπω όλα αυτά τα χρόνια για τα παιδιά, είναι η πολυφαρμακία (τα αντιβιοτικά δίνονται σαν καραμέλες) και η παχυσαρκία. Πάρα πολλά τα παχύσαρκα παιδιά στην Κω»

 

 

 

Επί 43 χρόνια, υπηρέτησε πιστά την Παιδιατρική στην Κω ως ιδιώτης γιατρός. Ο ισχυρισμός ότι, έζησε την ιστορία της Παιδιατρικής στην Κω, ισχύει πέρα για πέρα, αφού όταν εγκαταστάθηκε στο νησί, ο όρος Παιδίατρος ήταν άγνωστος. Ο λόγος για τον Παιδίατρο Μανώλη Ουρανό, ο οποίος σε συνέντευξή του στον «Σ» αμέσως μετά την συνταξιοδότησή του, μιλά για όλα αυτά τα χρόνια. Τι αντιμετώπισε, τις προκλήσεις, τις χαρές και τις πίκρες, τους αγώνες.. Θα λέγαμε ότι, η συνέντευξη  αποτελεί τρόπον τινά ένα «ταξίδι» στο χρόνο μέσα από τα μάτια του κ. Ουρανού.

 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 

Ερ: Γιατρέ μου, θέλω να μου πεις δυο λόγια για τη ζωή σου, εν είδει βιογραφικού, για να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τον άνθρωπο Μανώλη. Ούτως ή άλλως, η προσφορά σου όλα αυτά τα χρόνια στην Παιδιατρική είναι ανεκτίμητη. Και αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη…

Μ.Ο.: Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά έζησα εκεί για λίγα χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν διευθυντής στην Αγροτική Τράπεζα και οι μεταθέσεις ήταν συχνές. Οι υπάλληλοι της Τράπεζας τότε γυρνούσαν όλη την Ελλάδα. Φύγαμε, λοιπόν, και πήγαμε στην Κρήτη και από εκεί στα Δωδεκάνησα. Συγκεκριμένα, από το 1955 έως το 1960 ζήσαμε στην Κάλυμνο και από το 1960 έως το 1965 στην Κω.

Είχα περάσει Οδοντίατρος στην Θεσσαλονίκη, αλλά επειδή δεν μου άρεσε αυτή η ειδικότητα έφυγα και πήγα στην Ιταλία, στην Μπολόνια, σε ένα πανεπιστήμιο πραγματικά σπουδαίο. Να φανταστείς ήταν το μόνο πανεπιστήμιο στην Ιταλία που είχε και Αμερικάνους φοιτητές. Τελειώνοντας, έκανα αγροτικό στη Λάρισα και πέρασα θαυμάσια. Τότε ήταν μονιασμένοι οι γιατροί, δεν ήταν όπως τώρα που ο ένας δεν μιλάει στον άλλο. Αμέσως μετά, έκανα ειδικότητα στο «Αγία Σοφία». Είχα έναν φανταστικό καθηγητή, τον Νίκο Ματσανιώτη και έναν υφηγητή που μετά έγινε καθηγητής, τον Ανδρέα Κωνσταντόπουλο, που είναι πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας και πρόεδρος της Παγκόσμιας Παιδιατρικής Εταιρείας.

Ερ: Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να έρθεις στην Κω;

Μ.Ο.: Να σου πω ότι μπορούσα να μείνω στο Αγία Σοφία. Ήμουν και πρόεδρος των νοσοκομειακών γιατρών. Όταν το είπα στον Ματσανιώτη, με ρώτησε εάν ήμουν καλά… «Είσαι σοβαρός; Στην Κω δεν έχουν Παιδίατρο, δεν έχουν παιδιατρική παιδεία. Θα φτύσεις αίμα εκεί που θα πας» μου είχε πει. Όμως, το είχα αποφασίσει και σε αυτό συνέβαλε και ο φίλος μου και συμμαθητής μου Αριστοτέλης Παυλίδης, που μου είχε φάει τα αφτιά. «Έλα στην Κω γιατί δεν έχουμε παιδίατρο» μου έλεγε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Επειδή ήξερα το νησί, είχα τελειώσει εδώ το «Ιπποκράτειο», το αποφάσισα.

Ερ: Πότε ήρθες στην Κω;

Μ.Ο.: Ήρθα στις 20 Οκτωβρίου του 1981 με ένα Autobianchi κόκκινο…

Ερ: Ήσουν μαζί με την Μαρία τότε;

Μ.Ο.: Ναι, είχαμε γνωριστεί στη Λάρισα. Ήρθε ένα χρόνο μετά από εμένα.

Ερ: Γιατί επέλεξες να ιδιωτεύσεις και όχι να εργαστείς στο νοσοκομείο;

Μ.Ο.: Δεν ήθελα να πάω στο ΕΣΥ, αλλά στην Κω ήμουν και νοσοκομειακός και ιδιώτης και είχα όλα τα ταμεία.

Ερ: Πού ανοίγεις το πρώτο ιατρείο;

Μ.Ο: Στην πάροδο της 25ης Μαρτίου. Μετά που ήρθε η Μαρία, πήγαμε στην Ιπποκράτους 20Α μέχρι που πέθανε. Αυτό ήταν για μένα ένα πολύ μεγάλο χτύπημα.

Ερ: Κι έμεινες μόνος σου με δυο πολύ μικρά παιδάκια.

Μ.Ο.: Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Κανένας δεν ξέρει όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού σου τι προβλήματα  έχεις. Η Μαρία με στήριξε πάρα πολύ. Εκτός από σύντροφος, μου αρέσει η λέξη σύντροφος, μεγάλη κουβέντα, με βοήθησε και στο ιατρείο με τις γνώσεις της. Όπως γνωρίζεις, ήταν Μικροβιολόγος.

Ερ: Από το 1981 μέχρι το τέλος του 2023, όλα αυτά τα χρόνια, έχεις βιώσει όλη την ανάπτυξη, σε εισαγωγικά ή μη η λέξη, της Παιδιατρικής στην Κω. Πες μου, πώς ήταν η κατάσταση, πώς εξελισσόταν μέσα στα χρόνια;

Μ.Ο.: Όταν ήρθα, είδα πράγματα που… Τι να σου πρωτοπώ…  Με πήραν τηλέφωνο, θυμάμαι κανά δυό φορές, για κάποια περιστατικά, και σκέφτηκα μήπως έκανα λάθος στο αεροπλάνο και πήγα προς την Αφρική…

Ερ: Δηλαδή;

Μ.Ο.: Ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ένα παιδάκι που είχε Ηπατίτιδα Α. Το φέρανε στο ιατρείο και ήταν  χαρακωμένο το κεφάλι του με ξυράφι και αιμορραγούσε… Τι να πρωτοθυμηθώ… Έλεγα για καλλιέργεια ούρων και με κοιτούσανε παράξενα. Δεν ήξεραν οι άνθρωποι.

Ερ: Μέχρι τότε, ποιοι κουράριζαν τα παιδιά;

Μ.Ο.: Οι Παθολόγοι. Αυτό εννοούσε ο Ματσανιώτης όταν μου είπε για έλλειψη παιδιατρικής παιδείας. Οι Παθολόγοι δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά. Εάν είχαν, τότε δεν θα υπήρχαν οι Παιδίατροι.

Ερ: Απ’ όσο γνωρίζω, δεν εργαζόσουν μόνο στο ιατρείο σου…

Μ.Ο.: Ναι. Με βρήκε ο Γιώργος Σβύνος, ήταν στο Εργατικό Κέντρο, και μου είπε, «οι εργαζόμενοι δεν έχουν Παιδίατρο στο ΙΚΑ, δεν πας;», και πήγα. Μετά, ο Περής μου είπε ότι το ΤΕΒΕ δεν έχει Παιδίατρο και πήγα. Ο στρατός, η αεροπορία, το ναυτικό, οι παπάδες, ήταν ξεχωριστά ταμεία… Την ημέρα μπορεί να έβλεπα 80 – 100 παιδιά, με ένα μισθό 15.000 – 20.000 δραχμές τότε… Να σου πω ότι πήγαινα και στη Νίσυρο με καΐκι για τρία χρόνια. Αμισθί βέβαια. Δεν είχαν ούτε ζυγαριά…  Προσπάθησα να εξυπηρετήσω όλον αυτόν τον κόσμο ο οποίος δεν έφταιγε σε τίποτα, ήθελε Παιδίατρο. Κάποιος έπρεπε να πάει. Μετά ήρθε η συνάδελφος Παιδίατρος Μαρία Κοσμοπούλου, η οποία δεν πήρε πολλά ταμεία. Εκείνο που επίσης ανοίξαμε για πρώτη φορά, ήταν το ΠΙΚΠΑ που κάναμε εμβόλια.

Ερ: Το ΠΙΚΠΑ βοήθησε πολύ κόσμο διότι οι υπηρεσίες του ήταν δωρεάν.

Μ.Ο.: Να φανταστείς, ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε στα σχολεία και κάναμε «μαντού» και της φυματιώσεως το εμβόλιο και νομίζω ότι όλα αυτά ήταν ένα μικρό λιθαράκι που βάλαμε όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο εγώ, αλλά και η Κοσμοπούλου που μπορώ να πω, ήτανε κυρία. Ήταν πολύ καλή και είχαμε και καλές σχέσεις. Δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα.

Ερ: Τώρα μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι, εκείνα τα χρόνια δεν μέναμε σχεδόν ποτέ χωρίς Παιδίατρο. Υπήρχε μεταξύ σας συνεννόηση για το πότε θα φύγει ο ένας ή ο άλλος.

Μ.Ο.: Έτσι γινότανε περίπου, υπήρχε μια συνεννόηση, αλλά υπήρχαν και κάποιες ανάγκες προσωπικές. Ένα άλλο που θεωρώ σημαντικό είναι το να απαντάς στους γονείς όταν σε χρειάζονται όπου κι αν βρίσκεσαι, ειδικά ο Παιδίατρος, διότι, για παράδειγμα, μπορεί αυτή τη στιγμή το παιδί με 38 πυρετό να χοροπηδάει και σε 5 ώρες να επιδεινωθεί μέχρι και να πεθάνει. Τόσο γρήγορα γίνεται η αλλαγή. Στον ενήλικα πάει προοδευτικά ενώ στο παιδί απότομα και πρέπει να απαντήσεις όταν σε καλούν.

Ερ: Θήτευσες αρκετά χρόνια στην προεδρία του Ιατρικού Συλλόγου. Ενός Συλλόγου πολύ ενεργού, με γενικές συνελεύσεις ανοιχτές στο «Μαριτίνα», κι όταν λέω «ανοιχτές» εννοώ για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι καταγράφαμε τα όσα λέγατε και κάναμε ρεπορτάζ. Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνη την εποχή;

Μ.Ο.: Τι να πω; Θέλαμε να βοηθήσουμε. Δεν είναι μόνο η παρουσία σαν Παιδίατρος, αλλά να μπορέσεις να βοηθήσεις, να στήσεις κάτι στο νησί που πολλές φορές ο κόσμος αναγκάζεται να φύγει για απλά πράγματα. Δεν θα πω να είχαμε ένα νοσοκομείο π.χ. τριτοβάθμιο τύπου «Παίδων», ούτε ότι θα κάναμε χειρουργεία ανοιχτής καρδιάς, αλλά μια πνευμονία μπορούσαμε να την κρατήσουμε, μια ουρολοίμωξη, μια αφυδάτωση, κάποια απλά πράγματα που είναι όμως δευτεροβάθμια περίθαλψη και όχι πρωτοβάθμια. Στην Κω έχουνε μπερδέψει την πρωτοβάθμια με τη δευτεροβάθμια και θα σου εξηγήσω γιατί είναι επικίνδυνο καμιά φορά. Προσπαθούσαμε να δούμε πώς μπορεί να στελεχωθεί ένα νοσοκομείο με τις βασικές τουλάχιστον ειδικότητες, και βέβαια, όχι ένα γιατρό σε κάθε ειδικότητα. Δεν μπορεί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, 30 μέρες το μήνα, 365 το χρόνο να είναι ένα άτομο, δεν αποδίδει. Αυτό είναι και επικίνδυνο. Μυαλό είναι αυτό, δεν μπορεί να σου ‘ρθει όλη η ιατρική εκείνη τη στιγμή, όταν π.χ. βλέπεις ένα παιδί.

Για τις γενικές συνελεύσεις του Ιατρικού Συλλόγου, να σου πω πως οι νέοι γιατροί δεν ενδιαφέρονται καθόλου. Υπάρχουν γιατροί που σε λίγο θα πάρουν σύνταξη, που δεν έχουν έρθει ποτέ στον Ιατρικό Σύλλογο. Την ημέρα της ψηφοφορίας όσοι πάνε. Η αλήθεια είναι ότι, δεν ακούει κανένας τον Ιατρικό Σύλλογο. Ούτε πριν, ούτε τώρα.

Ερ: Τι εννοείς;

Μ.Ο.: Λες δύο τρία πράγματα που πρέπει να κάνουν, απλά πράγματα, δεν είναι όλα λεφτά, αλλά εάν δεν τα πει δημοτικός σύμβουλος, δεν σε ακούει κανείς. Αλλά ο δημοτικός σύμβουλος αμφιβάλω αν ξέρει θέματα υγείας.

Ερ: Ποια ήταν τότε η κατάσταση στο νοσοκομείο;

Μ.Ο.: Ήταν τραγική. Για παράδειγμα να σου πω ότι, δε είχαμε τέντα οξυγόνου. Γιατί ξέρεις, στην Κω έχουμε πάρα πολλά αναπνευστικά προβλήματα λόγω κλίματος. Άντε τώρα να φτιάξεις εσύ όλο αυτό το πράγμα… Θυμάμαι ότι βράζανε ευκάλυπτο, διότι δεν υπήρχαν εισπνεόμενα τότε. Εκ των υστέρων είδανε ότι ο ευκάλυπτος επιδεινώνει τη δύσπνοια σε μερικά παιδιά. Η κατάσταση ήταν άγρια. Να σου πω ότι συνεργάστηκα άριστα με το προσωπικό του νοσοκομείου, αλλά οι νοσοκόμες ήταν πρακτικές, δεν είχαν βγει από σχολή. Να πω εδώ ότι, γιατροί που έφυγαν πρόσφατα, είχαν προσληφθεί την δεκαετία του ’80. Το νοσοκομείο τότε είχε βασικές και μη βασικές ειδικότητες. Αρχίζει, λοιπόν, σιγά – σιγά να στελεχώνεται, έγινε και η επέκταση με την καινούργια πτέρυγα…

Ερ: Να θυμίσουμε ότι, δημιουργήθηκε και η Νεφρολογική μετά από προσπάθειες του συναδέλφου σου Νίκου Νικολακάκη.

Μ.Ο.: Έφτυσε αίμα ο Νίκος για να γίνει. Μετά πήγε στο Ρέθυμνο και έφτιαξε μια Νεφρολογική κλινική που την ζήλευε όλη η Κρήτη.

Ερ: Και περνάνε τα χρόνια, μπαίνουμε σε επόμενη δεκαετία…

Μ.Ο.: Κάποια στιγμή ήρθαν δυο αξιόλογοι Παιδίατροι στο νοσοκομείο. Μάλιστα ο ένας έκατσε καμιά 5ετία. Φτιάξανε ένα τμήμα παιδιατρικό γιατί σε ένα δωμάτιο όλα μαζί τα παιδιά δεν γίνεται. Βοήθησε και τους εξωτερικούς γιατρούς, διότι ο Παιδίατρος, μέχρι που είναι ακόμα νέος και έχει έρθει από ένα μεγάλο νοσοκομείο, θυμάται κάποια πράγματα, αλλά η ιατρική τρέχει με ταχύτητα φωτός, δεν μένει στο 1970…

Ερ: Είναι ένα θέμα αυτό, θεωρώ πολύ σημαντικό. Γίνεσαι γιατρός και τι κάνεις μετά; Δεν πρέπει να μετεκπαιδεύεσαι; Να μαθαίνεις τις εξελίξεις;

Μ.Ο.: Ε βέβαια, όχι να πηγαίνεις σε ένα Παιδιατρικό, για παράδειγμα, συνέδριο για διακοπές ή για να συναντήσεις την πρώην φιλενάδα σου… Όχι σε τέτοια συνέδρια που δεν μπαίνει κανένας μέσα στην αίθουσα, αλλά μιλάμε, το κράτος να σε στείλει υποχρεωτικά για να δεις τι έχει αλλάξει, τι θυμάσαι…  Γιατί εγώ βλέπω τώρα αυτά που είχαμε τα μπλοκάκια που γράφαμε θεραπείες και μου σηκώνεται η τρίχα. Νεφροτοξικά όλα τα φάρμακα τότε. Δεν χρησιμοποιούνται πλέον. Θέλω να πω ότι και τότε και τώρα, κανένας δεν κάνει μια αξιολόγηση. Εμφανίζεται ένας Ουρανός Παιδίατρος. Εντάξει, πες ότι ξέρει ιατρική. Τι τύπος είναι; Χωρίς συνέντευξη δεν σε παίρνουν πουθενά. Σε κανένα ξένο νοσοκομείο.

Ερ: Συγνώμη γιατρέ μου, για ποια αξιολόγηση μιλάς; Την αίτησή σου για να προσληφθείς σε ένα νοσοκομείο δεν την εγκρίνει ένα ειδικό συμβούλιο; Δεν θυμάμαι πώς το λένε…

Μ.Ο.: Αξιολόγηση του γιατρού όχι για την ειδικότητά του ή τις γνώσεις του, αλλά την ψυχοσύνθεσή του, για την συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους και ασθενείς. Δεν μετράει μόνο η γνώση, αλλά και το τι άνθρωπος είναι ο καθένας.

Ερ: Με λίγα λόγια, ένας γιατρός να εξετάζεται και για το φέρεσθε. Ήτοι, εάν έχει ψυχολογικά προβλήματα, εάν είναι αλκοολικός, χρήστης ουσιών κ.λ.π.

Μ.Ο.: Καλά το κατάλαβες. Αυτό εννοώ.

Ερ: Τέτοιου είδους αξιολόγηση δεν υπάρχει στη χώρα μας.

Μ.Ο.: Τίποτα.

Ερ: Γιατρέ μου, όλα αυτά τα χρόνια που υπηρέτησες στο νησί μας, έζησες την κατασκευή του «χλιδάτου» τότε ΙΚΑ, του Κέντρου Υγείας στην Αντιμάχεια… Δηλαδή, εποχές που γίνονταν πράγματα. Σήμερα, πού βρίσκονται αυτά; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά θέλω απάντηση.

Μ.Ο.: Καταρχάς μην ξεχάσεις ότι ήρθαν και γιατροί αξιόλογοι στην Κω και δουλέψανε και με άσχημες συνθήκες. Θα αναφέρω το φίλο μου Αντώνη Μίχα, Χειρουργό στο νοσοκομείο, και πιστεύω ότι του πέσαν και τα μαλλιά από την αγωνία του. Θυμάσαι ότι έμεινε μόνος του ένα χρόνο. Έβαλε καινούργιες μεθόδους λαπαροσκοπικά που δεν υπήρχανε… Τα ξεχνάει αυτά ο κόσμος, αλλά έγιναν.

Ερ: Τώρα που ανέφερες τον Αντώνη, φίλος αγαπημένος, έχουμε ζήσει μαζί δύσκολες καταστάσεις…, θυμήθηκα ότι κάμποσα χρόνια πριν είχατε αναλάβει εσείς οι δύο να κάνετε κάτι για το χώρο της υγείας στην Κω.

Ερ: Ναι, αλλά για να κάνεις κάτι, αν δεν έχεις στατιστική υπηρεσία, δεν γίνεται. Μια ειδικότητα είναι και αυτή του στατιστικολόγου.

Ερ: Δεν υπάρχει αυτή η ειδικότητα για την Κω, ούτε και επιδημιολόγου. Θυμάμαι τον Αγγειοχειρουργό Γιώργο Κοπάδη να μου λέει ότι έπρεπε να έχουμε και επιδημιολογικά στοιχεία για το νησί μας. Αυτό θα βοηθούσε πάρα πολύ την ιατρική γενικότερα.

Μ.Ο.: Εννοείται. Ξέρουμε πόσα παιδιά γεννιούνται στην Κω. Ξέρουμε όμως τις ηλικίες, π.χ. πόσα είναι από μηδέν μέχρι 6 μηνών, από 6 μηνών μέχρι 1 έτους, από 2 έως 6 και από 6 έως 12, διότι άλλη είναι η παθολογία ανά ηλικία. Δεύτερον, ξέρουμε ποιες είναι οι παθήσεις στην περιοχή μας; Έχουμε αναπνευστικά; Έχουμε τροχαία; Έχουμε κακοήθειες; Έχουμε καρδιοπάθειες; Τι έχουμε; Γιατί αυτό είναι χρήσιμο για να φτιάξεις ένα καινούργιο νοσοκομείο, να ξέρεις τι κλίνες θα πρέπει να έχει η χειρουργική, η καρδιολογική κ.λ.π. και σε ποιες ειδικότητες πρέπει να δώσεις μεγαλύτερη βάση. Έχουμε πολλά τροχαία, άρα και χειρουργικά και ορθοπεδικά. Θέλω να πω ότι, για να γίνει ένα νοσοκομείο δεν είναι τόσο απλό. Εμφανίζεται ο κάθε δήμαρχος και λέει θα γίνει εκεί. Καμία σχέση, ούτε δήμαρχος, ούτε έπαρχος, ούτε τίποτα. Δεν έχει λόγο κανένας δήμαρχος, δεν ασχολείτο ο δήμαρχος με τα νοσοκομεία. Δεν έχει γνώσεις, ούτε εμείς, δεν έχουμε γνώσεις, απλώς έχουμε μια εμπειρία λόγω δουλειάς. Μπορεί να ενδιαφέρεται γενικότερα, αλλά δεν θα πει που θα στηθεί το νοσοκομείο. Υπάρχουν εξειδικευμένα γραφεία που ασχολούνται με αυτό. Προς τιμή της, η Μαρία Κυπραίου όταν ήταν έπαρχος, ήρθε σε επαφή με ένα τέτοιο γραφείο, αλλά δεν ξέρω μετά γιατί δεν προχώρησε. Με είχαν ρωτήσει εάν έχουμε στατιστικά στοιχεία. Απάντησα ότι, δεν είχαμε ως Ιατρικός Σύλλογος, αλλά ούτε κανείς ασχολείται. Με ρώτησαν και για τις κλίνες, διότι αυτοί τις κανονίζουν ανάλογα με τη νοσηρότητα. Αυτή τη στιγμή το νοσοκομείο Κω έχει 60 κλίνες και έχει μέχρι 55% πληρότητα.

Ερ: Ήρθαν ειδικοί, μελέτησαν τρεις προτάσεις για το νέο νοσοκομείο και κατέληξαν στο Λινοπότι. Θυμάμαι σαν Ιατρικός Σύλλογος είχατε προτείνει τον ευρύτερο χώρο του Ασκληπιείου.

Μ.Ο.: Ο Ιπποκράτης το Ασκληπιείο το έκανε στη Λάμπη; Παίζει ρόλο και το κλίμα της περιοχής. Εκεί που λένε ότι θα γίνει τώρα, είναι από την κάτω πλευρά του δρόμου με τόση υγρασία που δεν μπορείς να φανταστείς. Ένα νοσοκομείο μέσα στην υγρασία. 

Ερ: Μια παράμετρος σοβαρή.

Μ.Ο.: Να σου πω και το εξής: Έχει 135 στρέμματα εκεί πάνω δήμος, αν δεν κάνω λάθος. Έχεις πάει στο κτίριο; Θυμάσαι μια μακέτα που είχε έξω; Τώρα δεν ξέρω που την έχουν πάει. Ήταν του γραφείου Δοξιάδη, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία στην Ελλάδα και Ευρώπη μπορώ να σου πω. Και λέω, πού είχε πει ο Δοξιάδης να γίνει το νέο νοσοκομείο; Εκεί, διότι το κλίμα είναι πολύ καλύτερο. Και βρήκανε δικαιολογία ότι δεν έχει πρόσβαση ενώ σήμερα γίνονται πράγματα και θαύματα… Τέλος πάντων, από τότε τους είχαμε πει ότι, μέχρι να γίνει το νέο νοσοκομείο το οποίο στην Ελλάδα θέλει μέσο όρο 10 χρόνια για να τελειοποιηθεί, να φροντίσουν για το υφιστάμενο.

Ερ: Αυτό λέμε άπαντες χρόνια τώρα, αλλά ποιος ακούει;

Μ.Ο.: Δεν θα γίνει τίποτα. Δεν μπορεί ο γιατρός που έρχεται στην Κω να παίρνει 1.200 – 1.500 ευρώ σαν πρώτο μισθό. Και γιατί να μην καθίσει άμα είναι από την Καρδίτσα, από τα Τρίκαλα, από τα Γρεβενά στον τόπο του και δίπλα του μπορεί να είναι και η πεθερά του να του κρατάει το παιδί και να έχει και ένα σπίτι; Γιατί να έρθει στην Κω; Οι Κώοι γιατροί πάνε στο νοσοκομείο; Δεν πάνε.

Με ρώτησες πριν για το ΙΚΑ. Τέλειο ήταν το ΙΚΑ. Ποτέ όμως δεν λειτούργησε σωστά, ούτε τα εργαστήρια, αλλά δούλευαν όλα τα ιατρεία. Το ΙΚΑ τώρα έχει στοιχειώσει, δεν υπάρχει κανένας. Το ίδιο και το Κέντρο Υγείας στην Αντιμάχεια. Δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη στην Κω δεν υπάρχει, είναι μόνο η ιδιωτική

Αλλά ας το πάρουμε αλλιώς.  Γίνεται ένα νέο νοσοκομείο. Εσύ πιστεύεις ότι το κτίριο κάνει την υγεία ή αυτοί που δουλεύουν μέσα; Αν δεν έρθει κανένας; Πες ότι, μετά από χρόνια γίνεται το νέο νοσοκομείο. Αυτό που υπάρχει τώρα, τι θα γίνει; Ας μας απαντήσουν…  Και κάτι ακόμα. Ο καθρέφτης ενός νοσοκομείου είναι τα Εξωτερικά Ιατρεία για τα επείγοντα. Δεν μπορεί να είναι μόνο τα νέα παιδιά που δεν έχουν και μεγάλη εμπειρία και πρέπει να τα βγάλουν πέρα με όλα τα περιστατικά.

Ερ: Ας αλλάξουμε θέμα. Μετά από τόσα χρόνια προσφοράς, η οποία έχει αναγνωριστεί από τον κόσμο…

Μ.Ο.: Συγκινήθηκα γιατί μου γράψανε διάφορα

Ερ: Και λίγα γράψανε. Μπορείς να μου πεις πώς βλέπεις την πορεία της φροντίδας υγείας στην Κω και όχι μόνο την παιδιατρική, αλλά γενικότερα;

Μ.Ο.: Δεν τη βλέπω θετικά, γιατί βλέπω και μεγάλα νοσοκομεία που έχουν φοβερές ελλείψεις. Πρέπει οι έχοντες και κατέχοντες στο νησί, να βοηθήσουν. Δηλαδή, δεν μπορεί η Κως να έχει τόσες χιλιάδες κλίνες και να μην μπορούν να διαθέσουν σε 5 γιατρούς που έρχονται να έχουν ένα σπίτι της προκοπής.

Ερ: Κάποιοι διαθέτουν σπίτια, κάποιοι βοηθάνε, αλλά το θέμα δεν είναι η επαιτεία, διότι περί επαιτείας πρόκειται. Είναι υποχρεωμένο το κράτος να δώσει λύσεις, όπως λ.χ. να αυξήσει τους μισθούς, αλλά και τις συνθήκες εργασίας στο νοσοκομείο διότι γιατροί έφυγαν ή ετοιμάζονται να φύγουν λόγω αυτών των συνθηκών… Πώς κρίνεις, λοιπόν, την πορεία του νοσοκομείου; Είπες ότι ξεκίνησε με ελάχιστους γιατρούς, στη συνέχεια αυξήθηκαν και τώρα πάλι μειώνονται…

Μ.Ο.: Είναι φθίνουσα η πορεία του. Και κάτι άλλο. Δεν μας ενδιαφέρει να έχει Οδοντίατρο το νοσοκομείο της Κω, δεν μας ενδιαφέρει να έχει ουρολόγο, λέω εγώ για να μην παρεξηγηθεί κανένας. Αλλά μας ενδιαφέρει να έχει Παθολογική κλινική γιατί το 60% των περιστατικών είναι παθολογικά. Μας ενδιαφέρει να έχει Χειρουργική κλινική, Ορθοπεδική, Καρδιολογική, Μαιευτική, Παιδιατρικό τμήμα, δύο σωστά Εργαστήρια, σύγχρονα μηχανήματα. Μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι, έχουν «φυτέψει» τρεις μαγνήτες στην Κω. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο σε 30.000 κατοίκους 3 μαγνήτες κι εάν βάλει και το νοσοκομείο 4. Παγκόσμιο ρεκόρ. Αν δεν έχεις χειριστή στο νοσοκομείο τι να τον κάνεις τον μαγνήτη; Θέλω να πω, είναι πάρα πολλά τα προβλήματα, αλλά, όποιος «πονεμένος» περάσει από την Κω απ’ έξω, του λέει η διοίκηση, έλα να σε πάρουμε στο νοσοκομείο για να πει ότι λ.χ. πήραμε τον Ουρανό; Δεν πάει έτσι.

Ερ: Το πρόβλημα είναι γενικότερο.

Μ.Ο. Όλη η Ελλάδα έτσι είναι και η νησιωτική χώρα ακόμα περισσότερο.

Ερ: Είναι θέμα της κεντρικής εξουσίας. Από την άλλη πες μου, γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος;

Μ.Ο.: Τα να πω; Κάθε φορά συμμετέχουν σε συλλαλητήρια για την υγεία 50 άτομα. Αν όμως σε μια παραλία που βάζουν 50 ομπρέλες πουν, βάλτε 20, μπορεί να επαναστατήσει όλη η Κως.

Ερ: Με βάση την πολυετή εμπειρία του, τι αντιμετωπίζουν περισσότερο τα παιδιά στην εποχή μας; Ποια είναι τα σοβαρότερα προβλήματα;

Μ.Ο.: Νομίζω ότι το πρώτο είναι η πολυφαρμακία. Δηλαδή, τα αντιβιοτικά δίνονται σαν καραμέλες. Λάθος. Διάβασα ότι, το 2030 θα πεθαίνει κόσμος γιατί θα είναι τόσα τα μικρόβια τα ενδονοσοκομειακά που δεν θα τον πιάνει κανένα αντιβιοτικό. Το δεύτερο είναι η παιδική παχυσαρκία. Αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που βλέπω όλα αυτά τα χρόνια. Πάρα πολλά παχύσαρκα παιδιά,

Ερ: Κύρια αιτία η διατροφή;

Μ.Ο.: Οι γονείς δουλεύουν και οι δυο για να τα βγάλουν πέρα και δεν προλαβαίνουν πλέον να φτιάξουν φαγητά, οπότε, εύκολη λύση το delivery. Δεύτερον, τα λίγο πιο μεγάλα παιδιά κάνουν καθιστική ζωή, δηλαδή, με το κινητό, με τα τάμπλετ, την τηλεόραση. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, οι παθήσεις που βλέπαμε σε πιο μεγάλες ηλικίες, ζαχαρώδης διαβήτης, χοληστεριναιμίες κ.α, τις βλέπουμε τώρα και στα 6 χρόνων, 7 χρόνων. Πολλά περιστατικά.

Ερ: Γιατρέ μου, μετά από 43 δουλειάς και προσφοράς, παίρνεις σύνταξη. Ποια τα συναισθήματά σου. Προσπάθησε να μην συγκινηθείς…

Μ.Ο.: Θέλω να σου πω ότι είναι δύσκολο μετά από 43 χρόνια να πεις φεύγω, αλλά δυστυχώς η ζωή κάνει αυτό τον κύκλο. Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν και επειδή είμαι 80 πλέον, νομίζω ότι είναι ώρα να φύγω όρθιος και όχι ξαπλωμένος από το ιατρείο. Με σώας τας φρένας, δηλαδή.

Ερ: Τι θα κάνεις από δω και πέρα.

Μ.Ο.: Έχω ένα χόμπι. Τα ταξίδια. Και μπορώ όπου πάω, να σου γράφω και μια ιστορία.

Ερ: Πρόσεχε τι υπόσχεσαι γιατί πολύ μου αρέσει. Υποθέτω πως, κάποιους θα θέλεις να ευχαριστήσεις κλείνοντας την κουβέντα μας.

Μ.Ο.: Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω πραγματικά όλο το νησί.

Ερ: Μη συγκινείσαι είπαμε…

Μ.Ο.: Δεύτερον, τους συναδέλφους, Παιδιάτρους και άλλες ειδικότητες, διότι έχω συνεργαστεί σχεδόν με όλους όσους είχαν. Επίσης, όλο το προσωπικό του νοσοκομείου χρόνια τώρα και τους παλιούς που ‘φύγαν τους βλέπω ακόμα, γιατί 25 χρόνια πήγαινα συνέχεια. Και δεν μπορώ να ξεχάσω το προσωπικό του ΙΚΑ. Ήμουνα 30 χρόνια στο ΙΚΑ. Του ΠΙΚΠΑ, κι αυτοί βοηθούσαν. Κι επειδή μου γράψανε μερικοί, καλοφάγωτη η σύνταξη, θα σε ρωτήσω, ένας γιατρός μετά από 49 χρόνια προϋπηρεσία τι νομίζεις ότι παίρνει σύνταξη; 1150 ευρώ. Άλλοι παίρνουν και λιγότερα.

 

Σημείωση:

Ο Μανώλης Ουρανός, έχει δυο 25χρονους γιούς. Τον Κωνσταντίνο, ο οποίος τελείωσε την Ιατρική στη Θεσσαλονίκη και τώρα συνεχίζει στο Χιούστον των ΗΠΑ και τον Αγησίλαο, ο οποίος είχε πάθος με τη γυμναστική, σπούδασα σε ΤΕΦΑΑ, έκανε μεταπτυχιακό για την αποκατάσταση τρίτης ηλικίας και μένει στην Αθήνα.

πηγή: εφημερίδα ΣΤΑΘΜΟΣ