«Με λένε Κωσταντή – Αγά» το νέο βιβλίο του Σταμάτη Αλαχιώτη για τη ζωή & τους συλλογικούς αγώνες σε ένα ακριτικό νησί (που έχει πολλές ομοιότητες με την Κω)

Μια πολύ ξεχωριστή έκπληξη μας επιφυλάσσει ο εκλεκτός συμπατριώτης μας συγγραφέας, Πανεπιστημιακός, πρ. Πρύτανης και Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Σταμάτης Αλαχιώτης, με το νέο του βιβλίο: ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΩΣΤΑΝΤΗ ΑΓΑ» που κυκλοφορεί ήδη από τον εκδοτικό οργανισμό Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.

Ένα λογοτεχνικό έργο (κοινωνικό μυθιστόρημα) σχεδόν 700 σελίδων το οποίο ζωντανεύει περίτεχνα ανεξίτηλες μνήμες,  πρόσωπα και καταστάσεις που θα συναρπάσουν, θα καθηλώσουν και θα συγκινήσουν κάθε αναγνώστη/τρια.

Πόσο μάλλον εμάς τους Κώους μιας και η υπόθεση του βιβλίου εκτυλίσσεται σε ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου (το οποίο έχει πολλές ομοιότητες με την παλιά αγροτική Κω).

«Ξεσκονίζει τον καμβά της ζωής των φτωχών ζευγάδων ενός εύφορου χωριού-των λεσπέρηδων, όπως λέγονταν αναμεταξύ τους», όπως γράφει χαρακτηριστικά.

Ανασύρει μνήμες, σκιαγραφεί μοναδικά και περίτεχνα προσωπογραφίες και αληθινές ανθρώπινες ιστορίες του χωριού και του κάμπου και αναζητά την συλλογική συνείδηση μέσα από παληκαρίσιους αγώνες ζωής των ανθρώπων αυτών που προσπαθώντας να δαμάζουν το άδικο που τους τυρανούσε και να καλυτερέψουν τη ζωή τους.

Οι παλαιότεροι συντοπίτες μας ντόπιοι και ξενιτεμένοι, είναι βέβαιο ότι θα φέρουν με ιδιαίτερη συγκίνηση στη μνήμη τους πρόσωπα και γεγονότα της εποχής εκείνης, της τόσο κοντινής αλλά και τόσο μακρινής παράλληλα, που είναι δύσκολο ή σχεδόν αδυνατο να γίνει πιστευτή από τα νέα παιδιά.

Γι’ αυτό, όχι τυχαία, ο συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο αυτό με πολύ αγάπη στα εγγονάκια του Σταμάτη και Δήμητρα «με την ελπίδα να αυγατίσουν τη μαγιά που φουσκώνει την ανθρωπιά»

Ζητήσαμε με ενδιαφέρον ένα σχόλιο του συγγραφέα για το βιβλίο αυτό το οποίο και θα αναρτήσουμε σε επόμενη ανάρτησή μας.

«Με λένε Κωσταντή – Αγά»  |  Αλαχιώτης Ν. Σταμάτης   Αρ. σελίδων: 688 Πόσο να μετρά μια επιτυχία και μια αποτυχία; Σίγουρα όχι μηδέν, γιατί μαζί μετρούν δυο προσπάθειες! Έτσι μετρούσε τους αγώνες του ο απροσκύνητος ως τα γεράματά του Κωσταντής-Αγάς, που ’χε πάρει το παρατσούκλι του από έναν παμπάλαιο άξιο πρόγονό του, κι εκείνος επίσης σε μια δραματική πρώτη νύχτα του γάμου, όπου ο Τούρκος Αγάς γλεντούσε με ξένη νύφη… μια Ρωμιοπούλα! Μια φοιτητοπαρέα είχε σαγηνευτεί από τον θρυλικό Κωσταντή-Αγά• την καλόγνωμη «απλότη» του Παναή• τις προσπάθειες των δυο δασκάλων που ’σπρωχναν κι αυτοί, στα νιάτα τους, τον ξεσηκωμό των καματερών ζευγάδων• τα εκλαϊκευμένα επιστημονικά καρυκεύματα του γιατρού που νοστίμιζαν την υπαρξιακή τους αγωνία. Πώς αλλιώς να εξηγούσε και την απόφαση της κοπέλας να παρατήσει σύξυλο τον φίλο της στην πλατεία, φεύγοντας μ’ έναν άγνωστό της, τον Γιαννάκη της φοιτητοπαρέας; Όσα σταφύλια κι αν φας, δεν μεθάς. Το κρασί τους, όμως, σε στέλλει σ’ άλλους κόσμους. Σ’ άλλο κόσμο πήγαινε τώρα κι ο Κωσταντής-Αγάς μ’ όλα τ’ αναπάντεχα απόψε, συμπυκνωμένο βαρύ κρασί. Νοθεμένο κρασί. Που σου σαλεύει τον νου. Χάνεται η ψυχή σου. Παραλύει το κορμί σου. Πεθαίνεις…! Να ζεις και να σε φοβάται ο Χάρος. Να πεθαίνεις και να μην φοβάσαι τον Χάρο. Ο λιγόλαλος δάσκαλος έμαθε στο μολύβι του να πυροβολεί λέξεις κι έγραψε ένα μυθιστόρημα για το άδικο όσων ίδρωναν να θρέψουν εκείνους που δεν έγραφαν τίποτα, για τον ιδρώτα αυτών που τους έθρεφαν. Παλιά ήταν οι αφέντες κι οι δούλοι, σήμερα οι μοχτορουφήχτρες κι οι φτωχοί άνθρωποι της γης του εύφορου χωριού Διουσφεά – η αιώνια αντίφαση μες στις κοινωνίες τ’ ανθρώπου, που ο χορτασμένος δεν πιστεύει τον πεινασμένο.