Στα παγκάκια του Κάστρου το μυαλό ξεφεύγει πετώντας σε άλλους πλανήτες!
Πρώτη μέρα και φέτος στα παγκάκια του Κάστρου! Ο ήλος μπροστά μου μισό μέτρο μπόι, η θάλασσα λάδι και η Αλικαρνασσός απέναντι να στέκεται ολόρθη, αιώνες τώρα, πάντα η ίδια, εκτός από τις σημαίες που άλλαξαν χρώμα να ανεμίζουν στα δίδυμα Κάστρα. Πότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος ούτε που το κατάλαβα λέω μέσα μου.
Ποιος χρόνος! μου φωνάζει ο Δε Λαστικ έχοντας δίπλα του τον Ντε Μίλι, τον Ντε Μπούσον, τον Ντε μπόις τον Ντελακαρέτο και εκατοντάδες στρατιώτες παρατεταγμενους με τις φανταχτερές στολές των Ιπποτών και τους σταυρούς στο στήθος, βλέπετε η μέρα του Αγίου Πνεύματος είναι μεγάλη γι’ αυτούς γιορτή. Αιώνες θέλεις να πεις, μου λέει, με τα εκατομμύρια νάχουν μαζευτεί στον Παράδεισο από την εποχή μου μέχρι σήμερα! Και πρόσεξε!. Και άλλοι τόσοι στην Κόλαση….
Τι το’ θελε να με πάει πίσω! Και άρχισα να προσθέτω και άλλους από τότε που ο Ιπποκράτης παραπέραί δίδασκε κάτω από τον πλάτανο, αλλά και πιο πίσω τότε που‘φευγαν οι γαλέρες από το διπλανό λιμάνι φορτωμένες για να ταΐσουν την Αίγυπτο των Φαραώ! Σίγουρα θα έχουν τιγκάρει και ο Παράδεισος και η Κόλαση…. Και έχει ο Θεός ακόμη…
Και εκεί που μούλεγε ο Δε Λαστίκ για τους αιώνες με το μόνο παράπονα του για το ρολόι του επαρχείου, που τους συντρόφευε με τους χτύπους του και τα χρόνια που μετρούσαν και είναι χαλασμένο για να το πω στη Ντίνα, στο άλλο παγκάκι, δίπλα, μου γνέφει ο Πασσανικολάκης αγριεμένος, για να μου θυμίσει ότι εκεί πάνω υπάρχει και άλλος ένας στρατός εκτός από τους Ιππότες, εκατοντάδες στρατιώτες που έφτιαξαν την Κω, από την ημέρα που ξεκίνησε ο Θεόφιλος το 1978 και όταν το 1998 που μπήκε στο στράτευμα και ‘κείνος.
Να πουν ρε δήμαρχε και αυτοί τα δικά τους παράπονα, τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα. .
Ο Γιώργος Πασσανικολάκης που έφυγε, όρθια λαμπάδα στον Δήμο και στη ζωή, που τον κέρδισε η Κως εκείνο το βράδυ το 1998, με δύο μπουκάλια ουίσκι μέχρι το πρωί, και που σήμερα εκεί ψηλά προσπαθεί να τους μαζέψει στο νέο στέκι, έτσι το ονόμασε, που του παραχώρησε μετά από παζάρι ο Αρχάγγελος για να θυμίζει το παλιό δίπλα στο Χάνι με τους ημίθεους εργάτες!
Ο Δε Λαστικ στο ένα παγκάκι να μου λέει για το ρολόι, αφού τα κάστρα του τα είχε σηκώσει και τους στόχους του τους είχε πιάσει και ο Γιώργος στο άλλο παγκάκι να θέλει να τους μαζέψει σε άλλους γαλαξίες για να πραγματοποιήσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα αφού ο δικός μας φτώχυνε,
Δεν πρόλαβα να του πω, για να τον ηρεμήσω, ότι πρέπει να περιμένει το βιβλίο του Ανδρέα που τους έχει όλους στη σειρά καταγεγραμμένους, τον Θεόφιλο και τον Βαγγέλη, τον Σταμάτη, τον Γιώργο και τόσους άλλους, για να κάνει το προσκλητήριο και έφυγαν ακούγοντας τη νταλίκα να πλησιάζει.
Η νταλίκα με τα αμμοχάλικα στην μαγευτική αυτή γωνιά του νησιού μας να περνά από μπροστά μας και να σε προσγειώνει άγαρμπα στην σκληρή πραγματικότητα σβήνοντας την εικόνα του Δε Λαστίκ για κάστρα και περιβόλια και όλων των άλλων συντρόφων του Γιώργου που έφυγαν χωρίς να ζήσουν τα όνειρα τους, χωρίς τα οράματα τους να γίνουν πράξη..
Αγαπητοί μου φίλοι, αγαπητέ μου σχολιαστή, αυτά τα παγκάκια σε κάνουν να θυμάσαι, τους αγαπημένους ή αυτούς που στάθηκαν στα σταυροδρόμια της ζωή σου! Το πρωί, μόνος σου. Στην ανατολή του ήλιου.
Καλό Καλοκαίρι Κ.Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω
