«Τότε στη Ρόδο διασκεδάζαμε, μας ζήλευε όλη η Ευρώπη…»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Πώς ήμασταν και πώς καταλήξαμε! Δεκατρία μπουζουξίδικα είχε η πόλη, είχε νάιτ κλαμπ, δισκοθήκες κι ο κόσμος ήταν έξω, η χαρά διάχυτη, τα μαγαζιά γεμάτα, πολλοί πήγαιναν απευθείας για  δουλειά, με τρεις ώρες ύπνο το μεσημέρι και πάλι απ’ την αρχή.

Οι ένδοξες εποχές που έζησε η Ρόδος στη διασκέδαση φαίνεται να πέρασαν ανεπιστρεπτί κι αυτό έχει γίνει πολλά χρόνια τώρα.
Ο Γιώργος Σταμούλης, από τους δυνατούς ιδιοκτήτες της νύχτας σήμερα ξεδιπλώνει μνήμες και μας γεμίζει ζήλια. Ήταν ωραία τότε στη Ρόδο!

«Τις εποχές που πέρναγες έξω από τα δισκάδικα κι άκουγες το «Κυρά Γιώργαινα», «Μαρία με τα κίτρινα», «Πάμε για ύπνο Kατερίνα», άφησα κι εγώ την τέχνη μου που ήμουν ηλεκτρολόγος κι άνοιξα ένα τέτοιο μαγαζί, μου λέει. Ραδιόφωνα, μαγνητόφωνα με κασέτες που μόλις είχαν πρωτοβγεί και δισκάκια των 45 και των 33 στροφών. Ήταν 1969, είχε παντού τέτοια: Παλιά Πόλη, Νέα Αγορά… Το δικό μου, το  έκανα στη σημερινή  οδό Γρηγορίου Λαμπράκη και τότε Βασιλίσσης Σοφίας. Κεντρικότατος δρόμος. Τότε οι τουρίστες ήταν μόνο στην πόλη, τα περισσότερα ξενοδοχεία ήταν γύρω από τις 100 Χουρμαδιές».

Πού πήγαινε ο κόσμος τότε; Ποια ήταν τα πρώτα μαγαζιά που έγιναν;
Τότε ήταν η εποχή των night club, με ξένη χορευτική μουσική και μία ώρα ελληνικό πρόγραμμα. Από disco ήταν η εξής μία: του Γιώργου Κυπαρισάκου η “Step by Step”, στην οδό Παπαλουκά, η πρώτη disco της Ρόδου, ίσως η πρώτη και στην Ελλάδα.

Μέχρι που τα μαγαζιά πλήθυναν και μπήκατε κι εσείς στη νύχτα. Πώς έγινε αυτό;
Το 1972 παράλληλα με το δισκάδικο άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί, στην οδό Αμμοχώστου, το “Can Can”. Night club όπως και άλλα εκείνης της εποχής, μεταξύ των οποίων   το «2001», η disco Space, η Milord… Λειτούργησα με πολλά προβλήματα λόγω χούντας γιατί στην πολυκατοικία όπου εγώ ήμουν στο υπόγειο, όπως ήταν τα περισσότερα τότε μαγαζιά, έμενε ένας πολύ γνωστός δικηγόρος,  υποστηρικτής της χούντας και μου δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα γιατί, λέει, η κόρη του έβλεπε στο πεζοδρόμιο ζευγαράκια, τουρίστες, να φιλιούνται.

Παρόλα αυτά κατάφερα να το κρατήσω μέχρι το 1975 και πριν το κλείσω αφού πια δεν γινόταν να πάρω άδεια επειδή ο δικηγόρος επικαλείτο τον κανονισμό της πολυκατοικίας, έκανα μία μεγάλη εκδήλωση την οποία συζήτησα με τον μακαριστό Σπυρίδωνα, έναν φωτισμένο άνθρωπο. Υπό τη συνδιοργάνωση της Μητρόπολης που κάλεσε όλες τις αρχές του τόπου, κάποιοι από τους οποίους με πολεμούσαν για να κλείσω, αλλά ήρθαν και πλήρωσαν εισιτήριο για να μπουν, έφερα το Μιχάλη Βιολάρη και τον Θανάση Πολυκανδριώτη και τα έσοδα  700.000 δραχμές, πάρα πολλά λεφτά τότε, τα έδωσα και τα έστειλε ο ίδιος ο δεσπότης, στην Κύπρο. Μάλιστα επειδή ο Βιολάρης και ο Πολυκανδριώτης ήταν επιστρατευμένοι, μίλησε ο δεσπότης με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ τον Αραπάκη και τους έδωσε την άδεια να ‘ρθουν.

Κι έτσι έκλεισε αυτό το πρώτο σας μαγαζί, αλλά  επιστρέψατε πιο δυναμικά! Τι ήταν τα τσιγαράδικα στα οποία πήγατε για να μαζέψετε χρήματα;
Μετέφεραν λαθραία τσιγάρα. Πήγα σε τσιγαράδικο για ένα χρόνο, γύρισα με χρήματα, ξεπλήρωσα τις υποχρεώσεις μου και με τα υπόλοιπα και τη βοήθεια του φίλου και συνεργάτη μου Ηλία Κύμμα που ήταν μπάρμαν, κάναμε τη δισκοθήκη “Posidonia”, απέναντι από το Μίρα Μάρε, στο υπόγειο του ξενοδοχείου “Posidonia”. Κι αυτό υπόγειο όπως και το “Can Can” και το “Playboy” και άλλα. Αυτή άφησε ιστορία. Ξεκινούσαμε 10 το βράδυ και κλείναμε 8 το πρωί. Έλληνες και τουρίστες. Μεγάλη επιτυχία.

Πήγα κι έφερα από το Λονδίνο, όπου ζούσε, τον dj Ελευθέριο Παυλή,  κι αργότερα είχα τον δικό σας τον Τέρη Χατζηιωάννου. Το μαγαζί γεμάτο. Τότε όταν έκλειναν τα μπουζούκια οι πελάτες τους έρχονταν σ’ εμάς να συνεχίσουν. Με ήλιο πηγαίναμε, με ήλιο φεύγαμε. Επτά μέρες την εβδομάδα, κι εμείς και τα μπουζούκια και όλοι.

Και πότε κοιμόταν ο κόσμος ο οποίος γέμιζε τα μαγαζιά;  Δεν πήγαιναν για δουλειά;
Πήγαιναν. Πολλοί δεν κοιμόντουσαν καθόλου. Στη Ρόδο τότε μας άρεσε να διασκεδάζουμε. Εμάς τότε μας ζήλευαν οι τουρίστες όλης της Ευρώπης. Έρχονταν κι έβλεπαν τη ζωή, κάθε μέρα έξω μέχρι το πρωί και έλεγαν «τι είναι εδώ»;

Τα πρώτα μαγαζιά με μπουζούκια που άνοιξαν στη Ρόδο, ποια ήταν;
Το top του 1976 ήταν το «Μπελ Πάσο» στο ΜΗ.ΔΙΑ., του Νιόνιου Χατζηδάκη που ήρθε από την Αθήνα και το  «Κόπα Καμπάνα» στου Κόβα, του Κοράκη ο οποίος επίσης ήρθε από τα πάνω μέρη.

Και κάπου εκεί μπήκατε κι εσείς πολύ δυναμικά στα μπουζούκια, κάνοντας το “Rodos by Night”!
Το 1981 απέναντι από τη disco “Posidonia” χτίστηκε ένα νέο κτήριο και πήρα το υπόγειο, ένα μεγάλο χώρο όπου έγινε αυτό το μαγαζί. Το όνομα αυτό το είχε δώσει στο πρώτο του μαγαζί ο Νιόνιος ο οποίος το μετονόμασε στη συνέχεια «Μπελ Πάσο» και αυτό μου το παραχώρησε.

Πιάτα, σαμπάνιες, είδα στις φωτογραφίες γινόταν μακελειό!
Σπάζανε πιάτα φορτηγά ολόκληρα, ανοίγανε σαμπάνιες κι όταν απαγορεύτηκε το σπάσιμο  ήρθαν τα γαρίφαλα και τα μπαλόνια. Η λουλουδού σου έσπαγε μπαλόνια με την καρφίτσα, αλλά φαίνεται αυτό δεν άρεσε και τόσο και ατόνησε γρήγορα. Αργότερα επιτράπηκαν ξανά τα πιάτα, γύψινα, τα φέρναμε από την Αθήνα, με φορτηγά έρχονταν.

Είχατε φέρει όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, τον Μανόλη Αγγελόπουλο, όλους τους παλιούς και τους καινούργιους στα πρώτα τους βήματα και σ’ αυτό το μαγαζί και στον «Διογένη» στη συνέχεια!
Ο Μανόλης Αγγελόπουλος ερχόταν πολύ συχνά στη Ρόδο γιατί τραγουδούσε σ’ εμένα η τότε σύντροφός του και αργότερα γυναίκα του η Κωνσταντίνα (Μπέμπα). Σειόταν το μαγαζί: «Τα μαύρα μάτια σου», «Μια μαχαιριά»… Το ξέρετε ότι δεν τον πλήρωνα; Γούσταρε και το έκανε. Αναλάμβανα τα έξοδά του και όλη τη φιλοξενία για το δεκαήμερο που έμενε κι εκείνος έβγαινε και τραγουδούσε. Σ’ όλα του κύριος, σ’ όλα του γενναιόδωρος. Άρχοντας.

Και σήμερα άρχοντας ο ένας, άρχοντας ο άλλος, λέμε,  χάσανε το νόημα και οι λέξεις! Πείτε μου τους άλλους;
Ρίτα Σακελλαρίου, Μάκης Χριστοδουλόπουλος που έγινε πολύ φίλος μου, ίδιος κι αυτός με τον Αγγελόπουλο στο ίδιο στιλ, με βοήθησε πάρα πολύ,  Γιώργος Μαργαρίτης, Χαρούλα Λαμπράκη, Σταμάτης Γονίδης, Ρία Κούρτη, Δούκισσα, Λεωνίδας Βελλής, Αντύπας, Πανταζής… Πάρα πολλοί. Δέκα χρόνια στα πολύ δυνατά του, μέχρι που έκλεισε.

Ο Πανταζής ήρθε και σας βρήκε και στο μαγαζί αυτό εδώ της συζύγου σας όπως και  ο Στέλιος  και όλο φωτογραφίες σας βλέπω με τον Ρουβά, τον Μουζουράκη, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη… Είστε ακόμη πολύ δυνατός και μέσα στα πράγματα!
Ναι, ένα καλό που μου έκανε η νύχτα είναι που γνώρισα τη γυναίκα μου που τραγουδούσε σ’ εμένα. Το καλλιτεχνικό της Ελεωνόρα και κατά κόσμον  Δέσποινα Λιάπη. Μαζί  κάναμε δύο υπέροχα παιδιά τη Μαριάνθη και το Νικήτα,  που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Η Μαριάνθη κάνει το κάστιγκ στο Survivor,  στο The Voice  και στο My style Rocks και την εκτέλεση παραγωγής την έχει ο γαμπρός μου ο Γιάννης Κρύος. Ανεβαίνω, πάω στις εκπομπές, στους τελικούς. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ο εγγονός μου ο Γιώργος τζούνιορ, τι να λέμε τώρα. Και το ότι γύρισα όλο τον κόσμο, σε ταξίδια.

Και μετά συνεχίσατε με το άλλο μεγάλο μαγαζί, τον «Διογένη».
Μετά συνεργάστηκα με τον Παπαθεοχάρη, ιδιοκτήτη του «Διογένη» στη Ρόδο ενώ είχε και τ’ άλλα μαγαζιά του  στην Αθήνα. Το «Διογένης» ήταν στο δρόμο για το σημερινό νοσοκομείο, έφερνε μόνο πολύ μεγάλες φίρμες. Από το 1991-92 το ανέλαβα εγώ για δύο-τρία χρόνια και το συνέχισα έτσι πολύ δυνατά. Είχα όμως και τους μόνιμους Ροδίτες τραγουδιστές από τους οποίους θέλω να αναφέρω μεταξύ άλλων  τον Σάκη Μαντζάνο, τον Κώστα Κληματιανό, τον Μανόλη Πατσάη…

Για τους σερβιτόρους σας να μου πείτε. Αλήθεια είναι ότι είχατε τον Βασίλη Ψυλλάκη από 14 χρονών;
Τον είχα από το “Can Can”,  στο μπαρ και τότε ήταν η μόδα να πετάς τα μπουκάλια στον αέρα, να τον βλέπατε, ζογκλέρ. Έβαζε ποτά, έφτιαχνε κοκτέιλ… Κι είχα και τ’ αδέλφια του τον Τάσο Ψυλλάκη, τον Κώστα, τον ξάδελφό τους τον Τάσο, είχα το Νίκο Διακάκη, κάποια στιγμή πήρα και Τριαντενούς εκτός από Κοσκινιάτες. Στο “Posidonia” είχα τον νούμερο ένα, τον Βάιο.

Το piano bar πότε τ’ ανοίξατε;
Ελληνάδικα, piano bar, μπασταρδεύτηκε η νύχτα. Το 1993 όταν έκλεισα το «Διογένης» άνοιξα το «Ριλάξ» στη Ρόδου-Καλλιθέας,  μετά το ξενοδοχείο «Paradise». Έφερα την Καίτη Χωματά, τη Δέσποινα Γλέζου…  για τρία-τέσσερα χρόνια. Μετά ατόνησαν κι αυτά.

Η σημερινή Ρόδος δεν διασκεδάζει, οι άνθρωποι δεν βγαίνουν, δεν έχει μαγαζιά. Κι εννοώ προ εγκλεισμού! Γιατί έτσι;
Η σημερινή Ρόδος δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτή της δεκαετίας του ‘80, του ‘90 ούτε καν με του 2000.
Η πόλη μέσα είχε 13 μπουζουξίδικα και τώρα έχει ένα, το «Άστρα» που δουλεύει ένα Σάββατο. Εμείς τότε στα μπουζούκια είχαμε προγράμματα Αθηνών. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγει τραγουδιστής και να μην έχει δίπλα του πολυμελή μπαλέτα, υπερπαραγωγές. Κι οι πελάτες μας ήταν από εφοπλιστές μέχρι ό,τι άλλο θες. Ερχόταν η Βουγιουκλάκη. Η Μαρινέλλα τραγουδούσε στο «Διογένης» όπως  και ο Στράτος Διονυσίου. Δίπλα στο «Διογένης» ο Παπαθεοχάρης είχε το Ιπποδρόμιο που έβαζε μέσα 2.000 άτομα. Τους έβαζε να τραγουδήσουν εκεί και αργότερα τους πήγαινε στο «Διογένης».  Τη νύχτα, κορίτσι μου, τη χάλασε ο Παπαθεμελής.

Είναι τόσα πολλά που έφταιξαν που όσο τα εξηγείς, τόσο λυπάσαι. Τον χαιρετώ και δηλώνουμε ότι θ’ ανανεώσουμε το ραντεβού μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να έζησαν πολλές ζωές και την  καθεμία χωριστά αξίζει να τη διηγηθεί κανείς.