Εκλογές ευθύνης και σεβασμού
Το νιώθουμε όλοι: Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 δεν είναι από εκείνες που θα περιπέσουν γρήγορα στην ιστορική λήθη. Δεν θα ξεχαστούν από τον ιστορικό του μέλλοντος. Δεν θα παρελάσουν στον Χρόνο σαν «γρήγορος ίσκιος πουλιών».
Η κάλπη που έχουμε μπροστά μας είναι ιστορική.
Για δύο λόγους που είναι πιστεύω εμφανείς σε κάθε καλόπιστο παρατηρητή.
Ο πρώτος. Ο,τι απέρχεται δεν είναι μία απλώς κακή διακυβέρνηση. Δεν είναι μια τυχαία κακοδαιμονία. Αυτό που απέρχεται είναι μια ολόκληρη νοσηρή και οπισθοδρομική νοοτροπία. Που ενώ κατήγγειλε με μένος το «παλαιό», το μόνο που δυστυχώς κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια, ήταν να συμπυκνώσει μόνο τις παθογένειες του μεταπολιτευτικού μας βίου. Και να αριστεύσει σε αυτές. Διέπρεψε σε αντιαναπτυξιακά ιδεολογήματα, καθαγίασε την αναξιοκρατία. Δίχασε τους Έλληνες σε «προσκυνημένους» και «περήφανους». Καθήλωσε την ελληνική οικογένεια σε φαύλο κύκλο φόρων. Συνέθλιψε την υγιή επιχειρηματικότητα. Και το χειρότερο; Αγνόησε, αδιαφόρησε και εγκατέλειψε τη νέα γενιά.
Ας το δούμε κατάματα: Αυτό που στ’ αλήθεια φεύγει, είναι μια Ελλάδα που μας πληγώνει. Μια Ελλάδα έντρομη, καθημαγμένη κι ανήμπορη. Μια Ελλάδα που δεν της πρέπει, δεν της αξίζει, και δεν θα την ξαναδούμε έτσι.
Όμως ο σπουδαιότερος λόγος, αυτός που καθιστά την κάλπη της 7ης Ιουλίου μία μοναδική ιστορική ευκαιρία είναι τούτος:
Αυτό που έρχεται δεν είναι απλώς μία νέα και ικανή κυβέρνηση. Αυτό που έρχεται είναι η αδιαπραγμάτευτη απόφαση κάθε Έλληνα να επαναφέρει την προοπτική προόδου στην οικογένειά του και να προικοδοτήσει το μέλλον των παιδιών του με υγιή ελπίδα. Η επιλογή της 7ης Ιουλίου πείθει, δεν παραπλανά. Εμπνέει, δεν χαϊδεύει αυτιά. Μιλά με γνώση και σύνεση, δεν υπόσχεται στους πάντες τα πάντα. Οραματίζεται και σχεδιάζει, δεν κτίζει πρόχειρα πάνω σε ερείπια απόγνωσης κι οργής.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παράταξη και ηγέτης απαρασάλευτα προσηλωμένοι στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, δεν έρχονται να διχάσουν, να χλευάσουν ή να «τιμωρήσουν».
Η πολιτική αλλαγή της 7ης Ιουλίου έχει έναν και μόνο σκοπό: Να απελευθερώσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις. Που αφθονούν στον τόπο αυτό. Από όπου και αν προέρχονται. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ίχνος πολιτικής μνησικακίας. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Μόνο ενωμένοι πετυχαίνουμε τα καλύτερα. Μάρτυράς μας, η Ιστορία μας.
Κλείνουμε λοιπόν μια και για πάντα πίσω μας ό,τι μας πλήγωσε, ό,τι μας δίχασε.
Η εκλογή που ξανοίγεται μπροστά μας, είναι εκλογή της μεγάλης ευθύνης και του πρέποντος σεβασμού. Ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας. Μα και σεβασμού στις ζώσες παρακαταθήκες μας. Στους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας.
Είναι η ώρα να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο προσφέροντας τις καλύτερες ιδέες μας, τη πιο μεστή μας τη γνώση, την πιο σοφή εμπειρία μας, την πιο σκληρή μας δουλειά.
Είναι η μεγάλη ευκαιρία όλων μας να αλλάξουμε μια και καλή την Ελλάδα.
ΥΓ: Τούτες τις μέρες διεξάγονται οι πανελλαδικές εξετάσεις. Είχα τη χαρά να μιλήσω ξανά και ξανά με πολλά νέα παιδιά. Στα λόγια μα κυρίως στα μάτια τους, είδα αυτό που βλέπει στα μάτια των παιδιών του κάθε μάνα και πατέρας, την κάθε απλή μέρα: Την έξαψη του διαγωνισμού, τον μόχθο της δοκιμασίας, την προσμονή του αποτελέσματος, την αγωνία της επόμενης μέρας.
Με μια φράση; Την δίψα για πρόοδο. Ας σταθούμε δίπλα τους, κάνοντας μια νέα αρχή: Επιτέλους, τους το χρωστάμε.
