«Εγώ, το μνημόνιο θα σχίσω, είπα, πιόνια κι ουδέποτε εδήλωσα, “θα σχίσω τα Μνημόνια”

Απώλεια νοήματος λόγων

ΟΤΑΝ ακόμη και σήμερα δεν λέμε να καταλάβουμε τι μας έχει συμβεί, όταν
ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν δεν έχει καν μεσολαβήσει μια
ειλικρινής και λογική εξήγηση, μια α λ ή θ ε ι α δηλαδή για το τι
ακριβώς έφταιξε ώστε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, όταν στις κουβέντες
τους οι πολιτικοί μας επιμένουν μόνο σε καταστροφολογίες που έφεραν οι
προηγούμενοι ή φέρνουν οι τωρινοί, όταν ο λαός -εμείς όλοι-
αντιμετωπίζουμε αυτή τη στάση των πολιτικών μας ως κάτι το φ υ σ ι ο λ
ο γ ι κ ό και την αποδεχόμαστε, τότε για ποια απαλλαγή από τα μνημόνια
μιλάμε;
ΚΙ ακόμη, όταν η προσπάθεια χαλιναγώγησης ή φίμωσης ορισμένης μερίδας
Τύπου ή ΜΜΕ που «δεν μας αρέσει» γίνεται πραγματικότητα, όταν
καταστρατηγούνται στοιχειώδεις συνταγματικοί νόμοι για την ελευθερία
της έκφρασης και της πολυφωνίας, τότε τι νόημα είχε εκείνη η περίφημη
φράση-σλόγκαν «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα»; Έχει αποχρώσεις η
νομιμότητα;
ΚΑΙ το χειρότερο: όταν αυξάνονται συνεχώς οι φόροι, όταν 8 στους 10
Έλληνες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις,
όταν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο «θέλουμε επενδύσεις» και στο «δεν
υποκύπτουμε στο ξένο κεφάλαιο», όταν πιο απλά πολλοί κυβερνώντες
αντιμετωπίζουν «το επιχειρείν» και τα «επενδυτικά κεφάλαια» ως
αναγκαίο κακό (!), για ποιο λόγο να μην είμαστε σε πλήρη στασιμότητα
και βαθιά ύφεση;
ΑΛΛΑ κι όταν εμείς οι πολίτες άλλα ακούμε από τα χείλη των πολιτικών
και άλλα βλέπουμε να γίνονται, όταν αγωνιούμε με το πού θα βρούμε
χρήματα να ξεχρεώσουμε και όχι με το πώς θα απαλλαγούμε –όλοι μαζί-
από τα μνημόνια, όταν αποδεχόμαστε με απάθεια και τα πιο τερατώδη
ψέματα ως «αλήθειες», η δε ασυνέπεια λόγων και πράξεων των ίδιων
ανθρώπων μάς φαίνεται «εναρμονισμένη» με τον τρόπο ζωής μας, έ, τότε
το νόημα της ζωής μας ως ελευθερόφρονων πολιτών έχει χαθεί τελείως,
ενώ κι ο λόγος, ως συστατικό στοιχείο αλληλοκατανόησης, δεν υφίσταται.
Η αλήθεια για την ελπίδα και τον ρεαλισμό
Θυμάστε το ωραίο διαφημιστικό τρικ που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με το
οποίο (όπως και με πολλά άλλα) εξαπάτησε τον ελληνικό λαό; «Η ελπίδα
έρχεται» έλεγε. Βέβαια η ελπίδα όχι μόνο ήρθε, ούτε καν έξω από το
φτωχικό μας δεν πέρασε. Άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα για αυτούς
που διοικούν τη χώρα, ή μάλλον γι’ αυτούς που νομοθετούν και
εφαρμόζουν με τα μνημόνια την πολιτική ξεπουλήματος της δημόσιας
περιουσίας και των εργατικών δικαιωμάτων υπέρ των ξένων και ντόπιων
κεφαλαιοκρατών. Σιγά μη τους ένοιαζε τι έγινε η ελπίδα…
Τώρα λένε έχουν προσγειωθεί στην πραγματικότητα, έχουν γίνει
ρεαλιστές. Ρεαλιστής όμως δεν είναι αυτός που εφαρμόζει μονόπλευρα
σκληρά μέτρα λιτότητας για το λαό. Η λιτότητα είναι η συνταγή που
εφάρμοσαν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν
μέσα στην κοινωνία. Κάποιος που επιμένει ότι χρωστά και θα ξεχρεώσει
μέχρι κεραίας ενώ ξέρει, ότι το χρέος δεν ξεπληρώνεται με τίποτα, δεν
είναι ρεαλιστής, αλλά στην καλύτερη περίπτωση  βλαξ και στην χειρότερη
πουλημένος.
Ρεαλιστής είναι αυτός που βλέπει την αλήθεια και παλεύει για να την
εφαρμόσει. Το ότι δεν χρωστάει ο λαός είναι η αλήθεια, ότι τα δάνεια
πάνε στις τράπεζες είναι η αλήθεια, ότι δεν μπορούμε αλλά και δεν
πρέπει να πληρώσουμε το χρέος είναι η αλήθεια, ότι απαιτείται η
εθνικοποίηση των τραπεζών είναι η αλήθεια, ότι ο τόπος έχει τις
αντικειμενικές δυνατότητες να προκόψει είναι η αλήθεια, ότι η αριστερά
και οι μέχρι τώρα αγώνες της για κοινωνική απελευθέρωση δεν έχουν
καμία σχέση με αυτή την κυβέρνηση είναι η αλήθεια.
Αυτοί που χρειάζονται την ελπίδα δεν είναι οι καιροσκόποι πολιτικοί
υπηρέτες του κατεστημένου, οι ολετήρες του τόπου, αλλά οι ρεαλιστές
που αγωνίζονται για ένα κόσμο απαλλαγμένο από την φτώχεια, την
καταπίεση και την εκμετάλλευση. Οι ρεαλιστές χρειάζονται την ελπίδα,
γιατί χρειάζονται κουράγιο στον δύσκολο, αλλά ωραίο καθημερινό αγώνα
για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του τόπου.
Ο λαός μας χρειάζεται την ελπίδα, για να του δώσει τη δύναμη να δράσει
για να απαλλαγεί από αυτούς που τον καταπιέζουν στο όνομά του.

Ο Τσίπρας, το μνημόνιο, έλεγε θα το σχίσει
την επομένη τη στιγμή που θα υπερισχύσει.
Μα μόλις αναδείχτηκε πρωθυπουργός με βούλα…
Έφερε στη Γραμματική μεγάλη αναμπουμπούλα
γιατί ενώ δεν το ‘ σχισε πήρε και τρία άλλα
που απ’ το πρώτο τρεις φορές ήτανε πιο μεγάλα.
Κι όταν τον εγκαλούσανε: Γιατί λόγο δεν έχει;
κάνει πως τη Γραμματική στα άριστα κατέχει
Κι είπε: Πως είστε αγράμματοι, το ξέρω από χρόνια
και τη σωστή γραμματική θα αγνοείτε αιώνια
γιατί εγώ, το μνημόνιο θα σχίσω, είπα, πιόνια
κι ουδέποτε εδήλωσα, “θα σχίσω τα Μνημόνια”

Γ. Κουτσουδάκης