Έφυγε ο Βασίλης Συνεσίου και για μας τους συγγενείς και συγχωριανούς του ο Βασίλης του Ζαχάρη. Ένας ωραίος Αντιμαχείτης της παλιάς κοψιάς. Στα μέτρα της Ρωμέϊκης Αντιμάχειας.
Παπαδοεγγόνι, ψάλτης στην εκκλησία μας (των Αγίων Αποστόλων) επί σειράν ετών.
Ξύπνιος επιχειρηματίας, νοικοκύρης, λεβέντης, χουβαρδάς, κοινωνικότατος.
Άριστος οικογενειάρχης, καλός φίλος μα και καλός «αξάερφος».
Ήξερε να αγαπά, να σέβεται και να εκτιμά.
Ευαίσθητος, καθότι καλλιτέχνης, τραγουδιστής και χορευτής παιδιόθεν, εξ ου και η συμμετοχή του σε κάθε πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας.
Δεν ήθελε γράμματα και επιστήμες ο Βασίλης. Ήξερε τί ήθελε. Και το κατέκτησε.
Τόλμησε να σπάσει τα κοινωνικά δεσμά της εποχής του, όταν οι περισσότεροι δεν τολμούσαμε να υπερβούμε τον άγραφο νόμο της τότε κοινωνίας, η οποία απαγόρευε, όσα η φύση επιθυμούσε.
Ο Βασίλης επαναστάτησε, αγάπησε και παντρεύτηκε τον θησαυρό της καρδιάς του, χωρίς μεσαιωνικά προικοσύμφωνα.
Η ζωή του έκτοτε κύλησε, ως συνήθως, σαν γάργαρο νεράκι, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, έως σήμερα, όπως λέει ένα αρχαίο επιτύμβιο επίγραμμα: «Τρέχεις; Τρέχω. Ως πού; Ως εδώ».
Και εμείς θα συνεχίσομε να ζούμε χωρίς τον Βασίλη, αλλά κουβαλώντας τον Βασίλη στη σκέψη και στην καρδιά μας.
Η ενορία μας και κυρίως η εκκλησία μας σαφώς θα είναι φτωχότερη.
Το δεξιό αναλόγιό της ορφάνεψε. Η χαρακτηριστική φωνή του, οι αμανέδες του, οι «μουεζινισμοί» του, όπως του έλεγα πειραχτικά, όλα θα μας λείψουν από ΄δω και ΄μπρός.
Μα πιο πολύ θα τον «νεϊρεύγομε» την Μεγάλη Πέμπτη, που περιμέναμε πως και πως για να ακούσομε εκείνο το περίφημο «εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου…» και όχι μόνον! Υπομονή και κουράγιο. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
ΧΑΙΡΕ Βασίλη.
Κατέ Παπαθωμά-Μαστοροπούλου.
Αντιμάχεια 13/9/2025
