Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε χώρες και πόλεις της Ευρώπης επιστρέφομε με αντιφατικά συναισθήματα (όπως οι περισσότεροι, υποθέτομε, Έλληνες) τα οποία προκύπτουν από τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον τόπο μας: Από τη μια συνειδητοποιούμε την μοναδικότητα του φυσικού κάλλους της χώρας μας και από την άλλη πονούμε για την βάναυση κακοποίηση και υποβάθμιση που έχομε επιφέρει σ’ αυτό. Άφωνος μένει κανείς μπροστά στα κτιριακά και καλλιτεχνικά δημιουργήματα που στολίζουν όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές πόλεις. Βέβαια τέτοιες πόλεις δεν θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί στα μέρη μας, αφού, ως γνωστόν, όταν η επί αιώνες «σκοτεινή» Ευρώπη αναδυόταν με δυναμισμό και «απογειωνόταν», ο Ελληνισμός κατέβαινε για αιώνες στον Άδη, συμβολικά μεν το 1453, στην πραγματικότητα όμως από τις αρχές του 13ου αι., μετά το καίριο «Ευρωπαϊκό» κτύπημα της 4ης Σταυροφορίας με το οποίο διαμελίστηκε και ουσιαστικά διαλύθηκε η Ελληνορθόδοξη αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης. Με βαθιά πικρία αντικρύζομε επιστρέφοντας από την Ευρώπη την οικοδομική αναρχία και μάλιστα πλησιάζοντας προς τις Ασιατο-Αφρικανοκρατούμενες σήμερα άθλιες γειτονιές της Ομόνοιας και όχι μόνον. Και τούτο, διότι ως γνωστόν, το νεοκλασικό πρόσωπο που απέκτησαν οι οικοδομές στην πρωτεύουσα του ελληνικού κρατιδίου και στο οποίο αντανακλάται, θα λέγαμε, το ελληνικό μέτρο της λιτότητας και της συμμετρίας (σε αντίθεση με τα γιγαντιαία και πολλές φορές παραφορτωμένα κτιριακά συγκροτήματα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων) το καταστρέψαμε αφρόνως σχεδόν ολοκληρωτικά. Στρατιές εργολάβων και εργατών δούλευαν ασταμάτητα τη δεκαετία του ’60 κατεδαφίζοντας υπέροχα νεοκλασικά κτίσματα της Αθήνας. Και ο μεν λαός δεν είχε την δυνατότητα να ταξιδέψει τότε στην Ευρώπη. Οι ιθύνοντες όμως της εποχής και κυρίως οι πολιτικοί σίγουρα είδαν, σίγουρα μπορούσαν να διασώσουν κάτι από την λιτή «ελληνόρρυθμη» κλασική ομορφιά της.
Γεμάτοι λοιπόν θυμό τώρα θέτομε το ερώτημα ή μάλλον τα ερωτήματα: Γιατί φέρθηκαν στον τόπο μας με τόση ιδιοτέλεια και αμοραλισμό ψηφίζοντας, για παράδειγμα, τον νόμο της αντιπαροχής; Γιατί οι κυβερνήσεις της εποχής απέρριψαν την πρόταση Δοξιάδη να παραμείνει το ιστορικό κέντρο με μια ακτίνα προστασίας γύρω από την Ακρόπολη; Γιατί άφησαν σε εμάς και στη συνέχειά μας το αίσθημα της ντροπής και της μειονεξίας, ενώ μας χαρίστηκε η πιο όμορφη και πιο ιστορική πατρίδα; Γιατί βύθισαν στην καρδιά μας ένα στιλέττο που θα αιμορραγεί περισσότερο κάθε φορά που θα επιστρέφομε από την Ευρώπη;
Σημ.: Το παρόν κείμενο γράφτηκε κυρίως για την πόλη των Αθηνών, αλλά εν πολλοίς αφορά, πιστεύω, και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Κω και όχι μόνον.
Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου
ευθυνονται για τα χαλια αυτα της ελλαδας
Γιώργο, Κατερίνα σωστά τα λέτε αυτή είναι η πραγματικότητα που δυστυχώς φαίνεται να…συνηθίζουμε!!