Χριστέ μου, σ’ αγαπώ! Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ, ότι θα έλεγε κάτι πιο τρυφερό ένας άνθρωπος, λίγη ώρα πριν ετοιμαστεί για την έξοδό του…
Σήμερα (25/03),αξιώθηκα μετά από πολλές ημέρες να συναντήσω τον αγιότατό μου Γέροντα, τον Γέροντα Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος είναι άνθρωπος εγνωσμένης αγιότητος.
Γνωρίζουμε ότι είναι άγιος, έχουμε δει θαύματα
από την αγία του προσευχή και από την συμπεριφορά του.
Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν άφησε ποτέ το μυαλό του να ξεφύγει, έχοντας την αίσθηση ότι
μπροστά του είναι συνεχώς ο Χριστός.
Τώρα πλέον είναι στη δύση του.
Τελειώνει…μετά από έναν ανυπόφορο καρκίνο
ο οποίος του έχει γεμίσει το σώμα και ενώ όσοι δεν έχουν ακόμη γίνει θεοτόκοι, λένε “η κακιά
αρρώστεια, η μακριά από εδώ ασθένεια” …αυτός λέει, “το θείο δώρο” ο καρκίνος,το θείο δώρο,
και το επανέλαβε πολλές φορές ενόσω ήταν καλά.
Τώρα έχει 70 ημέρες σχεδόν στην καρέκλα χωρίς να μπορεί να ξαπλώσει από τους πόνους και έχοντας κυρτώσει εντελώς έτσι ώστε ούτε το κεφάλι του να μη μπορεί να σηκώσει.
Του πήγαμε τα λείψανα του Αγίου Ιωσήφ και το μόνο που μπορούσε να ψιθυρίσει πολύ πολύ χαμηλόφωνα, πολύ ξεψυχισμένα ήταν, “ευχαριστώ”, “ευχαριστώ”, “ευγνωμονώ”, “ευγνωμονώ” …πολλές φορές με όσο ελάχιστη δύναμη είχε. Τα χεράκια του δεν σηκώνονται πλέον, δεν μπορεί τα χέρια του, να τα σηκώσει.
Κάποια στιγμή ,έλεγε κάτι το οποίο δεν το καταλάβαιναν οι συνοδοί του, αυτοί που ήταν κοντά του, καθώς φιλοξενείται σε ένα πλούσιο σπίτι μέχρι την εκδημία του για να του παρέχεται η σχετική αγωγή, ώστε να ανακουφίζεται λίγο από τους πόνους.
Δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Να πιάσει στιλό στα χέρια του δεν είχε δύναμη και του έβαλαν στην αγκαλιά του ένα ηλεκτρονικό, ένα τάμπλετ για να χαράξει με το δάχτυλό του τι ήθελε να πει…και αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται σε τέτοια φρικτή και δεινή κατάσταση και σε τέτοιους πόνους και προσπαθούσε να πει και στους άλλους κάτι αλλά δεν γινόταν αντιληπτό, αυτό που έλεγε το έγραψε με τρεμάμενα χέρια.
Κι έγραψε “Χριστέ μου σ’ αγαπώ”
Χριστέ μου σ’ αγαπώ !
Την στιγμή που το σώμα οδυνάται,
και όσοι δεν έχουν “γεννήσει” τον Χριστό στην κοιλιά τους, λένε: “Γιατί Θεέ μου να υποφέρω ,
γιατί σε μένα Θεέ μου ;”
Και ενώ ο πειρασμός, ξέρετε τις τελευταίες στιγμές του ανθρώπου τον συγκλονίζει γιατί τον κάνει να νομίζει ότι αυτό είναι αιωνιότητα, ενώ βαίνει προς το τέλος.
Έχει κουραστεί η ψυχή από τις 70 ημέρες αυτής της δύσκολης κατάστασης και ο πειρασμός βρίσκει ευκαιρία στους ανθρωπους — θα το βιώσουμε κι εμείς, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να το ξέρουμε– αισθάνεται ο άνθρωπος ότι δεν είναι αλήθεια αυτά που έχει πει ο Θεός, ότι δεν υπάρχει Θεός, πού είναι ο Θεός τώρα. Μα εγώ …
Μα εγώ τόσα χρόνια , αφιέρωσα την ζωή μου
στον Χριστό και είναι να υποφέρω έτσι;
Πρέπει να τυραννιέμαι τόσο άσχημα ; Σε τόσο δεινή κατάσταση και πότε θα τελειώσει αυτό.
Κι όσο έρχονται αυτοί οι λογισμοί ,ο διάβολος παίζει το τελευταίο του παιχνίδι και όπως μας λένε οι πατέρες ,το τελευταίο παιχνίδι που παίζει ο διάβολος στην ψυχή του ανθρώπου είναι
οι λογισμοί της απιστίας, να βάλουν τον άνθρωπο να κλονιστεί η πίστη του και να πιστεύει ότι όλα αυτά που πίστευε τόσα χρόνια ήταν ένα ψέμα.
Πονηρότατο σχέδιο, φρικτότατο σχέδιο.
Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν προετοιμαστεί τόσο καλά ώστε να το περάσουν “αβρόχοις ποσί”.
Κι ο Γέροντας, σε όλους αυτούς τους λογισμούς σε αυτή την δεινή κατάσταση, αντί να λέει “Γιατί Θεέ μου;”,απαντούσε και απαντά με το”σας ευχαριστώ πολύ”, “σας ευγνωμονώ” και το ” Χριστέ μου σ’ αγαπώ”.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έλεγε κάτι πιο τρυφερό ένας άνθρωπος από το” Χριστέ μου σ’ αγαπώ”, λίγη ώρα πριν ετοιμαστει για την έξοδό του.
Αυτό θα πει να είναι κάποιος θεοτόκος.
Αυτό θα πει να έχει προετοιμάσει την ψυχή του και ότι άξιζε τελικά ο Χριστός να περάσει από αυτόν εδώ τον κόσμο.
Βγάλτε τον Χριστό… και αμέσως ο καρκίνος είναι μια φρικτή τιμωρία, μια απαίσια ασθένεια, είναι ένα βασανιστήριο, είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αντέξουμε και καλά είναι να πάρουμε κι ένα δηλητήριο να πάμε μια χαρά να κάνουμε μια
ευθανασία και να ξεμπερδεύουμε… άμα βγάλεις τον Χριστό.
Άμα γεννήσεις τον Χριστό μέσα σου, το κάθε δευτερόλεπτο του πόνου είναι υπέροχο και τι λες …με αξιώνει ο Θεός και υποφέρω ακόμα ένα λεπτό για το χατήρι του και δοκιμάζομαι ακόμα μια στιγμή της ζωής μου για το ότι τον αγαπώ
κι απαντάω μ’ αυτή τη φρασούλα σε όλους τους πειρασμούς του διαβόλου :”Χριστέ μου σ’ αγαπώ”.
Το σκεφτήκαμε ποτέ να το πούμε, στο μαξιλάρι
μας, το σκεφτήκαμε ποτέ να το πούμε το πρωί
πού σηκωνόμαστε, η πρώτη μας κουβέντα να είναι …όχι η γκρίνια μας και τα νεύρα μας, αλλά
να κοιτάξουμε την εικόνα του Δεσπότου Χριστού και να πούμε: Χριστέ μου σ’ αγαπώ !
Τόσο τρυφερά και ερωτικά όπως κάνουν τα ζευγάρια, αλλά αυτή η τρυφερή σχέση είναι
η σχέση που θα μας κρατήσει στον Παράδεισο
και θα μας αξιώσει επειδή αγαπάμε τον Χριστό.
Να κάνουμε πίσω σε όλα τα κακά θεληματά μας,
σε όσα ο Αγαπημένος μας Χριστός δεν αρέσκεται, δεν του αρέσουν, τα πράγματα που κάνουμε.
Κι εμείς λέμε …για το χατήρι σου Χριστέ μου
εμείς ,αυτά που δεν σου αρέσουν τα πατάμε.
Όχι απλώς Χριστέ, όχι απλώς Θεέ ,αλλά …
“μου”, Χριστέ μου, δικέ μου Χριστέ .Εσύ είσαι ο δικός μου Χριστός, δεν είσαι ένα ξένο πρόσωπο, είσαι ο Χριστός μου.
Χριστέ μου σ’ αγαπώ.Αμήν.
(Γέροντας Παλαμάς Καλλιπετρίτης
Ομιλία, Σάββατο 25/03/2023)
