ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
Εντελώς τυχαία διάβασα στο Aegeanews την θλιβερή είδηση για τον θάνατο του Παναγιώτη Κοντού. Βούρκωσα, πόνεσα, ένιωσα τέτοια θλίψη, σαν να επρόκειτο για συγγενικό μου πρόσωπο ή μάλλον για παραπάνω από συγγενικό, εφ’ όσον η σχέση με τους συγγενείς είναι συχνά τόσο ευμετάβλητη… Με τον Παναγιώτη όμως η σχέση έμεινε αμόλυντη και εξιδανικευμένη μέχρι θανάτου, αρχής γενομένης από τον διορισμό μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πιστεύω πως έτσι θα νιώθουν και όσοι συμπορεύθηκαν στον ίδιο χώρο, αλλά και όσοι γενικότερα τον γνώριζαν. Το βιογραφικό του, πλουσιότατο και γνωστότατο. Πασίγνωστος και ανενδεής εγκωμίων. Εγώ όμως νιώθω πιεστική την ανάγκη να καταθέσω τον δικό μου ταπεινό αποχαιρετισμό προσφέροντάς τον τρυφερά σαν ένα ανάλαφρο θυμίαμα στην ψυχή του και συγχρόνως σαν ένα μυροβόλο άνθος στον τάφο του μιας και απουσίαζα από την κηδεία του. Ο Παναγιώτης, πέραν από την επιστημονική, υπαλληλική, συνδικαλιστική και εργασιομανή δραστηριότητά του, φεγγοβολούσε από την υπερεκχειλίζουσα καλωσύνη και ανθρωπιά του. Λες και τον είχε πρότυπο ο Ισοκράτης όταν έγραφε τον περίφημο στίχο «επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία τις φαίνεται». Η υπερβατικότητά του παροιμιώδης. Ανήκε σ’ όλους και σ’ όλα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η περιφερομένη εντός του Πανεπιστημιακού χώρου φράση «ούτε ένα καρφί δεν μπορεί να μπή χωρίς την παρέμβαση του Κοντού». Το πρόβλημα κάθε συναδέλφου ήταν πρωτίστως δικό του. Και επί το επιγραμματικότερον: «Ψυχή του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγιώτης εστίν». ΄Οσο για τα όπλα που κουβαλούσε στις αποσκευές της ζωής του, απλά και ακαταμάχητα. Η πνευματική αρματωσιά του με όλο τον αξιακό πλούτο του Γένους μας. ΄Ένας ωραίος Μεσολογγίτης, που αποδείχθηκε αντάξιος των θρυλικών «Ελεύθερων Πολιορκημένων» προγόνων του και προγόνων μας .
Χαίρε Παναγιώτη
Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου
Από την παρουσίαση δύο βιβλίων (Γ.Μαστορόπουλου, Castrum Antimachia, και Κ. Παπαθωμά-Μαστοροπούλου, Ο λαϊκός ποιητής Γιάννης Φεσάρας), που έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Αντιμάχεια της Κω στις 25/10/2009.
