ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΧΑΛΗ
Κουράγιο Φρειδερίκη
Κάποτε η μακαριστή γερόντισσα Μαριάμ του Αγίου Νεκταρίου μου είχε διηγηθεί μια ιστορία για το σταυρό που κουβαλάμε όλοι μας, από τη γέννησή μας.
Ο Χριστός βλέποντας ένα Χριστιανό να παραπονιέται για τις δοκιμασίες του, τον πήρε από το χέρι και του έδειξε μια απέραντη έκταση με σταυρούς. Άλλους μικρούς, άλλους μεγάλους, άλλους φωτεινούς κι άλλους λιγότερο.
Ο πιστός βλέποντας κάτι ωραίους σταυρούς ήθελε να του δώσει έναν απ’ αυτούς, όμως ο Χριστός τον πήγε στο δικό του. Ο πιστός έμεινε άναυδος και στεναχωρήθηκε γιατί δεν ήταν ούτε φανταχτερός ούτε μεγάλος.
Ο Χριστός, που κατάλαβε την απογοήτευσή του, του είπε: Σου έδωσα αυτό το σταυρό γιατί αυτόν μπορείς ν’ αντέξεις. Το ίδιο κάνω και με τους άλλους ανθρώπους, τους μεγάλους τους δίνω σ’ αυτούς που μπορούν να τους κουβαλήσουν.
Η θεία μου, η Φρειδερίκη Αυγουλά Παπαδημητρίου, η Ρι Ρί μας, χρόνια τώρα, κουβαλά το μεγαλύτερο σταυρό, κι αντί να αγκομαχά, λέει δόξα το Θεό. Αντί να παραπονιέται, λέει έχει ο Θεός.
Δε ξέρω αν οφείλεται στις καταβολές της ως κόρη του παπά Μιχάλη Αυγουλά, ή αν είναι έμφυτο χάρισμα ενός υπέροχου Ανθρώπου.
Μεταξύ των πολλών βασάνων σ’ αυτή τη ζωή, έχασε και το παιδί της, τον Μιχάλη, ο οποίος όσο τον γνώρισα ήταν πάντα μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, πάντα μ’ ένα πείραγμα στα χείλη, καλοκάγαθος.
Τελευταία, ο Μιχάλης υπέφερε πολύ, κι εκείνη δίπλα του, να πασχίζει να σώσει το παιδί της.
Πονούσε ο Μιχάλης, υπέφερε διπλά εκείνη. Το παράπονό της ήταν ότι, δε μπόρεσε να τον σώσει, όχι για το Θεό.
Στο κατευόδιο του Μιχάλη, η Φρειδερίκη προσευχήθηκε να τον συγχωρέσει ο Θεός και να τον αναπαύσει, να μην πονάει άλλο το παιδί της.
Δεν παραπονέθηκε, δεν τα έβαλε με τον Θεό που της πήρε το παιδί (όπως συνήθως συμβαίνει). Τον φίλησε για τελευταία φορά και του ευχήθηκε καλό Παράδεισο.
Έχοντας την εμπειρία από την οικογένειά μου, νομίζω ότι όταν χάνει μια μάνα το παιδί της μοιάζει με χαριστική βολή, που δύσκολα μπορείς ν’ αντέξεις.
Ωστόσο, ακόμη και όταν πήγαμε να πιάσουμε τη Φρειδερίκη από το μπράτσο για να τη βοηθήσουμε στο Νεκροταφείο, εκείνη μας είπε ότι έχει μάθει να περπατά μόνη, χρόνια τώρα, σα μαραθωνοδρόμος.
Κι η αλήθεια είναι ότι, έχει διανύσει πολλούς μαραθώνιους στη ζωή της, και ποτέ δε γονάτισε.
Ο Θεός να της δίνει δύναμη και κουράγιο, γιατί Άνθρωποι σαν αυτή, που παρά τα προβλήματά της, γεμίζει τη ζωή των άλλων με καλοσύνη και δείχνει ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους, σπανίζουν.
Ο Θεός να αναπαύει τον Μιχάλη, που πόνεσε αρκετά και ξεκουράστηκε.
Ο Θεός να δίνει κουράγιο στη Φρειδερίκη μας (και σ’ όλες τις χαροκαμένες μάνες).
Συλλυπητήρια από καρδιάς στα παιδιά του Αστέριο, Αλέξανδρο και Αριστοτέλη, στους αδελφούς του, Δημήτρη και Στέλιο, καθώς και στους οικείους του.
