Το Ασκληπιείο Κω η UNESCO και η φημισμένη κλινική του Πέρου

Το Ασκληπιείο μας, η UNESCO και η φημισμένη κλινική του Πέρου

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη

Παγκόσμια ημέρα μνημείων και Αρχαιολογικών χώρων, η δεκάτη ογδόη του Απρίλη.

Μια μέρα δεν είναι αρκετή για να τιμάμε αυτά που μας κληρονόμησαν οι προγονοί μας. Μέσα από τα μνημεία και τους Αρχαιολογικούς χώρους, με τα ερείπια και τα υπολείμματα τους, διαβάζουμε στα αχνάρια τους την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Όλη η Ελλάδα είναι ένας μεγάλος ανοιχτός Αρχαιολογικός χώρος, που ξεδιπλώνει την ιστορία του πολιτισμού της, από του κλασικούς Ελληνιστικούς χρόνους, φθάνοντας στους Βυζαντινούς, μέχρι και τους νεώτερους. Το νησί μας είναι πλούσιο σε Αρχαιολογικά ευρήματα, αγάλματα και αντικείμενα καθώς και άλλα πολύτιμα αρχαία, η παρουσία των οποίων δηλώνει την πολιτισμένη πορεία των κατοίκων της αρχαίας Κω.

Σήμερα τα περισσότερα είναι συγκεντρωμένα στο πρόσφατα ανακαινισθέν Μουσείο Ιταλικής κατασκευής, ενώ η Κάζα Ρομάνα το πρότυπο Αρχαίο Ρωμαϊκό σπίτι, κατέχει περίοπτη θέση στα αρχαία αξιοθέατα του νησιού μας, όπως και πιο πέρα το Θεατράκι, το παλιό μαρμάρινο Ωδείο. Φυσικά τα ερείπια της Παλιάς Πόλης και πολλά Αρχαία σημαντικά απομεινάρια, βρίσκονται διάσπαρτα παντού στο νησί.

Τα σκήπτρα κρατάει το Ασκληπιείο, ένας Αρχαιολογικός σημαντικός μοναδικός χώρος, στον ομώνυμο λόφο. Αυτό αποτελούσε σύνολο κτηρίων, τα οποία συνέθεταν το πρώτο Νοσοκομειακό συγκρότημα, μαζί με τον Αρχαίο Ναό του Απόλλωνα.

Το Ασκληπιείο, μαζί με τον Πλάτανο στο κέντρο της πόλης, που αποδίδεται στον Ιπποκράτη, έχουν κάνει διάσημο το νησί μας, τόσο που οι γιατροί όλου του κόσμου να ορκίζονται εδώ, τον ομώνυμο Ιπποκρατικό όρκο του.

Ο Ιπποκράτης ο ιδρυτής της ιατρικής επιστήμης, που από τις κομπογιαννίτικες προλήψεις και δοξασίες, την ανήγαγε σε ουσιαστική επιστήμη, είναι οι πατέρας της παγκόσμιας ιατρικής.

Ασχολήθηκε με την έρευνα και την διάγνωση, καθώς και με την φαρμακευτική αγωγή, με βότανα, για την πρόληψη και την ίαση των ασθενειών.

Ένα τέτοιο σπουδαίο μνημείο του 4 ου αιώνα π.Χ. όπως το Ασκληπιείο, με καλά διατηρημένα τα διαζώματα, τα άνδηρα και τα απομεινάρια των αρχιτεκτονικών δομών του, θα έπρεπε εδώ και χρόνια να βρίσκεται υπό την αιγίδα της διεθνούς οργάνωσης πολιτιστικών και Αρχαιολογικών χώρων της UNESCO, ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι διάφορες προσπάθειες και οι αιτήσεις που έγιναν κατά καιρούς από τους αρμόδιους του νησιού, δυστυχώς δεν απέδωσαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Περπατώντας στο λιμάνι αντικρίζω δίπλα στις καφετέριες, σχεδόν κρυμμένο το υποτιθέμενο σπίτι, όπου πέρασε και διέμεινε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης.

Μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν αναδείχθηκε και αξιολογήθηκε ένας τέτοιος Αρχαιολογικός χώρος, όσο του αξίζει ώστε να είναι επισκέψιμος από όλους, ντόπιους και ξένους.

Προχωρώντας σταματάω να αποδώσω σεβασμό και τιμή, σε ένα άξιο απόγονο του Ιπποκράτη, στον δραστήριο και προχωρημένο για την εποχή του γιατρό της Κω, τον αείμνηστο Θεόφιλο Πέρο. Κοιτάζω το κτήριο όπου ήταν άλλοτε η θρυλική Κλινική και ζωντανεύουν στη μνήμη μου οι φιγούρες των αεικίνητων νοσοκόμων, αλλά και του άγρυπνου ακούραστου γιατρού. Ένας Καλύμνιος στην καταγωγή, πανέξυπνος μαθητής, που τελείωσε με υποτροφία την ιατρική και με πολλές περγαμηνές και διπλώματα στο προσωπικό ιστορικό του αρχείο.

Ένας δραστήριος ανήσυχος, επιστήμονας, που φρόντισε και πήρε μετεκπαίδευση στην Ιταλία, υπηρέτησε στον αγώνα για την ανεξαρτησία των Δωδεκανήσων, δυσαρεστώντας τους Ιταλούς κατακτητές. Στη συνέχεια προσέφερε αμισθί τις υπηρεσίες του στο Γενικό Νοσοκομείο της Κω, παράλληλα με την αφοσίωση του στην Πολυκλινική που ίδρυσε. Σε αυτή την ιδιωτική Κλινική, ο άρτια εκπαιδευμένος χειρούργος γιατρός Πέρος, ανακούφιζε μέχρι το 1981, τον πόνο όλων των Δωδεκανησίων, αλλά και όλων των ασθενών, από όλα τα μέρη της χώρας μας.

Ένας γιατρός, γινόταν εκτός από χειρούργος, μαιευτήρας, ορθοπεδικός, παιδίατρος, μικροβιολόγος στο εργαστήριο του, ακτινολόγος για τις ακτινογραφίες των ασθενών του, συγκεντρώνοντας έτσι όλες τις ειδικότητες του ιατρού, σε ένα μόνο πρόσωπο. Μέχρι το 1989 που έφυγε από τη ζωή ο γιατρός Πέρος, δεν σταμάτησε να βοηθάει τον άνθρωπο και να γιατρεύει και τις ποιο δύσκολες περιπτώσεις. Πολλές φορές είχε ως πολύτιμο βοηθό του τον σύζυγο της δίδυμης αδελφής του Καλοτίνας, τον αξέχαστο γιατρό Κώστα Χατζηθεμιστοκλή.

Προ πάντων όμως ο φημισμένος Πέρος, δεν σταμάτησε να συμβουλεύει τα παιδιά που του χάρισε η πανέμορφη σύζυγος του Γιασεμή, τα οποία όχι μόνο τον υπεραγαπούν και τον θαυμάζουν, αλλά ακολούθησαν και την ύπατη των επιστήμων την Ιατρική. Σε μια φιλική συζήτηση με τον μικρότερο γιο του, τον γιατρό Γιάννη, μου θύμισε πως μέχρι το 1964 η θνησιμότητα από ασθένειες και χειρουργεία στόμαχου, ήταν αυξημένη. Όμως ο γιατρός ο Πέρος, κατόρθωνε να τους κάνει όλους καλά. Παράλληλα εκπαιδεύθηκε στην Ιταλία στην ειδικότητα της Μαιευτικής, ώστε να καταφέρει το νησί μας να έχει αυξητικό αριθμό γεννήσεων και πληθυσμού, χάρις στους επιτυχημένους τοκετούς και στις καισαρικές τομές που έκανε ο Πέρος ο χειρούργος. Όλοι τον θεωρούσαν μοναδικό, άξιο απόγονο και μιμητή του γενικού ιατρού του Ιπποκράτη. Μέσα από την κουβέντα και την δράση των παιδιών του, του φημισμένου χειρουργού Γιώργου, της μικροβιολόγου Αναστασίας και του δερματολόγου Γιάννη, (η Μαρία ξέφυγε από το ιατρικό DNA και έγινε επιτυχημένη συμβολαιογράφος), συμπεραίνουμε πως ο αείμνηστος ιατρός Πέρος, ενέπνεε απόλυτη σιγουριά εκτός από ελπίδα στους ασθενείς του και τιμούσε το ύψιστο λειτούργημα του.

Ψάχνω εναγωνίως εκεί γύρω, να βρω έστω ένα σημάδι ευγνωμοσύνης των Κώων, προς αυτόν τον μοναδικό άξιο εργάτη και συνεχιστή του Ιπποκράτη. Μια ονοματοδοσία σε ένα παρακείμενο δρόμο, έστω μια μικρή αναμνηστική πλάκα ή μια απλή προτομή, για την πολύτιμη και πολύχρονη προσφορά του, παρά τον ανταγωνιστικό πόλεμο που αντιμετώπισε.

Παράλληλα μαθαίνω πως η γενέτειρα του η Κάλυμνος, τον έχει ήδη τιμήσει.

Όμως δεν βλέπω τίποτα στην Κω, εδώ όπου αναλώθηκε, εργάσθηκε, προσέφερε πολλές φορές αμισθί την ίαση και ανακούφισε τον ανθρώπινο πόνο. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την παρουσία και την προσφορά όλων των ιατρών της Κω, μένω με την ελπίδα αυτός ο σημαντικός υπηρέτης του ανθρώπινου πόνου, κάποτε να τιμηθεί με ευγνωμοσύνη.

Θυμάμαι τα λόγια των Αρχαίων σοφών μας.

‘Λαός που δεν θυμάται και δεν τιμάει την ιστορία του, δεν έχει μέλλον’.

Ξανθίππη Αγρέλλη