Κυριακή ΙΑ’ Λουκά – εορτή Προπατόρων, μνήμη Αγίων Αρριανού και Λευκίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίας Τριάδας Αντιμάχειας Κω, με συλλειτουργό τον Ιερατικώς Προϊστάμενο του ιερού ναού π. Ηλία Καμπάκη.
Έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης του ΙΝ Γιώργος Μιαούδης και ο Παναγιώτης Γιακαλλής.
Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος Κεφάλου Στέφανος Καματερός, ο Δαυίδ Χαντακάρος πρ. Τοπικός σύμβουλος, ο Γιάννης Καλλούδης πρ. Δημοτικός σύμβουλος και αρκετοί προσκυνητές.
Το κάλεσμα του Θεού, για να μετέχει ο άνθρωπος στο μυστήριο της όντως ζωής, μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική παραβολή του μεγάλου δείπνου/
Ο άνθρωπος καλείται να καθίσει στο τραπέζι της αγάπης του Θεού, για να κοινωνήσει ζωή από τη ζωή Του, για να μεταγγίσει στο σώμα του κόσμου το αίμα της ζωής του Θεού. Σε αυτό το δείπνο της Θείας Ευχαριστίας ο Θεός Πατέρας καλεί τα παιδιά Του, να νιώσουν και να βιώσουν τη ζωντανή παρουσία Του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στη Θεία Λατρεία και κατεξοχήν στη Θεία Λειτουργία.
Πόσο διδακτικά επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτή την αλήθεια, όταν γράφει: «Είναι ανάγκη να μάθουμε το θαύμα των Μυστηρίων, δηλαδή τη Θεία Ευχαριστία. Τι ακριβώς είναι; Γιατί μας δόθηκε; Τελικά τι ωφελούμαστε από αυτό; «Ένα σώμα γινόμαστε και μέλη εκ της σαρκός Αυτού και εκ των οστέων Αυτού […] Ο Κύριος σ’ αυτό το δείπνο της ευχαριστίας αναμειγνύει τον εαυτό Του με τον καθένα από εμάς και μας προσφέρει το Σώμα Του και γινόμαστε σύσσωμοι με Αυτόν και μας κάνει ναό της θεότητάς Του. Ας αναμειχθούμε με τη σάρκα του Χριστού, γιατί με αυτήν την τροφή που μας χάρισε θέλει να δείξει πόσο πολύ μας αγάπησε».
Εδώ συμπυκνώνεται και πραγματώνεται το μυστήριο της Εκκλησίας, το μυστήριο που διαχέει το θαύμα της αγάπης του Χριστού, μιας αγάπης που θυσιάζεται και προσφέρεται διαρκώς, για να αγιαστεί, να ζήσει και τελικά να σωθεί ο άνθρωπος.
Ο λόγος της παραβολής είναι πράγματι προφητικός και αποκαλυπτικός, γιατί στο δείπνο της ελευθερίας και της αγάπης του Θεού αντικατοπτρίζεται η στάση του ανθρώπου κάθε εποχής. Οι προσκεκλημένοι, ενώ αρχικά δέχονται, στη συνέχεια αποποιούνται την πρόσκληση δίνοντας διάφορες δικαιολογίες για την άρνησή τους. Ενδεχομένως, υποκύπτουν στον πειρασμό, για να καλύψουν προσχηματικά τη φοβερή τους αδιαφορία. Απορροφημένοι μέσα στις μέριμνες του κόσμου και τη δίνη της καθημερινότητάς τους, επικαλούνται πάντοτε τις ίδιες δικαιολογίες.
Ίσως οι μορφές και οι αφορμές να είναι διαφορετικές, αλλά οι βαθύτερες αιτίες ίδιες: «Άγρον ηγόρασα, και έχω ανάγκη εξέλθειν και ιδείν αυτόν […] ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά…».
Η αγωνία της εργασίας και η εξασφάλιση των υλικών αγαθών γίνονται κάποτε εμπόδια στην πρόσκληση της σωτηρίας. Και αυτό, γιατί συνήθως όλα αυτά συνδέονται με ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα και συναίσθημα το άγχος. Κάθε φορά που το άγχος πολιορκεί τον άνθρωπο, ο χώρος της καρδιάς του και ο χρόνος της ζωής του στενεύουν επικίνδυνα, και τότε το κάλεσμα του Θεού απωθείται στο περιθώριο.
Όταν ο άνθρωπος τυλιχθεί μέσα σε αυτό το δίχτυ, ζει σε μια αφόρητη πίεση και ένταση, γι’ αυτό και νιώθει να πνίγεται. Να γιατί τα προβλήματα και οι δυσκολίες μεγεθύνονται, οι ανασφάλειες και οι φοβίες πολλαπλασιάζονται και, τρέχοντας ο άνθρωπος λαχανιασμένος να προλάβει τη ζωή, παραβλέπει και προσπερνά τον Χριστό. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η επιθυμία του κόσμου.
Αυτή η επιθυμία χαράσσει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο και υψώνει ένα αδιαπέραστο τείχος που δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια Του και να ακούσουμε τη φωνή Του.
«Γυναίκα έγημα» – κάποιες άλλες φορές η εξάρτησή μας από διάφορες ανθρώπινες σχέσεις δυσχεραίνει την ανταπόκρισή μας στο κάλεσμα του Θεού. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για τα αυτονόητα οικογενειακά βάρη, αλλά και για τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων που σήμερα μας απασχολούν ιδιαίτερα, σχέσεις που κάποτε δεν έχουν ειλικρίνεια και ηθική.
Σχέσεις που δεν στηρίζονται στην αγάπη, αλλά στην εκμετάλλευση, και οδηγούν σε αδιέξοδα πάθη, νεκρώνοντας κάθε ενδιαφέρον για την Εκκλησία. Γιατί κάθε επικοινωνία, σχέση και σύνδεσμός μας με τους άλλους πρέπει να έχει όρια. Όρια απαραβίαστα, που εξασφαλίζουν την ανεξαρτησία μας και την εσωτερική μας ελευθερία και αφήνουν μέσα μας χώρο και χρόνο για τη σχέση μας με τον εαυτό μας και τον Χριστό.
Το ίδιο κάλεσμα του Θεού να ζήσουμε την παρουσία Του στο μυστήριο της όντως ζωής μάς υπενθυμίζει η Εκκλησία ενόψει των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό, ας μη χανόμαστε στην ομίχλη των προφάσεων του κόσμου, για να μπορούμε να ακούμε τη φωνή της κλήσης του Δημιουργού στη ζωή μας.
