ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ Τα παλιά ξενοδοχεία της Κω και οι πρώτοι ξενοδόχοι – ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Τα παλιά ξενοδοχεία της Κω και οι πρώτοι ξενοδόχοι

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη

Η μαυρισμένη μπουρού του καραβιού σφύριζε κάθε ξημέρωμα για να αποβιβάσει τους πρώτους επισκέπτες στο καταπράσινο νησί, που έμοιαζε με ένα υπαίθριο ολάνθιστο κήπο, γεμάτο με γιασεμιά και κατακόκκινους ιβίσκους. Μετά από 18 περίπου ώρες ταξίδι, με το πλοίο της άγονης γραμμής, έπρεπε επιβάτες και βαλίτσες, να στριμωχτούν στις λάντζες και από εκεί με αυτές τις μικρές ξύλινες βάρκες, να καταφέρουν να βγουν στο πέτρινο μουράγιο του φυσικού λιμανιού της Κω.

Έλληνες οι πρώτοι τουρίστες περιηγητές, που θέλησαν να γνωρίσουν τα μόλις απελευθερωμένα και Ενσωματωμένα με την Μητέρα Ελλάδα Δωδεκάνησα, με τα προνόμια της φορολογικής ειδικής μεταχείρισης, σε ποτά, ομπρέλες, σερβίτσια και υφάσματα.

Οι αχθοφόροι ο Στάθης ο Σκιαθίτης και ο Στέφανος ο Σαράντης, μόνιμοι βαστάζοι, κουβαλούσαν πάνω στα ξύλινα καρότσια, τις βαλίτσες των πρώτων τουριστών.

Τα πρώτα Ναυτιλιακά Πρακτορεία του Βουκουβαλίδη, του Σταματιάδη, του Μουζουράκη και του Ανδριωτάκη, είχαν κανονίσει από εισιτήρια μέχρι και ξενοδοχεία, ώστε η διαμονή των Αθηναίων να είναι άνετη και ευχάριστη.

Μια βόλτα με το ποδήλατο μου από το λιμάνι, ως την κεντρική Πλατεία Ελευθερίας, μου φέρνει στην ματιά και στην μνήμη τα πρώτα ξενοδοχεία της Κω.

Ξεκινάω με το Ακροπόλ, το παλαιότερο που ανήκει στην οικογένεια της κ. Δέσποινας Νικολάου Αλεξανδρίδη και ξεκίνησε την λειτουργία του το 1957 τελειώνοντας την το 1992.

Ακολούθησε το Βερενίκη, ένας παλιός πέτρινος πύργος, μεταμορφώθηκε σε ένα υπέροχο ξενοδοχειακό κτίσμα κοντά στο λιμάνι και ανήκει στην οικογένεια Νικολάου Σπύρου και Αικατερίνης το γένος Μπακάλογλου. Λειτουργεί μέχρι και σήμερα από το 1969.

Πιο δίπλα το ξενοδοχείο Αικατερίνη, που ανήκει στην οικογένεια του κ. Ψαρά Βασίλη του Γεωργίου και λειτουργεί από το 1960. Λίγο πιο πέρα σε ένα ύψωμα ξεχωρίζει το ξενοδοχείο Αλεξάνδρα της οικογένειας Κυριάκου και Αλεξάνδρας Μπακάλογλου.

Στη βόλτα μου σε μια ανηφόρα, συναντώ άλλο ένα παλιό ξενοδοχείο το Δωδεκάνησος της οικογένειας Χαρτοφίλη.

Και στο τέλος του λιμανιού, το πρώτο σύγχρονο ξενοδοχείο το Ξενία, κρατικών συμφερόντων του ΕΟΤ. Είναι το σημερινό ανακαινισμένο από την οικογένεια Τζουλιέτας Βασιλείου -Νικολάου Πουλιού, πολυτελέστατο, με την ονομασία Kos Aktis.

Προχωράω στην οδό Βασιλέως Γεωργίου και συναντώ το Τιτάνια, που στην θέση του υπήρχε η θρυλική βίλα Βασιλειάδη. Αυτή έγινε φυσικό σκηνικό, για πολλές ταινίες την χρυσή εποχή του Ελληνικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Ήταν όλη από μάρμαρο αλλά δυστυχώς κατεδαφίστηκε και έγινε το νέο ξενοδοχείο που ανήκει στην οικογένεια Βασίλη Γεωργιάδη.

Πιο πέρα υπήρχε η βίλα Μενασέ, που στην αρχική ανακαίνιση της έγινε το ξενοδοχείο Ιπποτών ή Σεβαλιέ και σήμερα με νέα ανακαίνιση από την οικογένεια της κ. Ειρήνης Σβύνου, το ξενοδοχείο Τρίτων. Η οικογένεια Σβύνου, έχει και ένα από τα σχετικά παλιά ξενοδοχεία στην πόλη το Μαριτίνα. Λίγο πιο πέρα στην πλατεία Κονίτσης, υπήρχε ένα πολύ παλιό ξενοδοχείο που άλλαξε χρήση, το Μίλβα της οικογένειας Βασιλειάδη.

Στην πλατεία του Κως με τους Μύλους, που δεν υπάρχουν πια σήμερα, έχουμε ένα από τα πρώτα ξενοδοχεία το Ζέφυρος, της οικογένειας Ιάσονα Παρβέρη και απέναντι το ξενοδοχείο Μπάτης. Πίσω από αυτό κτίσθηκε αργότερα το ξεν. Κως  από τους Βύρωνα και Δημήτρη Βασιλείου και στην συνέχεια έγινε η επέκτασή του στη θέση του παλιού ξεν. Μπάτη (το 1980).

Περνάω ξανά στο λιμάνι και στο τέλος της Ακτής Κουντουριώτη, συναντώ το ξενοδοχείο Άστρο, της οικογένειας Αδαμαντίδη, ένα από τα πρώτα ξενοδοχεία. Αυτό κάποτε ήταν ένας από τους πέντε καλούς κινηματογράφους της Κω, το Σινέ -Άστρο. Λίγο πιο πέρα επί της οδού Θεμιστοκλέους, βρίσκομαι στο παλιό ξενοδοχείο Έλλη. Σήμερα η ίδια η οικογένεια Αδαμαντίδη, το ανακαίνισε πλήρως και έγινε ένα πολυτελές ξενοδοχειακό κατάλυμα.

Στην ίδια οικογένεια ανήκει και το μικρό ξενοδοχείο Ιβίσκος, δίπλα στο κτήριο του Επαρχείου. Αλλά και οι παλιές αποθήκες καπνού, έγιναν στην αρχή το ξενοδοχείο Μαρίνα και σήμερα πλήρες ανακαινισμένο, ανήκει στην οικογένεια Κωνσταντίνου Κουλιά, με το όνομα Κώστα Παλάς.

Τα τελευταία ξενοδοχεία, κυρίως είχαν για πελάτες όχι μόνον Έλληνες περιηγητές, αλλά τουρίστες Ευρωπαίους, που κάθε μέρα κουβαλούσαν τα πρώτα Τσάρτερς στο τέλος της δεκαετίας του 70 με αρχές του 80.

Ύστερα άρχισε μια ξενοδόχο -μανία άνευ προηγούμενου, με την οικοδομή στις δόξες της και την ανεργία στους συναφείς κλάδους της οικοδομής, να φθάνει υπό το μηδέν.

Παντού ξεφύτρωναν νέα κτήρια ξενοδοχείων, επιπλωμένα διαμερίσματα και στην περιοχή έξω από την πόλη, καθώς και στα χωριά, οπού έγιναν μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.

Όμως το πρώτο και παλαιότερο ξενοδοχείο της Κω είναι το Αλμπέργκο Τσελσομίνο, δηλ Το Γλυκό μήλο-δένδρο. Αυτό λειτούργησε επί Ιταλοκρατίας και αργότερα για λίγο φιλοξένησε τους πρώτους Έλληνες περιηγητές. Αναφέρομαι στο παλιό κτήριο το Ακταίον, που στεγάσθηκε ο ΔΗΡΑΣ. Αυτό που σεβάστηκε ο σεισμός του 1933, ας το σεβαστούμε όλοι κι ας ελπίσουμε ότι με τον νέο ενοικιαστή, την οικογένεια Κουτσού, να αναμείνει την πλήρη ανακαίνιση του και φυσικά το ζωντάνεμα της λειτουργίας του.

Αυτά είναι τα παλιά ξενοδοχεία της Κω. Βέβαια αν κάνουμε μια βόλτα στα δρομάκια της πόλης μας, θα ανακαλύψουμε και άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα ξενοδοχεία που ακολούθησαν και πρωταγωνίστησαν από τα πρώτα στην φιλοξενία των τουριστών.

Οι Έλληνες περιηγητές και οι μεμονωμένοι ξένοι επισκέπτες, είναι πια σήμερα πολύ λίγοι.

Ο οργανωμένος τουρισμός, με τις απευθείας αεροπορικές πτήσεις Τσάρτερς, έφερε πολύ κόσμο στο νησί μας. Κυρίως Ευρωπαίους τουρίστες, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 70- 80- 90, αλλά και μέχρι σήμερα.

Έφερε όμως αλλαγές στην εμφάνιση και στην λειτουργία της πόλης μας.

Το άλλοτε ήσυχο νησάκι, μετατράπηκε σε πολύβουη πόλη. Η παλιά Ιταλική ρυμοτομία με τους άνετους δρόμους, θυσιάστηκε για να γίνουν ποδηλατοδρόμοι, άλλοι έγιναν πεζόδρομοι, άλλοι στένεψαν, σε άλλους έγιναν μονοδρομήσεις, για να λύσουν την κυκλοφοριακή ασφυξία που έφερε η πληθώρα του τουρισμού.

Σήμερα ενώ έχουμε πλούσια Αρχαιολογική κληρονομιά, οι υπαίθριοι Αρχαιολογικοί μας χώροι δυστυχώς θυμίζουν χωματερές, με σκουπίδια, αγριόχορτα, φίδια και ερπετά, φανερή δυσφήμηση στον τέταρτο τουριστικό προορισμό της χώρας μας.

Τα τουριστικά ρεύματα ιδίως από νέους, είχαν απαιτήσεις την διασκέδαση με την μετατροπή της οδού Ναύκληρου, σε δρόμο για τα μπαράκια και με την δημιουργία παραλιακών ντισκοτέκ. Υπάρχει πληθώρα εστιατορίων, καφετεριών και φυσικά τουριστικών καταστημάτων, με την οδό Απελλού, δηλ τα παλιά Χαλουβαζιά, να συγκεντρώνουν εκεί τα περισσότερα μαγαζιά. Έτσι το άλλοτε ήσυχο νησάκι μας, δεν αποτελεί πια πόλο έλξης για ήσυχες διακοπές, για μεμονωμένους Έλληνες και ξένους. Είναι ένας κοσμοπολίτικος παραθεριστικός τόπος που με ιδιαίτερα προνόμια όπως τον ήλιο, την θάλασσα, το ζεστό κλίμα, τις φυσικές ομορφιές, και τη φιλόξενη διάθεση των κάτοικων του, συγκεντρώνει μαζικό τουρισμό, με γκρουπ επισκεπτών κυρίως από όλη την Ευρώπη.

Ωστόσο τα πρώτα παλιά ξενοδοχεία, έβαλαν τις βάσεις της αληθινής φιλοξενίας. Σε ένα πεντακάθαρο λιτό δωμάτιο, με θέα το λιμάνι ή την απέραντη θάλασσα, ένα σιδερένιο ή ξύλινο καλοστρωμένο κρεβάτι, ένα κομοδίνο ένα τραπεζάκι, λίγες καρέκλες, μια ντουλάπα και ένα τυπικό WC, με το τηλέφωνο κοινόχρηστο, οι πρώτοι επισκέπτες απολάμβαναν οικογενειακή εξυπηρέτηση.

Αυτά διέθεταν μαζί με το φιλόξενο απλό και αγνό πρωινό, εγκάρδια υποδοχή και ασφαλή και ήσυχη διαμονή, τα πρώτα παραδοσιακά οικογενειακά ξενοδοχεία, της πανέμορφης και καταπράσινης Κω.

ΥΓ. Παρακαλούνται οι φίλοι αναγνώστες, αν έχουν περισσότερες πληροφορίες για τα πρώτα ξενοδοχεία, να μας τις γνωστοποιήσουν. Σας ευχαριστώ.

Ξανθίππη Αγρέλλη

Από τον κ. Αφεντούλη Αργυρίου λάβαμε επίσης συμπληρωματικές πληροφορίες για το μικρό ξενοδοχείο Σόνια:

«Ήταν και είναι επίσης μία μικρή πανσιόν που έχει μετατραπεί πλέον σ’ενα πολύ όμορφο μικρό ξενοδοχείο 13 δωματίων το ξενοδοχείο Σόνια στην οδό Ομήρου και Ηροδότου 9. Οι ιδιοκτήτες παραμένουν οι ίδιοι η κυρία Σόνια Αργυρίου-Ζήκα που το ξεκίνησε το 1979 και τα παιδιά της που συνεχίζουν. Έχει ανακαινιστεί και μετατραπεί σε αρκετά υψηλότερου επιπέδου δωμάτια σε παροχές και ανέσεις επιπέδου 3 αστέρων.»