Ξ. Αγρέλλη: Το 2017, ας είναι το έτος της Ελλάδας μας (Pics)

Το 2017,  ας είναι το έτος της Ελλάδας μας

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη

Χίλιοι  δυο λόγοι μπορεί να μας φέρουν ως την πρωτεύουσα. Μια πολύβουη μεγαλούπολη που καμιά σχέση δεν έχει, με την ήσυχη και πεντακάθαρη ατμόσφαιρα του νησιού μας.
Σ’ ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό ανθρώπων και με μια απότομη πληθυσμιακή έκρηξη,  οι δρόμοι της πρωτεύουσας είναι ασφυκτικά γεμάτοι.  Το υπόγειο Μετρό, πηγαινοφέρνει πληθώρα ανθρώπων, που σαν τους αρουραίους κυκλοφορούν μέσα από τις τεχνητές στοές, χάνοντας έτσι την ομορφιά του ταξιδιού και της περιήγησης, όπως γίνεται στις υπέργειες συγκοινωνίες.
Κόσμος πηγαινοέρχεται στους εμπορικούς δρόμους, με τα μαγαζιά να ελπίζουν μέσα στην γιορτινή Χριστουγεννιάτικη περίοδο  να ανασάνουν οικονομικά. Η πολυσύχναστη Ερμού, με την θρυλική Βυζαντινή Εκκλησιά της Παναγίας, της Καπνικαρέας του 11ου αιώνα, η Σταδίου και όλοι οι γύρω δρόμοι που ξεκινούν  από το κατάλληλα γιορτινό διακοσμημένο Σύνταγμα, είναι γεμάτοι με κόσμο. Στολισμένα δέντρα και φωτισμένα καραβάκια, στις πλατείες μαζί με πολύχρωμες γιρλάντες στους δρόμους, μας βάζουν στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα.
Τα μυριάδες περιστέρια, συντροφεύουν του ακίνητους, και αμίλητους λεβεντόκορμους τσολιάδες  μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που είναι το στολίδι της Βουλής.
Μια Βουλή, που έχει εμφανή τα αχνάρια της λιτότητας, αφού  οι τοίχοι της είναι ξεβαμμένοι, ξεθωριασμένοι και τα ξύλινα παντζούρια φθαρμένα και ξεθωριασμένα.
Άραγε τα πακέτα της Ευρώπης και οι παχυλοί μισθοί αυτών, των βουλευτών, που τα κορόιδα οι πολίτες ψηφίζουν για να τους καταδικάζουν στην φτώχια, δεν φθάνουν να ξεπλύνουν την προσβλητική  εμφάνιση του Κοινοβουλίου μας;
‘Αθήνα και πάλι Αθήνα, πουν τα χρόνια εκείνα’.  Λέει ο ποιητής. Πάνε  πέρασαν εκείνα τα χρόνια ανεπιστρεπτί, όπως πέρασε και ο εφετινός ο χρόνος.  Έρχεται ο νέος φορτωμένους  με ευχές, ελπίδες, όνειρα, αλλά και με μισοτελειωμένες καταστάσεις, αφημένες στην τύχη τους, από τον προηγούμενο χρόνο.
Περιδιαβαίνω τα γραφικά σοκάκια  της ιστορικής Πλάκας, με τα παλιά γνήσια Αθηναϊκά σπίτια.  Ανάμεσα σε καταστήματα  με ενθύμια,  συναντώ  μουσικούς του δρόμου και άφθονους τουρίστες,  κυρίως Κινέζους και Γιαπωνέζους,  να φωτογραφίζουν τα πάντα  με τις πιο τέλειες ηλεκτρονικές μικροσυσκευές.
Αντικρίζω την Ακρόπολη, το κλέος των Αθηνών που διηγείται την Ελληνική ιστορία από τον Χρυσό Αιώνα, μέχρι την  ζοφερή Οθωμανική σκλαβιά, τετρακοσίων περίπου χρόνων.
Ο Παρθενώνας στέκει εκεί ξεδοντιασμένος, από τον ανάλγητο λόρδο της ντροπής, τον κλέφτη Αρχαιολογικών θησαυρών τον Άγγλο Έλγην.
Νοιώθω λύπη και ντροπή,  γιατί  να συνεχίζεται τέτοια αδικία.
Επισκέπτομαι για πολλοστή φορά, το μεγάλο Αρχαιολογικό   Μουσείο   της  Ακρόπολης. Πάντα είναι έτοιμο να μου διηγηθεί όλη την κλασική πλούσια Ελληνική ιστορία,  που την συνεχίζω έπειτα στο ανάλογο Βυζαντινό Μουσείο.
Περιπλανιέμαι στον παλιό Βασιλικό, τον Εθνικό μας κήπο και διαπιστώνω μετά λύπης, ότι και εκεί είναι εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Αιτία  η έλλειψης χρημάτων, μου λένε οι φύλακες και οι λιγοστοί κηπουροί. Μερικοί μετανάστες, τρώνε στο πόδι το κολατσιό τους και πιο πέρα  νεαρά  ερωτευμένα ζευγαράκια, χαίρονται το ακριβό δώρο της αγάπης.
Μέσα στην πολυκοσμία, ανάμεσα στις φωνές των μικροπωλητών, των καστανάδων και των κουλουράδων, ακούγονται και οι απελπισμένες φωνές  ικεσίας, των επαιτών, των αστέγων και των δυστυχισμένων εξαρτημένων ανθρώπων. Η δυστυχία μαζί με την μοναξιά, μοιράζει τη λύπη της παντού. Αχτίδα ελπίδας, μερικά σχολιαρόπαιδα που λένε τα κάλαντα.
Η πρωτεύουσα της χώρας μου, δεν μπορεί πια να καυχηθεί  για τα καλό-συντηρημένα της νεοκλασικά κτήρια,  όσα γλίτωσαν την μανία της τσιμεντούπολης,  πριν γίνουν άχαρες πολυκατοικίες. Δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τα πεντακάθαρα και ασφαλή της πεζοδρόμια, αφού τα αμέτρητα ξηλωμένα πλακάκια και οι τρύπες από την φθορά, θέτουν σε κίνδυνο όλους τους πεζούς.
Δεν μπορεί να δείχνει καθαρή, αφού παντού βρίσκονται σκόρπια σκουπίδια.
Όσο και αν  θαυμάζω τις φορτωμένες πλούσιες βιτρίνες, που μου θυμίζουν τις μεγάλες Χριστουγεννιάτικες  Γιορτές,  δεν μπορώ να ξεχάσω την φτώχεια που σήμερα κρατάει από το χέρι κάθε Έλληνα.
Η ‘Αθήνα, η χαρά της γης και της αυγής, το μικρό γαλάζιο κρίνο,’ γερνάει και κανείς δεν φροντίζει να την  ξανανιώσει.  Αρρωσταίνει και φθείρεται, από καθημερινές φασαρίες, διαμαρτυρίες, εμπρησμούς και δραματικά ολέθρια επεισόδια, που στο  τέλος, τέλος,  δεν καταφέρνουν κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα, παρά μόνο την επαναλαμβανόμενη καταστροφή της. Η εγκληματικότητα με καθημερινές ληστείες, φόνους, διαρρήξεις και  βιασμούς, ακολουθείται από  παράνομη πορνεία και ναρκωτικά, που έφθασαν στα ύψη.
Η ασφαλής εικόνα της παλιάς Αθήνας, με τις πόρτες ξεκλείδωτες ή και τα κλειδιά μπροστά,   αντικαταστάθηκε με πλήθος σωματοφύλακες, ιδιωτικούς και μη και μ’ ένα σωρό αποτρεπτικούς, αντικλεπτικούς  μηχανισμούς. Αυτοί προστατεύουν τα  σπίτια με τα σίδερα στα παράθυρα και τις πόρτες,  που θυμίζουν φυλακές.
Η  πρωτεύουσα της χώρας μας, ο καθρέφτης της, είναι ένα κομμάτι της ψυχής μας.
Όπως  και τα απομακρυσμένα πανέμορφα νησάκια μας, κουβαλάνε ένα σωρό προβλήματα, έτσι και η καρδιά της Ελλάδας, σήμερα υποφέρει περισσότερο από ποτέ.
Οι πολιτικοί που ανεβοκατεβαίνουν, άπληστοι, φιλόδοξοι και κενόδοξοι, διαγκωνίζονται  για τις πολυπόθητες  καρέκλες της εξουσίας.  Όμως  ουσιαστικά τίποτα, απολύτως τίποτα, δεν προσφέρουν ούτε στην πρωτεύουσα, ούτε και στον τόπο καταγωγής τους, για να αλλάξουν ή  να ανακουφίσουν την δύσκολη κατάσταση.
Οι αστοχίες πλήθους κυβερνώντων και μερικά λάθη των πολιτών, έθεσαν σε υποθήκη και σε οικονομικό ζυγό, νέας απεχθούς Γερμανικής  Κατοχής, μια ολόκληρη υπερήφανη χώρα.
Ευχή όλων είναι η Νέα Χρονιά, να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες όλων των Ελλήνων και  να ανασάνει γρήγορα η χώρα μας και ο λαός της.   Ένας  λαός που ακόμη μπορεί να στέκεται υπερήφανος, όσο και αν συρρικνώνεται  το εισόδημα και οι συντάξεις του, όσο και αν φτωχοποιείται. Αυτός  φυλάει Θερμοπύλες για την ανάλγητη Ευρώπη, από τα Ακριτικά νησιωτικά μας σύνορα, μέχρι την Ηπειρωτική πανέμορφη ηλιόλουστη και φιλόξενη χώρα μας.
Καλή Χρονιά και  Ευτυχισμένο το 2017
Χρόνια  Πολλά    Ξανθίππη  Αγρέλλη
——————————————————–