Στην καρδιά της Καρπάθου, το χωριό Όλυμπος ζει τον Δεκαπενταύγουστο με έναν τρόπο που μοιάζει να ανήκει σε άλλη εποχή. Εδώ, η γιορτή της Παναγίας δεν είναι φασαριόζικο πανηγύρι· είναι τελετουργία, ψίθυρος χρόνου που συνδέει τη θρησκευτική κατάνυξη με τη μνήμη και την παράδοση.
Το πρωί, μετά τη λειτουργία, η μικρή πλατεία γεμίζει ψυχές· ντόπιοι, επισκέπτες, αλλά και Ολυμπίτες της διασποράς που επιστρέφουν για τη γιορτή, σμίγουν σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση.
Οι γυναίκες φορούν τις περίφημες παραδοσιακές φορεσιές, οι αγκαλιές και τα κεράσματα ζεσταίνουν τις καρδιές, και τα τραπεζώματα με γλυκά και αντίδωρα απλώνουν ένα πρωινό σκηνικό που μοιάζει με ζωγραφιά.
Το απόγευμα, η πλατεία αλλάζει ήρεμα μορφή. Ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι στρώνεται λιτά, με ψωμί, ελιές, πίτες, ρακή και ουίσκι. Οι παλαιότεροι κάθονται πρώτοι, οι ψάλτες μαζί με τον ιερέα ξεκινούν με ύμνους.
Σιγά-σιγά, η ψαλμωδία γίνεται λόγος ζωντανός, αυτοσχεδιαστικός, μαντινάδες και χρονικά πλεγμένα σε στίχους που αφηγούνται τη χρονιά που πέρασε· αναμνήσεις, γέλια, ακόμη και μικρές προσωπικές ιστορίες ξετυλίγονται ανάμεσα στους στίχους.
Καθώς βραδιάζει, γύρω από τον πρώτο κύκλο συγκεντρώνονται κι άλλοι. Ο ένας κύκλος διαδέχεται τον άλλον, μέχρι να ξεκινήσει ο «κάτω χορός»· αργός, τελετουργικός, σχεδόν μυσταγωγικός. Χέρια σταυρωτά, βήματα αργά, καρδιές που χτυπούν στο ίδιο ρυθμό· ένας γύρος μπορεί να κρατήσει δεκαπέντε λεπτά, κι εδώ τίποτα δεν βιάζεται.
Η νύχτα κυλά μέχρι το ξημέρωμα, ήσυχη, χωρίς φωνές, χωρίς υπερβολές, χωρίς το γνώριμο ξεφάντωμα άλλων πανηγυριών. Στην Όλυμπο, ο Δεκαπενταύγουστος είναι συλλογική εμπειρία, μυστική γιορτή που ενώνει τους ανθρώπους με την παράδοση, με την πίστη και με την ίδια την ψυχή του χωριού.
Πηγη: https://www.rodiaki.gr
