Της Μάχης Χριστοφορίδου στο humanstories.gr
Στο μικρό νησάκι των Αρκιών, ζουν άνθρωποι με μεγάλη ψυχή και ανεκτίμητο ταλέντο. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο κ. Χρήστος Κάβουρας.
Ο κ. Χρήστος είναι ψαράς. Έχει τελειώσει μόνο το δημοτικό. Όχι γιατί δεν ήθελε να προχωρήσει ή γιατί δεν είχε τις ικανότητες. Απλά δεν του δόθηκε η ευκαιρία. Όλη του τη ζωή την έζησε πάνω σε αυτό το μικρό νησί. Δεν έχει φύγει ποτέ απ’ τους Αρκιούς, ούτε εκείνος, αλλά ούτε και η γυναίκα του. Η θάλασσα και ο βράχος του, είναι το σπίτι του. Παρόλα αυτά είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος. Με πραγματική παιδεία κι αγάπη για γνώση.
Ο κ. Χρήστος πριν από τέσσερα χρόνια ξεκίνησε να φτιάχνει καραβάκια. Κατά την διάρκεια του πρώτου χειμώνα παιδεύτηκε να φτιάξει το πρώτο, χωρίς να έχει καλλιτεχνικές γνώσεις και τάσεις προς χειροτεχνία ή απλά δεν γνώριζε ότι είχε. Διότι μέχρι τότε δεν είχε προσπαθήσει ποτέ. Δεν είχε παρακολουθήσει μαθήματα.
Το κάθε ένα καραβάκι του είναι διαφορετικό. Μοναδικό. Και μάλιστα ο κ. Χρήστος έχει δώσει στα καραβάκια του και διαφορετικά ονόματα. Το πιο ιδιαίτερο όνομα που έχει δώσει είναι «Αυγούστα», γιατί αυτή είναι η ονομασία του λιμανιού των Αρκιών.
Όταν τελείωσε το πρώτο του δημιούργημα, ενθουσιάστηκε και προχώρησε στο επόμενο. Σιγά-σιγά ο στόλος μεγάλωσε και στόλισε με αυτά το ταβερνάκι του και το τεχνητό λιμανάκι των Αρκιών που βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το λιμάνι του νησιού. Δημιούργησε άθελα του, μία μόνιμη έκθεση με μικρά αριστουργήματα μπροστά από την ταβέρνα του. Ο κ. Χρήστος δεν τα εμπορεύεται, ούτε σκέφτηκε ποτέ να το κάνει. Ήταν απλά μια ιδέα που γεννήθηκε αυθόρμητα. Χωρίς σκέψεις. Μία εσωτερική παρόρμηση. Με άλλα λόγια όπως μας λέει και η κ. Μαρία η δασκάλα του νησιού. «Το μεράκι του ήταν η αιτία».
Τώρα όμως σταμάτησε να φτιάχνει. «’Οπως ξαφνικά τα άρχισε, έτσι ξαφνικά τα σταμάτησε κιόλας». Μας είπε η γυναίκα του, η κα Μαρία Κάβουρα.
Ο κ. Χρήστος παρόλο που δεν είχε τις γνώσεις, εργάστηκε με μεράκι κι αγάπη. Γι’ αυτό του αξίζουν τα εύσημα. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ψαρεύει χταπόδια, καλαμάρια και ψάρια για το μικρό του ταβερνάκι. Φτιάχνει και παστά για το ούζο. Μας επισημαίνει η δασκάλα.
Περήφανη για το φίλο της. Όταν συζητούσαν μια μέρα, της είπε με στεναχώρια. «Είμαι του Δημοτικού, κ. Μαρία, αλλά τον πονάω τον τόπο μου και στεναχωριέμαι που το κράτος μας έχει ξεχάσει τελείως».
Αυτό άλλωστε είναι το μεγάλο παράπονο όλων των ανθρώπων που ζουν σε μικρά νησιά. Το κράτος τους αποκαλεί ήρωες. Αλλά τους ξεχνά γρήγορα…
