Γράφει ο Δάσκαλος Νίκος Γιακαλλής
Η εκδήλωση που έγινε, χτες βράδυ, στην αίθουσα της Αγίας Τριάδας του χωριού, για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το θάνατο του παιδικού σου φίλου και μετέπειτα συγγενή, του Μήτσου, τιμά πρώτα απ’ όλα αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία και αυτούς που βοήθησαν στην υλοποίησή της. Τιμά το ίδιο το χωριό μας. Γιατί :
Ο Μήτσος ήταν ένας ιδιαίτερος τύπος ανθρώπου. Σου αρέσει να λες ένας κλασικός Αντιμαχείτης.
Ο Μήτσος δεν ανήκε σε κανένα λόμπυ ή κλαμπ διανοουμένων, δεν ανέπτυσσε θεωρίες, ιδέες και λύσεις, δεν είχε πτυχία, δεν ήταν πολιτικός, δεν ήταν συνδικαλιστής, δεν είχε αξιώματα, δεν ήταν από σόι, δεν λιβάνιζε για να τον λιβανίσουν.
Ό,τι έκανε δεν είχε μέσα του ίχνος προσωπικής προβολής. Το έκανε γιατί το αγαπούσε, το απολάμβανε αυτό καθαυτό. Είτε ήταν ποδόσφαιρο είτε ήταν ψαλτική, ενασχόληση με τα πολιτιστικά, παίξιμο του βιολιού, φιλαρμονική, χορός και διασκέδαση, δουλειά.
Η εκδήλωση τιμά τους συντελεστές και το χωριό, για την αξιοπρέπεια με την οποία αυτός ο άνθρωπος σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου του. Μια φορά δεν δάκρυσε, δεν είπε ότι τελείωνε η ζωή του, δεν μεμψιμοίρησε. Όταν η αρρώστια ήταν πια στο τελικό στάδιο, ήταν σε ένα γάμο της κόρης ενός φίλου του. Σε μια στιγμή πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε, μετά χόρεψε τον αγαπημένο του μπάλο. Η γυναίκα του συγκινήθηκε και άρχισε το κλάμα στο τραπέζι που καθόταν. Όταν γύρισε και το κατάλαβε, χαμογελαστός, με απορία, τη ρώτησε: -Γιατί κλαίς; Λες και δεν ήξερε γιατί έκλαιε, λες και το κλάμα βγήκε από συγκίνηση χαράς. -Γιατί κλαίς;
Η εκδήλωση τιμά τους συντελεστές και το χωριό, γιατί ο φίλος σου κηδεύτηκε με βιολιά και με λαούτα. Μεγάλη τιμή. Για σένα αυτό είναι το: <<Θανάτω θάνατον πατήσας>>. Να περνάς στην άλλη ζωή μέσα σε τραγούδι και σε μουσική ως κατάφαση της ζωής που έζησες και κατευόδιο για τον άλλο κόσμο. Είναι σαν να νικιέται ο χάρος.
Στην πλάκα του υπάρχει ένα δίστιχο: Βάλτε δεντρί στον τάφο μου και ένα πουλί να λέει: Εδώ ναι τάφος μερακλή κι όποιος περνά να κλαίει. Είναι λάθος για σένα. Αν το έγραφες εσύ για τον παιδικό σου φίλο θα έλεγε:
Βάλτε δεντρί στον τάφο μου και ένα πουλί να λέει εδώ είναι τάφος μερακλή κι όποιος περνά μην κλαίει.
Υ.Γ. Αν αυτές οι γραμμές σου φαίνονται κοινότυπες, συνηθισμένες, τυπικές, δικό μου το λάθος. Δεν κατόρθωσα να σου μεταφέρω στο χαρτί την αλήθεια. Γι αυτούς που τον γνώρισαν δεν έχουν ανάγκη του κειμένου μου.
Νίκο πραγματικά ο Δημήτρης ηταν ένας σπάνιος άνθρωπος για τις μέρες που ζούμε και πολύ καλά έκανες που με τον δικό σου απλό πάντα τροπο μας διδάσκεις τι σημαίνει ανθρωπιά,προσφορά , σεβασμός εκτίμηση.