Ο Arthur ο Αθας ο Θανάσης Χωριάτης αυτός ο ογκόλιθος, της ευγένειας, της καλοσύνης, της χαράς μας έφυγε.
Είναι μερικά πράγματα που ενώ τα βλέπεις να έρχονται δεν θες ποτέ να έρθουν. Και όταν έρθουν δεν πιστεύεις ποτέ ότι ήρθαν. Το αρνείσαι. Δεν μπορείς να συμβιβαστείς μαζί τους.
Το τηλεφώνημα από την Αμερική ήταν σαν το τέλος αρχαίας τραγωδίας. Η ξαδέρφη μου Ελευθερία μου μετέφερε τις δύσκολες ειδήσεις. Με πόνο, πολύ πόνο, μέσα σε λυγμούς. Τον πόνο μιας μάνας να αποχωρίζεται το γιό της. 56 χρονών.
“Ο Αθας, Δημήτρη, ο Θανάσης μου δεν άντεξε, μας έφυγε”.
Η ξαδέρφη μου Ελευθερία Τσουλούφα με όλη την οικογένεια της μετανάστευσαν στις αρχές της δεκαετίας 1960 στη Βοστώνη. Ακολούθησε σε 2 χρόνια και ο Βαγγέλης Χωριάτης που με την ξαδέρφη μου δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια με δύο παιδιά, τον Θανάση και τον Στέργιο. Δούλεψαν σκληρά με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο Άρθουρ και ο Στιβ έστησαν μια πολύ επιτυχημένη real estate επιχείρηση, από τα πρώτα ονόματα στην Βοστώνη. Κληρονόμησαν το δυναμισμό της μητέρας τους και το μυαλό του πανέξυπνου πατέρα τους. Αμερικανάκια που στο βάθος όμως κρυβόταν η ελληνική καρδιά και ψυχή.
Οταν ο Arthurή ή Αθας ή Θανάσης μετά από πολλά χρόνια με πρωτοεπισκέφθηκε στη Ρόδο ενεργοποιήθηκε η απόλυτα Ελληνική καρδιά, η απόλυτα Ελληνική ευαισθησία που απλώνει τα φτερά της σε όλους τους ανθρώπους και τους σκεπάζει με αυτό το πλατύ του χαμόγελο μου και τους κέρδισε με την δοτικότητα του.
Στα παιδικά του χρόνια επισκέπτονταν συχνά το χωριό για να δει τον παππού τον Νάσιο και τη γιαγιά την Μαλάμου. Θυμάμαι όταν ήταν μικρός και είχε έρθει στο χωριό τους πήρα με τον ξάδερφό του τον Στιβ και τους πήγα να δούμε αγώνα ποδοσφαίρου στην Τούμπα. Έγιναν και οι δύο φανατικοί ΠΑΟΚτζήδες.
Ο Arthur ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά, με μια απλότητα που ξεδίπλωνε την οξύτητα της γνώσης και τις απόψεις του τόσο όμορφα που σε κέρδισε, σε κατακτούσε και σε ενημέρωνε κατανοητά για θέματα οικονομίας και επιχειρηματικότητας.
Ο Θανάσης σπούδασες στο πανεπιστήμιο Tufts University. Μέσα από τη δουλειά του δε γνώρισε μόνο πολλούς ανθρώπους, κέρδισε την φιλία πολλών ανθρώπων με την καλοσύνη του. Όλοι οι έλληνες που πήγαιναν στη Βοστώνη είτε να σπουδάσουν είτε για κάποια μικρότερα χρονικά διαστήματα επιχειρηματικότητας κατευθείαν σε αυτόν πήγαιναν, στον Ελληνα που τους καλύπτε τις στεγαστικές τους ανάγκες. Από φοιτητές μέχρι πολύ μεγάλα πολιτικά ονόματα.
Αργότερα παντρεύτηκε την Αννυ Κοσμίδου, μια πανέμορφη Ελληνίδα που δουλεύει στο προξενείο της Βοστώνης και απέκτησαν μια ακόμα πιο όμορφη κορούλα την Μιχαέλα που είναι ένα μείγμα του Θανάση και της Άννυς. Είναι τόσο γλυκιά και τόσο όμορφη. Ο Θανάσης δεν την άφηνε ποτέ από κοντά του μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Ερχόταν στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι κάθε Χριστούγεννα κάθε Πάσχα. Την αγάπησε τόσο πολύ γιατί του χάρισε αυτή την ομορφιά και την γλυκύτητα της κόρης του. Ηταν η χαρά του τα τελευταία χρόνια μέσα στη δύσκολη και σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Συζητούσαμε πολλές φορές προσπαθώντας να του δώσω θάρρος και κουράγιο αλλά κυρίως εγώ έπαιρνα από εκείνον.
Δεν την χόρταινε με την Ελλάδα. Την γύρισε σχεδόν όλη. Δεν ήθελε να χαλάσει το χατήρι και να χάσεις την χαρά της Μιχαέλας.
Τις τελευταίες δύο βδομάδες όσες φορές μιλήσαμε συζητούσαμε για την επίσκεψη του το καλοκαίρι. Ήταν δυνατός και πεπεισμένος ότι και φέτος θα είμαστε μαζί και ίσως και στο αντάμωμα στο χωριό στο τέλος Αυγούστου.
Όμως ο Θανάσης διάλεξε άλλο ταξίδι, άλλο αντάμωμα. Πήγε να συναντήσει τους παππούδες τις γιαγιάδες και το θείο του τον Σταύρο αφήνοντας εμάς ένα πολύ μεγάλο κενό προσμονής με το σόι στην Αμερική όλο και να μικραίνει.
Αννυ, Μιχαέλα, Ελευθερία, Βαγγέλη, Στηβ δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να εκφράσουν τον πόνο για την απώλεια του Θανάση μας. Είναι κάτι που ξεπερνά τη δύναμη της ψυχής.
Μοιράζομαι τη βαθιά σας θλίψη και εύχομαι να βρείτε κουράγιο και παρηγοριά μέσα από τη μνήμη του και την αγάπη που άφησε πίσω του ο αγαπημένος σε όλους μας Arthur.
Θανάση θα σε περιμένω κάθε καλοκαίρι κάθε Χριστούγεννα κάθε Πασχαλιά.
Σαν να μην έφυγες.
Δημήτρης Γάκης
