ΝΕΕΣ ΦΩΤΟ Πολλοί προσκυνητές από Κω στον Πανορμίτη Σύμης – Τα πρόσφατα θαύματά του

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ

Πολύς ο κόσμος από Κω (όπως και από τα υπόλοιπα νησιά) χτες Κυριακή (οι φωτογραφίες) και σήμερα Δευτέρα που επισκέπτονται τη Σύμη το διήμερο αυτό, με σύμμαχο και τον καλοκαιρινό καιρό,  για να προσκυνήσουν τον Θαυματουργό Πανορμίτη.

• Ευχαριστούμε τον φίλο Γιώργο για τις φωτό.

Και μία αναφορά στα πρόσφατα θαύματά του Πανορμίτη από το βιβλίο «ιστορίες και θαύματα Πανορμίτη Σύμης»

Γράμμα από το Σίδνεϊ Αυστραλίας: » Η εκκλησία των θαυμάτων μου άλλαξε τη ζωή»

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι αναδημοσίευση του Αυστραλέζικου περιοδικού «Take 5» (τεύχος 24, Ιουνίου 2006, σελ 6-7), το οποίο αναφέρεται στη θαυμαστή θεραπεία της Raewyne Watson. Παραθέτουμε αυτούσιο κείμενο, μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα.

«Υπέφερα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν μου έβγαλαν την χολή, ενώ κανονικά θα έπρεπε να σταματήσει ο πόνος. Μου είχαν πει ότι το ασβέστιό μου θα ήταν πολύ υψηλό σε σημείο που συνιστούσε πρόβλημα. Μπήκα στο Νοσοκομείο αρχές του 2000 και ανακάλυψαν ότι ο πόνος προερχόταν από μια κύστη.

Ήμουν τότε 46 ετών και το επάγγελμά μου είναι λογίστρια. Ήξερα από αριθμούς, αλλά όχι από ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Ένα τμήμα του ενδοκρινολογικού συστήματος, συγκεκριμένα ένας αδένας πίσω από τις φωνητικές μου χορδές που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα, μου είχαν εξηγήσει οι γιατροί, δημιουργούσε το πρόβλημα και χρειαζόταν ειδική θεραπεία.

Μια γυναίκα που κι αυτή νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο μου είπε «Προσευχήσου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Άγγελο της υγείας και της θεραπείας». Ο άνδρας της είχε πέντε όγκους και τον πήγε στην Εκκλησία των θαυμάτων σ’ ένα ελληνικό νησί την Σύμη, που έχει ένα Μοναστήρι με την θαυματουργή εικόνα Του. Επίσης μου είπε, ότι μετά επέστρεψαν στην Αυστραλία, έκανε εγχείρηση και έγινε απολύτως καλά. Για την εκκλησία αυτή, εγώ είχα ακούσει γιατί έχω μια συνομήλικη φίλη την Jean που μένει εκεί, από τότε που ήμασταν είκοσι χρονών.

Έκανα χημειοθεραπείες για πέντε μήνες, χωρίς να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι φωνητικές χορδές, με αποτέλεσμα, να χάσω για πάντα τη φωνή μου. Η επέμβαση θα ήταν πολύ δύσκολη με ελάχιστες πιθανότητες να ζήσω.

Όλα αυτά που μου συνέβαιναν, τα κρατούσα μυστικά από όλους. Ένα βράδυ λοιπόν, σκεπτόμουν την φίλη μου την Jean και πόσο την είχα επιθυμήσει, από τον καιρό που έφυγε από την Αυστραλία για να ζήσει στην Σύμη. Επίσης θυμήθηκα την συζήτηση που είχα με την γυναίκα εκείνη στο Νοσοκομείο καθώς και την Εκκλησία των θαυμάτων. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την Jean και της μίλησα για τον όγκο και για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνω.

Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με την θρησκεία, όμως ήθελα πολύ να πάω στη Σύμη πριν την σοβαρή επέμβαση, για να προσευχηθώ στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Η Jean μου είπε ότι θα με φιλοξενούσε. Στη συνέχεια μίλησα με τους γιατρούς μου και ανέβαλα την επέμβαση, παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους.

Έφυγα για την Ελλάδα τον Μάϊο του 2000. Έφτασα στην Σύμη και με αυτοκίνητο πέρασα ένα χωματόδρομο όλο στροφές, με προορισμό την εκκλησία των θαυμάτων. Μόλις μπήκα μέσα στο Ναό (ήμουν μόνη μου), άναψα το κερί μου και γονάτισα μπροστά στην επιβλητική ασημένια Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Επί δύο ώρες του έλεγα για όλα τα καλά και τα κακά που είχα διαπράξει και επίσης του εκμυστηρεύτηκα πράγματα, για τα οποία δεν είχα μιλήσει σε κανέναν μέχρι τότε. Τον παρακάλεσα να ζήσω, γιατί είχα πολλά πράγματα να κάνω. Του υποσχέθηκα ότι εάν εισακούσει την προσευχή μου θα ξανάρθω τον επόμενο χρόνο για να τον ευχαριστήσω. Βγαίνοντας από την Εκκλησία Του, ένιωσα καθαρή, ήρεμη και οι φόβοι μου είχαν εξαφανιστεί.

Λίγες μέρες αργότερα, επέστρεψα στο Σύδνεϋ, όπου η εγχείρησή μου έγινε με απόλυτη επιτυχία και μάλιστα χωρίς να χάσω την φωνή μου!! Ανάρρωσα εντελώς, μα δεν είχα καθόλου χρήματα, για να πληρώσω ούτε το ενοίκιο. Τα μόνα που υπήρχαν στο πορτοφόλι μου ήταν είκοσι δολάρια Αυστραλίας και δεν ήξερα πως να βγάλω πέρα. Πάνω στην απόγνωσή μου, αγόρασα ένα λαχείο. Το βράδυ ήρθαν οι φίλες μου και βλέπαμε όλες μαζί στην τηλεόραση, την κλήρωση του λαχείου. Με απίστευτη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι αριθμοί που ακούγονταν, ήταν οι ίδιοι με το λαχείο μου. Κέρδισα δεκαπέντε χιλιάδες δολάρια και αφού πλήρωσα το ενοίκιο, πραγματοποίησα ένα ταξίδι στην Ελλάδα για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο.

Στις 28 Ιουνίου του 2002 με παίρνει κάποιος τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι κέρδισα το πρώτο βραβείο κάποιου διαγωνισμού, που ήταν μια μονοκατοικία και ένα αυτοκίνητο. Είμαι σίγουρη, ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης έκανε το θαύμα Του και στο εξής θα επισκέπτομαι συχνά την Σύμη και την
εκκλησία των θαυμάτων που μου άλλαξε την ζωή».

«Ο Πανορμίτης δεν μας άφηνε να φύγουμε αν δεν του δίναμε αυτό που του τάξαμε»

Τα γεγονότα που θα περιγράψω έγιναν 19 Ιουλίου 2012 στον Πανορμίτη της Σύμης και είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Ξεκινήσαμε από Κύπρο με ιστιοφόρο για να λάβουμε μέρος σε αγώνες που έχουν αφετηρία την Κω. Είναι παράδοση καθ’οδόν προς την Κω, να σταματούμε για προσκύνημα στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Έτσι και την συγκεκριμένη χρονιά, δέσαμε γύρω στο μεσημέρι έξω από το Mοναστήρι. Κατεβήκαμε να προσκυνήσουμε και ένας κύριος από το πλήρωμα μας, ο κύριος Γιάννης, έπιασε κουβέντα τον ηγούμενο και του είπε ότι κουβαλούμε μαζί μας 20 λίτρα κουμανδαρία (γλυκό κρασί που χρησιμοποιείται στην Κύπρο για την Θεία Κοινωνία) και να μας δώσει άδεια μπουκάλια για να αφήσουμε κρασί στον Άγιο. Οι κύριες εκεί στην μονή μας έδωσαν 3-4 μπουκάλια του νερού για να τα γεμίσουμε, τα πήραμε και φύγαμε.

Ήταν μεσημέρι και στο σκάφος ετοιμάσαμε φαγοπότι με ψάρια. Φάγαμε, κοιμηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε. Κατά το απόγευμα  είχαμε μια δουλειά που έπρεπε να κάνουμε πριν φύγουμε, έπρεπε να αλλάξουμε προπέλα στο σκάφος για τους αγώνες. Για τον καπετάνιο, αυτή είναι δουλεία ρουτίνας που συνήθως δεν παίρνει πάνω από ένα δεκάλεπτο. Ετοίμασε τον καταδυτικό εξοπλισμό αλλά είχε έγνοια και μας το είπε από πριν, να μην το πέσει η σφήνα της προπέλας γιατί εκεί που ήμασταν δεν βρίσκαμε άλλη. Η σφήνα είναι ένα μικρό κομμάτι μέταλλο με πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις που μπαίνει ανάμεσα στον άξονα της μηχανής και την προπέλα για να μην ξερογυρίζει η προπέλα.

Στο μεταξύ ήρθε πλοίο με προσκυνητές και το νερό θόλωσε από την κίνηση του πλοίου.  Δεν είχαμε περισσότερα χρονικά περιθώρια, θα νύkτωνε αν μέναμε να κάνουμε αυτή την δουλειά αργότερα έτσι ο καπετάνιος αποφάσισε να βουτήξει. Πέρασαν μόνο μερικά λεπτά όταν βγήκε έξω φωνάζοντας ότι θα μείνουμε εκεί γιατί έπεσε η σφήνα. Δύο δύτες τότε άρχισαν μάταια να ψάχνουν στα τυφλά την σφήνα αλλά το νερό ήταν σαν γάλα και ο βυθός ήταν γεμάτος μπάζα, σπασμένα κοράλλια και φύκια. Είχε περάσει πάνω από μισή ώρα αλλά η σφήνα ήταν άφαντη.
Τότε ήταν που γύρισα και είδα τα μπουκάλια του Πανορμίτη. Τα είχαμε αφήσει στον ήλιο να στεγνώσουν και τα ξεχάσαμε.

Φωνάζω τότε τον κύριο Γιάννη που ήταν απέναντι και του εξηγώ την κατάσταση. Του λέω ότι ο Πανορμίτης δεν θα μας αφήσει να φύγουμε αν δεν του πάρουμε αυτό που του τάξαμε. Φορτώνεται τότε ολόκληρο το βαρέλι με την κουμανδαρία και κατευθύνεται προς το Μοναστήρι. Τον βλέπουμε να ανεβαίνει τα σκαλιά και ο καπετάνιος κάνει μια τελευταία κατάδυση.

Τώρα που το σκέφτομαι, μετά από δύο χρόνια, ακόμη ανατριχιάζω. Την ώρα που ο κύριος Γιάννης διέσχιζε τα σκαλιά της εκκλησίας, δέκα εκατοστά πάνω από τον βυθό, το νερό καθάρισε και η σφήνα βρέθηκε να στέκει ΟΡΘΙΑ πάνω σε ένα βράχο. Βρέθηκε την ώρα που ήθελε ο Άγιος.

Υ.Γ. Στις ατέλειωτες ώρες που ταξιδεύουμε, έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι, να πιστεύουμε ότι κάποιος μας προσέχει και ότι όλα θα πάμε καλά.  Ο Πανορμίτης ήθελε να μας πει ότι είναι δίπλα μας, ότι μας προσέχει, ότι δεν είμαστε μόνοι μας μέσα στο πέλαγος.

Μόνο να μην τον ξεχνάμε γιατί μετά θα αναγκαστεί να μας θυμίσει..

Με εκτίμηση Κ.Π
Αναγνώστρια

Ο Αρχάγγελος Πανορμίτης έσωσε τη ζωή του νεογέννητου παιδιού μου

Αισθανόμαστε την υποχρέωση μέσω αυτού του γράμματος να ευχαριστήσουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη που μας έσωσε το παιδί μας από μια φοβερή περιπέτεια.

Ονομάζομαι Αικατερίνη Μαυρογιάννη Σπίθα, είμαι κάτοικος Σίφνου Κυκλάδων και θα σας διηγηθώ αναλυτικά όλη την ιστορία του θαύματος, μια μικρή τιμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στην χάρη του και για να μάθει ο κόσμος ότι και στη σημερινή εποχή άμα υπάρχει πίστη γίνονται θαύματα.

Η ιστορία μου είναι η εξής: Έμεινα έγκυος τον Ιούνιο του 1991 και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά, ξαφνικά όταν ήμουν 8 μηνών και πήγα στο μαιευτήρα μου να με εξετάσει, είδαμε στο υπερηχογράφημα ότι το παιδί είχε μπλεχτεί στον αυχένα με τον ομφάλιο λώρο. Μετά από αυτό ο γιατρός με είχε σε συνεχή παρακολούθηση και μου είπε ότι ίσως γεννήσω πρόωρα. Και πράγματι ο γιατρός μου με παρακολουθούσε συνεχώς και έβλεπε ότι όσο ο καιρός περνούσε ο λώρος το δυσκόλευε όλο και περισσότερο. Και περίμενε να περάσει ο 8ος μήνας και να γεννήσω. Και πράγματι στις 6 Μαρτίου του 1992, μου κλείνει ραντεβού και πάω στο μαιευτήριο «ΜΗΤΕΡΑ» να γεννήσω.

Γέννησα γύρω στη 1 το μεσημέρι αλλά το παιδί ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και μελανιασμένο, είχε σπασμούς και δεν έκλαψε καθόλου ήταν δηλαδή σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το παίρνουν οι γιατροί και το πηγαίνουν στα πρόωρα στην μονάδα εντατικής θεραπείας.

Εν τω μεταξύ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα πάει να γεννήσω με τον πατέρα μου που ήταν ιερέας και την μητέρα μου, γιατί ο σύζυγός μου ήταν στη Σίφνο και είχε απαγορευτικό δελτίο καιρού και δεν μπορούσε να έρθει τη συγκεκριμένη μέρα και ήρθε την επόμενη.

Αφού ξύπνησα με πήγαν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι το παιδί θα το δω την επόμενη ημέρα γιατί είναι ταλαιπωρημένο. Αλλά είχαν καλέσει τους γονείς μου, ο παιδίατρος της μονάδας ο κ. Σταφυλόκης και τους είπε ότι το παιδί είναι πολύ σοβαρά και αν ζήσει θα έχει νοητικά, κινητικά και άλλα πτοβλήματα.

Την ίδια μέρα το απόγευμα ο πατέρας μου καθόταν στεναχωρημένος στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Τον βλέπει μία παιδίατρος και τον ρωτάει «Παππούλη τί σας συμβαίνει και είστε τόσο στενοχωρημένος;»

Ο πατέρας μου τότε της είπε όλη την ιστορία με το μωρό και εκείνη πήγε και ρώτησε τον υπεύθυνο γιατρό και είπε στον πατέρα μου ότι της είχαν πει.

Πέρασαν 2-3 μέρες, ήρθε και ο σύζυγός μου, πηγαίναμε και βλέπαμε το μωρό στην εντατική και όλοι οι γιατροί μας είχαν απογοητεύσει. Μέχρι και ο καλύτερος παιδονευρολόγος ο κ. Γιουρούκος το εξέτασε και μας είπε να παρακαλείτε το μωρό να το πάρει ο Θεός γιατί έχει πάθει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.

Αφού περνούσαν οι μέρες μαρτυρικά για όλους μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή με την παιδίατρο κ Μαλεβίτη τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα και να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Η κυτία Μαλεβίτη μας εμψύχωνε και μας έλεγε ¨Μη χάνετε την πίστη σας. Ο Θεός ανέστησε το Λάζαρο. Θα δείτε που όλα θα πάνε καλά».

Γύρω στις 17 Μαρτίου το παιδί είχε χειροτερέψει πάρα πολύ και με παίρνει τηλέφωνο η κ Μαλεβίτη και μου το λέει. Τότε εγώ της ζήτησα επειδή όλοι οι συγγενείς μου επέμεναν ότι το παιδί θα πρέπει να αεροβαφτιστεί αν μπορούσε να μου το αεροβαφτίσει. Τότε εκείνη με όλη της την προθυμία και την ευχαρίστηση το δέχτηκε και με ρωτάει «Τί όνομα να του δώσω;»/ εγώ μέσα στην ταραχή μου και τη στενοχώρια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε όνομα ούτε τίποτα. Τότε εκείνη αυθόρμητα μου απαντά «Να το βγάλω Μιχάλη;» και τότε εγώ λέω «Βεβαίως, χαλάλι του». Πήγε λοιπόν η νονά του (η παιδίατρος η κ Μαλεβίτη) το αεροβάφτισε με μία νοσοκόμα και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Να μας ζήσει ο Μιχάλης». Καταλαβαίνετε την ψυχολογία την δική μου, του συζύγου μου και όλων των δικών μας. Εμείς περιμέναμε να ακούσουμε ότι το παιδί χάθηκε, αφού ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.

Μετά από 3 μέρες μας παίρνει τηλέφωνο η νονά του και μας λέει ότι το παιδί πήρε την καλή βόλτα και ξύπνησε, άρχισε να κλαίει, να πεινάει, να κινείται μέσα στη θερμοκοιτίδα που μέχρι τότε ήταν φυτό. Και σύμφωνα με αυτή την εξέλιξη όλα όσα είχαμε πει διαγράφονται γιατί ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του. Γιατί η νονά του όταν το αεροβάφτισε το έταξε στον Μιχαήλ τον Πανορμίτη και τον παρακάλεσε να το σώσει.

Ο Αρχάγγελος άκουσε τις προσευχές της και μας χάρισε ένα υγιέστατο μωρό. Την επόμενη μέρα το έβγαλαν από την εντατική και το είχαν στο τμήμα με τα ελαφρότερα περιστατικά. Πήγαμε εμείς και τί να δούμε. Ένα μωρό ολοζώντανο, φυσιολογικό, να κινείται μέσα στο κουνάκι από τη μία άκρη στην άλλη και πιστέψαμε ολόψυγα ότι ο Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του.

Στις 26 Μαρτίου 1992 πήραμε τον Μιχαήλ στο σπίτι και η χαρά και η ευγνωμοσύνη μας δεν περιγράφεται. Αφού πέρασαν 3 μήνες και είπαν οι παιδίατροι της μονάδας να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις στον εγκέφαλο.  Πήγαμε τις κάναμε και οι εξετάσεις ήταν καλύτερες από ενός παιδιού απόλυτα φυσιολογικού που δεν είχε υποστεί καμία τέτοια ταλαιπωρία. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 το βαφτίσαμε στην Χρυσοπηγή της Σίφνου την πολιούχο μας και ήρθε η νονά του η κ. Μαλεβίτη και κάναμε και την κανονική του βάφτιση. Ο ιερέας πατέρας μου έκανε την βάφτιση και τον ονόμασε και επίσημα «Μιχαήλ».

Το παιδί σήμερα είναι 17 χρονών μεγαλώνει φυσιολογικά από την πρώτη στιγμή του Θαύματος και η ευγνωμοσύνη και η αγάπη και η πίστη μας προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ είναι  πάρα πολύ μεγάλη. θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη νονά του, την κ. Μαλεβίτη που έτυχε να την στείλει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μπροστά μας και με την πίστη, τη βοήθεια, τη συμπαράστασή της συνέλαβε στην σωτηρία του παιδιού μας. Ήρθαμε στη Σύμη, φέραμε τον Μιχαήλ και ευχαριστήσαμε τον Άγιο μέσα από την ψυχή μας και όσο ζούμε θα τον ευχαριστούμε και θα λέμε το μεγάλο Θαύμα που μας έκανε για να πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι ότι και σε αυτή την δύσκολη εποχή, γίνονται Θαύματα.

Με Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό
Οιλ. Γιάννη & Αικατερίνης Σπίθα
Εξάμπελα- Σίφνος Κυκλάδες

Το δέμα μου διέπλευσε όλο το Αιγαίο και έφτασε στον Πανορμίτη

θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Στο όμορφο νησί της Κιμώλου που γεννήθηκα. Σαν μικρό παιδί όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, ήμουν ζωηρό και αεικίνητο. Ώσπου ξαφνικά αρρώστησα. Έπεσα στο κρεβάτι και μάλιστα με αρρώστια βαριά. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε πολιομυελίτιδα, αρρώστια που καταλήγει σε μυϊκή ατροφία, δηλαδή σε αναπηρία. Οργανωμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε και η μεταφορά στον Πειραιά ήταν δύσκολη και επείγουσα. Όμως έπρεπε να γίνει.

Οι γονείς μου, ενώ ήμουνα με υψηλό πυρετό και σε ακινησία, με έβαλαν στο καράβι για τον Πειραιά. Αν προλάβαιναν και αν γινόμουν καλά. Ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν όμως άνθρωποι με μεγάλη πίστη και βαθιά ευλάβεια. Ευλογημένοι. Όλα τα ανέθεσαν στον Θεό. Είχαν σε ευλάβεια τον Αρχάγγελο της Σύμης. Τον Πανορμίτη.

Αμέσως ζήτησαν την βοήθειά Του. Πώς όμως, θα πείτε, αφού επικοινωνία δεν υπήρχε και η Κίμωλος είναι πολλά μίλια μακρυά και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;

Και όμως παιδιά μου, όπου υπάρχει πίστη αληθινή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποστάσεις. Ο πατέρας μου μέσα σε ένα μικρό κασελάκι έβαλε λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια και το όνομά μου. Έκλεισε το κιβώτιο με πίσσα για να μην βραχεί το περιεχόμενο και καθώς ξεκινούσε το καράβι από την Κίμωλο για τον Πειραιά που έπρεπε να πάμε, το έρριξε στο ταραγμένο πέλαγος. Δυνατή προσευχή ξέσπασε μέσα από την καρδιά του πατέρα μου για να φτάσει το κιβώτιο που ρίχτηκε στην θάλασσα του Πανορμίτη, στην Σύμη, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Να επέμβει ο Αρχάγγελος για να σωθεί το παιδάκι του, που χανόταν από την φοβερή αρρώστια, δηλαδή εγώ που σας ομιλώ…

Και όμως παιδιά μου. Εμείς ενώ φτάσαμε στον Πειραιά για την νοσηλεία, το μικρό δεματάκι διέπλευσε κάτω από τις φτερούγες του Αρχαγγέλου όλο το Αιγαίο πέλαγος και έφτασε στον Πανορμίτη, στην Σύμη. Το πήραν από την προκυμαία στο μοναστήρι. Το άνοιξαν. Πήραν ευλαβικά το λάδι για να το ανάψουν στο κανδήλι του Αρχάγγελου. Εγώ έγινα αμέσως καλά. Με θεράπευσε ο Πανορμίτης. Ξανάγινα το ζωηρό παιδάκι, ενώ τώρα θα ήμουν στην καλλίτερη περίπτωση ανάπηρη! Μετά από λίγο καιρό λάβαμε και γράμμα, που ευλαβικά φυλάμε, από το Μοναστήρι του Πανορμίτη που ανέφερε πως παρέλαβαν το δέμα. Πρόσφατα αξιώθηκα, να προσκυνήσω την Χάρη του Πανορμίτη και να Του πω ότι οφείλω σε αυτόν την ζωή μου και το αγγελικό σχήμα που φορώ.

(Αφήγηση Ηγουμένης Μονής Τιμίου Προδρόμου… προς προσκυνητές, δημοσιευμένη στο περιοδικό «Εφημέριος», τεύχος 10, Νοέμβριος 2008, σελ 7.)

Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ