Όταν ο Τουρισμός συναντούσε την Ελληνική Φιλοξενία (Νοσταλγικό αφιέρωμα στις δεκαετίες 60-80)

Όταν ο Τουρισμός συναντούσε την Ελληνική Φιλοξενία (Νοσταλγικό αφιέρωμα στις δεκαετίες 60-80)

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη    -Κως 30/5/2025-

Έρχεται το ζεστό Καλοκαιράκι και φέρνει μαζί του, κάθε είδους περιηγητές, στο καταπράσινο νησί μας. Μετά την ήσυχη σιωπή του Χειμώνα, οι δρόμοι,  οι πλατείες, το λιμάνι και το Αεροδρόμιο, θα γεμίσουν ξανά από αγέλες τουριστών.           Από τότε που άρχισε ο ομαδικός και προσιτός στις τιμές τουρισμός, έδιωξε τον μεμονωμένο τουρίστα.  Τον  τακτικό ταξιδιώτη,  επισκέπτη και πολλές φορές τον φιλοξενούμενο στο νησάκι μας. Τότε  που τα παραλιακά  σπίτια, γέμιζαν από κυρίως Έλληνες τουρίστες, οι οποίοι φρόντιζαν κάθε χρόνο να κλείνουν το δικό τους δωμάτιο, στην γνώριμη μονοκατοικία της Κω.  Όσο το μελτεμάκι του Αιγαίου έμπαινε στα σπίτια,  ανέμιζε τις δαντελένιες κουρτίνες και ξεσήκωνε τα κεντητά τραπεζομάντηλα, άλλο τόσο το δροσερό αεράκι, σκορπούσε τα ακριβά αρώματα του γιασεμιού, της μέντας, του δυόσμου  και του βασιλικού, στις ολάνθιστες και ασπρισμένες αυλές.           Αυτά μετρούσαν για τους τακτικούς επισκέπτες, του νησιού μας.  Το  απόγευμα, στο σκιερό τραπεζάκι ,περίμενε ο αχνιστός καφές, τα φρέσκα φρούτα, μαζί με το δροσερό καρπούζι και το μελωμένο πεπόνι, συντροφιά με το Κώτικο  κρασοτύρι.                Για συμπλήρωμα, το ντόπιο γλυκό κουταλιού ντοματάκι. Παράλληλα το απαλό φύσημα  των δέντρων, δρόσιζε την αυλή, μετριάζοντας την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού.                         Μα όταν βράδιαζε, το νυχτολούλουδο μεθούσε την πλάση, με το βαρύ, λιγωτικό άρωμά του. Κάτω  από τον έναστρο ουρανό, με συντροφιά το ολόγιομο φεγγάρι, οι σπιτονοικοκύρηδες θα κοιμηθούν στρωματσάδα, στο μπαλκόνι ή στον κήπο, για να δώσουν τα κρεβάτια τους, στους Αθηναίους κυρίως  περιηγητές. Τα σπίτια και οι αυλόπορτες, άνοιγαν στην αρχή του καλοκαιριού, για δυο τρεις μήνες, με σκοπό να καλωσορίσουν του θερινούς επισκέπτες τους.                           Αυτοί είτε ήταν συγγενείς, φίλοι  και ξενιτεμένοι ή τουρίστες, που τους νοίκιαζαν τα δωμάτιά τους. Τα κρεβάτια ήταν καλοστρωμένα, με πεντακάθαρα σεντόνια, η δε κουζίνα με το ψυγείο και το πετρογκάζι, καθώς και η τουαλέτα  ήταν κοινά. Τα μεσημέρια οι σχεδόν  φιλοξενούμενοι τουρίστες, έπαιρναν τις χνουδωτές πετσέτες, την τσάντα, τα γυαλιά ηλίου και τα ψάθινα καπέλα και κατηφόριζαν ως την διπλανή παραλία, με τις αρμυρήθρες.  Αναζητούσαν  το δροσερό χάδι της θάλασσας και τις λαμπερές αχτίνες του ήλιου, ξαπλωμένοι στην ζαχαρένια  και ζεστή άμμο. Όσο  το ραδιόφωνο, ακούγονταν χαμηλόφωνα να παίζει το μεσημέρι, οι τουρίστες ξεπλένονταν με το λάστιχο  της  βρύσης στην αυλή και μετά γέμιζαν τις παραλιακές ταβέρνες και τα γύρω καταστήματα. Τα  νησιώτικα σπίτια,  πλημμυρίζουν με θαλασσινή αύρα, ενώ  έχουν απέναντι τους τα μικρά και μεγάλα καράβια, να ταξιδεύουν στα αφρισμένα κύματα. Μοσχοβολά η νησιώτικη ακροθαλασσιά, με την θαλασσινή ατμόσφαιρα, να μαγεύει του ξένους επισκέπτες  και τους ξενιτεμένους μας.   Γέλια, τραγούδια, χαρούμενες φωνές, ακούγονται σε ένα σκηνικό αγάπης,  με όλες τις αποχρώσεις του μπλε, σε λευκό φόντο.  Συχνά πυκνά και τα  υπαίθρια τραπεζώματα, με πρωταγωνιστές, τα γεμιστά στο φούρνο και τα ντολμαδάκια, τυλιγμένα με φρέσκα αμπελόφυλλα, μαζί με την  χωριάτικη ντοματό –σαλάτα,  την φέτα και τα φρέσκο- καθαρισμένα αυγά, από το διπλανό κοτέτσι. Όλοι  ντόπιοι και τουρίστες,  να γίνονται μια παρέα, κάτω από τον ευεργετικό ίσκιο της κληματαριάς,  να ομορφαίνει και να δροσίζει, τα ηλιόλουστα σπίτια.  Απολαμβάνουν  όλοι μαζί, μοναδικές στιγμές διακοπών χαλάρωσης και ξενοιασιάς ενώ παράλληλα ζουν τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα του τόπου μας. Αφορμή για να φέρουν πίσω,  οι περισσότεροι νοσταλγικές αναμνήσεις, μέσα από τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες, για τον τόπο τους και για τις αξέχαστες νησιώτικες οικογενειακές διακοπές τους.                             Πώς να ξεχάσουν του πρωινούς ήχους της Κυριακάτικης καμπάνας, από την γειτονική Εκκλησιά; Το λάλημα του ανήσυχου κόκορα και το ρυθμικό τραγούδισμα, του αγριοπερίστερου ή της δεκαοχτούρας;   Πώς να λησμονήσουν  τις λουλουδιασμένες γλάστρες, στις σπιτικές αυλές, που λούζονταν στον πρωινό και απογευματινό ήλιο  για αυτό και  θυμούνται  ξανά,  εμπειρίες καθημερινής απόλαυσης. Απολάμβαναν  ένα βιβλίο εποχής, στα μπαλκόνια και στους κήπους, λουσμένα στο λαμπερό Μεσογειακό φως και πήγαιναν   στο υπαίθριο θερινό Σινεμά, τυλιγμένο στα χρώματα του Αιγαίου. Αυτοί ήταν οι πρώτοι τουρίστες της Κω που ένοιωθαν πιο πολύ φιλοξενούμενοι, με τις ωραίες εμπειρίες, να ηρεμούν τις αισθήσεις τους και να αγαλλιάζουν την ψυχή τους.   Αισθάνονταν  δε τόσο  φίλοι και  τόσο ασφαλείς, που δεν δίσταζαν να κοιμηθούν με ανοιχτά τα παράθυρα, ανέμελοι δίπλα στη φύση. Πώς  να μην επαναλάμβαναν,  ξανά τις αξέχαστες, απολαυστικές διακοπές τους και το επόμενο καλοκαίρι, ερχόμενοι πάντα με καλή διάθεση;  Και πώς να μην προτιμήσουν  ξανά  την δική τους ήρεμη, οικογενειακή γαλήνη, νοιώθοντας αληθινή φιλία και εισπράττοντας ανιδιοτελή φιλοξενία;  Αυτό ήθελαν οι πρώτοι μας τουρίστες, να ζήσουν την πραγματική Ελληνική φιλοξενία, όχι μόνο σαν περαστικοί τουρίστες, αλλά σαν φίλοι καρδιακοί και όχι σαν απρόσωποι, εύποροι πελάτες Ξενοδοχείων και λοιπών  καταλυμάτων. Τελευταία  ακούμε για το φάσμα του ‘υπέρ -τουρισμού’, σε πολλούς τουριστικούς προορισμούς, καθώς και στα νησιά μας. Μιλάμε  για υπερκατανάλωση νερού και ενέργειας, καθώς και για υπέρ -συσσώρευση αποβλήτων, με τα προβλήματα να διογκώνονται.  Αλήθεια, που πήγε σήμερα  ο Ξένιος Ζευς και το αθάνατο πνεύμα, της παραδοσιακής, Ελληνικής Φιλοξενίας;

Καλό Καλοκαίρι.                   Ξανθίππη Αγρέλλη

====================================================