Η αδελφική συμπαράσταση που τού έδειξε την δύσκολη περίοδο της περιπέτειας που είχε με την δικαιοσύνη και οι επίμονες προσπάθειές του να τον επαναφέρει στο μουσικό προσκήνιο
Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί τις τελευταίες ημέρες για τον Τόλη Βοσκόπουλο τον κοσμαγάπητο τραγουδιστή που αναπαύεται εδώ και λίγες ώρες στην αττική γη. Πρίγκιπας, άρχοντας, ανεπανάληπτος τραγουδιστής, μοναδικός σταρ. Υπήρχε όμως και μία άλλη πλευρά του, η ανθρώπινη, που ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν. Και αυτή η πλευρά φωτίζεται ξεκάθαρα από την ιστορία που κρύβεται πίσω από την τεράστια επιτυχία «Αποκοιμήθηκα» που ο ίδιος έγραψε για τη φωνή του αξέχαστου Στράτου Διονυσίου.
Μια βαθιά, ειλικρινής, αδελφική φιλία έδενε τους δυο τους για πάρα πολλά χρόνια. Μια σχέση που ξεκίνησε μέσα από την εξαιρετικά επιτυχημένη συνεργασία τους στις μεγάλες πίστες και εξελίχθηκε σε ένα δεσμό ζωής που επισφραγίστηκε με ένα τραγούδι και ένα τεράστιο δώρο ζωής.
Το μουσικό δίδυμο Τόλη – Στράτου σάρωνε στους κόλπους της νυχτερινής διασκέδασης στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Οι κοινές τους εμφανίσεις στο θρυλικό «Can – Can» της Πέτρου Ράλλη και στο «Σεραφίνο» έγραψαν ιστορία. Η λατρεία που τους είχε ο κόσμος εκείνη την εποχή αποτυπώνεται σε ένα περιστατικό που είχε διαδραματιστεί στη Θεσσαλονίκη όπου βρίσκονταν για εμφανίσεις. Ένα απόγευμα πήγαν σ΄ ένα μαγαζί να παίξουν μπιλιάρδο. Η είδηση της παρουσίας τους εκεί μεταδόθηκε, από στόμα σε στόμα, σε χρόνο ρεκόρ. Αποτέλεσμα; Μέσα στην επόμενη ώρα είχαν συγκεντρωθεί έξω από το μαγαζί εκατοντάδες κόσμου και χρειάστηκε να έρθει η αστυνομία για να φυγαδεύσει τους δύο τραγουδιστές.
Ήταν πολλά αυτά που έδεναν τον Βοσκόπουλο με τον Διονυσίου, αυτό όμως που σφράγισε ανεξίτηλα τη σχέση τους και έκανε αθάνατο το δέσιμό τους ήταν η αξιοθαύμαστη στάση που κράτησε ο Τόλης στη δυσκολότερη περίοδο της ζωής του Στράτου. Ήταν τότε που κατηγορήθηκε για λαθρεμπόριο ναρκωτικών και οπλοκατοχή, συνελήφθη και κρίθηκε προφυλακιστέος. Εκείνος επέμενε πως τον είχαν παγιδεύσει οι ανταγωνιστές του αρνούμενος πεισματικά τις κατηγορίες και η υπόθεση έληξε τελικά το 1976, όταν μετά από επανεξέταση της υπόθεσής του αθωώθηκε. Το πλήγμα ωστόσο που είχε δημιουργηθεί στην καριέρα του ήταν τεράστιο.
Ο Βοσκόπουλος όχι μόνον τού στάθηκε από την πρώτη στιγμή της περιπέτειάς του – οι φήμες ήθελαν να έχει πληρώσει εκείνος την εγγύηση για να αποφυλακιστεί μετά την σύλληψή του – αλλά ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που τον βοήθησαν να επανέλθει στο καλλιτεχνικό στερέωμα, να ανακτήσει τη φήμη του και να συνεχίσει την μεγαλειώδη καριέρα που ούτως ή άλλως τού άξιζε.
Μετά την αποφυλάκισή του όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για εκείνον. Οι άλλοτε στενοί του φίλοι, που τον καιρό της δόξας του τον προσκυνούσαν, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων δεν τον ήθελαν στα μαγαζιά τους και οι δισκογραφικές εταιρείες δεν απαντούσαν καν στα τηλεφωνήματά του. Ο Βοσκόπουλος, όμως, πέρα από την σταθερή συναισθηματική υποστήριξη που τού παρείχε σε όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης τριετίας, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να ξαναπάρει πίσω ο φίλος του και ταυτόχρονα ο σπουδαίος αυτός λαϊκός τραγουδιστής όλα όσα με κόπο και προσπάθεια είχε καταφέρει να χτίσει.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να του γράψει τη μελωδία για ένα καινούργιο τραγούδι, το οποίο «ντύθηκε» με τους στίχους του Μίμη Θειόπουλου. Το κομμάτι αυτό ήταν μια λαϊκή μπαλάντα που δεν παρέπεμπε σε ότι είχε τραγουδήσει μέχρι τότε ο Διονυσίου. Ο Βοσκόπουλος όμως ήταν σίγουρος πως ήταν το ιδανικό «διαβατήριο» για την θριαμβευτική του επιστροφή στην ελληνική δισκογραφία. Είχε απόλυτο δίκιο. Το «Αποκοιμήθηκα» έκανε πάταγο και έγινε ένα από τα πλέον επιτυχημένα εμπορικά τραγούδια του προσωπικού του ρεπερτορίου.
Ο δεύτερος στόχος του Τόλη ήταν να επαναφέρει τον Στράτο εκεί όπου ανήκε, στην πίστα. Το κατάφερε και αυτό διακινδυνεύοντας μάλιστα να μείνει ο ίδιος χωρίς δουλειά. Τον χειμώνα του 1977, είχε κλείσει να εμφανίζεται ως πρώτο όνομα στα «Δειλινά
». Πήγε λοιπόν στον ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου και όχι μόνον ζήτησε αλλά απαίτησε να είναι καιο ο Διονυσίου στο σχήμα. Για την ακρίβεια δεν τού άφησε κανένα περιθώριο να αρνηθεί. «Ή έρχεται ο Διονυσίου ή φεύγω κι εγώ» είπε αποφασισμένος παίρνοντας τελικά αυτό που επιθυμούσε και σώζοντας επί της ουσίας την καριέρα ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έβγαλε αυτή η χώρα.
Αυτός ήταν ο Τόλης Βοσκόπουλος. Αγαπούσε με πάθος και ειλικρίνεια τις γυναίκες και κάθε φορά που χώριζε άφηνε πίσω του δώρα αξίας πολλών μηδενικών ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε τους φίλους του και τους ανθρώπους στους οποίου πίστευε με αδελφική αγάπη και προστατευτικότητα.
