Τιμήθηκαν οι νεωκόρισσες του Αγ. Παύλου Κω Α. Τσολάκη & Ε. Τσάμπαλα για την πολυετή προσφορά τους | Δίψα για εκκλησιασμό, δίψα για προσευχή, ελπίδα, παρηγοριά

Δίψα για εκκλησιασμό, δίψα για προσευχή, δίψα για ελπίδα, δίψα για παρηγοριά.

(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

Μετά από 4 ολόκληρους δύσκολους μήνες από τον Φεβρουάριο, που έσκασε η βόμβα της πανδημικής θανατηφόρου ασθένειας, είχα να εκκλησιαστώ όπως και πολλοί άλλοι ευλαβείς συμπολίτες μου.

Κυριακή του τυφλού η σημερινή και μόλις που πρόλαβα, να ακούσω το Ιερό Ευαγγέλιο από τον αξιοσέβαστο, ιερέα παπά Περικλή, στον Ιερό Ναό του Αγίου Παύλου της Κω.  Εκεί στη αγαπημένη μου γειτονία, που βρίσκεται το πατρικό μου σπίτι, του μακαριστού παπά Δημήτρη  και το οποίο καθημερινά επισκέπτομαι, είδα λοιπόν πως όλα ήταν διαφορετικά. Δεύτερη Κυριακή που άνοιξαν οι Εκκλησίες και τα στασίδια ήταν τυλιγμένα με απαγορευτικές κορδέλες και με τα αντισηπτικά στην είσοδο. Οι γειτόνισσες  και οι γείτονες μου, να κάθονταν σειρά παρά σειρά και με απόσταση, δυο τριών θέσεων. Οι  περισσότεροι πιστοί λόγω της ηλιόλουστης Κυριακής, καθόταν σε σκαμνάκια απέξω και παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία, από το μεγάφωνο.

Πόσο η κυριαρχία του φόβου μας άλλαξε όλους, αλλά και πόση δίψα είδα στα μάτια των πιστών ανθρώπων, που έσπευσαν να προσευχηθούν, να λυτρωθούν, να ελπίσουν, να παρηγορηθούν και να βρουν το φως της αλήθειας, σαν τον θεραπευμένο από τον Ιησού Χριστό τυφλό.

Πόσο διαφορετικά και ψυχρά ήταν όλα, όταν οι συμμαθήτριες,  οι φίλες μου και εγώ, χαιρετιόμασταν από απόσταση, σαν τους ψωριάρηδες των παραμυθιών.  Δεν  ακουμπούσαμε πια τις Εικόνες στο Ιερό Προσκυνητάρι  και  οι περισσότεροι φύγαμε, πριν την απόλυση της Εκκλησίας,  για να μην γίνεται συνωστισμός.

Όλα τα άλλαξε η τρομοκρατορία, της Παγκόσμια διαδεδομένης,   θανατηφόρου   πανδημίας.      Πολλοί  θέλουν να ελπίζουν, πως είναι ένα ‘κακό αερικό,’ όπως όλες οι επιδημίες και θα περάσει. Άλλοι φοβούνται, μήπως επανέλθει ή  συνεχιστεί ο φονικός ΙΟΣ,  με δριμύτερο και πιο επιθετικό τρόπο.

Το  συμπέρασμα είναι πως όλοι εμείς οι Χριστιανοί, χάσαμε την  πιο Ιερή περίοδο του Πάσχα.  Φέτος  δεν παρακολουθήσαμε τις Ιερές Ακολουθίες, της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, δεν ακολουθήσαμε τον Επιτάφιο της γειτονιάς μας, ούτε ψάλλαμε τα Εγκώμια.  Δεν λάβαμε την Θεία Κοινωνία,  ούτε το Άγιο Φως και  δεν ακούσαμε το χαρμόσυνο άγγελμα της λαμπροφόρου Αναστάσεως στις Εκκλησιές μας. Εκκλησιασμός, δεν γίνεται  από ραδιοφώνου, διαδικτύου και τηλεοράσεως. Ούτε ακούγονται   τα Δώδεκα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης, καθώς και οι Ιερές    Ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος από το σαλόνι του σπιτιού.  Ούτε    ζούμε το Πάσχα αν δεν πάρουμε το Άγιο Φως στη λευκή λαμπαδίτσα μας. Δεν καταλαβαίνουμε Λαμπρή, αν δεν  ακούσουμε   το ‘Χριστός Ανέστη εκ νεκρών’ από τον Ιερέα μετά το Αναστάσιμο Ιερό Ευαγγέλιο.   Λογικά πολλοί  πιστοί σκέπτονται….  ‘Άραγε    θα ζήσω ως τον επόμενο χρόνο, για να συμπληρώσω τους Εκκλησιασμούς που έχασα φέτος;

Σε ό, τι και αν πιστεύουμε, όσο και αν πιστεύουμε, το Θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο και   δύσκολα ξεριζώνεται. Γιατί  αποτελεί στήριγμα  της ψυχής, βάλσαμο, παρηγοριά και ελπίδα, στη ζωή των ανθρωπίνων υπάρξεων, ιδίως κατά τις δύσκολες στιγμές τους.

Εδώ πρέπει να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, για τις δυο νεωκόρισσες, που για λόγους υγείας περάτωσαν την υπηρεσία, που  με περισσό ζήλο προσέφεραν στον Ιερό Ναό του Αγίου Παύλου.        Ο  εφημέριος παπά Περικλής, ευχαριστώντας τες θερμά για την πολυετή προσφορά τους στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, τους χάρισε από μια εικόνα του Αγίου Παύλου, για να ευλογεί την ζωή τους και τις κάλεσε να είναι παρούσες πάντα στην αγκαλιά της Εκκλησίας, που τόσο αγάπησαν. Οι  αδελφές Αννέζα Τσολάκη και Ευαγγελία Τσάμπαλα, συνέχισαν την μεγάλη προσφορά της μητέρας τους Αικατερίνης (Κατίνας) (φωτο αρχείου με την θεία τους), η οποία εργάστηκε μέχρι τα βαθιά της γεράματα  ως νεωκόρισσα  στον Άγιο Παύλο με την αδελφή της, από την εποχή που οι πιστοί  εκκλησιάζονταν σε μια παλιά Ιταλική αποθήκη, τσίγκινη καμπίνα ΤΟΛ.

Από  το 1958, ανέλαβαν οι δυο θυγατέρες της αείμνηστης Αικατερίνης Τσολάκη και ακούραστα υπηρετούσαν την Εκκλησία, πρώτα στην τσίγκινη καμπίνα  και έπειτα στον σημερινό,  μεγαλόπρεπο Ιερό Ναό του Αγίου Παύλου, που ξεκίνησε το 1960 και αποπεράτωσε ο μακαριστός παπά  Κωνσταντής ΠΙκουλας, και αποτελεί κόσμημα του νησιού  μας.

Ξανθίππη Αγρέλλη