Η Βάνα Μανωλάκη, μιλά για τη ζωή της και τη θεωρία της
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Πήρε πανελλήνιο πρωτάθλημα στο bodybuilding, πήρε πανευρωπαϊκό, πήρε παγκόσμιο γιατί δεν αφήνει μισοτελειωμένες δουλειές, και μετά σταμάτησε τον πρωταθλητισμό η Βάνα Μανωλάκη-Αγγελοπούλου, μια γυναίκα σκέτη δύναμη που ξέρει πού αρχίζει και πού σταματά.
Και άρχισε από το Δρομοκαΐτειο, ως πρακτική νοσοκόμα στο ψυχιατρείο, για να μπορέσει να τελειώσει τη Νομική! Ποια θα επέλεγε τέτοια δουλειά; Μόνο κάποια που μπορεί να αντέχει. Σήμερα πετυχημένη διευθύνουσα σύμβουλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΕΚ Γεννηματάς Ρόδου, μιλά για τη ζωή της, τις αντιφάσεις της, το χθες που την έφερε έως εδώ και τη δύναμη που της έδωσε!
«O πρωταθλητισμός προέκυψε λόγω της αγάπης μου για τον αθλητισμό», μου λέει. «Κι εκεί δοκίμασα τα όριά μου. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν ξέρεις πού μπορείς να φτάσεις. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για πρωταθλητές. Και να θέλουμε δεν είμαστε. Όταν λοιπόν φτάσεις σ’ αυτό, λες «μπορώ να φτάσω κι άλλα πράγματα, σε άλλους τομείς της ζωής μου…». Κι αυτό προσπάθησα να κάνω».
Δεν είσαστε Ροδίτισσα, αποφασίσατε να ζήσετε εδώ!
To 1986 ήρθα για διακοπές στη Ρόδο, την ερωτεύτηκα και τον Σεπτέμβριο ξαναγύρισα. Ήταν καρμικό. Στο δημοτικό σχολείο όταν έβλεπα τον Κολοσσό της Ρόδου στο τετράδιο το σχολικό, ήταν σαν να έμπαινα κι η ίδια μες την εικόνα. Κι όταν πια ήρθα στη Ρόδο και βρέθηκα έξω από τα τείχη της Μεσαιωνικής Πόλης, είπα «εδώ θα ζήσω…». Έχει πάρα πολλή ενέργεια η Ρόδος, πέρασαν πολιτισμοί που άφησαν την ενέργειά τους και εισπράττεις τις δονήσεις τους. Είχα αποφοιτήσει ήδη από το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών και το Γαλλικό Κεντρικό Ινστιτούτο. Γεννήθηκα στην Κρήτη, μεγάλωσα στην Αμερική.
Η γυμναστική πώς μπήκε στη ζωή σας;
Είχα ξεκινήσει ενόργανη στη γ’ δημοτικού στην Αμερική. Ως φοιτήτρια, στην Αθήνα πια, έκανα στίβο, και γυμναζόμουν στο Ολυμπιακό Στάδιο δίπλα στη Νίκη Ξάνθου και πολλές μεγάλες αθλήτριες της εποχής. Έκανα χορό και στη συνέχεια για να δυναμώσω έκανα γυμναστήριο με βάρη και ασκήσεις. Ταυτόχρονα είχα το πανεπιστήμιο ενώ εργαζόμουν κιόλας. Ερχόμενη στη Ρόδο και λόγω του τότε συζύγου μου που ήταν ήδη σ’ αυτό, ξεκίνησα το bodybuilding.
Την πρώτη φορά που κατεβήκατε σε αγώνες ήταν στους πανελλήνιους, τους οποίους και κερδίσατε! Μετά πήρατε το πανευρωπαϊκό και ύστερα γίνατε παγκόσμια πρωταθλήτρια!
Μόλις κατέβηκα στο πανελλήνιο το κέρδισα κιόλας. Μετά από μία εβδομάδα ήταν το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο InterContinental, το οποίο επίσης κέρδισα. Ήταν το 1987, χρονιά που η Ελλάδα πανηγύριζε για το Ευρωμπάσκετ και οι αγώνες έγιναν την ίδια μέρα που η ελληνική ομάδα πήρε το Ευρωμπάσκετ. Εκείνη την ημέρα πήρα κι εγώ το πανευρωπαϊκό. Όταν βγήκαμε από το ξενοδοχείο ήταν όλη η Αθήνα έξω και πανηγύριζε, κι εγώ πανηγύριζα και για το πανευρωπαϊκό!
Ήταν μια μέρα γιορτής. Ήταν άνοιξη του 1987 και το φθινόπωρο θα γίνονταν οι αγώνες για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εγώ τότε κατάλαβα ότι είμαι αθλήτρια! Και τα έδωσα όλα. Για ένα χρόνο εξαφανίστηκα απ’ όλα και μ’ έβλεπες μόνον στη δουλειά μου φορώντας μανίκι μέχρι τη μέση της παλάμης, οπότε δεν ήξερες τι κάνω. Πήγα για τέσσερις μήνες στην Αυστραλία όπου είχα έναν πάρα πολύ καλό προπονητή, γύρισα πίσω, και τον Νοέμβριο του 1988 ταξίδεψα για Καραϊβική για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και ποιες δεν ήταν εκεί! Και ήταν θηρία όλες.
Μείναμε πέντε μέρες γιατί το σώμα έπρεπε να εγκληματεί και τότε μου είπε ένας χορογράφος που είχα, επειδή δεν έχουμε καιρό γιατί κανονικά χρειαζόταν ένα χρόνο για να μου μάθει πώς ν’ ανοίγω, και διάφορα άλλα, διότι η χορογραφία είναι ένα μεγάλο κομμάτι, «θα σου μάθω ν’ ανοίγεις το σώμα σου με το μυαλό…»! Για να δεις πόσο μεγάλο κομμάτι είναι το μυαλό.
Δεν είναι πολύ σκληρό άθλημα αυτό, ειδικά για μια γυναίκα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο άθλημα ειδικά για τη γυναίκα που η γυναίκα έχει λίπος και πρέπει να το κατεβάσει στο 3,5. Είναι φριχτό, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Και ήταν πολύ δύσκολο. Τώρα πλέον έχουν βγει πολλά φάρμακα, έχουν κάνει το σώμα τους χημεία, εγώ είχα πάρει ελάχιστα σκευάσματα, εντελώς ακίνδυνα γιατί ήθελα να κάνω και παιδιά.
Τα πήρατε όλα τα μετάλλια και φύγατε μετά!
Πήρα και το παγκόσμιο. Γυρνώντας στην Αθήνα μου κάνανε ειδική εκδήλωση να με τιμήσουν ως την καλύτερη αθλήτρια εκείνης της εποχής. Ο πρωταθλητισμός για εμένα κράτησε μία τριετία όπου τα έδωσα όλα, τα πήρα όλα, κι έφυγα!
Έτσι είστε ως χαρακτήρας;
Καμία σχέση ο χαρακτήρας μου, μ’ αυτό. Όταν πάρεις το παγκόσμιο πρωτάθλημα γίνεσαι πια επαγγελματίας. Πρέπει να κάνεις φωτογραφήσεις, να διατηρείς το σώμα σου σ’ αυτή την κατάσταση! Πολύ σκληρό. Έπρεπε να κάνεις δίαιτες… Σκληρό για τη γυναίκα. Ήθελα πια να ασχοληθώ με το πνευματικό μου κομμάτι. Ήμουν σύμβουλος εργασίας στον ΟΑΕΔ, τελείωσα την IAFA και δίδαξα κάποια χρόνια στα γυμναστήρια, παράλληλα με τη δουλειά μου… Στα 45 μου αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό. Ήμουν από τους μεγαλύτερους σε ηλικία: Οικονομικές, Ευρωπαϊκές και Μεσογειακές Σπουδές. Το έκανα κι αυτό. Με εξαιρετικούς καθηγητές.
Και στη συνέχεια ήρθε η ενασχόλησή σας με τα κοινά!
Η ενασχόληση με τα κοινά προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Μου έδωσε αυτή την ευκαιρία ο Γιώργος Χατζημάρκος και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Είμαι διευθύνουσα σύμβουλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΚ. Ο ΟΑΕΔ που εργαζόμουν με το ΚΕΚ, έχει μεγάλη συνάφεια.
Θέλω να μιλήσουμε για ένα κομμάτι της ζωής σας που ίσως λίγοι γνωρίζουν! Ως φοιτήτρια εργαζόσασταν για να τα καταφέρετε οικονομικά στο Δρομοκαΐτειο, ως πρακτική νοσοκόμα! Κι αυτή ιδιαιτέρως σκληρή εμπειρία!
Τίποτα δεν ήταν εύκολο στη ζωή μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο περπατώντας πέντε χιλιόμετρα μες τη βροχή και πέντε για να γυρίσω. Πέρασα Νομική χωρίς φροντιστήρια. Ως φοιτήτρια επειδή έπρεπε να συντηρηθώ, δούλεψα στο Δρομοκαΐτειο, ως πρακτική νοσοκόμα, για έξι χρόνια μέχρι να τελειώσω τη Νομική. Το πρωί στο πανεπιστήμιο και γι αυτό ζήτησα να κάνω μόνο βραδινά. Δούλευα στο Τμήμα των Αυτοσυντήρητων σ’ αυτό το στάδιο του «ίσως και να μπορέσουμε να βγούμε κάποτε από εδώ…»! Μετά με πήγανε σ’ έναν πύργο που είχε όλες τις εύπορες ηλικιωμένες.
Ήμουν μόνη μου τα βράδια και πέθαναν πάρα πολλοί άνθρωποι στα χέρια μου. Αλλά εκεί γνώρισα και την ανθρώπινη ψυχή. Είδα ότι ο πολύ άρρωστος, ο σχιζοφρενής που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του, τι δεν χάνει; Ένα πράγμα: το συναίσθημα. Νιώθει ποιος τον αγαπάει, νιώθει την αγάπη, νιώθει τη στεναχώρια. Γι’ αυτό μετράω πολύ την ψυχή του ανθρώπου. Εκεί καταλαβαίνεις την ανθρώπινη υπόσταση. Εγώ όταν έφυγα κλαίγανε οι άρρωστοι, κι έκλαιγα κι εγώ γιατί εκεί είχα νιώσει τον άνθρωπο. Είναι τρομερό αυτό που σου λέω.
Την ψυχή ξεγυμνωμένη.
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή μου και το μεγαλύτερό μου σχολείο. Αυτά τα πεντέμισι χρόνια. Αλλά στο μαύρο εγώ βλέπω το άσπρο. Κι έτσι θα συνεχίσω.
Τι θα θέλατε να κάνετε από εδώ και πέρα;
Θα ήθελα να κάνω ένα διδακτορικό, για τη μάθηση. Να χαλαρώσω, να μην κοιτάζω το ρολόι… Έχω ζήσει φτώχεια, έχω ζήσει στεναχώρια, έχω ζήσει δόξα. Μπορώ να είμαι κάπου που να μπορώ να προσφέρω, χωρίς να με πολεμάνε για το καλό που μπορώ να κάνω; Θέλω καθαρούς ανθρώπους με τα ελαττώματά τους, όλα. Αλλά να είναι καθαροί!
Πηγή: https://www.rodiaki.gr
