«Καυγάς», «Ιερός Πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών», «μάχη μέχρις εσχάτων»; Τι στο καλό συμβαίνει στις σχέσεις της κυβέρνησης με την Εκκλησία;

Μερικές αναγκαίες υπενθυμίσεις, παρατηρήσεις και σχόλια για όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε αυτές τις μέρες στις σχέσεις της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού Παιδείας  Νίκου Φίλη με τον αρχιεπίσκοπο και τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Σημείο της παράνοιας των καιρών που ζούμε κι ένα σχόλιο σε μια φωτογραφία: Ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης , ψάλτης στα μικρά του χρόνια που ξέρει όλους τους εκκλησιαστικούς ύμνους απ΄έξω κι ανακατωτά, τη μια μέρα εκκλησιάζεται ψέλνοντας στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και την άλλη το παίζει Ροβεσπιέρος για τις πολιτικές ανάγκες των ημερών. Και δίπλα του ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄, που το 1968 χειροτονήθηκε διάκονος και ο νεαρός τότε φιλόλογος της Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης, Γιάννης Λιάπης έλαβε το εκκλησιαστικό όνομα Ιερώνυμος προς τιμήν του τότε αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α΄, που είχε διορίσει η Χούντα του Παπαδόπουλου. Σήμερα υπερασπίζεται την… αντιδικτατορική στάση της πλειοψηφίας της κορυφής της Εκκλησίας στα χρόνια της Χούντας.

Οι ρίζες του προβλήματος

Παρατήρηση πρώτη: Όλα τα προβλήματα που κατά καιρούς παρουσιάζονται στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας έχουν τη ρίζα τους σε μια εκκρεμότητα δεκαετιών, το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Ένα χωρισμό  που θα σηματοδοτούσε επιτέλους ένα σύγχρονο, όχι βεβαίως σοσιαλιστικό αλλά αστικό κράτος. Μια εκκρεμότητα τη μοναδική που παραμένει , από τις αλλαγές που έφερε στην ελληνική κοινωνία η μεταπολίτευση του 1974. Εδώ και 183 χρόνια από τότε που στον απόηχο της Επανάστασης του 1821 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος και η διοικητική της αυτονόμηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο χωρισμός της από την Πολιτεία αποτελεί ένα αίτημα αδικαίωτο παρά τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί όχι μόνο στην πολιτική ζωή αλλά και στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Και τα προβλήματα αυτά θα αυξάνονται συνεχώς αφού η ελληνική κοινωνία αλλάζει. Με τη μαζική μετανάστευση αυξάνεται ο αριθμός των αλλοθρήσκων Ελλήνων πολιτών. Το ίδιο αυξάνει και ο αριθμός αυτών που δηλώνουν άθεοι.

Ένα αίτημα που υπονομεύθηκε

Παρατήρηση δεύτερη: Το αίτημα για χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας  δεν ήταν ( και δεν είναι) μόνο θέση του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος αλλά μια θέση που εξέφραζε και τις δυνάμεις του αστικού εκσυγχρονισμού.  Στη Γαλλία το ζήτημα αυτό έχει λυθεί ήδη από την τελευταία δεκαετία του 19^ου αιώνα. Στην Ελλάδα , για να μιλήσουμε μόνο για τα τελευταία 42  χρόνια υπονομεύθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες της μεταπολίτευσης όταν αποτελούσε θέση όλων  των κομμάτων  , ακόμη και της καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας . Στη συνέχεια βέβαια ξεχάστηκε και από το ΠΑΣΟΚ. Τώρα το ξεχνάει και ο ΣΥΡΙΖΑ ,  στην κυβέρνηση πια, αντικαθιστώντας  τη θέση αρχής για τον χωρισμό με το γενικόλογο «εξορθολογισμό» και απλά στην συγκρότηση μιας επιτροπής που  συνεδριάζει υπό την προεδρία του υπουργού Παιδείας και  συζητά τα θέματα που προκύπτουν κατά καιρούς. Μια θέση που σε τίποτα δεν διαφέρει  από τους δικολαβισμούς του Ευάγγελου Βενιζέλου που μιλούσε για «διακριτούς ρόλους» όταν επιχειρηματολογούσε γιατί δεν είναι αναγκαία η συνταγματική κατοχύρωση του χωρισμού.

Για να μη μιλήσουμε και για τα συνεχή σούρτα φέρτα υπουργών και στελεχών του και τα σαλιαρίσματα τους  στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την αρχιεπισκοπή  τις μητροπόλεις αλλά και τα μασκαραλίκια υπουργών να παίζουν αγκωνιές με στελέχη της ΝΔ ( άλλοι… «ευλαβείς» αυτοί) για το ποιος θα πρωτοσηκώσει τις διάφορες εικόνες που μεταφέρουν στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις αγιορείτες καλόγεροι με πρώτο πρώτο τον γνωστό Εφραίμ του Βατοπεδίου.

«Μπαλώματα»

Παρατήρηση Τρίτη:   Διάφορες επί μέρους ρυθμίσεις που έγιναν στο παρελθόν όπως η εισαγωγή του πολιτικού γάμου ως ισόκυρου με τον θρησκευτικό ή η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες αλλά και αυτές που προωθούνται  τώρα για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είχαν και θα έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα αφού δεν εντάσσονται σε μια γενικότερη πολιτική διαχωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος. Μάλιστα   αρκετές από αυτές υπηρετούσαν και υπηρετούν  συχνά άλλες σκοπιμότητες (για παράδειγμα τον αποπροσανατολισμό από σοβαρότερα ζητήματα που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία τη συγκεκριμένη στιγμή).

Παρατήρηση τέταρτη: Σε καθοριστικές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας η Διοικούσα  Εκκλησία στήριξε τις κυρίαρχες τάξεις προσφέροντας την  αναγκαία ιδεολογική  κάλυψη. Τι να πρωτοθυμηθούμε:

-Την εκστρατεία κατά των «μαλλιαροκομμουνιστών» στη δεκαετία 1920-1930, τις εγκυκλίους της Ιεράς Συνόδου και την απαίτηση για δίωξη των δημοτικιστών και αριστερών διανοουμένων ( της Ρόζας Ιμβριώτη, του Δημήτρη Γληνού , του Κώστα Βάρναλη κ.α); Πως όλα αυτά αποτέλεσαν τον προπομπό της ψήφισης του βενιζελικού «ιδιώνυμου» του Απριλίου του 1928;

Αθήνα παραμονές του πολέμου του ΄40. Χειραψία του βασιλιά Γεωργίου με τον Ιωάννη Μεταξά υπό το βλέμα του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου.

-Την στάση της πλειοψηφίας των μητροπολιτών στα χρόνια της Κατοχής; Πως  άλλοι συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους κατακτητές,   άλλοι έσπευσαν να αποκηρύξουν τους αντάρτες και άλλοι εγκατέλειψαν το ποίμνιό τους και κατέφυγαν στη σιγουριά της Αθήνας; Πως  μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν αυτοί οι ιεράρχες που στάθηκαν δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό;

Πρώτες μέρες της ναζιστικής κατοχής στην Αθήνα. Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός την ημέρα της ενθρόνισής του με τον πρώτο δοσίλογο πρωθυπουργό στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου.

-Πως στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου η  Διοικούσα Εκκλησία και οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις όπως η «Ζωή» μετατράπηκαν σε ισχυρό βραχίονα του ιερού αντικομμουνιστικού αγώνα ; Πως εκείνη την εποχή η Πολιτεία ποδηγετεί την Εκκλησία ως  ιδεολογικό (και όχι μόνο)μηχανισμό; Πως εκείνα τα χρόνια σφυρηλατούνται οι ισχυροί δεσμοί Εκκλησίας και Στρατού που φανερώνονται αργότερα στη διάρκεια της Χούντας;

-Πως η συνεργασία Κράτους και Εκκλησίας στα χρόνια του Εμφυλίου αλλά και στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 είχε και την θεωρητική της θεμελίωση; Τότε δεν θεμελιώθηκε η ιδέα της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών»;

– Πως εκείνα τα χρόνια οι «θεωρητικοί» της  επίσημης Εκκλησίας χαρακτήριζαν  τον Μαρξισμό «εγκληματική ιδεολογία» ; Πως αυτοί  διαπαιδαγωγούσαν  τους πιστούς  ότι οι κομμουνιστές είναι «άνθρωποι εκθηριούμενοι» που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες;

–      Πως στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και ειδικότερα μετά τις εκλογές του 1958 στην μάχη για την αντιμετώπιση της Αριστεράς επιστρατεύθηκαν  και οι μητροπολίτες; Πως υπάρχουν πλήθος στοιχείων και εγγράφων  για τον ρόλο  των μητροπολιτών στα παραρτήματα του γνωστού σχεδίου «Περικλής» για τον περιορισμό της δράσης της Αριστεράς;

Οι λαμπρές εξαιρέσεις και οι απλοί κληρικοί

Παρατήρηση Πέμπτη: Από την άλλη πλευρά όσο αλήθεια είναι τα παραπάνω για τον ρόλο της Διοικούσας Εκκλησίας άλλο τόσο αλήθεια είναι πως σε καθοριστικές στιγμές της Ιστορίας μας η μεγάλη πλειοψηφία του απλού κλήρου συμμερίστηκε τη μοίρα του λαού και δεν τον εγκατέλειψε.

Και οι φωτεινές εξαιρέσεις ανώτερων κληρικών στα χρόνια της κατοχής. Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος μαζί με τον λευκαδίτη παπα Στάθη Κτενά μέλη του ΕΑΜ και εθνοσύμβουλοι στο Εθνικό Συμβούλιο στους Κορυσχάδες το 1944. Οι δύο πρώτοι καθαιρέθηκαν τα 1947 . Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 αποκαταστάθηκαν στο βαθμό του επισκόπου όχι όμως και στις μητροπόλεις τους. Ο τρίτος μητροπολίτης που εντάχθηκε στο ΕΑΜ ο Χίου Ιωακείμ πέθανε πάμπτωχος χωρίς μέχρι σήμερα να τον έχει αποκαταστήσει (έστω και μετά θάνατον) η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Στη διάρκεια της Κατοχής λίγοι μητροπολίτες αλλά  οι περισσότεροι από τους 7000 απλούς ιερείς εντάχθηκαν ή στήριξαν την Αντίσταση, συμμετείχαν ενεργά στα διάφορα όργανα της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης στις ελεύθερες περιοχές, υπηρέτησαν ως στρατιωτικοί ιερείς στις μονάδες του ΕΛΑΣ. Όλοι αυτοί στα χρόνια του Εμφυλίου πλήρωσαν ακριβά την επιλογή τους να σταθούν στο πλευρό του λαού. Κι ακόμη στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου υπήρξαν κατώτεροι κληρικοί που πολέμησαν με το όπλο στο χέρι στις γραμμές του  Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ( ο παπα Νικόλας Ξενάκης που εκτελέστηκε στη Χίο, ο παπα Κυριάκος      Ταμπουρίδης που συνελήφθη από το Στρατό βαριά τραυματισμένος και εκτελέστηκε στη Λάρισα κ.α).

Μια ιστορική φωτογραφία τον Μάρτιο του 1969. Η ηγεσία της χούντας σε πανηγυρική συνεδρίαση της ιεραρχίας στη Μητρόπολη Αθηνών παραδίδει στον Ιερώνυμο τον νέο «Καταστατικό Χάρτη» της Εκκλησίας. Ο Αρχιεπίσκοπος είναι στο βήμα και παρακολουθούν την ομιλία του Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Ζωιτάκης, Αγγελής και όλος ο εσμός των πραξικοπηματιών. Ανάμεσά τους ο αρχιγραμματέας τότε της Ιεράς Συνόδου, Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης…

Όσο για τα χρόνια της Χούντας όλοι όσοι συμμετείχαν ενεργά στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα θυμούνται με συγκίνηση το διάκονο Τιμόθεο Λαγουδάκη και τους άλλους νεαρούς κληρικούς φοιτητές της Θεολογικής Σχολής και τους αγώνες που έδωσαν το 1972 για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές . Ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης δεν  χάρηκε, δεν είδε  την πτώση της Χούντας . Σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις 25 Μαΐου 1974. Ο τάφος του βρίσκεται στη Μονή Αρκαδίου στην οποία ήταν καλόγερος.

«Καυγάς», «Ιερός Πόλεμος», «Υπέρ βωμών και εστιών» και πάει λέγοντας

Με βάση όλα τα παραπάνω πρέπει να δούμε και τον «καυγά», «ιερό πόλεμο» , σκληρή αντιπαράθεση», «μάχη μέχρις εσχάτων υπέρ βωμών και εστιών»  όπως θέλει ο καθένας να ονοματίσει αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Η ουσία είναι πως αυτή η «αντιπαράθεση» , ο «καυγάς» του υπουργού Παιδείας με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο  και τους μητροπολίτες ( μιλάμε για την Ιεραρχία στο σύνολό της αφού στο θέμα αυτό δεν υπάρχουν οι γνωστές διαφορές «σκληρών», «αδιαλλάκτων» , «μετριοπαθών», «ρεαλιστών» όλοι έχουν κοινή γραμμή, μόνο στη φρασεολογία διαφέρουν αφού μπορεί  να θιγούν τα «ιερά και όσια» της παρέμβασης τους στις τρυφερές ηλικίες των μαθητών ) για την στάση της Εκκλησίας στην περίοδο της κατοχής και της Χούντας καθώς και για την διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία δεν θα  βγει σε καλό της κυβέρνησης.

Κι όποιος αμφιβάλει ας πάει να διαβάσει την νεώτερη πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία . Και τότε θα καταλάβει τι παθαίνει αυτός που σε άσχετες στιγμές  δημιουργεί ζητήματα με την Εκκλησία της Ελλάδος και μάλιστα σε περιόδους που η ( όποια)  κυβέρνηση έχει ανοιχτά πολλά και σημαντικά μέτωπα.

Γιατί άνοιξε τώρα την ιστορία αυτή ο Φίλης;

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει αβίαστα από όσα βλέπουμε  κι ακούμε αυτές τις μέρες είναι: Τι τον έπιασε τον Φίλη κι άνοιξε τέτοια φάμπρικα σε ώρες δύσκολες για την κυβέρνηση που βάλλεται από παντού έτσι που τα έχει καταφέρει;

Ο Αλέξης Τσίπρας πετάει το περιστέρι στον αγιασμό των υδάτων στον Πειραιά

Ήθελε να «αλλάξει την πολιτική ατζέντα» όπως είναι η φράση του συρμού των ημερών μας; Να θολώσει τα νερά και να βάλει τους Έλληνες να μιλάνε  ( και να ξεχνάνε) για τα Θρησκευτικά την ώρα που τους γδέρνουν οι μπιστικοί του φορομπήχτη Τρύφωνα Αλεξιάδη και του «κομμουνισταρά» του Κατρούγκαλου; Ήταν μια ακόμη ευφυής σύλληψη του επικοινωνιακού επιτελείου των υπογείων του Μαξίμου; Ήταν απλώς μια κίνηση εφαρμογής ήδη συμφωνηθέντων με την Εκκλησία ( γιατί αυτό ακουγόταν στην αρχή από κάποιους «μετριοπαθείς» ιεράρχες) που απλώς έγινε σε λάθος στιγμή; Τι να σας πούμε; Ούτε μάντεις ήμαστε ούτε και χαρτορίχτρες. Ένας Θεός ξέρει , θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά ούτε και σ’ αυτόν μπορούμε να καταφύγουμε γιατί απλούστατα δεν υπάρχει.

Τελευταία καταφυγή ο Ανέστος ο Δελιάς , και το τραγούδι του «Το Κουτσαβάκι» όπου αυτός ο αξέχαστος   ρεμπέτης της δεκαετίας του ’30 ο φίλος του Μάρκου Βαμβακάρη λέει:

Βρε μάγκα το μαχαίρι σου
για να το κουσουμάρεις (σ.σ. επιδεικνύεις)
Πρέπει να έχεις την ψυχή
φιγουρατζή, καρδιά για να το βγάλεις
Αλλού να πας φιγουρατζή
να κάνεις τη φιγούρα…

Στο ‘πα να κάτσεις φρόνιμα
γιατί θα σε τσακίσω
θα ‘ρθω με το κουμπούρι μου
φιγουρατζή και θα σε ξεφτιλίσω…

Αυτό ακριβώς κινδυνεύουν να πάθουν  όχι μόνο ο Φίλης αλλά και η κυβέρνηση στο σύνολό της και βεβαίως κάποιοι υπουργοί γνωστοί για τις «αλλαγές κουστουμιών» από το πράσινο στο ροζ ( μένει να δούμε στην πρώτη «στραβή» και ποιο θα είναι το επόμενο χρώμα) όπως ο Κουρουμπλής που δημοσιοποίησε την συνάντηση που είχε,  την ώρα που καιγόταν ο τόπος με δηλώσεις και βολές και από τις δυο πλευρές,    με τον εκ των «σκληρών» της Ιεραρχίας μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ  και είχαν λέει μια φιλική συζήτηση σαν παλιοί συμφοιτητές στη Νομική. Ή ο άλλος,  ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ο Μάρκος Μπόλαρης  ( όλως  τυχαίως πρώην Πασόκος κι αυτός) που πήγε την Τρίτη στο αρχιεπισκοπικό μέγαρο και συζήτησε , λέει , με τον αρχιεπίσκοπο θέματα συνεργασίας της Εκκλησίας με το υπουργείο του.

Για την ιστορία καταγράφουμε εν τάχει τα ήδη γνωστά στους περισσότερους γεγονότα.

Βγαίνει  ο Νίκος Φίλης στην εκπομπή «Επί του Πιεστηρίου» στο KontraChannnel και στην συζήτηση  για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών και τις αντιδράσεις της Ιεράς Συνόδου πετάει  τη «βόμβα» του λέγοντας: «Πού ήταν η Εκκλησία στη Χούντα; Πού ήταν η Εκκλησία στην κατοχή; Δεν μπορούμε να προσκυνάμε και να λέμε ότι είναι εκ προοιμίου ιερά. Δεν είναι ιερά, ανθρώπινο είναι η Εκκλησία».

Οι ιεράρχες εξοργίσθηκαν. Το ίδιο και   ο γνωστός για την ηρεμία του αρχιεπίσκοπος.

Η πρώτη  αντίδραση του ήταν να στείλει στον πρόεδρο της Βουλής τον πολυσέλιδο τόμο «Μνήμες και μαρτυρίες από το ΄40 και την κατοχή» που εξέδωσε το 2000 ο κλάδος εκδόσεων της Επικοινωνιακής και Μορφωτικής υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος με πρόλογο του τότε αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Ένα βιβλίο που εκτός των άλλων περιελάμβανε, για πρώτη μέχρι τότε φορά σε εκκλησιαστικό έντυπο, και αναλυτικά στοιχεία για τους κληρικούς , μητροπολίτες και ιερείς  που είχαν ενταχθεί ή συνεργάσθηκαν με το ΕΑΜ. Το βιβλίο συνοδευόταν από μία επιστολή με την οποία καλούσε τον Νίκο Βούτση να ενημερώσει το Κοινοβούλιο γι’ αυτή την έκδοση σημειώνοντας με νόημα ότι αποτυπώνει όλα όσα τα «μέλη του Κοινοβουλίου είναι ωφέλιμο να γνωρίζουν».

Μια αποτυχημένη υπουργική κωλοτούμπα

Ο Φίλης καταλαβαίνοντας ότι υπολόγισε λάθος τα πράματα έκανε νέα δήλωση

«διορθωτική» υποστηρίζοντας  πως μιλούσε για τη στάση εκκλησιαστικών στελεχών  και όχι γενικά για την Εκκλησία:«Αναφέρθηκα , είπε, σε δύο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας, την Κατοχή και τη χούντα, και στον αρνητικό ρόλο που διαδραμάτισαν κορυφαίοι παράγοντες της επίσημης Εκκλησίας».

Όμως η «διόρθωση» δεν στάθηκε   ικανή να σταματήσει τις αντιδράσεις.

Ο αρχιεπίσκοπος απαντώντας στην «διόρθωση» έστειλε επιστολή στον ίδιο τον Φίλη στην οποία  αφού αναφέρει ότι «η υπόθεση της Εκκλησίας είναι υπόθεση ενός λαού και όχι βεβαίως ενός υπουργού» έκανε λόγο για αβάσιμες και πλασματικές  επικρίσεις των οποιωνδήποτε πολεμίων της Εκκλησίας ότι δήθεν συνεργάστηκε με τη δικτατορία και προσέθετε:

«Ο επίσημος ρόλος της Εκκλησίας στην περίοδο της δικτατορίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της, γι’ αυτό αποκλείει πλήρως τις οποιεσδήποτε ιδεοληπτικές ερμηνείες των οποιωνδήποτε επικριτών ή πολεμίων της» Ακόμη παρέθετε  πέντε επιχειρήματα που στήριζαν όπως ανέφερε τη θέση του για τη στάση της ηγεσία της Εκκλησίας στη Χούντα.

Στο σημείο αυτό στο πλευρό των ιεραρχών μπήκε και το ιππικό που λέγαμε στις καουμπόικες ταινίες που βλέπαμε μικροί. Ο Πάνος Καμμένος ως άλλος στρατηγός Κάστερ. Τηλεφώνησε στον Ιερώνυμο συζήτησαν το θέμα και κανόνισαν να συναντηθούν την Τετάρτη, μέρα που όλως τυχαίως έχει προγραμματισθεί προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών με θέμα την Παιδεία. Κι όλα αυτά την ώρα που βουλευτές και στελέχη των ΑΝΕΛΛ φρόντιζαν να διαφορίζονται ανοιχτά από τις θέσεις του Φίλη.

Βλέποντας όλα αυτά ο Φίλης με επιστολή του στον Ιερώνυμο ζήτησε συνάντηση για να εισπράξει την απάντηση ότι δεν θα τον δει ο αρχιεπίσκοπος πριν από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας που είναι προγραμματισμένη για τις 4 Οκτωβρίου.

Σε δεύτερη μοίρα τα Θρησκευτικά

Με την αντιπαράθεση για τα πεπραγμένα της Εκκλησίας στη Κατοχή και την Χούντα πέρασε σε δεύτερη μοίρα η υπόθεση της διδασκαλίας των Θρησκευτικών. Ο νέος τρόπος διδασκαλίας είχε συμφωνηθεί στην κοινή επιτροπή Εκκλησίας – υπουργείου Παιδείας. Ο αρχιεπίσκοπος έκανε μια δήλωση πιεζόμενος από μιαν μεγάλη μερίδα μελών της Ιεραρχίας. Όμως έστω και με αυτή τη δήλωση  θα μπορούσε να βρεθεί λύση, όπως συνέβη και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Όμως όλα τα ανέτρεψε η «βόμβα» Φίλη.

Τι θα γίνει από δω και πέρα;

Θα επιμείνει ο Φίλης στις θέσεις του με την υποστήριξη της κυβέρνησης ; Τότε θα κινδυνεύσει με απόσυρση της εμπιστοσύνης του Καμμένου που εδώ και καιρό ψάχνει οδό διαφυγής και τόσο μεγαλώνει η αγωνία του όσο τα ποσοστά του πέφτουν. Στην περίπτωση αυτή θα έχουμε τον πιο άδοξο θάνατο κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστεράς» . Να πάει από τον Καμμένο. Ότι πιο εξευτελιστικό θα μπορούσε να τους συμβεί. Σαν τον θάνατο του πασίγνωστου κασκαντέρ του Χόλιγουντ Μπόμπι Λιτς που έκανε τα πιο απίθανα πράγματα ακόμη και τους καταρράκτες του Νιαγάρα κατέβηκε μέσα σε ένα βαρέλι και σκοτώθηκε…γλιστρώντας σε μια φλούδα πορτοκαλιού!

Η άλλη λύση είναι να υποχωρήσουν ατάκτως Φίλης και κυβέρνηση και ο Τσίπρας ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου το 1988 να συναντηθεί με τον αρχιεπίσκοπο και να βρουν μια τάχα μου «λύση» που δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια άνευ όρων παράδοση.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου , ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και ο νομικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης. Ο υπουργός Παιδείας ο μακαρίτης Αντώνης Τρίτσης έχει ήδη εκπαραθυρωθεί, τη θέση του πήρε ο γιός του Ανδρέα, Γιώργος,  και ο ετεροβαρής συμβιβασμός για την εκκλησιαστική περιουσία έχει ολοκληρωθεί. Έτσι έληξε ο «πόλεμος» Εκκλησίας – Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τη διετία 1987-1988

Θα πείτε εδώ τα πούλησαν όλα. Ακόμη και την ψυχή τους. Στους μητροπολίτες θα κολλήσουν; Έλα μου ντε…

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ