Όταν υπάρχουν αυτά τα παιδιά, που χωρίς δάσκαλο μαθαίνουν να παίζουν βιολί και λύρα και λαούτο και μαντολίνο και τσαμπούνα, που χωρίς κανένα φροντιστήριο και καμιά βοήθεια εισάγονται στη σειρά «10ος στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου», δεν υπάρχουν λόγια να πεις.
Μόνο να τον καλωσορίσεις μπορείς τον Ανδριανό Χασαπλαδάκη που ήρθε με φόρα από την Κάσο για να μας εκπλήξει.
Ένα παιδί σεμνό κι ευγενικό, που είναι τα λόγια του λίγα, αφού μιλάει με τη μουσική του και με τις επιδόσεις του στα γράμματα, έναν νεαρό στα 21 του, που συνεχίζει να κυνηγά όνειρα γιατί έτσι πορεύτηκε από την αρχή, κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Γιατί αν είσαι αστέρι, όπου κι αν γεννήθηκες, δεν θα χαθείς. Θα λάμψεις.
Πάντα την αγαπούσες τόσο πολύ τη μουσική;
Από τα έξι μου χρόνια που ξεκίνησα ν’ ακούω Κασιώτικα και νησιώτικα τραγούδια. «Η Κάσος μες το πέλαγος μόνη της αρμενίζει, κι όποιον εδεί τον χαιρετά, κι ας μην τον εγνωρίζει». Ακόμα το θυμάμαι. Τ’ άκουγα στα πανηγύρια και κουνούσα τα χέρια μου λες και κρατούσα κι έπαιζα βιολί ή λύρα.
Πώς μπορεί να έχεις μάθει μόνος σου να παίζεις τόσο ωραία βιολί, λύρα και άλλα όργανα. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό… άνευ διδασκάλου;
Το ήθελα πολύ να μάθω και στην Κάσο δεν υπήρχαν δάσκαλοι. Όταν ήμουν οκτώ χρονών ξεκίνησε η ΝΕΛΕ, σε συνεργασία με το Δήμο, να προσφέρει μαθήματα μουσικών οργάνων, συνεργαζόμενη με δάσκαλο. Ο πατέρας μου, που είχε συνταξιοδοτηθεί πια ως καπετάνιος εμπορικών πλοίων, κατάλαβε ότι το θέλω πάρα πολύ, και με πήγε εκείνος από το Αρβανιτοχώρι που είναι ορεινό χωριό της Κάσου, στην πρωτεύουσα το Φρυ, για να ξεκινήσω. Πήγα για μία εβδομάδα, μου έδειξαν τις νότες και πώς κρατάνε το δοξάρι και συνέχισα μόνος μου, στο σπίτι. Από τα 30 παιδιά που ξεκινήσαμε τότε μόνο εγώ συνέχισα να παίζω. Όταν ξεκίνησα να παίζω λίρα, αγάπησα και το βιολί και τελικά μόνος μου έμαθα και λαούτο και τσαμπούνα και μαντολίνο.
Μόνος σου!
Ναι, δεν κάθισε κάποιος δίπλα μου, να τον πληρώσουν οι γονείς μου. Ο δάσκαλός μου είναι ο πατέρας μου.
Ο καπετάνιος; Ξέρει μουσική;
Δεν ξέρει καθόλου μουσική. Καθόταν όμως δίπλα μου και με στήριζε για να μάθω από 8 χρονών μέχρι που έγινα 18. Έπιασε κι αυτός ένα λαούτο και το γρατζουνούσε για να μην παίζω μόνος μου όλη την ημέρα. Ό,τι είμαι το αφιερώνω στον πατέρα μου τον Βασίλη Χασαπλαδάκη. Καθόμασταν στο δωμάτιό μου να μην ενοχλούμε τη μαμά, κι εκείνη για να μην ενοχλεί, πολλές φορές την έπαιρνε ο ύπνος τις νύχτες, στον καναπέ. Κι αυτό γινόταν μέχρι τα 18 μου που έφυγα κι ήρθα στη Ρόδο για σπουδές.
Ήσουν όμως και άριστος μαθητής, χωρίς να έχεις κάνει ποτέ φροντιστήριο!
Όλες τις ώρες μελετούσα, ή τα μαθήματά μου ή μουσική. Δεν ήμουν το παιδί που έβγαινε πολύ στο χωριό. Κυρίως ήμουνα πάνω από τη λύρα και τα μαθήματά μου. Αριστούχος και στο Λύκειο, πάνω από 19 ήταν πάντα ο βαθμός. Όμως δεν πέρασα Μουσικολογία που ήθελα, στην Αθήνα. Στην Κάσο δεν υπήρχαν ωδεία και δεν μπορούσα να κάνω το μάθημα της Αρμονίας που είναι το ειδικό μάθημα. Παρακολούθησα μαθήματα μέσω skype, το έδωσα το μάθημα, αλλά δεν πήγα καλά. Πικράθηκα, το περίμενα βέβαια. Κι έτσι προχώρησα με τη δεύτερη επιλογή μου, τα Παιδαγωγικά.
Και εισήχθης 10ος στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ρόδου, ανταγωνιζόμενος μαθητές της Αθήνας, με φροντιστήρια και εφόδια, εσύ από την Κάσο που δεν είχες τη δυνατότητα να κάνεις έξτρα τίποτα!
Ναι, μόνο με το σχολείο. Ο αδελφός μου βέβαια που είναι φιλόλογος και εισήχθη κι εκείνος χωρίς φροντιστήρια και ζει στην Αθήνα πια αφού όταν γύρισε στην Κάσο δεν βρήκε ιδιαίτερα να κάνει, μου έστελνε θέματα για το μάθημα της Έκθεσης να τα δουλέψω. Μου έστελνε θέματα για την Έκθεση και για άλλα μαθήματα.
Τι επάγγελμα μπορεί να κάνει κάποιος στην Κάσο, με τι μπορεί να ασχοληθεί;
Στην Κάσο το επάγγελμα που ευδοκιμεί είναι του βοσκού, του ψαρά ή αν έχεις μαγαζί, καφετέρια, κάτι τέτοιο. Πολλά παιδιά όμως έχουν τη θέληση να σπουδάσουν.
Τώρα που είσαι φοιτητής παίζεις στην ορχήστρα της Χριστίνας Κόζα, και σε λέει «αστέρι» όταν σε παρουσιάζει όπως έγινε και όταν εμφανιστήκατε στο κατασκηνωτικό Φεστιβάλ της Ιστρίου όπου σε άκουσα κι εγώ, στο βιολί. Την πρώτη φορά που βρέθηκες να παίζεις μπροστά σε κόσμο, τη θυμάσαι;
Ήμουν 8 χρονών, κι ο πατέρας μου είχε φροντίσει ώστε να παίξω στους εορτασμούς για το Ολοκαύτωμα της Κάσου. Εκείνη τη μέρα όμως πέθανε η γιαγιά, αλλά ο πατέρας μου είπε «θα παίξεις, γιατί το πένθος είναι στην καρδιά σου, δεν είναι στα χέρια σου». Ήμουν οκτώ χρονών κι εκείνη η μέρα με σημάδεψε. Είμαι και κλειστός χαρακτήρας… Συνέχισα να παίζω από τότε και να μιλάω με τη μουσική μου.
Θα γίνεις δάσκαλος;
Είμαι στο 3ο έτος, τα πάω πολύ καλά και όταν τελειώσω θέλω να κυνηγήσω το όνειρό μου και να σπουδάσω Μουσικολογία.
Τελικά τι θέλει αυτή η ζωή, έχεις καταλήξει, τώρα που είσαι πια στα 21 σου;
Όνειρα. Κι εγώ με όνειρα ξεκίνησα από την αρχή.
Πηγή: https://www.rodiaki.gr
