Tο καινούργιο cd του τραγουδοποιού Δημήτρη Ζερβουδάκη (σε στίχους & του δικού μας Σ. Παπαποστόλου) δωρεάν με την Εφ. Συντακτών το Σάββατο

σε στίχους & του δικού μας Στέργου Παπαποστόλου

Το ερχόμενο Σάββατο 20 Οκτωβρίου, η εφημερίδα μας κυκλοφορεί με ένα εξαιρετικό δώρο, όχι μόνο για εσάς τους αναγνώστες αλλά και για εμάς, τους εργαζόμενους της «Εφ.Συν.»: βγάζουμε το καινούργιο cd του τραγουδοποιού Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Μια πολύ καλή δουλειά. Σας δίνεται μάλιστα η ευκαιρία να την ακούσετε και ζωντανά το ίδιο βράδυ, μια και ο Δημήτρης ξεκινάει εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου». Επιπλέον, σας προσφέρουμε 20 διπλές προσκλήσεις (λεπτομέρειες για τον διαγωνισμό στην ιστοσελίδα μας, efsyn.gr). Ο λόγος στον ίδιο τον Δημήτρη Ζερβουδάκη:

«Το ολοκαίνουργιο cd, με τίτλο “Παράξενα πουλιά”, αποτελεί επιστροφή στο “αστικό τραγούδι”, στο τραγούδι της πόλης. Η αγάπη μας για τη “ρεμπετοσύνη” αλλά και η “σπουδή” μας πάνω στις φόρμες του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού μάς έδωσαν το έναυσμα για την ηχογράφηση αυτή. Πρόκειται για μια πρωτότυπη δουλειά με νέα τραγούδια – συνθέσεις του φίλου μου από παλιά, αλλά και συνεργάτη μου τα τελευταία χρόνια, Παναγιώτη Κουτσούρα, από την Τούμπα Θεσσαλονίκης.

Τους στίχους υπογράφει κυρίως ο Στέργος Παπαποστόλου (“Βαριά ποτά”).

Επίσης οι πρωτοεμφανιζόμενοι Αννα Δαρδαμάνη, Γιώργος Καρφής και Σταύρος Αραμπατζής. Αποτολμήσαμε και μια μικρή αναφορά στον Αριστοφάνη. Στο τραγούδισμα, με συντροφεύουν η Ιωάννα Κουρκούδιαλου και η χορωδία του “Σταυρού”, σε συνέργεια με τη χορωδία του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιερισσού “Κλειγένης”, με τη διεύθυνση του Σταύρου Καραμάνη. Ηχοληψία και μίξη υπογράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.

Μια πανέμορφη συναστρία από μουσικούς της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας δούλεψε με πολύ μεράκι γι’ αυτόν τον δίσκο. Ο Κουτσούρας, που υπογράφει και τις ενορχηστρώσεις, είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης.

Ζόρικες οι εποχές για τη δισκογραφία, αλλά και για το κάθε τι γύρω μας. Η τέχνη δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτήν τη δυσκολία και την αβεβαιότητα. Το φυσικό μέσο αναπαραγωγής της μουσικής νικήθηκε κατά κράτος από το διαδίκτυο. Επιπλέον, η κακοδιαχείριση αυτού του πλούτου από τις δισκογραφικές εταιρείες, για πολλά συνεχόμενα χρόνια, δημιούργησε τελικά το ασφυκτικό τοπίο των ημερών μας.

Τέλος, η φορολογική νομοθεσία και οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που προκαλεί εμποδίζουν αφάνταστα τους δημιουργούς ως προς τη διακίνηση του καλλιτεχνικού προϊόντος τους με νόμιμο τρόπο.

Η πρώτη τακτική μας συνάντηση με το κοινό της Αθήνας γίνεται και φέτος στον “Σταυρό του Νότου”. Τώρα τον Οκτώβριο στις 20, 27 και στις 3 Νοεμβρίου. Μες στα χρόνια υπάρχει ένα αιτούμενο από φίλους στις συναυλίες μας για κάποια τραγούδια της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού μας. Τραγούδια που ζητούσαν και περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να αναδυθούν! Κάποια από αυτά, λοιπόν, θα έχουν τη θέση που τους ταιριάζει στη φετινή παράστασή μας. Δίπλα σε ό,τι αγαπήσαμε παρέα σ’ αυτήν τη διαδρομή.

Η ζωή στη Θεσσαλονίκη έχει διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς της Αθήνας. Μια πιο ανθρώπινη και προσωπική διάσταση είναι το βασικό της συστατικό. Κάτι που μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί, όμως, την επόμενη στιγμή, να μετατραπεί σε κατάρα.

Αυτό συμβαίνει δυστυχώς αν “μπλέξει” κανείς με τον συντηρητισμό που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας. Εθνικισμός, ομοφοβία, καμία ανοχή στη διαφορετικότητα, ξενοφοβία, συνδυασμένη με την ξενομανία. Ποιοτικά χαρακτηριστικά που υποβιβάζουν τον μέσο όρο της ζωής και της κοινωνίας μας, δημιουργώντας φόβο, αδιαφορία και άκρατο ατομικισμό.

Τοξικό περιβάλλον για την άσκηση της τέχνης. Η Αθήνα αναπνέει πιο “ελεύθερα” και πιο συλλογικά! Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια των ημερών. Τι να κάνουμε, όμως, που μας νικά η γεωγραφία; Επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, έχουμε την τύχη να λειτουργούμε σε όλη την Ελλάδα. Αυτό μας κάνει λίγο Χανιώτες, Κομοτηναίους ή Δραμινούς, άρα και Αθηναίους. Το καλό κατευόδιό μας, όμως, προέρχεται από τη γενέθλια πόλη. Τη δική μας Θεσσαλονίκη. Επιτρέψτε μου όμως, τελικά, να δηλώσω πολίτης του κόσμου.

Ο κόσμος όλος μπορεί να κλειστεί σε ένα τραγούδι. Συμβαίνει πολύ συχνά σε αυτόν τον τόπο. Τραγούδια εκτοξεύονται με κάποιο μαγικό τρόπο στον οικουμενικό κόσμο της διαχρονικότητας και μας χαρίζουν παρηγοριά και χαρά. “Υπόγειες διαδρομές”. Λόγια και μουσικές που γλυκαίνουν και απαλύνουν ή φουντώνουν τον έρωτα.

Αλλα, πάλι, τραγουδούν για το “Αχ” της ψυχής. Υπάρχουν ακόμη εκείνα που εξεγείρονται για το άδικο. Η συλλογική μας μνήμη τροφοδοτείται ευτυχώς, συνεπώς αλλά και συνεχώς, από τέτοιες σπουδαίες στιγμές. Πραγματικές στιγμές ενότητας και ομόνοιας. Νέες γενιές παίρνουν τη σκυτάλη και “δίνουν”, παράγουν. Τραγουδάμε ακόμη!».