Ντρέπομαι να το ομολογήσω, αλλά το ομολογώ. Αγνοούσα τον θαυμάσιο υδροβιότοπο της Κω. Και δεν νομίζω πως είμαι η μόνη. Μου τον έμαθε και μου τον έδειξε ο εκλεκτός φίλος μας Κλεάνθης Νικολαϊδης, ο οποίος καθημερινά τον απολαμβάνει με τους αθλητικούς και εμπνευστικούς περιπάτους του. Πράγματι είναι ένας μοναδικός φυσικός θησαυρός. Ένα τοπίο ήρεμο, γαλήνιο, αθόρυβο, εξωτικό θα έλεγα. Γεμάτο από την γνωστή παραλίμνια βλάστηση αλλά και ποικίλα εποχικά λουλούδια. Οι μόνοι κάτοικοί του τα πολλών λογιών πουλιά και κυρίως τα χαρίεντα φλαμίγκος. Οι μόνοι θόρυβοι το θρόϊσμα των φύλλων, ο ελάχιστος παφλασμός των λιμνίων μικροκυμάτων (όταν πνέει άνεμος φυσικά) καθώς και των κυμάτων της παρακείμενης αλός. Μα πάνω απ όλα τα ηδυμελίφθογγα κελαϊδήματα. Βλέποντας και βιώνοντας κανείς αυτή την μαγευτική ομορφιά, μένει άφωνος μ΄ανοιχτό το στόμα. Αφουγκράζεται απλώς, νιώθει και απολαμβάνει. Το μόνο που του έρχεται να ψελλίσει είναι ο υπέροχος ψαλμικός στίχος: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν Σοφία εποίησας». Και ενώ θαυμάζει κανείς την Θεϊκή-φυσική αυτή ομορφιά, λυπάται ταυτόχρονα για την ανθρώπινη εγκατάλειψη και επί πλέον την βεβήλωση του τοπίου. Αναφέρομαι στους επισκέπτες που δυστυχώς δεν έχουν την ανάλογη ευαισθησία και συνείδηση του αξιοθαύμαστου αυτού χώρου, με αποτέλεσμα να αντικρίζει κανείς πολλά πλαστικά μπουκάλια και σακκούλες ατάκτως ερριμμένα τήδε κακείσε. Μα και το υποτιθέμενο παρατηρητήριο δεν είναι σε καλύτερη μοίρα . Ακαλαίσθητες προχειροδουλειές. Κρίμα! Πότε θα κατανοήσομε επί τέλους πως ο πολιτισμός σήμερα δεν μετριέται με Παρθενώνες και Αγιές Σοφιές, αλλά με τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Οι προηγμένοι λαοί των ισχυρών κρατών που διαθέτουν και καθημερινό πολιτισμό μεγαλύτερο και επίπεδο υψηλότερο (παρά τα όποια αρνητικά τους) δεν αφήνουν τίποτε αναξιοποίητο και φυσικά ανεκμετάλλευτο. Θα σας αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα: Όταν προ ολίγων ετών βρέθηκα στο Λονδίνο, είδα σε κάποιο σημείο ομάδα εργατών να προσπαθούν με τόση επιμέλεια να καθαρίσουν, να περιφράξουν, να στεγάσουν και φυσικά να καταστήσουν επισκέψιμο και, ως εκ τούτου εκμεταλλεύσιμο, ένα κομμάτι Ρωμαϊκού ψηφιδωτού. Μπράβο τους! Στην Ελλάδα (την Μέκκα του πολιτισμού) τα περισσότερα μνημεία καταρρέουν εγκαταλελειμμένα. Ελλάδα δεν είναι μόνον η Ακρόπολη, η Ολυμπία και οι Δελφοί, για να αναφερθώ μόνον σε τρία σημαντικά και άριστα αξιοποιημένα μνημεία. Κάθε κομμάτι της Ελληνικής γης έχει τις δικές του εξίσου σημαντικές αρχαιότητες. Ας εστιάσομε όμως στο δικό μας νησί. Έχω ξαναγράψει για τα μνημεία που περιμένουν την σειρά τους. Κι όταν λέμε μνημεία, δεν εννοούμε μόνο τα ανθρώπινα δημιουργήματα, αλλά και τα φυσικά, τους σπάνιους δηλαδή φυσικούς θησαυρούς που μας έλαχαν, όπως είναι για παράδειγμα, ο εν λόγω υδροβιότοπος. ΄Ολα χρήζουν της αγάπης και της φροντίδας μας τόσο για μας, όσο και για την προς τα έξω εικόνα μας. Τον λόγο έχουν πλέον οι αρμόδιοι φορείς. Όσο για τα χρήματα που απαιτούνται, θα ήμουν ανειλικρινής αν έλεγα πως δεν υπήρξαν. Τα περίφημα Ντελόρια πακέττα γι αυτό μας δόθηκαν. Για ένα σωστό και φυσικά παραγωγικό κρατικό νοικοκύρεμα… Μα δυστυχώς έγιναν…πτερόεντα!
Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου
