Kυκλοφόρησε χθες ένα καινούργιο τραγούδι σε στίχους του Στέργου Παπαποστόλου, μουσική Μανώλη Θαλασσινού και ενορχήστρωση του Λευτέρη Πουλιού με τίτλο «Κάποιοι φίλοι».
Το ερμηνεύει ένας απ τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της νέας γενιάς ο Αργύρης Λούλατζης.
Ο χρήστης Manolis Thalassinos κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος!!! Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι που γράψαμε μια ωραία κ μακρινή εποχή με τον σπουδαίο στιχουργο κ δικό μου άνθρωπο Στεργο Παπαποστολου, βρήκε την φωνή του σε έναν απ τους πιο αγαπημένους μου τραγουδοποιους της νέας γενιάς! Την ενορχήστρωση την έκανε το αδελφάκι μου ο Λευτέρης !!!
Με μεγάλη μου χαρά σας παρουσιάζω ένα καινούργιο τραγούδι που μου εμπιστεύτηκαν οι κύριοι »Στέργος Παπαποστόλου» και Manolis Thalassinos…!!! Αγαπημένο από την πρώτη στιγμή που το άκουσα!! Από την παρέα δε θα μπορούσε να λείπει ο αδελφός Λευτέρης Πουλιού (Lefteris Pouliou) ο οποίος ανέλαβε και την ενορχήστρωση!
Να είστε όλοι καλά και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!
»Αχ βρε νου αλήτη , διώξε μου τη λήθη κι άσε να θυμάμαι…»
»Κάποιοι φίλοι»
Είναι κάποιοι φίλοι που η σιωπή στα χείλη διάλεξε να μείνει . Πέρασαν και πάνε , κάπου αλλού πετάνε κι η μορφή τους σβήνει . Αδειανό ποτήρι στης ζωής τη βάρδια , δε ρωτάει κανείς μας για μια θέση άδεια .
Σ ‘ άδειους ραγισμένους κόσμους και αγάπες , κάποιοι φίλοι ήταν κι είναι οφθαλμαπάτες . Οι καπνοί οθόνη κι έρχονται πια μόνοι στου μυαλού την πίστα . Να ‘ ρθουν να χορέψουν δυο ματιές να κλέψουν να χαθούν στη νύχτα . Αδειανό ποτήρι στης ζωής τη βάρδια , δε ρωτάει κανείς μας για μια θέση άδεια .
Σ ‘ άδειους ραγισμένους κόσμους και αγάπες , κάποιοι φίλοι ήταν κι είναι οφθαλμαπάτες . Αχ βρε νου αλήτη , διώξε μου τη λήθη κι άσε να θυμάμαι . Τα κορμιά καράβια σε μιας νύχτας χάδια να καούν να πάνε .
Στίχοι : Στέργος Παπαποστόλου Μουσική : Μανώλης Θαλασσινός Λευτέρης Πουλιού | Ενορχήστρωση/Πιάνο Τάσος Ρούσσης | Μπάσο Χρήστος Βότσης | Μπουζούκι Άκης Γαβαλάς | Τύμπανα Αργύρης Λούλατζης | Κιθάρα Μίξη : Κώστας Παπαγερίδης
Για εκείνους τούς φίλους που έφυγαν νωρίς…..
Πολύ ωραία απόδοση απο τον Αργύρη. Στο ύψος όλων των σημαινόντων στα στιχάκια φωλιασμένα.
Αλλά. Αυτό που καθορίζει και την όλη δημιουργία είναι η ποίηση τού φίλου μου τού Στέργου.
Μην αναφέρεστε πια σαν στιχουργική, είναι ποίηση σοβαρή και άμεσα βιώσιμη.
Είναι ίσως, και τρόπος ζωής, κοσμοθεωρία στο θέμα τών χαμένων(;) φίλων.
Είναι μια ποιητικότερη εκδοχή τού αθάνατου «Στο τραπέζι που τα πίνω λείπει το ποτήρι σου».
Αξιοι και καλοτάξιδο εύχομαι.
ΥΠΆΡΧΕΙ Κ ΑΥΤΉ Η ΌΜΟΡΦΗ ΠΛΕΥΡΆ ΤΟΥ ΤΌΠΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΌΠΟΙΑ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΕΡΉΦΑΝΟΙ!!