«’Αυστραλιανό μοντέλο’: Οι πρόσφυγες της Μόριας απειλούνται με μετεγκατάσταση σε ένα νησί με κακή φήμη»:
Με αυτό τον τρόπο το γερμανικό περιοδικό Focus περιγράφει τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης.
Μάλιστα, το περιοδικό θυμίζει ότι την συγκεκριμένη λύση είχε αφήσει ανοιχτή και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Συγκεκριμένα, ο κ. Πέτσας τον περασμένο Μάρτιο, ερωτηθείς σχετικά, είχε πει ότι «όλα είναι πάνω στο τραπέζι».
Το Focus αναφέρεται και στην περίπτωση του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΝΔ Μανούσου Βολουδάκη. Μόλις προχθές ο «γαλάζιος» βουλευτής είπε ότι:
«έχει έρθει η ώρα να δημιουργηθούν κλειστά κέντρα σε ακατοίκητα νησιά ή σε υπεράκτιες πλατφόρμες».
Θυμίζει, δε, ότι τον περασμένο Μάρτιο ο κ. Βολουδάκης είχε παρουσιάσει το «σχέδιό» του σε Γερμανούς βουλευτές. ‘Όπως είχε πει ο Thorsten Frei και Marian Wendt, του CDU εμφανίστηκαν ενθουσιασμένοι με την πρόταση. Και ότι τον διαβεβαίωσαν ότι θα είχε την έγκριση μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ένωσης. Προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο στρατόπεδο με κονδύλια της ΕΕ.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΆ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ:
Μετά από πολλές πυρκαγιές, το στρατόπεδο προσφύγων της Μόρια καταστράφηκε. Πού να τώρα με τους χιλιάδες ανθρώπους; Στο βραχώδες νησί της Μακρόνησου; Αυτό έχει ένα σκληρό παρελθόν.
Τι να κάνω με τους άστεγους πρόσφυγες από τη Μόρια; Το στρατόπεδο έχει καταστραφεί. Οι τοπικοί πολιτικοί και πολλοί πολίτες του νησιού δεν θέλουν να επιτρέψουν μια νέα Moria. Οι πρόσφυγες δεν το θέλουν ούτε αυτό. Ακόμη και πολλοί Έλληνες, που είναι πιο ανοιχτοί σε πρόσφυγες, πιστεύουν ότι δεν πρέπει να χτιστεί νέο στρατόπεδο στη Λέσβο. Απαιτούν διαμονή στην ηπειρωτική χώρα σε αξιοπρεπή καταλύματα. Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης Στέλιος Πέτσας απέκλεισε κατηγορηματικά για άλλη μια φορά την πιθανότητα να μεταφερθούν οι πρόσφυγες από την Μοριά στην ηπειρωτική χώρα την Πέμπτη. Αλλά πού πρέπει να πάνε;
Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στο ελληνικό στρατόπεδο προσφύγων Μόρια στο νησί της Λέσβου, η συζήτηση για την είσοδο των προσφύγων αυξάνει ξανά την ταχύτητα.
Για μήνες υπάρχουν αυξανόμενες φωνές μέσα στο κυβερνών κόμμα Νέα Δημοκρατία που έχουν προτείνει ένα «αυστραλιανό μοντέλο» για την Ελλάδα. Τώρα γίνονται πιο δυνατά ξανά. Γίνεται λόγος για «βραχώδη νησιά» ή «ακατοίκητα νησιά του δυτικού Αιγαίου κοντά στην ηπειρωτική χώρα», τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός μεγάλου, απομονωμένου καταυλισμού. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, η πρόταση αυτή εξετάστηκε σοβαρά στις 27 Φεβρουαρίου σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου υπό τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Στις 5 Μαρτίου, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Πέτσας επιβεβαίωσε ότι η λύση του βραχώδους νησιού ήταν δυνατή.
Μιλάμε για τα βραχώδη νησιά της Μακρόνησου και του Γιάρου
Τον Μάρτιο, αρκετοί βουλευτές, συμπεριλαμβανομένων των πρώην υπουργών Μανούσος Βολουδάκης και Θοδωρής Ρουσόπουλος, ταξίδεψαν στο Βερολίνο. Ο Βολουδάκης παρουσίασε το σχέδιο ως δική του ιδέα στους Thorsten Frei και Marian Wendt, μέλη του CDU. Ο Βουλουδάκης ισχυρίζεται ότι ήταν ενθουσιασμένοι με την πρόταση. Πιστεύει επίσης ότι οι πολιτικοί του CDU του διαβεβαίωσαν την έγκριση μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ένωσης, προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο στρατόπεδο με κονδύλια της ΕΕ. Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο Βουλουδάκης υπέβαλε ξανά την πρότασή του, αναφερόμενος στους συναδέλφους του στο Βερολίνο.
Όμως αυτό που τα μέλη της Bundestag δεν μπορούσαν να γνωρίζουν: η ευφημιστική περιγραφή «rock island» σημαίνει στην Ελλάδα κυρίως για τα πρώην εκτοπισμένα νησιά Μακρόνησο και Γυάρο. Στην αρχαιότητα, η Μακρόνησος προστάτευε τα λιμάνια της Αττικής στο Λαύριο. Είναι ένα νησί με πολύ σκοτεινή ιστορία.
Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στο στρατόπεδο προσφύγων της Μόριας στο νησί της Λέσβου, η συζήτηση για την είσοδο των προσφύγων αυξάνει και πάλι την ταχύτητα.
Η Μακρόνησος ήταν για τους αιχμαλώτους πολέμου
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, το νησί χρησίμευσε ως στρατόπεδο για τους αιχμαλώτους στρατιώτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το Νοέμβριο του 1912 έως το 1913. Ο Τυφός οργίστηκε μεταξύ των κρατουμένων. Το 1948 βρέθηκαν εκατοντάδες τάφοι των ατυχών στρατιωτών.
Από το 1919 έως το 1922 η Ελλάδα βρισκόταν ξανά σε πόλεμο, αυτή τη φορά με τη νεαρή Τουρκία Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι Έλληνες έχασαν και περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες έπρεπε να εγκαταλείψουν το προγονικό τους σπίτι στην σημερινή Τουρκία. Στην αρχή δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα και δεν τους επέτρεπαν να εισέλθουν από το κράτος. Περίμενε κλειστά στρατόπεδα καραντίνας, ένα από αυτά στο νησί της Μακρόνησου.
Σχεδόν 40.000 Έλληνες του Πόντου έζησαν μέσα από το στρατόπεδο. Πολλοί πέθαναν από τύφο, χολέρα και ανεφοδιασμό. Το πόσιμο νερό αποστέλλεται μόνο στο ξηρό νησί με αυστηρή κατανομή. Το φαγητό είχε ήδη χαλάσει όταν παραδόθηκε επειδή οι ντόπιοι που ήταν επιφορτισμένοι με την προμήθεια ήθελαν να κερδίσουν χρήματα από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους. Υπήρξε τελικά μια ταραχή των απελπισμένων. «Είτε καίμε το στρατόπεδο, ή μας αφήνεις έξω», ανέφερε ο μάρτυρας.
Ποινικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου
Το επόμενο κεφάλαιο για τη Μακρόνησο λαμβάνει χώρα κατά τον πιο τρομερό χρόνο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στην Ελλάδα από το 1946 έως το 1949. Η Μακρόνησος ήταν το πιο διαβόητο στρατόπεδο από το 1947 μέχρι την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων το 1953. Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν κλειδωμένοι εδώ. Ήταν ένα στρατόπεδο βασανιστηρίων όπου οι άνθρωποι έσπασαν ψυχικά ή βάναυσαν βασανιστήρια μέχρι θανάτου. Περισσότεροι από 100.000 Έλληνες ήταν εκεί Περισσότεροι από 100.000 Έλληνες φυλακίστηκαν εκεί. Ο ακριβής αριθμός των θανάτων παραμένει άγνωστος. Μόνο τη νύχτα από τις 29 Φεβρουαρίου έως την 1η Μαρτίου 1948, τουλάχιστον 350 άνθρωποι δολοφονήθηκαν.
Πρώην κρατούμενοι αναφέρουν ότι η άμμος στο πετρώδες νησί κολλούσε συνεχώς τα ρούχα και το δέρμα τους, δεν υπήρχε προστασία από τον ήλιο και οι ισχυροί άνεμοι τους κυριολεκτικά τους κτύπησαν.
«Η σύνθεση του νησιού είναι πολύ απλή», γράφει ο συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης, «γκρι, μοβ και ένα λευκό του θανάτου. Ένας ζωγράφος δεν θα είχε δουλειά. Θα τραβήξει μια φοβισμένη πινελιά και θα φύγει ».
Το 1989 οι εγκαταστάσεις του καταυλισμού και το 2019 ολόκληρο το νησί ως τόπος μνήμης των ταλαιπωριών των ανθρώπων καταγράφηκαν ως πολιτιστική κληρονομιά από το νόμο. Για πολλούς Έλληνες, ο όρος «νησί νησιού» είναι συνώνυμος με τη Μακρόνησο, τον Γυάρο και άλλα νησιά βασανιστηρίων στην καθημερινή γλώσσα. Παρεμπιπτόντως, μεγάλο μέρος των κατοίκων του νησιού της Λέσβου, το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, κατάγεται από πρόσφυγες μεταξύ του 1922 και του 1924.
aftodioikisi.gr
