Για τον Βασίλη Ν. Πη, με αφορμή τη νέα του ποιητική συλλογή: “Θέατρο Δημοκρατίας”
Ποιος μπορεί να σταθεί αδιάφορος στη λογοτεχνική πέννα του Βασίλη, αφού τον έχει κάνει διακριτό μέλος της πνευματικής Κω, έτσι όπως την πλουτίζει με τα αξιόλογα γραφτά του; Αν και βιοπαλαιστής, είναι πολυγραφότατος. Εκτός των πολλών για την ηλικία του οχτώ συλλογών, έχει δημοσιεύσει κείμενα σε εφημερίδες, λογοτεχνικά και ηλεκτρονικά περιοδικά. Προβληματίζεται, αντιδρά, δρα με την ποίηση.
Στέλνοντάς μου και την τελευταία του ποιητική συλλογή -όχι την έσχατη, είμαι σίγουρος- τον ευχαριστώ που με τιμά, αλλά και που με κάνει να σκύψω πάλι με ενδιαφέρον πάνω στα αξιόλογα γραφτά του. Τον συγχαίρω και για το κοσμοείδωλό του, όπως το εκφράζει μέσα από τη ψηλάφηση των αποτυπωμάτων, και κυρίως των τραυμάτων, της οικονομικής κρίσης, του covid, της κλιματικής αλλαγής, των πολέμων.
Θέματα σοβαρά, παγκόσμιας εμβέλειας, τα προσεγγίζει με βαθιά ματιά, με μια ενότητα ύφους, με ένα συνθηματικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο: “Κουράστηκα να περπατώ στο δάσος…” Το σημειώνει και στο επιλογικό του σημείωμα, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι: “Η ποίηση είναι μια κραυγή”, για να τονίσω και εγώ ότι και το Θέατρο Δημοκρατίας, είναι κραυγή, που δεν φεύγει, αν δεν την ακούσεις ολάκερη ως το τέλος της.
Μπορεί να έρχομαι από την παλιά Ελλάδα, που ξεχείλιζε το σέβας, η τιμιότητα, το πάθος να προχωρούσε μπροστά. Αλλά, και ο Βασίλης, αν και νεότερης γενιάς, έχει στην προσωπικότητά του, στο DNA του, πολύτιμα χαρακτηριστικά: Αυτά, που κάνουν τον άνθρωπο –όποιος δεν ξεχνά το κοινωνικό του χρέος. Στην περίπτωσή του έχουμε και τον άνθρωπο-ελπίδα, που υψώνει κόντρα ανάστημα στο ξέσαλο ταξίδι των μεταμοντέρνων μας καιρών, με την οικονομική υπερανάπτυξη του τόπου μας -την υπερτουριστική- και τη συνοδή υπερκατάρρευση κρίσιμων πολιτιστικών μας αξιών. Γι’ αυτό αξίζει να ακουστεί η κραυγή και αυτής της συλλογής του, γιατί αφορά σοβαρές αγωνίες για τα αδιέξοδα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα, έντονα πολύ και στην Κω.
Ο Βασίλης, δεν επιδιώκει προβολή, είναι αθόρυβος πνευματικός άνθρωπος, παρά την ηχηρή παρουσία του στο ποιητικό αλώνι, όπου επέλεξε να αλωνίζει τις αγωνίες του, τις αγωνίες όλου του κόσμου, για να ξεχωρίζει ακούραστα την ήρα από το σιτάρι. Σε μια εποχή, μάλιστα, με πολλά από τα βιοτικά της χαρακτηριστικά να είναι χύδην, καταδεικνύεται και ένας άξιος πιστωτής του πνευματικού του χρέους.
Κάνοντας το χρέος αυτό ποιητική τέχνη, με δική της πρωτοτυπία, ταπεινότητα και σοβαρότητα, εκφράζοντας την ευθύνη του με λυρισμό, αλλά και ρεαλισμό, μας τραγουδά τις αγωνίες του, τις αγωνίες κάθε σκεπτόμενου: “Καθώς περνούν τα χρόνια λιγόστεψαν οι φωνές” γράφει στο οπισθόφυλλο! Και, με άλλους στοίχους: “Είναι καιρός να λογαριάσουμε τα χρόνια μας, να πούμε πλέον τα δικά μας λόγια, προχθές”. Έτσι, παρακινεί και όσους θέλουν να συμμετάσχουν στο τραγούδισμα της έωλης αυτής εποχής, που οι αξίες της παραπαίουν.
Καλοτάξιδο, Βασίλη, το: Θέατρο Δημοκρατίας. Ξέχειλη και ανεξάντλητη η αξιόλογη και η επιτυχώς στοχευμένη προσπάθεια σου.
Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης.
Ιδιοπάσχων από τις ίδιες αγωνίες.
