Μια ταπεινή αναφορά, από αυτούς που έμειναν όρθιοι!
Αυτές τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, τότε που η σιωπή νικά τον θόρυβο και η καρδιά γυρίζει προς το φως, επιτρέψτε μια ταπεινή αναφορά.
Όχι για να κατηγορηθεί κανείς, μα για να ακουστεί επιτέλους η φωνή εκείνων που σιώπησαν για πολύ, από ανάγκη, από πόνο, από πίστη.
Ήταν άνθρωποι της προσφοράς, του καθήκοντος, της πρώτης γραμμής.
Κλήθηκαν, όπως όλοι, να διαλέξουν τότε, ουσιαστικά ήταν μια τομή με ένα νυστέρι για το παρελθόν, ακόμα και για το άμεσο μέλλον.
Δεν αρνήθηκαν την επιστήμη, μα ζήτησαν το δικαίωμα στην κρίση.
Δεν αμφισβήτησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης, μα πρόβαλαν την ηθική ανάγκη της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Δεν ύψωσαν γροθιές, μονάχα παρακάλεσαν να μη γίνουν τα σώματά τους ένα ακόμα πείραμα.
Κι όμως, γι’ αυτή τους την επιλογή, υπέστησαν διωγμό.
Εκδιώχθηκαν. Τιμωρήθηκαν χωρίς δίκη, χάθηκε ο μισθός εν μια νυκτί, το ένσημο, η υγειονομική κάλυψη, η ίδια η αξιοπρέπεια, οι φίλοι, οι αδελφοί, οι συνάδελφοι, ο κόσμος όλος.
Πάνω από όλα έχασαν την ψυχή τους, άνοιξε η γη τότε και τους κατάπιε.
Χάθηκε η ψυχική και σωματική υγεία, χάθηκε η ευτυχία, η ελευθερία και το κάθε δημοκρατικό τους δικαίωμα.
Τους αντιμετώπιζαν σαν “λεπρούς” , σαν “Εβραίους” στα χρόνια του ναζισμού, σαν “έγχρωμους” τότε στο απαρτχάιντ, και σαν κομματικούς παραφρόνες σε σκοτεινές εποχές.
Μα δεν λύγισαν. Πουλούσαν λαχνούς στις πλατείες για να ζήσει η οικογένεια τους.
Έπαιρναν τα τρόφιμα που περίσσευαν από λαϊκές, τους έδινε προμήθειες ο απλός κόσμος, που έβλεπε την καταφανή αδικία.
Σήκωναν στα χέρια τους όχι μόνο το βάρος της ανάγκης, αλλά και την τιμή όσων δεν προσκύνησαν.
Κι αν οι καιροί τώρα επιβεβαιώνουν τους φόβους τους, κι αν η επιστήμη αρχίζει δειλά να παραδέχεται τις πληγές που άνοιξαν, δεν έρχεται αυτή η αναφορά για να θριαμβεύσει.
Δεν έρχεται ένα συγγνώμη από όλη την κοινωνία που σωπαίνε και χειροκροτούσε.
Δεν έρχεται να πει “είχαμε δίκιο”.
Έρχεται να πει πως υπάρχει ένας τρόπος να πορεύεται κανείς, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να χάνει το φως του.
Το τίμημα βαρύ.
Μα η ψυχή καθαρή.
Αυτές τις ημέρες που ο Θεάνθρωπος οδηγείται στο μαρτύριο με σταυρό στην πλάτη και σιωπή στα χείλη, ας θυμηθούμε κι αυτούς τους αδελφούς μας.
Όπως Εκείνος προδόθηκε από φίλους, λοιδορήθηκε από όχλο, καταδικάστηκε άδικα και σύρθηκε στον Γολγοθά, έτσι κι αυτοί γνώρισαν την προδοσία, τη χλεύη, την κοινωνική καταδίκη, και ανέβηκαν τον δικό τους σταυρό, όχι από αδυναμία, αλλά από πίστη.
Που σταυρώθηκαν κοινωνικά, μα δεν ανταπέδωσαν με μίσος. Που βρέθηκαν έξω από τις πύλες, μα κράτησαν μέσα τους την πίστη.
Ας θυμηθούμε τη συνάδελφο Χρυσάνθη που η αυτοκτονία της αποσιωπήθηκε, δεν ακούστηκε πουθενά.
Ας κρατήσουμε τη μνήμη της ψηλά και ας μας θυμίζει σήμερα τη φράση “Δεν ξεχνώ”, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι περάσαμε τότε.
Είθε το φως της Ανάστασης να δικαιώσει όσους δεν πρόδωσαν τη συνείδησή τους.
Είθε το φως της Ανάστασης να δικαιώσει όσους δεν πρόδωσαν τη συνείδησή τους.
Σε αυτές τις Άγιες Ημέρες, που το Πάσχα φέρνει την ελπίδα και την αναγέννηση, ας αναλογιστούμε τη δύναμη της Ανάστασης, όχι μόνο του Θεάνθρωπου, αλλά και των ψυχών εκείνων που δεν λύγισαν, όλων των ανθρώπων παγκόσμια που παρέμειναν πιστοί στο καθήκον τους και υπερασπίστηκαν την ελευθερία,, την δημοκρατία, την αλήθεια και την αξιοπρέπεια.
Με την Ανάσταση έρχεται η ανανέωση, η δυνατότητα να ξαναγεννηθούμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως πατρίδα.
Ας κρατήσουμε ζωντανή αυτήν την ελπίδα και ας την μεταδώσουμε στις γενιές που έρχονται.
Το φως της Ανάστασης ας φωτίσει την πορεία μας προς την αλήθεια και την δικαιοσύνη, και ας μας δώσει τη δύναμη να αντέξουμε, όπως Εκείνος, στο σταυρό της καθημερινότητας και της κοινωνικής αδικίας.
Σας εύχομαι ολόψυχα, Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!
Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας,(σωματείο) (Υγειονομικοί που τέθηκαν σε παράνομη αναστολή εργασίας)
