Ο Μουσταφά και η Ναχίντ αποχαιρέτησαν τους Καλύμνιους συμμαθητές τους!

Κείμενο-φωτογραφίες από το kalymnosola.com

Αγκαλιές, φιλιά, δακρυσμένα μάτια, αναμνηστικά δώρα, σέλφις, αμοιβαίες υποσχέσεις για συναντήσεις στο κοντινό μέλλον, ολόθερμες ευχές και πολύ πολύ μουσική, το προσφιλές μέσο επικοινωνίας και έκφρασης των νέων ανθρώπων! Ατμόσφαιρα αποχαιρετισμού και… πληρότητας!

Αυτό ήταν το κλίμα που επικρατούσε στην αυλή του 2ου Λυκείου Καλύμνου. Μια μέρα που δεν θα ξεχάσει κανείς από τα παιδιά. Όπως και την ημέρα του περασμένου Σεπτέμβρη που ο Μουσταφά και η αδελφή του Ναχίντ από το Αφγανιστάν πέρασαν την πύλη του σχολείου τους και για πέντε περίπου μήνες έγιναν συμμαθητές τους. Η σχολική κοινότητα ήταν η δεύτερη μεγάλη αγκαλιά που ανοίχτηκε για τους δυο Αφγανούς. Η πρώτη ήταν της ανάδοχης οικογένειας της Ελένης Φλωριανού και του Γιάννη Βλαχογιάννη και των δυο παιδιών τους, του Βασίλη και της Ειρήνης. Και υπήρξε και μια τρίτη, ακόμη μεγαλύτερη, αυτή της κοινωνίας της Καλύμνου, που εδώ και δυο χρόνια με τη δράση της Ομάδας Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων και τη συνδρομή της πλειονότητας των κατοίκων δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και φιλοξενίας!

Ο Μουσταφά και η Ναχίντ αποχαιρέτησαν σήμερα την Κάλυμνο φεύγοντας για Γερμανία. Το αίτημά τους για επανένωση με τον μεγαλύτερο 23χρονο αδελφό τους που βρίσκεται εκεί τα τελευταία δυο χρόνια σε στρατόπεδο προσφύγων περιμένοντας να του χορηγηθεί άσυλο, εγκρίθηκε. Η ανάληψη της κηδεμονίας των δυο μικρότερων αδελφών του ευελπιστεί ότι θα βοηθήσει περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση.

Έχασαν μάνα, πατέρα και αδελφές στο ναυάγιο
O  Μουσταφά 15 χρόνων και η Ναχίντ 16 ετών έχασαν στο ναυάγιο -τον Ιανουάριο του 2016 στην Κάλυμνο- τη μητέρα, τον πατέρα και τις δύο αδελφές τους 18 και 7 χρόνων (η σορός της τελευταίας δεν βρέθηκε).
Ο Μουσταφά έμαθε για το χαμό των δικών του πηγαίνοντας νύχτα κρυφά στο νεκροτομείο και βρίσκοντας απ’ έξω τα μουσκεμένα ρούχα των γονιών του, που αρνιόταν για μέρες να βγάλει από πάνω του.
Η Ελένη και ο Γιάννης,  μέλη της Ομάδας Στήριξης Καλύμνου, ήρθαν σε επαφή με τα παιδιά από την πρώτη ώρα μετά το ναυάγιο. Τα συνόδευσαν στην ταφή των δικών τους στην Κω και δέθηκαν πολύ μαζί τους. Η απόφαση να γίνουν ανάδοχοι γονείς τους ήταν φυσικό επακόλουθο της σχέσης που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους.

Μια μικρή έκπληξη περίμενε τη Ναχίντ από τις συμμαθήτριές της. Μια τούρτα με την ευχή «Happy new life Nahid»

Είδαμε τους εαυτούς μας θύματα ενός ναυαγίου και τα παιδιά μας ολομόναχα σε μια ξένη χώρα
«Όταν γνώρισα τα παιδιά, δεν μπορούσε ο νους να αποφύγει τη σύγκριση. Είδαμε τους εαυτούς μας θύματα ενός ναυαγίου στις ακτές της Τουρκίας και τα παιδιά μας ολομόναχα σε μια ξένη χώρα. Θα θέλαμε κι εμείς  μια οικογένεια να αγκαλιάσει τα δικά μας παιδιά» λέει η Ελένη Φλωριανού και συμπληρώνει: Ευχαριστώ ολόθερμα την ΜΚΟ «Μετάδραση» που μας ενέταξε στο συγκεκριμένο πρόγραμμα αναδοχής, μετά από πολλές δυσκολίες, το οποίο καλό θα ήταν να ανοίξει σε περισσότερες οικογένειες, αφού δυστυχώς η τύχη των παιδιών που παραμένουν σε ξενώνες ανηλίκων σε μεγάλα αστικά κέντρα είναι προδιαγεγραμμένη (ναρκωτικά, πορνεία, εγκληματικότητα).
Πρέπει να σημειώσω ότι την αναδοχή δεν την κάναμε μόνοι μας, αλλά μαζί με όλα τα μέλη της Ομάδας Στήριξης και Μεταναστών και Προσφύγων Καλύμνου που αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τα παιδιά και τα στήριξε με κάθε τρόπο».

Αδυνατώ να κατανοήσω τις φωνές μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας και εμπάθειας
Η Ελένη είναι εκπαιδευτικός στο σχολείο που φοίτησαν τα δυο μεγάλα της παιδιά από το Αφγανιστάν. «Στα σχολεία αφιερώνονται πολλές ώρες για ευρωπαϊκά προγράμματα σεβασμού στη διαφορετικότητα. Αλλά κανένα από αυτά δεν μπορεί να άρει προκαταλήψεις και να διδάξει ουσιαστική αλληλεγγύη λαών και πραγματικό σεβασμό στη διαφορετικότητα, όσο η συμβίωση στο ίδιο σχολικό περιβάλλον με πρόσφυγες.

Θλίβομαι βαθιά ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός και αδυνατώ να κατανοήσω τις φωνές μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας και εμπάθειας που ακούγονται – ευτυχώς από μειοψηφίες – στις πύλες των ελληνικών σχολείων που υποδέχονται πρόσφυγες.
Αυτό αποτελεί βεβήλωση της ιστορικής μνήμης ενός λαού που υπήρξε πρόσφυγας ο ίδιος και που διακρίθηκε ανέκαθεν για τη φιλοξενία, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη του».
Αισθάνεται μάλιστα την ανάγκη να ευχαριστήσει και τους εκπαιδευτικούς –μέλη της Ομάδας Στήριξης – που πρόσφεραν στα παιδιά επιπρόσθετη διδασκαλία ώστε να βοηθηθούν στο μαθησιακό κομμάτι της σχολικής τους ζωής: Μαρία και Αλεξάνδρα Ρωμανού, Πηγή Παπαμιχαήλ, Γεωργία Τσιριγώτη, Γιάννη Μάγκο και Ορέστη Αναβάλογλου.

Η Ναχίντ και ο Μουσταφά πλούτισαν τη ζωή μας
«Αισθανόμαστε πολύ περήφανοι για τον Μουσταφά και τη Ναχίντ γιατί πρόκειται για δυο υπέροχα παιδιά που πλούτισαν τη ζωή μας με τη δύναμή τους, την αισιοδοξία τους, το χαμόγελό τους» σημειώνει από την πλευρά της η διευθύντρια του σχολείου κ.  Κωνσταντίνα Καλογερή, θέλοντας ταυτόχρονα να στείλει ένα μήνυμα μέσα από αυτή την εμπειρία: «Δεν πρέπει να φοβόμαστε το διαφορετικό. Άλλωστε όλοι διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας. Και μια ευχή: να μη βρεθούμε στη θέση αυτών των παιδιών, να χάσουμε δηλαδή την πατρίδα μας, γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και παράξενες».
Η ίδια ευχαριστεί τους συναδέλφους της που επέδειξαν μεγάλη ευαισθησία και βοήθησαν ποικιλοτρόπως τα παιδιά, τους μαθητές του σχολείου «που μας εξέπληξαν με την αξιοθαύμαστη ωριμότητά τους, που βοήθησαν, αγάπησαν και αγκάλιασαν τους δυο καινούργιους συμμαθητές τους», αλλά και τις οικογένειές τους.

Οι καθηγητές του 2ου ΓΕΛ με τους δυο Αφγανούς μαθητές τους

Τους ήθελαν στο δικό τους τμήμα
Η συγκίνηση και οι αγκαλιές περίσσευαν το πρωί στο προαύλιο του 2ου ΓΕΛ Καλύμνου. Το έβλεπες στα μάτια των παιδιών πως έχουν δεθεί πολύ μεταξύ τους. Πως ήταν μια εμπειρία, ένα βίωμα που θα σημαδέψει τη σχολική αλλά και τη μετέπειτα ζωή τους. Είναι αυτό που έγραψε μια μαθήτρια στο λεύκωμα που χάρισαν στη Ναχίντ:  “Religion does not matter, nationality does not matter, language does not matter, only love and friendship really matters!…”

Η Μαρία, η Υπαπαντή, η Ελένη, η Νομική και η Μαρία, φίλες της Ναχίντ θέλουν να μιλήσουν για τη συμμαθήτριά τους από το Αφγανιστάν. Μας είπαν για το πόσο όμορφο είναι να γνωρίζεις συνομήλικους από άλλες χώρες, να μαθαίνεις για τον πολιτισμό τους, τις συνήθειές τους, τη θρησκεία τους, τον τρόπο ζωής τους γενικότερα. Μας είπαν για την αγκαλιά που άνοιξαν από την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησαν το πόδι τους στο σχολείο οι καινούργιοι συμμαθητές τους, πως είχαν μάθει για την οικογενειακή τους τραγωδία, πως δεν ήθελαν να εκλάβουν τα δυο παιδιά την αγκαλιά τους σαν μια κίνηση οίκτου, αλλά αποδοχής, κατανόησης, αγάπης, φιλίας, στήριξης.

Θυμούνται πως…διαγκωνίστηκαν για το ποιο τμήμα θα πάρει τη Ναχίντ  (υπάρχουν δύο στη Β΄ Λυκείου), πως ήταν στην αρχή πολύ εσωστρεφής και πως σιγά σιγά με την αγάπη και τη φιλία που της πρόσφεραν απλόχερα ανοίχτηκε και δημιουργήθηκε μεταξύ τους μια πολύ όμορφη σχέση. «Υποσχεθήκαμε πως γρήγορα θα ξαναβρεθούμε» είπαν τα κορίτσια. Προς το παρόν θα περιοριστούν στο Facebook και στο viber!

 Έφυγαν από το Αφγανιστάν γιατί απειλούνταν η ζωή τους
Η Ναχίντ και ο Μουσταφά μας περιγράφουν τη ζωή τους στην Καμπούλ όπου ζούσαν με την οκταμελή οικογένειά τους (οι γονείς και τα έξι τους παιδιά). Ο πατέρας τους είχε μια πολύ καλή δουλειά, ήταν κυβερνητικός υπάλληλος στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Αισθάνονταν όμως ανελεύθεροι και ανασφαλείς εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα τους, αλλά και της γενικότερης κατάστασης τρομοκρατίας που επικρατεί στη χώρα.
Σε πολλές επαρχιακές πόλεις οι γονείς δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία λόγω του φόβου των επιθέσεων των Ταλιμπάν, οι οποίοι είναι κατά της εκπαίδευσης και επιδιώκουν από το 2001 την εγκαθίδρυση του ισλαμικού νόμου.

Έχουν γίνει πολλές απόπειρες δηλητηρίασης του δικτύου ύδρευσης των σχολείων, η είσοδος των παιδιών στα εκπαιδευτήρια γίνεται μετά από σωματικό έλεγχο (φοβούνται για καμικάζι αυτοκτονίας), τα διαλείμματα μεταξύ των διδακτικών ωρών έχουν καταργηθεί, οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπουν στους μαθητές να βγαίνουν στο προαύλιο προκειμένου να τους προστατεύσουν από επιθέσεις των Ταλιμπάν. «Πηγαίναμε κάθε μέρα στο σχολείο και δεν ξέραμε αν θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας».

Τόσο ο Μουσταφά όσο και η Ναχίντ είναι ευγνώμονες στην οικογένεια που τους άνοιξε το σπίτι και την καρδιά της. «Νομίζω πως δεν ήταν τυχαίο που το ναυάγιο έγινε στην Κάλυμνο. Οι γονείς μας, μας έστειλαν αυτούς τους δυο αγγέλους, τον θείο Γιάννη και τη γυναίκα του Ελένη, για να μας προστατέψουν» λέει ο Μουσταφά και συμπληρώνει πως αν όλα πάνε καλά και εξασφαλίσει με τα αδέλφια του το πολυπόθητο άσυλο, θα επιστρέψει κάποια στιγμή για να ζήσει στην Κάλυμνο. Εδώ, κοντά στη δεύτερη οικογένειά του και στους καλούς φίλους που έκανε.

Η Ομάδα Στήριξης Καλύμνου θα είναι δίπλα τους και στη Γερμανία
Μακάρι όλα τα προσφυγόπουλα να είχαν την τύχη που είχαν τα δυο παιδιά από το Αφγανιστάν, τα οποία μέσα στη μεγάλη τους ατυχία και την προσωπική τραγωδία που βίωσαν, στάθηκαν πολύ τυχερά. Μέλη της Ομάδας Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων Καλύμνου είναι και ένα ζευγάρι αναρριχητών από την Γερμανία. Η Πέτρα και ο σύζυγός της Λούντγκερ περνούν μεγάλο διάστημα στο νησί. Έχουν εξοχικό στον Πλατύ Γιαλό και βοηθάνε από τις πρώτες ημέρες σύστασης της ομάδας. Όταν έμαθαν για τον αδελφό της Ναχίντ και του Μουσταφά έσπευσαν να τον συναντήσουν στο κέντρο ανηλίκων που φιλοξενείται στη Γερμανία και να τον βοηθήσουν με κάθε τρόπο στην διαδικασία απόκτησης ασύλου. Μάλιστα  θα αναλάβουν την επιτροπεία και των δύο παιδιών στη χώρα που θα ταξιδέψουν και θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν στις σπουδές τους!
Τα παιδιά αναχωρούν αύριο με τους ανάδοχους γονείς τους για Γερμανία! Θα τους συνοδεύουν οι ευχές των συμμαθητών τους και των καθηγητών τους από την Κάλυμνο για καλή τύχη και καλή ζωή!!!