Γύρισε από ένα ακόμη ταξίδι στην πληγωμένη Αφρική. Η Αστυνομικός που παραδίδει μαθήματα αλληλεγγύης κι αγάπης, η κα Στέλλα Σφετκοπούλου μόλις επέστρεψε από την Νιγηρία. Το ίδιο
ενθουσιασμένη, όπως και τότε, στην πρώτη της αποστολή που συνέπεσε χρονικά, όπως λέει, με την πρωτοφανή έξαρση του θανατηφόρου ιού Ebola.
«Ήταν μια δύσκολη περίοδος, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να παίρνει αυστηρά μέτρα για την πρόληψη πανδημίας και την κατάσταση να φαίνεται εκτός ελέγχου, καθώς το χρονικό εκείνο διάστημα καταγράφηκαν οι περισσότεροι θάνατοι από τον ιό Ebola στην ανθρώπινη ιστορία. Μεταξύ των χωρών της δυτικής Αφρικής που επλήγησαν τότε και σύμφωνα με τα επιδημιολογικά δεδομένα χαρακτηρίστηκαν «κόκκινες περιοχές», ήταν και η Νιγηρία που αποτελούσε τον προορισμό μας.» θυμάται έχοντας διανύσει αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα δεκάδες ώρες ταξιδιών και φροντίδας κοντά σε ανθρώπους, που δοκιμάζονται σκληρά.
Ταξίδεψε με όλα τα πρόσφορα μέσα, με πιρόγες, με διαλυμένα αυτοκίνητα, ακόμη και πάνω σε καρότσες φορτηγών. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκε με τους συνοδοιπόρους της, τους Γιατρούς Καρδιάς, να κινδύνευσε, να βρέθηκε κοντά στην «κόλαση» των επιθέσεων της Boko Haram, ποτέ όμως δεν έσβησε το γλυκό χαμόγελο από τα χείλη της. «Υψώσαμε την ελληνική σημαία σε ξεχασμένες και ταλαιπωρημένες γωνιές του πλανήτη, είδαμε τον πόνο και τη δυστυχία στα μάτια των ανθρώπων, αντικρίσαμε σκληρές εικόνες κατά τη διάρκεια εξέτασης ασθενών, μείναμε χωρίς νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα φάνταζε πολυτέλεια, χάσαμε όλες τις ανέσεις που μας προσφέρει το σπίτι μας, γίναμε κόκκινοι από το χώμα, χάλασαν τα οχήματά μας στη μέση του πουθενά, είδαμε τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα και όλα τα άστρα στον νυχτερινό ουρανό, συναντήσαμε κλειστά σύνορα, κάναμε ατέλειωτες διαδρομές σε άσχημους χωματόδρομους, κλάψαμε από βαθιά λύπη, δακρύσαμε από συγκίνηση και χαρά, εγκαινιάσαμε πηγάδια και κέντρα υγείας , χορέψαμε και χαρήκαμε με τη χαρά των ανθρώπων, μοιράσαμε φαγητό, εργαστήκαμε ατέλειωτες ώρες κάτω από αντίξοες συνθήκες και υψηλές θερμοκρασίες» περιγράφει η κα Σφετκοπούλου μιλώντας στον προσωπικό της λογαριασμό στο F/B για λίγα μόνο από όσα πολύτιμα έζησε. Όπως ο καθημερινός αγώνας των ανθρώπων για επιβίωση.
« Εξετάσαμε χιλιάδες ασθενείς εκ των οποίων πολλοί περπάτησαν μέχρι και 40χλμ για να προσεγγίσουν το υπαίθριο ιατρείο μας (μεταξύ αυτών υπήρχαν εγκυμονούσες, ενώ άλλους τους κουβάλησαν στην πλάτη), αγκαλιάσαμε αμέτρητα παιδάκια,μοιράσαμε αμέτρητες καραμέλες&μπαλόνια, παρακολουθήσαμε τη θετική πορεία της υγείας ασθενών μας, είδαμε αναρίθμητα χαμόγελα και την ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων.» σημειώνει πάντα με την ίδια λάμψη στα μάτια.
Τρία χρόνια γεμάτα πολύτιμες εμπειρίες. Πολύ αγωνία, πόνο, προβληματισμό, αλλά και πίκρα.
Μπορεί να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο; Συνηθίζουν να την ρωτούν. Τι απαντά η ίδια; “Δεν θεωρώ σισύφεια οποιαδήποτε «θετική» και «από καρδιάς» προσπάθεια. Ήταν κάτι που συνειδητοποίησα, όταν είδα για πρώτη φορά ένα παιδί να με κοιτάει μέσα στα μάτια και να μου χαμογελάει θέλοντας να πει «ευχαριστώ» με τον τρόπο του. Ήταν το ίδιο παιδί που πριν τρεις μέρες είχε έρθει στο υπαίθριο ιατρείο μας φανερά ταλαιπωρημένο και εξαντλημένο. Επί μία εβδομάδα ταλαιπωρούνταν από βαριάς μορφής ελονοσία και είχε υψηλό πυρετό, συνεχείς εμέτους και διάρροια. Θα κατέληγε σύντομα αν δεν τύγχανε κατάλληλης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το παιδάκι έγινε καλά με τη φροντίδα των γιατρών της ομάδας και μετά από τρεις μέρες ήρθε να μας δει. Μας χαμογέλασε και έτρεξε για να παίξει με τα άλλα παιδιά. Δεν υπήρχε ομορφότερη εικόνα από το να βλέπεις το παιδί που μέχρι πριν τρεις μέρες έδινε μάχη για να ζήσει, να απομακρύνεται τρέχοντας γεμάτο ενέργεια και χαρά, όντας πλέον απόλυτα υγιές.
Προσωπικά, θα ταξίδευα ξανά και ξανά παρά τους κινδύνους και την ταλαιπωρία για να σωθεί έστω και ένα παιδί. Ένα για εμένα είναι αρκετό.» Και για όσους ακόμη αναρωτιούνται με ποιον τρόπο θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος; Δίνει την απάντηση επιστρατεύοντας μια αφρικάνικη παροιμία: «πολλοί μικροί άνθρωποι, που βρίσκονται σε πολλά μικρά μέρη, κάνουν πολλές μικρές πράξεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο»
«Όπου και αν βρίσκεστε λοιπόν, κάντε μια θετική πράξη για τον συνάνθρωπό σας. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μικρή ή μεγάλη προσπάθεια, ατομική ή συλλογική, αν απευθύνεται σε ένα άτομο ή σε σύνολο ανθρώπων, ή αν γίνεται σε τοπικό ή πανελλαδικό ή διεθνές επίπεδο. Αρκεί να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής και να προέρχεται από τα βάθη της καρδιάς σας. Η αγάπη είναι ενέργεια και η ενέργεια ποτέ δε χάνεται. Η αγάπη βρίσκει πάντοτε τον τρόπο.» προτρέπει η Αστυνομικός με την καρδιά αγγέλου σημειώνοντας με νόημα «Με την ελπίδα να μπορούμε μια μέρα να κοιτάξουμε το κάθε παιδί στα μάτια, χωρίς να ντρεπόμαστε. Διότι όπως είχε πει ο αείμνηστος Ν. Καζαντζάκης: «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά»». Μην παραλείποντας να ευχαριστήσει τους «Γιατρούς Καρδιάς – Heart Doctors» Γιατί; «Γιατί με δέχτηκαν κοντά τους και με βοήθησαν να γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος. Μοιραστήκαμε δύσκολες αλλά και όμορφες στιγμές και πλέον είμαστε μια οικογένεια, που μας συνδέει βαθιά η αγάπη και η επιθυμία για ανιδιοτελή προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο.»
ert.gr, bloko.gr
