Η Ροζίτα Σώκου έζησε μία χορτάτη ζωή. Μία ζωή που τα είχε όλα. Στα φημισμένα Κυριακάτικα (πλέον Σαββατιάτικα) τραπέζια της Ροζίτας στο σπίτι της στο Παγκράτι δεν λείπει ούτε το καλό φαγητό, ούτε οι καλές παρέες. Δεν έλειψαν ποτέ ούτε από τη ζωή της. Το ipop τη συνάντησε και μίλησαν για τα πρόσωπα που τη σημάδεψαν!

Η ζωή μου όσον αφορά τους άντρες χωρίζεται σε κύκλους.

Ο Παππούς

Ο πρώτος κύκλος ήταν ο παππούς μου. Με κουβάλαγε σε σινεμά και σε θέατρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Ο Μπαμπάς

Ο μπαμπάς μου ήταν ένας πολύ πρώιμος άνθρωπος. Αρρώστησε με λευχαιμία όταν ήμουν 7 χρονών.. Τότε δεν ήξεραν τι θα πει αυτό. Νόμιζαν ότι είναι κάτι σαν τη φυματίωση. Έτσι οι γιατροί του έδωσαν οδηγίες ότι χρειάζεται εξοχή. Εγώ δεν πήγα σχολείο επειδή φοβόντουσαν μην κολλήσω τους γύρω μου. Θυμάμαι σαν επιβεβαίωση για να αισθανθεί καλύτερα έτρωγα από το πιάτο του. Ευτυχώς πρόλαβε να γράψει την στρατιωτική και ναυτική εγκυκλοπαίδεια και διάφορα βιβλία συνήθως στρατιωτικού περιεχομένου. Παράλληλα έγραφε θεατρικά έργα. Στα έργα του μπαμπά μου έπαιζαν όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της εποχής όπως ο Μουσούρης, η Χαλκούση, η πρώτη γυναίκα του Κατσέλη και άλλοι. Επτά χρόνια αργότερα τον έχασα.

Ο μπαμπάς με μεγάλωσε πολύ αγορίστικα, με αρσενική ανατροφή. Όλες οι γυναίκες από το σόι της μαμάς μου ήταν καλλονές. Όλοι περίμεναν ότι θα συνεχίσω τον τίτλο. Εγώ έμοιασα στον μπαμπά μου και υπήρξα μεγάλη απογοήτευση. Αστειεύομαι.

O σύζυγος

Ήμουν στις Κάννες για δουλειά με τον Πλωρίτη. Σε ένα τραπέζωμα των Γάλλων διοργανωτών, μας πλησιάζει και μας μιλάει ένας νέος . Έπειτα με ζήτησε για χορό. Έτσι γνώρισα τον άντρα μου –και συνάδελφο Μανόλιο Μαραντέι. Αφού ζήσαμε μαζί 4 χρόνια και ήρθε και για ένα χρόνο στην Ελλάδα δοκιμαστικά, παντρευτήκαμε. Έκανα έναν ορθόδοξο και έναν καθολικό την ίδια μέρα, εδώ στην Ελλάδα. Είχαμε δύο κουμπάρους. Τον Πλωρίτη και την Αλίκη. Ύστερα από λίγες μέρες , έπαθα νευρασθένεια λόγω έλλειψης εργασίας. Έκανα πράγματα εκεί, αλλά αν δεν ξύπναγα με κομμένη καλημέρα από πέντε ανθρώπους την επόμενη μέρα δεν καταλάβαινα ότι δούλευα. Αστειεύομαι. Ένιωθα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Είχα μια νταντά για την μικρή , την περίφημη Σινιορίνα, είχα μόνιμη υπηρέτρια, την Τζάνα. Ο άνδρας μου έλειπε συνεχώς από το σπίτι λόγω δουλειάς. Εγώ έπληττα τόσο πολύ που να καταλάβεις προσπαθούσα να περάσω τον χρόνο μου κεντώντας. Η Ελένη Βλάχου μου είχε πει χαρακτηριστικά πριν φύγω: Μην ανησυχείς καθόλου, μέχρι να πάρεις διαζύγιο θα κρατήσω εγώ την στήλη σου. Δεν θα αντέξεις για πολύ μακριά από την Ελλάδα. Όταν ήρθα για λίγο στην Ελλάδα, μου ανέθεσε αποστολή στην Επίδαυρο σε παράσταση της Κάλλας, με ρούχα σχεδιασμένα από τον Τσαρούχη. Με το που πάτησα το πόδι μου στην Επίδαυρο είπα: Ροζίτα, δεν γίνεται να ξαναγυρίσεις πίσω. Αυτό είναι όλη σου η ζωή. Ο άντρας μου ήταν μονογαμικός. Σε βλέπω – με βλέπεις , σε έχω με έχεις τελείωσε. Θυμάμαι ότι όταν είδε τον Μινωτή να με φιλάει στον αέρα, στο τότε στέκι μας , το Βυζαντινό, όταν γύρισε σπίτι με χαστούκισε λέγοντας μου χαρακτηριστικά: O Οθέλος μπροστά μου είναι ένας αρχάριος.

Ο Βολανάκης

Γνωριστήκαμε μέσω του πολύ στενού μας φίλου-χαρισματικού σκηνογράφου και ενδυματολόγου Νίκου Γεωργιάδη. Όταν ο Νίκος έφυγε οριστικά για το Λονδίνο , μείναμε σαν τα ορφανά της Σκωτίας και έτσι κολλήσαμε .

Δίδασκε στην σχολή του Κουν που ήταν τότε πολύ κοντά στο σπίτι μου, στην Αχαρνών. Μάλιστα σε κάθε του κενό ερχόταν σπίτι μου να φάει και να ξεκουραστεί.

Θαύμαζα απεριόριστα τον τρόπο ανάλυσης των έργων του . Υπάρχει μία χαρακτηριστική σκηνή στον Άμλετ που ο Άμλετ λέει στην Οφηλία ότι θα γίνει θέφτρα αμαρτωλών. Την συγκεκριμένη σκηνή την γνώριζα απ’έξω και ανακατωτά και την δίδασκα σε κάθε μάθημα αγγλικών που παρέδιδα τα χρόνια της κατοχής. Όταν την άκουσα από τον Μίνω ένοιωσα ότι η μία πόρτα άνοιγε μετά την άλλη μπροστά μου. Ήταν απόλαυση να τον ακούς..

Το κακό ήταν ότι ενώ είχε φύγει έξω ξαναγύρισε στην Αθήνα εξαιτίας της νοσταλγίας που πιάνει τους ξενιτεμένους. Ενώ έκανε σπουδαίες σκηνοθεσίες και μεταφράσεις , η Ελλάδα-όπως συνηθίζει δεν του φέρθηκε πολύ τρυφερά.

Ο Ionesko

Πρώτη φορά τον γνώρισα όταν ήρθαν καλεσμένοι με την γυναίκα και την κόρη του Μέριφρανς σε ένα πολύ γνωστό Φεστιβάλ της Εποχής, το φεστιβάλ Ιθάκης. Τον έζησα περίπου ένα μήνα. Θυμάμαι μάλιστα ότι για να τον τιμήσουν ζήτησαν από έναν δικό μας ηθοποιό να παίξει ορισμένα αποσπάσματα του τελευταίου του έργου –που ενώ ήταν ιδανικό για ανάγνωση αμφιβάλλω αν ήταν κατάλληλο για να παιχτεί. Ο Ιονέσκο έπαθε σοκ. Σηκώθηκε και έφυγε πριν τελειώσει η παράσταση. Τον πήγαμε στο σπίτι της Τζέλλας Πλέσσα, τον καθίσαμε στον κήπο και του φτιάξαμε καφέ για να συνέλθει.

Το Φεστιβάλ Ιθάκης φιλοξενούσε κυρίως ερασιτέχνες ηθοποιούς. Είχε έρθει ένας επιπλοποιός και μία μοδίστρα από την Καβάλα για να ερμηνεύσουν τις ‘’καρέκλες’’ ένα πολύ γνωστό έργο του Ιονέσκο. Το ζευγάρι παρόλο που δεν ήξερε από θέατρο ήταν υπέροχο και κέρδισε αμέσως την συμπάθεια της κριτικής και του ίδιου του Ιονέσκο. Το αστείο που κρύβει η ιστορία είναι η αποδοκιμασία που δέχτηκε το ζευγάρι από τους κατοίκους επειδή τους θεώρησαν θεατρίνους

Όταν ξαναγύρισε για δεύτερη φορά στην Αθήνα τον έφερα στο θέατρο Έρευνας να δει τον Ποταμίτη . Ο Ποταμίτης ανέβαζε τότε τον Σκαρπίνο . Ήταν μία παράσταση η οποία ενθουσίασε τον Ιονέσκο

Ο Μάρλον Μπράντο

Ή άφιξη του στην Αθήνα αποτέλεσε το πρώτο θέμα εκείνες τις μέρες στον Τύπο. Δεν υπήρχε μεγαλύτερο όνομα τότε . Έπρεπε να πάει στο νησί του να συνεννοηθεί με την γυναίκα του για το παιδί. Όμως είχε βρογχικά και ο γιατρός του το συμβούλεψε να μην κάνει μεγάλες πτήσεις. Έτσι αναγκαζόταν κάθε τόσο να κατεβαίνει από το αεροπλάνο και να ξεκουράζεται. Θυμάμαι έκανε την πρώτη στάση στην Ρώμη και έπειτα ήρθε στην Αθήνα. Τότε με παρακάλεσε ο Βίκτωρ Μιχαηλίδης που αντιπροσώπευε την εταιρία του να τον συνοδεύσω στο αεροδρόμια για να τον υποδεχτούμε. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι για ποιον λόγο ο Βίκτωρ έπρεπε να φύγει. Έτσι με άφησε στο πόδι του να τον περιμένω. Ο αρχηγός της ασφάλειας του αεροδρομίου νόμιζε ότι ήμουν η γραμματέας του Μιχαηλίδη, πράγμα το οποίο φυσικά και δεν διέψευσα.

‘’Αν μαζευτούν ουρές από κόσμο να τον βάλετε αμέσως στο αυτοκίνητο και να φύγετε’’ μου είχε πει χαρακτηριστικά. Πράγματι έτσι και έγινε. Με τον που ανοίγει την πόρτα ο σοφέρ , πετάγεται μέσα ο Μπράντο σαν αστραπή. Έτσι γνώρισα τον Μαρλον.

Ο Τζεφιρέλλι

Η μόνη φορά που τον είδα ήταν σε ένα αεροδρόμιο σε κάποιο μου ταξίδι. Όταν του μίλησα η πρώτη φράση που μου είπε ήταν: Σαγαπώ γιατί είσαι τρελή σαν και εμένα.

Ο Χατζιδάκις

Κάποτε στην κατοχή με κάλεσε η κυρία Κακούρη για τσάι. ‘’Έλα , θα περάσουμε ωραία. Θα μας παίξει πιάνο ένα ταλαντούχο παιδί που είναι μόλις δεκατεσσάρων ετών’’ μου είπε χαρακτηριστικά. Πράγματι ήρθε ένα παχουλό αγοράκι που άκουγε στο όνομα Μάνος Χατζιδάκης. Έτσι τον πρωτογνώρισα. Περάσαμε μαζί όλα τα χρόνια της κατοχής . Ήμασταν και οι δύο στην παρέα του Τσαρούχη μαζί με πολλούς άλλους αξιόλογους νέους.

Ήμασταν στενοί φίλοι για πολλά χρόνια. Μάλιστα μου έδωσε την πρώτη μου συνέντευξη στην τηλεόραση σε μια πλατεία στο Παγκράτι κοντά στον ‘’Μαγεμένο Αυλό’’ που συνήθιζε να γευματίζει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο χάρηκε όταν είπα ανοιχτά ότι ήταν μικρότερος από εμένα την ώρα της συνέντευξης.

Ο Νουρέγιεφ

Τον γνώρισα μέσω του Νίκου του Γεωργιάδη, όταν ήρθε στην Ελλάδα ερμηνεύοντας τον Λόρδο Μπάιρον. Αυτό δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία καθώς είχε 3 διαλείμματα ώστε να προλαβαίνουν να αλλάζουν ρούχα οι χορευτές. Στα διαλείμματα ο κόσμος βαριόταν . Όταν ήρθε η παράσταση στην Ελλάδα, σκεφτήκαμε να καλύπτουμε τα διαλείμματα ώστε να μην βαρεθεί ο κόσμος με ποιήματα του Μπάιρον. Ανέλαβε μάλιστα την απαγγελία ο Ποταμίτης. Έγινε θρίαμβος. Ο κόσμος άναβε τα τσακμάκια του και ανέμιζε τα μαντίλια του ως ένδειξη ευχαρίστησης. Ο Ρούντολφ πίστεψε ότι ένα κομματάκι της επιτυχίας οφείλετε σε εμένα. Ενώ μέχρι τότε δεν τον χώνευα γιατί νόμιζα ότι θα είχε ύφος, μόλις με είδε με άρπαξε με ενθουσιασμό και άρχισε να με αγκαλιάζει.

Από τότε σε κάθε πρεμιέρα που έκανε, πήγαινα 15 μέρες νωρίτερα. Καθόμασταν και μιλούσαμε μέχρι τις πέντε το πρωί θυμάμαι. Πολλές φορές βλέπαμε βίντεο στο σπίτι του τα έργα που ανέβαζε.

Ο Μάριος Φραγκούλης

Τον Μάριο τον ανακάλυψε τυχαία η κόρη μου , όταν ήρθε από το εξωτερικό να δώσει μια παράσταση στο Ηρώδειο. Εντυπωσιαστήκαμε με το βιογραφικό του σε σχέση με την ηλικία του. Δεν πήγα τότε, και έτσι δεν γνώρισα το φαινόμενο για το οποίο όλοι μιλούσαν. Τον παρακολούθησα για πρώτη φορά στο ‘’Happy Days’’ στο θέατρο Κουν.

Ένα βράδυ με κάλεσε ο Πλέσσας στο Χάραμα. Πήγα με το ζόρι καθώς ο πρόσφατος θάνατος του Νουρέγιεφ με είχε κάνει ένα κουρέλι. Όταν με είδε η παρέα μου να μπαίνω πήραν ένα τριαντάφυλλο και μου το πέρασαν από χέρι σε χέρι. Το τελευταίο χέρι που μου πρόσφερε το λουλούδι ήταν του Μάριου. Όταν με είδε με πιάνει από τα δύο μπράτσα και μου λέει.’’Εγώ σας αγαπώ! Θα έρθετε να με δείτε?’’.Τότε ανέβαζε το Grease .

Δεν είχα πάει στην πρεμιέρα γιατί ήμουν στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Τότε κατάλαβα ότι η θεατρική σκηνή του κόσμου δεν είχε αδειάσει για μένα.