Τα Χριστούγεννα των παιδιών (Της Ξανθίππης Αγρέλλη)

Χριστούγεννα, ψιλόβρεχε και τα δυο αδελφάκια από τη Συρία βγήκαν για λίγο ως την απέναντι αρμυρήθρα. Έκοψαν ένα κλωνάρι και μάζεψαν μερικά βοτσαλάκια από τ’ ακρογιάλι. Η σκηνή της προσφυγιάς στενάχωρη, αλλά κάπου σε μια γωνιά στερέωσαν το δεντράκι τους.

Τύλιξαν με αλουμινόχαρτο τα στρογγυλά βοτσαλάκια και τα κρέμασαν με μια κλωστή στα λιγοστά κλαδιά του. Χαμογέλασαν ευτυχισμένα, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα.

Ο αέρας ταρακουνούσε την σκηνή, εκεί στην παραλία και έμπαινε μέσα η ψύχρα του Δεκέμβρη πιο απειλητική, μαζί με το ψιλοβρόχι.

Ωστόσο τα παιδιά, καμάρωναν το χαριτωμένο γιορτινό δεντράκι τους.

Χριστούγεννα, και ο αξύριστος και ατημέλητος άστεγος του πάρκου, συνέχιζε να ψάχνει στον σκουπιδότοπο της γειτονιάς για μερικά αποφάγια, που έριχνε το απέναντι εστιατόριο.

Κάπου εκεί βρήκε πεταμένο και ένα παλιό μισοσπασμένο πλαστικό δένδρο, με μερικά ξεθωριασμένα στολίδια. Το έσυρε μέχρι το παράπηγμα του και το στερέωσε μπροστά στην πόρτα της καλύβας, από τα χαρτόκουτα που είχε καταφέρει να φτιάξει.

Θέλει να γιορτάσει, τα Χριστούγεννα έστω και κάτω από τ’ αστέρια, που φωτίζουν την φτώχια της ζωής του.

Χριστούγεννα, και μέσα στο ψυχρό πάνελ, τα έγχρωμα προσφυγόπουλα Χριστιανάκια από το Σουδάν, που τα ξεσπίτωσε ο εμφύλιος, προσπαθούσαν να στήσουν το δικό τους μικρό δεντράκι που τους χάρισαν, μαζί με μερικά ρούχα και παιχνίδια μεταχειρισμένα, μια ομάδα από φιλεύσπλαχνες κυρίες.

Ατέλειωτα παιδικά χαμόγελα, ζωγραφίστηκαν στα αθώα προσωπάκια τους.

Χριστούγεννα, και στο φτωχόσπιτο του απόμακρου ορεινού χωριού, τα μικρά παιδιά τριγυρίζουν με χαρούμενα ξεφωνητά την ξυλόσομπα, όσο η μητέρα τους στολίζει το μικρό πλαστικό δέντρο. Αυτό που της χάρισε η γειτόνισσα, πριν το πετάξει. Με περισσή φροντίδα το κατεβάζει κάθε χρόνο, από το μικρό πατάρι όπου το φυλάει μαζί με τα λίγα στολίδια που απέμειναν, αφού χρόνο με το χρόνο, σπάζουν ή φθείρονται. Που να βρεθούν τα λεφτά για περίσσεμα, ώστε να πάρουν και άλλα στολίδια.

Όμως το χαμόγελο των παιδιών, λάμπει φωτεινό σαν το Χριστουγεννιάτικο Αστέρι.

Χριστούγεννα, και από το στενάχωρο διαμέρισμα της απρόσωπης πολύβουης μεγαλούπολης, ξεπροβάλει στο φωτισμένο παράθυρο το καταστόλιστο δέντρο, φορτωμένο χρωματιστά φωτάκια. Χαρούμενες φωνές και γλυκά Κάλαντα, ακούγονται στην εργατική πολυκατοικία.

Ενώ ο κοκκινολαίμης απρόσκλητος χειμερινός επισκέπτης, πετάει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, αναζητώντας λίγα ψίχουλα.

Χριστούγεννα, και ένα γλυκό παιδικό μουτράκι, ξεπροβάλλει από το παράθυρο του τροχόσπιτου. Η δυνατή πλημμύρα, ο ανελέητος χείμαρρος, τους παρέσυρε το φτωχικό τους. Εκεί στο στενό παραθύρι για παρηγοριά, είναι ένα αυτοσχέδιο μικρό δενδράκι, φτιαγμένο από σύρμα και λίγες χρωματιστές καραμέλες, κρεμασμένες στα κλαδιά του.

Στη βάση του η ευχητήρια μουσκεμένη κάρτα των συγγενών από την μακρινή, πικρή ξενιτιά, τους θυμίζει την μεγάλη Γιορτή της Γέννησης του Χριστού.

Χριστούγεννα, και στο ραγισμένο από τους συνεχείς ανεπάντεχους   σεισμούς σπίτι, εκεί σε μια γωνιά με τους πεσμένους σοβάδες, το περσινό δενδράκι μόλις στολίστηκε από τα παιδιά που χαμογελούν, κάτω από τις απειλές και τα συχνά κουνήματα του τρομερού Τιτάνα του Εγκέλαδου.

Κι όμως το χαμόγελο των αθώων παιδιών, δεν θα σταματήσει ποτέ να φωτίζει το φτωχικό τους σπίτι.

Χριστούγεννα, και στο στενάχωρο κελί του ο κρατούμενος για μια άστοχη παρατιμονιά στη ζωή του, προσπαθεί να τα ζήσει στολίζοντας ένα μικρό κλαδί με κορδέλες και χρυσόχαρτα από τα γλυκά που τους έφεραν οι συγγενείς τους. Μαζί με τον συγκρατούμενο του ισοβίτη, κοιτάζουν το δεντράκι τους, θυμούνται και αναπολούν, νοιάζονται και δεν ξεχνούν τα παιδιά και τις οικογένειες τους. Άραγε πως θα περάσουν τις Γιορτές τους;

Χριστούγεννα, και στο ψυχρό κάτασπρο δωμάτιο του Νοσοκομείου, τα εγγονάκια έφεραν στον παππού μαζί με τα Καλαντα και ένα πολύ μικρό στολισμένο δενδράκι μινιατούρα. Το συνόδεψαν με πολλή αγάπη και σπιτικά γλυκά.

‘Ίσως είναι τα τελευταία μου Χριστούγεννα τους είπε, αφού η καρδιά μου με πρόδωσε. Όμως το λαμπερό χαμόγελο και η ζωντάνια σας παιδιά μου, με κάνουν να νοιώθω καλλίτερα και να ελπίζω,’ συμπλήρωσε.

Χριστούγεννα και στην απέναντι διώροφη αρχοντική μονοκατοικία, με τα πολλά δωμάτια και την πισίνα, ένα φωτισμένο δένδρο στην αυλή, καλωσορίζει τους εκλεκτούς επισκέπτες της λαμπερής βραδιάς. Μέσα στο πολυτελές οίκημα, ένα δεύτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, που είναι ένα μεγάλο φυσικό έλατο αγορασμένο, θα στολιστεί από τους υπηρέτες, με δεκάδες χρωματιστές μπάλες και χιλιάδες λαμπιόνια. Θα στέκεται εκεί καμαρωτό, φορτωμένο με γιορτινά πακέτα δώρων, στην ευρύχωρη σάλα του μεγάλου πλούσιου σπιτιού. Τα παιδιά τρέχουν και ανεβοκατεβαίνουν τις μαρμάρινες σκάλες, σιγοψιθυρίζοντας τα Κάλαντα.

Χριστούγεννα και ο μικρός νεογέννητος Χριστός, διάλεξε και ήρθε στον Κόσμο μέσα σε μια ταπεινή φάτνη, σ’ ένα χώρο κατάλληλο μόνο για στάβλο, με τα συμπαθή τετράποδα να τον ζεσταίνουν και το Αστέρι να τον φωτίζει. Αλλά και με τους απλοϊκούς βοσκούς να τον καλωσορίζουν στην ζωή. Μερικά δέντρα ήταν στολισμένα από τις κρυστάλλινες στάλες της βροχής και στραφτάλιζαν στο νυχτερινό Θείο Φως.

Πρόσφυγας έγινε ο Χριστός πριν ακόμη γεννηθεί, γιατί έφυγε μακριά από το σπίτι τους βιαστικά, η ετοιμόγεννη μητέρα Του, η Παναγία. Έφυγαν κρυφά μαζί με τον προστάτη Ιωσήφ, για να γλιτώσουν από το εγκληματικό μένος ενός παρανοϊκού βασιλιά του Ηρώδη.

Ο Χριστός γεννήθηκε απλός, ταπεινός, με την γεύση της προσφυγιάς, κυνηγημένος μακριά από τη χώρα του και ξένος σε μια ξένη χώρα. Γεννήθηκε για να σκορπάει αγάπη και ελπίδα στον άστεγο, στον πλημμυροπαθή, στον σεισμόπληκτο, στον πάμφτωχο, στον πρόσφυγα, στον φυλακισμένο, στον άρρωστο και στον κάθε πονεμένο. Γεννήθηκε για να δίνει δύναμη και θάρρος χαρά και ελπίδα μαζί με το χαμόγελο στα αθώα και ταλαιπωρημένα παιδιά, που τόσο τον έχουν ανάγκη.

Ήλθε στον πάντα ταραγμένο κόσμο μας, για να τιθασεύσει την αγριότητα των μεγάλων και για να φέρει ‘Την ειρήνη και την Εν ανθρώποις ευδοκία.’

Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά.

Ξανθίππη Αγρέλλη