Κυριακή Γ’ Λουκά, εορτή Προφήτου Ιωήλ, Αγίου Ουάρου, Οσίας Κλεοπάτρας, Αγίου Μνάσωνος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίου Αθανασίου & Αρχαγγέλου Γαβριήλ στο Πλατάνι, με συλλειτουργό τον Ιερατικώς Προϊστάμενο π. Αναστάσιο Γιώτη.
Έψαλλε χορός Ιεροψαλτών του ιερού ναού υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτη Τρύφωνα Γεωργίου, Άγγελος Μαλαμίδης, Ματθαίος Πανταζόπουλος.
Παρούσα ήταν σύσσωμη η στρατιωτική ηγεσία που βρίσκεται στην Κω για τις εκδηλώσεις των 60 χρόνων 80 ΑΔΤΕ: ο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Δημήτριος Χούπης, ο διοικητής ΑΣΔΑΑΜ, αντιστράτηγος Δημήτριος Βακεντής, οι στρατηγοί πρώην διοικητές της 80 ΑΔΤΕ: Γιώργος Μανουράς, Σπυρίδων Κογιάννης, Παύλος Ανδρικόπουλος, ο διοικητής της 80 ΑΔΤΕ Ταξίαρχος Δημήτριος Κουλέτσης κ.α.
Κυριακή για την Κυριακή Γ’ Λουκά (Ἡ ἀνάσταση τοῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν)
(Λκ. ζ, 11-16)
Συγκινητική και βαθιά συγκλονιστική η περικοπή που ακούσαμε σήμερα από τον Ευαγγελιστή Λουκά.
Μια μάνα, που έχασε τον σύντροφο της ζωής της, δέχεται και πάλι στο σπιτικό της την απροσδόκητη επίσκεψη του θανάτου. Ένα και μονάκριβο παιδί, η μόνη παρηγοριά και ελπίδα της, το μοναδικό στήριγμα για τα γηρατειά της ζωής της, βρίσκεται πλέον πάνω στην επιθανάτια κλίνη.
Η θλιβερή είδηση διαδίδεται αστραπιαία σε ολόκληρη την πόλη. Πλήθη ανθρώπων περνούν από το σπίτι με ραγισμένες καρδιές για να συλλυπηθούν την πονεμένη μάνα. Μια τεράστια νεκρική πομπή κατευθύνεται πλέον στο κοιμητήριο της Ναΐν. Και ενώ όλοι σκυθρωποί, βουβοί και αμίλητοι προχωρούν, το κλάμα και τα αναφιλητά της μάνας διαταρράσουν την νεκρική πομπή.
Αλλά ξαφνικά η πομπή σταματά. Ένας άγνωστος προτρέπει την μάνα να μην κλαίει. Και ο μεγάλος αυτός άγνωστος είναι ο Αρχηγός και ο Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Μπροστά λοιπόν στο φέρετρο ο Χριστός μας παραγγέλλει τα αθάνατα εκείνα λόγια, «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Και ω του θαύματος! «ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν». Και η θλίψη και ο πόνος μεταβάλλεται σε αναστάσιμη χαρά.
Μεγάλο λοιπόν και θλιβερό το κεφάλαιο, το γεγονός, το μυστήριο του Θανάτου. Γεγονός που προβληματίζει κάθε άνθρωπο εφόσον κάποια στιγμή ο ανεπιθύμητος επισκέπτης θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα.
Με αφορμή λοιπόν την σημερινή ευαγγελική περικοπή ας επιχειρήσουμε κάποιες προεκτάσεις της στο σήμερα.
Ένας νέος πεθαίνει και μια ολόκληρη κοινωνία αναστατώνεται. Μια μάνα κλαίει απαρηγόρητα. Και έρχεται η απορία. Σήμερα αδελφοί μου τι γίνεται; Τόσα μα τόσα παιδιά μας νέοι και νέες πεθαίνουν χωρίς να το παίρνουμε είδηση και ούτε φωνή ούτε ακρόαση και από οικογένεια και από την κοινωνία μας αλλά δυστυχώς και απ’ όλο σώμα της εκκλησίας μας.
Μην μας παραξενεύει τούτος ο λόγος. Δεν αναφέρεται στον σωματικό θάνατο αλλά για ένα βαρύτερο, τον πνευματικό θάνατο των παιδιών μας και κατ’ επέκταση όλων εμάς.
Το αίτημα φροντίδας των γονιών για τα παιδιά, στον σύγχρονο κόσμο μας, περιορίζεται στην διατροφή, στις σπουδές, στην υγεία και την επαγγελματική αποκατάσταση. Σίγουρα καλά και άγια όλα αυτά και αναγκαία. Παύσαμε όμως να εμπιστευόμαστε στα παιδιά μας ως πρώτο εφόδιο για την ζωή τους την πίστη στον Χριστό.
Αλλά το ίδιο οδυνηρή και η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία αλλά και στην εκπαίδευση των παιδιών μας.
Γεμίζουμε τα κεφάλια των παιδιών μας μόνο με πληροφορίες. Με ιστορία που δεν είναι αληθινή και πάνω απ’ όλα με θρησκευτικά που δεν πείθουν. Δίνουμε στα παιδιά μας βαθμούς χωρίς αντίκρισμα χωρίς να γεμίζουμε τις καρδιές τους με αξίες.
Και βγαίνουν τα παιδιά μας στην κοινωνία, μια κοινωνία που διδάσκει ότι ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτα και πηγαίνει στο πουθενά. Μια κοινωνία που δεν θέλει σύμβολα. Μια κοινωνία που δεν θέλει τον Θεό στα πόδια της ή αν τον κρατάει το κάνει για να έχει κάτι να αμφισβητεί, να ειρωνεύεται και να υβρίζει. Ζουν τα παιδιά μας σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι της αγαπούν δυστυχώς μόνο τα συμφέροντά τους.
Η συνειδητοποίηση του προβλήματος είναι δείγμα γνησιότητας. Η θέληση όμως για αγώνα, για ορθοπόδηση είναι ζήλος και φρόνημα αποστολικό.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι έστω ας προσευχηθούμε για το πρόβλημα αλλά και αυτό πάλι δεν το κάνουμε διότι δεν πιστεύουμε στην δύναμη της προσευχής.
Να προσευχηθούμε θερμά και με δάκρυα και να ‘μαστε σίγουροι ότι και πάλι θα εμφανιστεί μπροστά μας ο Χριστός και θα πιάσει από το χέρι τα νεκρά παιδιά μας και θα φωνάξει δυνατά «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι».
