ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ Κυριακή του Παραλύτου με τον Δεσπότη στη Ζιά

Η Παναγιά της Κοιμήσεως, η Παναγία η Κουβουκλιανή ή των Σπονδών

Κυριακή του Παραλύτου με τον Δεσπότη στη Ζιά

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη (7/5/2017)

Ο πρωινός λαμπερός ήλιος, έλουζε γενναιόδωρα το ορεινό χωριό και η Κυριακάτικη καμπάνα, μας καλούσε στην Θεία Λειτουργία.

Ακολουθώ το πέτρινο μονοπάτι, που θα με οδηγήσει στην Εκκλησία της Παναγιάς της Μονής των Σπονδών. Θα παρακολουθήσω την Θεία Αρχιερατική Λειτουργία, που θα τελέσει ο Μητροπολίτης κ.κ. Ναθαναήλ, στον Ιερό Ναό τη Κοιμήσεως της Παναγίας, με συλλειτουργούς, τον ιερέα παπά Κωνσταντίνο και τον ιερέα παπά Αναστάσιο.

Βρίσκομαι σε μια ιστορική Εκκλησία, που την ξεκίνησε τον 11^ο αιώνα, ο Όσιος Χριστόδουλος και την επέκτειναν οι ευλαβείς κάτοικοι του χωριού το 1919.

Το Ιερό Κουβούκλιο, με το χαρακτηριστικό πέτρινο καμπαναριό, ευλογεί την πανέμορφη και γραφική Ζιά. Οι λιγοστοί κάτοικοι που απέμειναν στο χωριό, μαζί με μερικούς επισκέπτες προσκυνητές στην παμπάλαια Εκκλησιά, αποτελούν το Κυριακάτικο εκκλησίασμα.

Μυρωμένο το θυμίαμα, ανεβαίνει μαζί με τις προσευχές των πιστών, ενώ οι μεγάλες κανδήλες και τα ταπεινά κεριά, φωτίζουν τις Βυζαντινές παλαιές εικόνες.

Ο αεικίνητος Μητροπολίτης μας, μίλησε για την Ανάσταση της Ταβιθά, αλλά και για το θαύμα του Παραλυτικού, σύμφωνα με τον Απόστολο και το Ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακής. Ακολούθως μοίρασε το Αντίδωρο και κάλεσε τους λιγοστούς επισκέπτες, να συνεχίσουν να εκκλησιάζονται, ώστε η Εκκλησία να μην σταματήσει να λειτουργεί, αφού θα φροντίσει να υπάρχει ιερέας. Ευχαρίστησε τον απερχόμενο ιερέα, παπά Φίλιππο, που οικογενειακοί λόγοι τον ανάγκασαν μετά από μακρόχρονη εποικοδομητική διακονία, να μετατεθεί και τόνισε ότι σε μια τέτοια Ακριτική ενορία, έγιναν πολλά και σημαντικά έργα.

Πάντα με την συνδρομή των πιστών, την φροντίδα του εφημέριου και φυσικά την μεγάλη συμπαράσταση και στήριξη της Ιεράς Μητροπόλεως. Έπειτα προσφέρθηκε φιλόξενο πρωινό, στην παρακείμενη ταβέρνα με την μοναδική θέα, στον Δεσπότη, τους ιερείς, τον ψάλτη και στους ευλαβείς προσκυνητές.

Σε κάποια συζήτηση, πληροφορούμαστε ότι ο μακαριστός παπά Γιάννης Καματερός, υπηρέτησε με ζήλο την Εκκλησία της Παναγίας της Ζιάς, για αρκετά χρόνια.

Περιδιαβαίνω τα στενά σοκάκια του χωριού και βλέπω το άρτι ανακαινισμένο ιστορικό Σχολείο, το οποίο η Ιερά Μητρόπολη θα το αξιοποιήσει ως Μουσείο της Εκπαιδευτικής κοινότητας.

Συνεχίζω την πρωινή βόλτα μου, για να θαυμάσω στα λιγοστά καλό- ασπρισμένα και νοικοκυρεμένα σπίτια, τα γαρύφαλλα στις γλάστρες, τα πολύχρωμα ανθισμένα γεράνια και τις αμέτρητες εκατόφυλλες Μαγιάτικες τριανταφυλλιές. Όσο ανεβαίνω το ανηφορικό δρομάκι, με τα πέτρινα σκαλοπάτια, σκεπασμένα από τον πυκνόφυλλο κισσό, τόσο γεύομαι την αξεπέραστη ομορφιά της φύσης. Δυστυχώς το πανέμορφο ορεινό χωριό, με την μεταπολεμική μεταναστευτική λαίλαπα, του 60-70, σχεδόν ερήμωσε. Παρηγοριά κάποιο ανοιχτό τουριστικό μαγαζάκι, με χίλια δυο παραδοσιακά προϊόντα και έργα λαϊκής τέχνης.

Η ματιά μου χορταίνει, αφού η γιορτή του Μάη υπάρχει παντού. Γύρω μου πράσινο, ποικίλα χρώματα, λες και η φύση γιορτάζει και υμνεί τον Δημιουργό της.

Θυμάμαι και πάλι, τον 103ο ψαλμό του Δαυίδ.

‘Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας.’

Οι καρυδιές όσες απέμειναν, φιλοξενούν δεκάδες πεταλούδες και ωδικά πτηνά, ενώ η παρουσία τους πρασινίζει όλο το χωριό.

Καθισμένη σε ένα πετρόχτιστο πεζούλι, αντικρίζω την ατέλειωτη θέα προς την πόλη.

Από την αντίθετη πλευρά ο επιβλητικός Δίκαιος, με παρακολουθεί μαζί με μερικά ανήσυχα και αεικίνητα σπουργίτια.

Στο κατέβασμα οι λιγοστές νοικοκυρές, ξεπροβάλουν από τις καλό ασπρισμένες, ασβεστωμένες αυλές, γεμάτες φιλόξενη διάθεση. Είναι έτοιμες να σου προσφέρουν γενναιόδωρα την ζεστή Ασφενδιανή παραδοσιακή φιλοξενία.

Η ομορφιά αυτή, ξαναζωντανεύει στη μνήμη μου τις Σχολικές μας εκδρομές.

Χορτασμένη από πλούσιες εικόνες, καθαρό αέρα, ζεστά χαμόγελα και αληθινή φιλοξενία, αποφασίζω να επιστρέψω στην πόλη.

Η τουριστική εποχή έχει πια ανοίξει δειλά, δειλά. Τα άλλοτε χαμηλόχτιστα πέτρινα σπιτάκια του χωριού, γύρω από την πλατεία, έγιναν μαγαζιά, όπου βρίσκεις όλου του κόσμου τα καλά.

Οι μυρωδιές από τις γύρω ταβέρνες είναι δελεαστικές. Το παραδοσιακό κατσικάκι με τις κληματόβεργες, ψημένο στη γάστρα, προκαλεί και τους πιο εγκρατείς και λιτοδίαιτους επισκέπτες. Τα νόστιμα ντολμαδάκια ή Ασφενδιανα γιαπράκια, σε καλούν να τα δοκιμάσεις. Μεθυστικές είναι και οι ευωδιές από τα χίλια δυο αγριολούλουδα, ενώ οι μυρωδάτοι κατακίτρινοι σπάρτοι, με συντροφεύουν ως τον μεγάλο κατηφορικό δρόμο, που θα με οδηγήσει στον κεντρικό για την πόλη.

Αποχαιρετώ την μοναδική σε φυσική ομορφιά Ζιά, τυλιγμένη στο δασύφυλλο καταπράσινο δάσος. Θα νοσταλγώ πάντα την παραδοσιακή Ασφενδιανή φιλοξενία, που βρίσκεται περίσσια στα πανέμορφα χωριά μας. Απέναντι μου ήρεμη, η γαλάζια Αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα, αγκαλιάζει στοργικά το καταπράσινο νησί μου, ενώ τα υψώματα μου προσφέρουν την καλλίτερη θέα για φωτογραφίες.

Ξανθίππη Αγρέλλη