Άκουσα τον Άρη Πορτοσάλτε να μιλά για «τσαντιροκατάσταση», σχολιάζοντας το αντίσκηνο του Πάνου Ρούτσι, μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά του, την εκταφή της σορού του παιδιού του για να μάθει την αλήθεια. Η ουσία για τον δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ, όπως είπε, είναι το μνημείο, ως μνημείο και όχι η απεργία πείνας ενός χαροκαμένου πατέρα που ψάχνει την αλήθεια.

Αρχικά πίστεψα ότι πρόκειται απλά για μία από τις προκλητικές απόψεις του Πορτοσάλτε, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην κοινωνία και η αλήθεια είναι ότι δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. «Κλασικός Άρης Πορτοσάλτε», σκέφτηκα. Αμ δε. Δυστυχώς παρατήρησα πολλούς στην πλατφόρμα Χ, που όχι μόνο συμμερίζονται την άποψή του, αλλά κάποιοι σχολιάζουν με προκλητικό και προσβλητικό τρόπο τον Πάνο Ρούτσι κι φυσικά τη Μαρία Καρυστιανού.

Κοινός παρονομαστής των λογαριασμών αυτών, μεταξύ των οποίων φυσικά κι κάμποσα «γαλάζια» τρολ; Όλοι στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν θα αναπαράγω φυσικά αυτά που διάβασα έκπληκτη. Η ουσία είναι ότι εκεί που κάποιοι βλέπουμε έναν πατέρα που θρηνεί και πραγματοποιεί, για ένατη μέρα σήμερα, απεργία πείνας, κάποιοι βλέπουν βεβήλωση του μνημείου. Κι αναρωτιέμαι, ειλικρινά, παιδιά δεν έχουν;