Σε κατάσταση σοκ, βαθιάς οδύνης και ανείπωτης θλίψης, οι Πινακάτες θρηνούν για τον απροσδόκητο και πρόωρο θάνατο του προέδρου του χωριού, Νίκου Παππά, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 56 χρόνων μετά από βαριά εγκεφαλική αιμορραγία. Ο άτυχος άνδρας, πατέρας δίδυμων μόλις πέντε χρόνων, είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Αγρότης στο επάγγελμα, ασχολούνταν επίσης με την εμπορία καυσόξυλων. Επί 25 χρόνια οι συγχωριανοί του τον τιμούσαν με την ψήφο τους κι εκείνος από το πρωί μέχρι το βράδυ έτρεχε για όλους. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του. Μέριμνά του ήταν διαρκώς η αντιμετώπιση των προβλημάτων του χωριού του.
Την περασμένη Κυριακή ακόμη «ρουφούσε» τη ζωή. Μαζί με την οικογένειά του είχε επισκεφτεί στο Εκθεσιακό Κέντρο την έκθεση «Τεχνοποίημα», στην οποία φιλοξενούνταν έργα του πολυαγαπημένου του αδερφού. Ήθελε να τον τιμήσει και του έκανε έκπληξη. Επιστρέφοντας όμως ο θάνατος παραμόνευε. Λίγα χιλιόμετρα από το χωριό αισθάνθηκε αδιαθεσία. Αρχικά δεν είπε τίποτα για να μην πανικοβληθούν η σύζυγος και τα παιδάκια του, όμως μετά από λίγο κατέρρευσε πάνω στο τιμόνι. Εντρομη η σύζυγός του ενημέρωσε τηλεφωνικά τον αδερφό του που προπορευόταν και εκείνος έσπευσε να επιστρέψει. Συνειδητοποίησε αμέσως ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Ο αδερφός του άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του. Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που τον παρέλαβε τον μετέφερε αμέσως στο Νοσοκομείο και μετά τις πρώτες εξετάσεις, οι γιατροί έδωσαν εντολή να νοσηλευθεί στη ΜΕΘ.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Οι γιατροί από την πρώτη στιγμή ήταν απαισιόδοξοι. Διέγνωσαν βαριά εγκεφαλική αιμορραγία και ενημέρωσαν τους συγγενείς. Κανείς όμως δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα επέλθει το μοιραίο. Ο Νίκος ήταν γερός οργανισμός. Όλοι προσεύχονταν μέχρι τελευταία στιγμή να το ξεπεράσει. Δυστυχώς η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Ο θάνατός του έχει κυριολεκτικά συγκλονίσει την τοπική κοινωνία του Νοτίου Πηλίου. Η κηδεία του θα τελεστεί την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 15:30, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πινακατών. Η σορός θα βρίσκεται στον ναό από τις 15:00. Η οικογένεια παρακαλεί αντί στεφάνων τα χρήματα να διατεθούν για την Κοινότητα Πινακατών.
Νεκρός ο 46χρονος δικηγόρος Δημήτρης Ποταμίτης στη Ζάκυνθο
Σοκ και βαθιά οδύνη έχει προκαλέσει στην τοπική κοινωνία της Ζακύνθου ένας ακόμη θάνατος νέου ανθρώπου.
Πρόκειται για τον νεαρό δικηγόρο Δημήτρη Ποταμίτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 18 Δεκεμβρίου 2025 σε ηλικία μόλις 46 ετών, μετά από σκληρή δοκιμασία με τον καρκίνο, την οποία αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και δύναμη.
Ο Δημήτρης Μαρκεσίνης στο zantetimes.gr και ο ιστότοπος ermisnews.gr γράφουν για την αδόκητη απώλεια του νεαρού δικηγόρου>
Ο Δημήτρης Ποταμίτης υπήρξε ένας άνθρωπος με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση, που δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά όρια του επαγγέλματός του. Ως δικηγόρος, υπηρέτησε το λειτούργημά του με συνέπεια, ήθος και βαθύ αίσθημα ευθύνης, κερδίζοντας τον σεβασμό των συναδέλφων του και την εκτίμηση της κοινωνίας.
Η παρουσία του στον Δικηγορικό Σύλλογο και στα κοινά ήταν ουσιαστική και ενεργή, γεγονός που καθιστά την απώλειά του ιδιαίτερα αισθητή.
Η πρόωρη απουσία του αφήνει ένα σημαντικό κενό στον νομικό κόσμο και στην τοπική κοινωνία, που αποχαιρετά έναν άνθρωπο με αρχές, προσφορά και αγωνιστικό πνεύμα.
Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία Θεσσαλονικιά αρχιτέκτων Νένη Σπάρτση
Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία Θεσσαλονικιά αρχιτέκτων Νένη Σπάρτση, μετά από μάχη για περίπου δύο χρόνια με τον καρκίνο.
Την είδηση γνωστοποίησε με μία μακροσκελή του ανάρτηση στο Facebook ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, Σπύρος Βούγιας.
Η Ελένη (Νένη) Σπάρτση σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2001 ίδρυσε με τρεις ακόμη αρχιτέκτονες την εταιρεία schema4architects, η οποία υπογράφει αρχιτεκτονικά projects δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, μεταξύ άλλων, κτήρια και αστικές αναπλάσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Κάποια από τα έργα τα οποία σχεδίασε είναι το κτήριο Β στο Μέγαρο Μουσικής και η ανάπλαση της Πλατείας Διοικητηρίου.
Η ανάρτηση του Σπύρου Βούγια για τον θάνατο της Νένης Σπάρτση:
Η Ελένη (Νένη) Σπάρτση αποφοίτησε το 1983 από την . Από το 1988 ξεκίνησε με άλλους τρεις συναδέλφους της να λειτουργούν ως μελετητικό σχήμα, ενώ το 2001 ίδρυσαν την εταιρία schema4architects με σκοπό την διεξαγωγή αρχιτεκτονικών μελετών.
Βαθιά οδύνη, θρήνος και συντριβή. Μετά από μια άνιση μάχη που κράτησε πάνω από δύο χρόνια, έφυγε σήμερα για πάντα η χαρισματική αρχιτέκτων Ελένη (Νένη) Σπάρτση, που μεσουράνησε με το έργο και τη φωτεινή της παρουσία στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της πόλης μας τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι γνωστό σε όλους το αποτύπωμα της ξεχωριστής σχεδιαστικής της δουλειάς (με την ομάδα του γραφείου της Schema 4) σε κτίρια, αστικές αναπλάσεις, διαγωνισμούς, ανακαινίσεις κατοικιών, καταστημάτων και ξενοδοχείων και σε κάθε είδους αρχιτεκτονικές και αισθητικές παρεμβάσεις.
Πιο πολύ όμως από την επαγγελματική της επιτυχία, η Νένη ξεχώριζε για τον σπάνιο χαρακτήρα, το ήθος, το απαράμιλλο στυλ και την ανεπιτήδευτη γοητεία της που την έθεταν πάντοτε στο επίκεντρο της προσοχής και του θαυμασμού σε κάθε μικρό η μεγαλύτερο ανθρώπινο σύμπαν που συγκροτούνταν αβίαστα και με φυσικό τρόπο γύρω της.
Είχαμε με τη Λένα (που ήταν συμφοιτήτριά της στο πανεπιστήμιο) τη τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε και να δεθούμε στενά με τη Νένη και τον σύντροφο της ζωής της Κωστή Δημητριάδη σε μια μακρόχρονη και πολύ κοντινή, σχεδόν συγγενική σχέση. Καθώς η γυναίκα αυτή εκφραζόταν πάντοτε με περισσή τόλμη και ειλικρίνεια προσπαθώντας να ζήσει ελεύθερα χωρίς υποκριτικούς περιορισμούς, θύμιζε σύγχρονες ηρωίδες που πίστευα πως υπάρχουν μόνο σε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα ή στο σινεμά.
Πραγματικά, η Νένη Σπάρτση μπορούσε να γίνεται άλλοτε μια Ιψενική Νόρα που διεκδικούσε τη χειραφέτησή της από τις κοινωνικές συμβάσεις και άλλοτε μια Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος», παριστάνοντας την βαθιά πληγωμένη από άκαρδους Κοβάλσκι. Συχνά έμοιαζε στην Έμμα Μποβαρύ του Φλωμπέρ ή την Άννα Καρένινα του Τολστόι. Το σίγουρο είναι οτι «Ζούσε τη ζωή της» σαν πρωταγωνίστρια της ομώνυμης ταινίας του Γκοντάρ αν και της ταίριαζε απόλυτα στις νυχτερινές εξόδους ο πρώτος ρόλος στο «Μια κυρία στα μπουζούκια» του Γιάννη Δαλιανίδη.
Όπως θα έλεγε ο Σαίξπηρ «ήταν πλασμένη από την ύλη που φτιάχνονται τα όνειρα» και το πέρασμά της ήταν μια δέσμη από φως που ομόρφηνε κι έδωσε χρώμα στη ζωή όλων μας. Στην παράσταση αυτή διάλεγα συνήθως (με δική της συναίνεση πάντοτε) το ρόλο που έχει «ένας τρελός που λέει μια ιστορία δίχως κανένα νόημα».
Στην αιώνια παρτίδα που έχει για όλους το ίδιο τέλος (μόνο που δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί) εμείς χάσαμε σήμερα τη βασίλισσά μας. Και, όπως επιβάλλουν οι κανόνες του παιχνιδιού, δεν θα αργήσουμε να σπρώξουμε μόνοι κάτω και τον βασιλιά μας.
Καλό ταξίδι αγαπημένη. Να είναι ήρεμος ο ύπνος σου.
