Παιδεία: η μεγάλη μεταρρύθμιση της αδιαφορίας | Γράφει η Ιωάννα Άρμεν

Παιδεία: η μεγάλη μεταρρύθμιση της αδιαφορίας

Μια ακόμη σχολική χρονιά ξεκινάει με δυσκολίες για πολλούς εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς. Για τους πρώτους, το στοίχημα της αξιοπρεπούς στέγασης σε λογικές τιμές είναι σχεδόν χαμένο προτού καν αρχίσει. Ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου, που πριν μερικά χρόνια θεωρούνταν οικονομική ασφάλεια και αποκατάσταση, δεν επαρκεί πλέον για την κάλυψη βασικών βιοτικών αναγκών, χωρίς «βοήθεια» από την οικογένεια. Για τους μαθητές και τις οικογένειές τους, τα «λουκέτα» που μπαίνουν σε σχολεία οδηγούν σε φοίτηση μακριά από το σπίτι τους τους, με όποια προβλήματα συνεπάγεται αυτή η αλλαγή.

Η στεγαστική επισφάλεια αποτελεί πλέον το μόνιμο αγκάθι για τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, ιδίως σε παραμεθόριες περιοχές και ακριτικά νησιά. Το πρόβλημα μάς το υπενθύμισε πρόσφατα μια δασκάλα, αναπληρώτρια στην Κω, που αδυνατεί να βρει μόνιμη και κατάλληλη κατοικία για την ίδια και τα παιδιά της. Η εκτεταμένη τουριστική περίοδος και το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς για τα Airbnb έχουν οδηγήσει πολλούς κατοίκους να στραφούν σε βραχυχρόνιες μισθώσεις, αφήνοντας τους ανθρώπους που καλούνται να υπηρετήσουν σε σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και στρατόπεδα χωρίς κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.

Το κράτος αδιαφορεί. Δεν δίνει κίνητρα στους κατοίκους να νοικιάσουν σε όσους πραγματικά προσφέρουν στην κοινωνία. Αντίθετα, ενισχύει μόνο τον τουρισμό, τη «βαριά βιομηχανία», που πλέον ούτε καν αφήνει τα χρήματα που κάποτε άφηνε στις τοπικές κοινωνίες. Το αποτέλεσμα είναι ένα εχθρικό και αφιλόξενο περιβάλλον, που λειτουργεί αποτρεπτικά για όποιον επιθυμεί να συμβάλει στην καλλιέργεια των νέων ανθρώπων, και συνεπακόλουθα στην ανάπτυξη της χώρας.

Δεν είναι απλώς αμέλεια∙ είναι μεθοδευμένη πορεία προς την αποσύνθεση της δημόσιας εκπαίδευσης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έγκλημα εκ προμελέτης, όσο βαρύ και αν ακούγεται. Κάθε υπουργός αλλάζει τη νομοθεσία, με αποτέλεσμα η παιδεία να έχει χάσει εδώ και χρόνια την αίγλη και τη βαρύτητα που είχε. Σχολεία συρρικνώνονται ή κλείνουν, οι μαθητές μειώνονται χρόνο με τον χρόνο – απόδειξη του δημογραφικού προβλήματος, του μεγαλύτερου κινδύνου για τη χώρα. Η γράφουσα μάλιστα, έχει την ευχέρεια να γνωρίζει ότι γονείς φτάνουν στο σημείο να πληρώνουν δικηγόρους από το υστέρημά τους για να καταφέρουν να κρατήσουν ανοιχτό το σχολείο των παιδιών τους. Τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κομμάτι ενός γενικευμένου σχεδίου απαξίωσης.

Η Ελλάδα δεν είναι πια κράτος πρόνοιας∙ είναι χώρος συναλλαγών μεταξύ εγχώριων και ξένων κεφαλαίων. Οι κυβερνήσεις αφήνουν την επαρχία και τα νησιά να ερημώνουν, να γίνονται κοινωνίες όπου η οικονομική εξαθλίωση ωθεί τους πολίτες να νοιάζονται μόνο για το ατομικό συμφέρον και όχι για το κοινό καλό. Στο τέλος, τα σχολεία μένουν άδεια και η κοινωνία χάνει τη συνοχή της.

Με τέτοιες συνθήκες, σε λίγα χρόνια μόνο τα παιδιά εύπορων οικογενειών θα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Ήδη καταγράφεται η στροφή γονέων προς τα ιδιωτικά σχολεία, εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης στα δημόσια. Το κράτος μοιάζει ανίκανο – ή μάλλον απρόθυμο – να ανταποκριθεί στις βασικές ανάγκες εκείνων που το υπηρετούν, και έτσι τιμωρεί αντί να επιβραβεύει όσους στέκονται στην πρώτη γραμμή, στις πιο δύσκολες συνθήκες. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι όλη αυτή η αδιαφορία δείχνει μια ξεκάθαρη έλλειψη πολιτικής βούλησης. Τρόποι υπάρχουν: η Σαντορίνη, για παράδειγμα, δοκιμάζει λύσεις για να στεγάσει εκπαιδευτικούς.

Τα δημόσια σχολεία συμβάλλουν, ή τουλάχιστον θα έπρεπε, στο υψηλό μορφωτικό επίπεδο, στην ηθική διάπλαση, στον δυναμικό χαρακτήρα, στο ισχυρό αυτεξούσιο των μαθητών, στην αγάπη για την πατρίδα και τα ιδανικά, διαμορφώνοντας πολίτες άξιους να αναλάβουν τη ζωή τους, τη συνέχιση του γένους μας και να πλάσσουν μια υγιή κοινωνία. Ίσως αυτό φοβούνται οι πολιτικάντηδες και «επενδύουν» στην εξαΰλωση τους. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση κοινωνικής πλειοψηφίας που θα προτάσσει την εθνική παιδεία, θα φροντίζει για την απρόσκοπτη λειτουργία όλων των σχολικών μονάδων σε κάθε άκρη της χώρας και θα επενδύει ουσιαστικά στο μέλλον των παιδιών. Μόνο τότε το κουδούνι θα ξανασημαίνει όχι απλώς την έναρξη μαθημάτων, αλλά τη συνέχεια της ζωής, της ελπίδας και της κοινωνικής ανανέωσης.

Ιωάννα Άρμεν, Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Πηγές:

https://vimatisko.gr/katigoria/kentriki-2/kraygi-apognosis-apo-ekpaideytiko-poy-diorist

https://www.infokids.gr/adianoito-akoma-kai-se-skines-menoun-oi-anaplirotes-ekpaideftikoi-zoun-olo-to-kalokairi-me-to-epidoma-anergias/

https://www.kathimerini.gr/society/563002051/i-megali-strofi-stin-idiotiki-ekpaideysi/

https://www.kathimerini.gr/society/563077096/epilego-idiotiko-giati/

https://www.protothema.gr/greece/article/1683424/dimografiko-sos-se-15-hronia-hathikan-45000-protakia/

https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/482413_kleinoyn-38-sholeia-stin-ipeiro-elleipsei-mathiton

https://www.kranosgr.com/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%85/

https://atlantea.news/koini_drasi_gia_ti_stegasi_ton_ekpaideytikon/