Δ’ Κυριακή των Νηστειών – Αγίου Ιωάννου συγγραφέως της Κλίμακος ο Σεβασμιώτατος κ. Ναθαναήλ στον ΙΝ Αγίου Παύλου Κω

Δ’ Κυριακή των Νηστειών – Αγίου Ιωάννου συγγραφέως της Κλίμακος. Εορτή Αγίου Αριστάρχου Αποστόλου και Αγίας Θωμαΐδος ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον Όρθρο και τέλεσε τη Θεία λειτουργία στον ΙΝ Αγίου Παύλου πόλεως Κω με συλλειτουργό τον εφημέριο του ΙΝ π. Περικλή Κιάρη

Έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης του ιερού ναού Γιάννης Πεταλάς, ο Φίλιππος Σαρρής και ο Γιώργος Κιάρης.

Ευαγγέλιο κατά Μάρκον: Η θεραπεία του παιδιού με το ακάθαρτο πνεύμα

Στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Δ΄των Νηστειών , ένας δυστυχισμένος πα­τέρας φέρνει το άρρωστο παιδί του στο Χριστό και με δάκρυα παρακαλεί να τον θεραπεύσει. Με λόγια πού ρα­γίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά περιγράφει το δράμα του. Το παιδί του είχε «πνεῦμα ἄλαλο». ‘Όσες φορές κατα­λαμβανόταν απ’ αυτό έπεφτε κάτω, άφριζε, έτριζε τα δόντια του και ξεραινόταν σαν νεκρός. Ή ζωή του ήταν μαρτυρική. Από τα παιδικά του χρόνια βασανιζόταν από το δαιμόνιο. Μόνη του ελπίδα ήταν ό Χριστός. Γι’ αυτό έφερε το παιδί του και ικέτευε. Κι ο Ιησούς αφού πρώ­τα δοκίμασε την πίστη του με τον παντοκρατορικό του λόγο «ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ», απάλλαξε τον νέο από το τυραννικό δαιμόνιο και τον παρέδωσε στον πατέρα του υγιή.

Έχασα το παιδί μου Πολλοί γονείς σαν τον δυστυχισμένο πατέρα τού ση­μερινού Ευαγγελίου με το δράμα τού παιδιού τους να τους καίει στην καρδιά έρχονται στους ιερείς και πνευμα­τικούς και περιγράφουν τον πόνο τους. Ζητούν τη βοή­θεια και τη δύναμη της Εκκλησίας για τη σωτηρία του παιδιού τους. Με δάκρυα μάς εξομολογούνται το δράμα τους: «έχασα το παιδί μου, έμπλεξε με παλιοπαρέες κι άλλαξε χαρακτήρα και συμπεριφορά. Πριν ήταν καλό, μάς συμπονούσε, ήταν ευγενικό απέναντί μας, είχε φιλό­τιμο. Τώρα έχει γίνει θηρίο. Βλαστημάει, γυρίζει σπίτι τα ξημερώματα. Δεν θέλει να ακούσει για εκκλησία. Όταν ήταν παιδί πριν τα δέκα επτά του ήταν τακτικό στην εξομολόγηση, στην Θεία Κοινωνία. Τώρα τα ειρωνεύεται όλα. Έχει γίνει σωστός αντίχριστος. Δεν έχει όρεξη για δουλειά. Σπαταλά χρήματα πολλά. Έχει απαιτήσεις. Δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε. Βοηθείστε μας να σώ­σουμε το παιδί μας».

Ποτέ κατά το παρελθόν ή νεολαία δεν είχε περάσει τόσο μεγάλη κρίση. Τα επανα­στατημένα νιάτα ζητούν ένα καινούργιο τρόπο ζωής. Κα­τάλυση τού κατεστημένου, απελευθέρωση από τούς θε­σμούς και τα ταμπού. Με βίαιο τρόπο ζητούν να εγκαθι­δρύσουν ένα νέο τύπο ανθρώπου, πού δεν δέχεται φρα­γμούς, περιορισμούς και απαγορεύσεις. Μια μεγάλη μερί­δα νέων μας αρνείται την παράδοση, τη θρησκεία και ζεί χωρίς στόχους μέσα σ’ ένα περιβάλλον συνεχούς αισθη­σιακής μαστιγώσεως, η οποία φυσικό είναι να θολώνει την κρίση της και να αμβλύνει τη δύναμη αντιστάσεώς της στα ένστικτα και στις κοινωνικές πιέσεις. Μέσα στην άστατη ζωή τα παιδιά δεν βρίσκουν τη χαρά, γρήγορα απογοητεύονται, βυθίζονται για να καταλήξουν στα ναρκωτικά και στην αυτο­κτονία. Και ενώ θα περίμενε κανείς τα σημερινά νιάτα, έχοντας στη διάθεσή τους όλες τις ανέσεις και τις ευκο­λίες που στερήθηκαν οι μεγαλύτεροί τους, να χαίρονται και να απολαμβάνουν τη ζωή, τα βλέπει κανείς να μαραζώνουν, να μελαγχολούν, να γερνούν πριν ασπρίσουν τα μαλλιά τους, να πέφτουν σε κατάθλιψη, με μια λέξη, να είναι πρόσωπα δυστυχισμένα. Φταίνε πολλοί και για πολλά.

Τα παιδιά μας είναι δε­μένα στο άρμα της εποχής που εμείς οι μεγαλύτεροι κι­νούμε και μορφοποιούμε. Οι δικές μας αστοχίες και πα­ραλείψεις, τα δικά μας πάθη και ελαττώματα έχουν τραγι­κές προεκτάσεις στις καθαρές και ασυμβίβαστες ψυχές τους. Η Εκκλησία και ή Πολιτεία δεν έπραξαν όσο έπρεπε το καθήκον τους απέναντι στη νεολαία. Ή Εκκλησία και δέν ενοώ τη διοίκηση της Εκκλησίας αλλά όλους μας, κλήρο και λαό πού αποτελουμε το Μυστικό Σώμα του Χριστού παράλληλα με τις ικετήριες κραυγές της προς τον Κύριο για τη σωτηρία της νεολαίας, έπρε­πε να δραστηριοποιηθεί με σύγχρονες μεθόδους για την πνευματική τροφοδοσία των νέων. Είναι βέβαια τα πε­ρισσότερα παιδιά ατίθασα, έχουν περίεργες ιδέες, θέτουν την Εκκλησία υπό κρίση και δοκιμασία.

Είναι όμως παιδιά του Θεού κι έχουν ανάγκη από στοργή και καθοδήγηση. Η Πολιτεία με το πρόσχημα της δημοκρατικής διακι­νήσεως των ιδεών άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της σε κάθε ιδεολογία άφησε ελεύθερη την πορνογραφία δεν εμποδίζει πια την προβολή αντιθρησκευτικών ταινιών στην τηλεόραση και στους κινηματογράφους ανέχεται την κυκλοφορία ιδεών πού κλονίζουν την πίστη τού λαού στην ‘Εκκλησία με αποτέλεσμα τον αποπροσανατο­λισμό της νεολαίας και την πνευματική της αποβλάκωση. Τί πρέπει να γίνει για να σωθούν τα παιδιά μας; Μια μόνο ελπίδα υπάρχει: Το φως τού Χριστού. Aς οδηγή­σουμε τα παιδιά μας στο Χριστό, όπως έπραξε ό σημερι­νός πατέρας τού Ευαγγελίου. Aς τους μιλήσουμε για το Χριστό κυρίως με το παράδειγμά μας.

Ας τα εμπνεύσου­με με το πνεύμα τού Χριστού. Aς προσευχηθούμε γι’ αυ­τά περισσότερο.. Παράλληλα ας τούς δείξουμε στοργή και ανοχή. Aς μην είμαστε εγωϊστικοί απέναντί τους, ας γίνουμε ταπεινοί και συζητήσιμοι. Τα λόγια μας και οι προσευχές μας δεν θα πάνε χαμένα. Μπορεί τα παιδιά μας να παραστρατήσουν, κάποτε όμως θα θυμηθούν και θα γυρίσουν όπως ο άσωτος υιός της παραβολής. Γονείς πού αγωνιάτε για την τύχη των παιδιών σας. Πριν θρηνήσετε τον πνευματικό τους θάνατο οδηγείστε τα από την παιδική τους ηλικία στην Εκκλησία χωρίς καταναγκασμό, αλλά  με τό δι­κό σας παράδειγμα. Θεμελιώστε στην ψυχή τους το Ναό του Θεού και να είστε βέβαιοι ότι καμιά καταιγίδα δεν θα μπορέσει ποτέ να τα γκρεμίσει.