Ο Μαμντάνι και οι … μαϊντανοί
Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου
Ένας 34χρονος μουσουλμάνος, γεννημένος στην Ουγκάντα, ονόματι Ζοράν Κγουάμε Μαμντάνι, εξελέγη δήμαρχος της Νέας Υόρκης και τάραξε τα λιμνάζοντα, ίσως παγκοσμίως, πολιτικά ύδατα. Όχι τόσο για τη νίκη του αυτή καθαυτή ή όσα συμβολίζει όσο γιατί οι ποικιλώνυμοι, ετερόφωτοι πολιτικολογούντες θεωρούν ότι η δική τους πολιτική πορεία έχει ή δύναται να έχει ομοιότητες με τη δική του. Πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζουν οι ημεδαποί … μαϊντανοί. Από όλα έχει ο μπαχτσές. Από πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς μέχρι δημάρχους και προέδρους κομμάτων. Ο Μαμντάνι αποτελεί όσα εκείνοι θα ήθελαν να βιώσουν αλλά ουδέποτε πέτυχαν.
Προφανώς δεν είναι αμελητέα η νίκη του ίδιου του Μαμντάνι. Αναλαμβάνει τις τύχες της διασημότερης πόλης του κόσμου, με 325.000 υπαλλήλους, με προϋπολογισμό πολύ μεγαλύτερο εκείνου της Ελλάδας και με ΑΕΠ περίπου 5 φορές αυτό της χώρας μας. «Παίρνει στα χέρια του» το παγκόσμιο «μήλο» του καπιταλισμού – έδρα των μεγαλύτερων χρηματοδοτικών ιδρυμάτων του δυτικού κόσμου.
Τι μπορεί, όμως, να καταδεικνύει αυτή η νίκη; Αρκετά πράγματα, ασχέτως της πορείας που θα έχει η θητεία Μαμντάνι στο μέλλον. Πρώτα πρώτα, επιβεβαιώνει ότι κανένα «τέλος της Ιστορίας» δεν έχει επέλθει. Η μάχη των ιδεών και η πολιτική θα συνεχίσουν να μας συγκινούν. Η εξέλιξη τους δεν είναι γραμμική. Είναι, όμως, προκλητικά γοητευτική, γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις (ο Μαντμάνι ξεκινούσε πριν ένα χρόνο την πολιτική του καμπάνια με ποσοστό αποδοχής μόλις 1%. Εξελέγη με 50,40% !!!)
Δεύτερον, αποδεικνύει πως όταν ένας πολιτικός γνωρίζει τα προβλήματα της κοινωνίας, τα ιεραρχεί σωστά και προτείνει λύσεις έχει πιθανότητες ανατροπής. Ο Μαντμάνι δεν αναλώθηκε σε πολιτικές πομφόλυγες ούτε σε σχοινοτενείς προγραμματικές θέσεις. Ιεράρχησε τα προβλήματα των συμπολιτών του και πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις: ενοικιοστάσιο και οικοδόμηση κοινωνικών κατοικιών για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της στέγασης, κοινωνικά παντοπωλεία για να καλυφθούν με ανταγωνιστικές τιμές οι διατροφικές ανάγκες των δημοτών, δωρεάν συγκοινωνία και παιδικοί σταθμοί. Όλα αυτά υπόσχεται ότι θα καλυφθούν μέσα από λελογισμένη φορολόγηση των υψηλών στρωμάτων. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας εστίαζε μόνον σε αυτά τα τέσσερα.
Βέβαια, αυτές οι ιδέες δεν είναι άγνωστες στην Ευρώπη, μολονότι ξένισαν αρκετούς στις ΗΠΑ (κομμουνιστή τον αποκαλεί μερίδα του Τύπου και ο Πρόεδρος Τράμπ). Πρόκειται για ένα μοντέλο δημοκρατικού σοσιαλισμού, όπου στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, η οικονομία τίθεται υπό κοινωνικό έλεγχο (αντίστοιχες πολιτικές εφαρμόζονται επί μακρόν στις σκανδιναβικές χώρες).
Οι πολιτικές αυτές εξαγγελίες στην ουσία ξαναφέρνουν στο πολιτικό προσκήνιο, πρακτικές ανακατανομής του ανισοκατανεμημένου παραχθέντος πλούτου, στοχεύοντας στην επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης και άμβλυνσης των ανισοτήτων που δημιουργούνται στο πλαίσιο μιας μετακαπιταλιστικής και «τεχνοβλαστικής» οικονομίας. Δίνουν περιεχόμενο σε ένα αφήγημα με προοδευτικό πρόσημο, τη στιγμή που οι παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη έχουν «χαθεί στη μετάφραση». Αναζητούν διαρκώς ένα νέο «αφήγημα» δίνοντας έμφαση στην οικολογία, στα δικαιώματα μεταναστών ή συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων, λησμονώντας ότι η οικονομία παραμένει η βασική αιτία ρύθμισης ή απορρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων. Δίχως ισχυρή οικονομία και δίκαια κατανεμημένο κοινωνικό μέρισμα ανάπτυξης δεν μπορείς να έχεις κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη. Ιδέες που παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρες και σήμερα.
Τέλος, δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας ότι ο Μαντμάνι δεν έτυχε στήριξης – τουναντίον – από τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ (τηλεόραση και εφημερίδες). Ωστόσο, αυτό δεν τον απέτρεψε ούτε να βρει νέα κανάλια επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους του ούτε φυσικά τον οδήγησε σε ήττα. Τους νίκησε «κατά κράτος» αποδεικνύοντας ότι την εποχή της τεχνιτής νοημοσύνης και των κοινωνικών δικτύων αρκεί να έχεις ένα σοβαρό πολιτικό μήνυμα να πεις. Θα βρεις τρόπο να το «περάσεις» στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ό,τι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι επικεφαλής των ημεδαπών αντιπολιτευτικών κομμάτων…
