Η Κως, με τον φακό του τουρίστα – Πανέμορφη, αλλά παρατημένη στην τύχη της (ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ)

Φωτορεπορτάζ: Ξανθίππη Αγρέλλη

Φθινόπωρο και μαζί με τις ψύχρες, μας  έφερε  και το τέλος της τουριστικής εποχής.

Ωστόσο το επίμονο χαμόγελο, του λαμπερού ήλιου, που μεσουρανούσε πάνω από το πανέμορφο νησί μας, με προσκάλεσε για μια  περιήγηση, στην όμορφη πόλη μας.

Θέλησα να ζήσω  και να δω, με τον φακό του ματιού του τουρίστα, αλλά και να φωτογραφίσω με τον φακό της μηχανής μου, αυτά που βλέπουν γύρω τους, ντόπιοι και ξένοι.

Περπάτησα την παραλιακή οδό,  με τα πάρκα γεμάτα από μικροπωλητές, αλλά και πολλά σκουπίδια. Τα πεζοδρόμια, ήταν φορτωμένα με μηχανάκια, ποδήλατα και χίλια δυο αντικείμενα. Ο ποδηλατοδρόμος, παραβιαζόταν συνεχώς, από μηχανάκια, αλλά και από πεζούς, που τον προτιμούσαν, καθότι ο πεζόδρομος, είναι πολύ στενός και ανασφαλής.

Προχώρησα ως το πάρκο της Ιεράς Μητροπόλεως και  φωτογράφησα την υπέροχη Εκκλησία του Ευαγγελισμού  της Παναγίας και τα διπλανά κτήρια, της Ιεράς Μητροπόλεως.

Έμεινα άφωνη, με την νοικοκυροσύνη του πάρκου και την άοκνη, φροντίδα του Δεσπότη, στον περιβάλλοντα χώρο.

Απέναντι μου, το θρυλικό ξενοδοχείο, (Αλμπέργκο Τσελσομίνο ή Το γλυκό μηλόδενδρο), απομεινάρι της Ιταλοκρατίας  της Κω και  ιστορικός  χώρος, όπου φιλοξενούσε τον ΔΗΡΑΣ.

Οποία απογοήτευσης! Εδώ  και κάτι χρόνια, η ανακαίνιση του υπέροχου αρχιτεκτονικού οικοδομήματος, μισοτελειωμένη, με τα σιδερένια, εσωτερικά στηρίγματα στις κολόνες και στους τοίχους,  να σαπίζουν στη βροχή και να τα κατάτρωει η υγρασία.

Κρίμα!  ένα τέτοιο πανέμορφο κτήριο, να μένει εγκαταλειμμένο,  ανεκμετάλλευτο, τόσα χρόνια, αντί να το αξιοποιήσουμε. Δίπλα  του τα κτήρια  του Πνευματικού Κέντρου  και της καφετέριας Αύρα, ξεχωρίζουν για την φροντίδα και την νοικοκυροσύνη τους.

Στολίδι του νησιού, το κτήριο του Επαρχείου, που στεγάζει και την Αστυνομία και φιλοξενεί τα Δικαστήρια. Προσπαθώ να το αποθανατίσω. Συντηρημένο καλά, από την Περιφέρεια και καλοδιατηρημένο, έτοιμο να το φωτογραφίζουν δεκάδες  καθημερινοί επισκέπτες.

Απέναντι μου, πλήρως ανακαινισμένη  και η παλιά Αποθήκη Αλατιού, διαθέσιμη πια ως Μουσειακός χώρος εκθεμάτων, αλλοτινής εποχής.

Λίγο πιο πέρα, κοιτάζω με δέος τον Πλάτανο, του πατέρα της Ιατρικής, Ιπποκράτη. Καύχημα  και κλέος, για την Κω, ο Ιπποκράτης με την Ιατρική επιστήμη του, το φημισμένο Ασκληπιείο και φυσικά τον Πλάτανο του, που αγωνίζεται εδώ και αιώνες, να κρατηθεί στη ζωή.

Δίπλα  του, ένα γκρουπ ξένων τουριστών, ακούει με μεγάλη προσοχή, την ξενάγηση από τον αρχηγό του.

Περνάω την Γέφυρα του Κάστρου της Νεραντζιάς, για να βγάλω τις πιο όμορφες, πανοραμικές μου φωτογραφίες, πριν επισκεφθώ το μεγάλο και δαιδαλώδες Κάστρο,  με τις πολεμίστρες, τα  κανόνια  και τα απόρθητα, πέτρινα τείχη του.

Κάτω από τις γέφυρες, συνωστίζονται  τα ποδήλατα, στον στενό ποδηλατοδρόμο.

Στο δρόμο,  μηχανάκια, αυτοκίνητα, τρενάκια,  πεζοί τουρίστες και ντόπιοι, γίνονται ένα ποτάμι, στην  στενάχωρη κυκλοφορία.

Κατηφορίζω το βοτσαλωτό  δρομάκι, για να με απογοητεύσει ακόμη πιο πολύ, ο παρακείμενος χώρος, απέναντι από το μεγάλο καλοδιατηρημένο, Οθωμανικό Τέμενος.

Ένας χώρος σκουπιδότοπος, τοίχοι παλιοί, γεμάτοι  γκράφιτι και αρκετοί άγνωστοι αλλοδαποί, πρόσφυγες μετανάστες, άλλοι ξαπλωμένοι  στα γύρω παγκάκια και άλλοι  να παίρνουν το κολατσιό τους.

Προχωράω για να αντικρίσω, αντί για ένα καλλιτεχνικό, καλόγουστο γλυπτό σιντριβάνι, μια ξερή σωλήνα, να αναβλύζει νερό.

Απέναντι μου το Δημαρχείο, δείγμα αρχιτεκτονικής τελειότητας, κατά την ζοφερή εποχή της Ιταλοκρατίας. Κάτι που άφησαν οι κατακτητές, σαν αποζημίωση για τα κατορθώματα τους ήταν η σωστή και λειτουργική, ρυμοτομία της πόλης μας, που εμείς την χαλάσαμε, όπως  και τα υπέροχα κτήρια, που κοσμούν το κέντρο της χώρας  της Κω.

Αποφασίζω να κόψω δρόμο, μέσα από τον Αρχαιολογικό χώρο, της παλιάς πόλης. Αυτή που ισοπέδωσε ο φοβερός σεισμός, του Απρίλη του 1933. Τα χόρτα με ξεπερνούν στο ύψος, τα ερπετά, όπως σαύρες και φίδια, καιροφυλακτούν κρυμμένα, κάτω από πέτρες και φυλλαράκια.

Ένας  ιστορικός, αρχαιολογικός χώρος, εγκαταλειμμένος στην τύχη του, με δεκάδες τουρίστες φορτωμένους περιέργεια, να τον επισκέπτονται καθημερινά και να απαθανατίζουν το χάλι του.

Περπατάω στην οδό Ιπποκράτους, την παλιά χαντάκια, που θα με φέρει στην κεντρική πλατεία του νησιού, στην Πλατεία Ελευθερίας. Τρεις Θρησκείες μαζεμένες, εκεί γύρω.

Το παλιό κεντρικό Μωαμεθανικό Τζαμί, δεσπόζει απέναντι από την ιστορική Δημοτική  Αγορά, κέντρο εμπορίου του νησιού. Τα κτήρια του Ορφέα και της Αίγλης, ξεχωριστά και πίσω να τρυπάει τον ουρανό, το ψηλό καμπαναριό της Χριστιανικής Ορθόδοξης  Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, με τον Βυζαντινό, επιβλητικό θόλο της.

Απέναντι μου, το θρυλικό Μουσείο, άρτι ανακαινισμένο,  Ιταλικής κατασκευής, συγκεντρώνει όλο τον Αρχαιολογικό πλούτο της Κω και αφηγείται τα κλασικά χρόνια, του 5^ου Χρυσού Αιώνα π.Χ. Κάθε  άγαλμα, κάθε κιονόκρανο, κάθε επιτύμβια στήλη και επιγραφή, ανοιχτό βιβλίο για τον επισκέπτη, που διαβάζει την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Λίγο πιο πέρα, περνάω κάτω από  την Καμάρα,  στο τμήμα του  παλιού Κάστρου, που είναι στεφανωμένη με την αειθαλή μαβιά Βουκαμβίλια. Θα θαυμάσω και  την Εβραϊκή Συναγωγή, καλό συντηρημένη και φροντισμένη, όπως αξίζει σ’ ένα τόπο λατρείας των Ιουδαίων, που κάποτε κατοικούσαν στο νησί μας.

Η  πόλη της Κω, με παρασύρει για μεγαλύτερο περίπατο, γύρω στο πέτρινο μουράγιο της. Εκεί στο στρογγυλό λιμανάκι, όπου το  απαλό κύμα  κάνει τις βάρκες, τα καραβάκια και τα τουριστικά ημερόπλοια, να χορεύουν τον δικό τους, θαλασσινό χορό.

Μπερδεύομαι ανάμεσα σε πλήθος τουριστών, που πηγαινοέρχονται, θαυμάζοντας το γραφικό λιμανάκι ή πίνοντας το καφεδάκι τους, στις αμέτρητες καφετέριες. Προσπερνώ τον στόλο με τα ταξί, πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους και φωτογραφίζω το κεντρικό σιντριβάνι, με τα σιδερένια δελφίνια, απέναντι από το θρυλικό Σχολειό το Ιταλόκτιστο Αζήλο.

Επίσης, τα πολυπληθή καταστήματα, η πλούσια αγορά, οι καφετέριες και τα εστιατόρια είναι έτοιμα να υποδεχτούν ντόπιους και ξένους.

Φθάνω ως το κτήριο, της παλιάς Στρατιωτικής Διοίκησης και με πλημμυρίζει η στεναχώρια για την εικόνα εγκατάλειψης, που με ώθησε να την φωτογραφίσω. Καταλήγω στην ΔΕΗ, για να περιπλανηθώ, μετά στην ατέλειωτη δαντελένια ακρογιαλιά, με την θάλασσα να αγκαλιάζει στοργικά, ολόκληρο το καταπράσινο νησί μας.

Φεύγω για τα χωριά. Στο  δρόμο μου, με συντροφεύουν λόφοι γεμάτοι θάμνους, καρποφόρα  δένδρα, ελιές και αμπέλια, καθώς  και επίπεδοι καλλιεργημένοι  κάμποι. Κάθε  χωριό, έχει την δική του ξεχωριστή ομορφιά, το δικό του χρώμα και την δική του ντόπια παράδοση.

Από το ορεινό Ασφενδιού, με το μοναδικό ηλιοβασίλεμα της Ζιάς, το πανέμορφο Πυλί, την  φιλόξενη Αντιμάχεια, το παραλιακό Μαστιχάρι, την τουριστική Καρδάμαινα, ξαπλωμένη στην ακρογιαλιά και την μακρινή, ξεχωριστή Κέφαλο, τα χώρια μας μυστικά μου ψιθυρίζουν, την μοναδική φυσική ομορφιά τους, την φιλοξενία και τον ντόπιο πολιτισμό τους.

Σταματώ για λίγο στο Αεροδρόμιο. Πίσω από την εγκατάλειψη των τελευταίων χρόνων, σε μερικά πράγματα, σήμερα διακρίνω μια ενθαρρυντική προσπάθεια, ανανέωσης όπως αξίζει στην πρώτη πύλη υποδοχής επισκεπτών της Κω. Η δεύτερη είναι το λιμάνι μας, που τελευταία, έχει βελτιώσει την λειτουργικότητα και την εξυπηρέτησή του.

Επιστρέφω, για να σταματήσω στον κόμβο με τις αλλοτινές, ποικίλες σημαίες, που τη θέση τους πήρε ένα αγαλματένιο σύμπλεγμα, με την μυθολογική Αρπαγή της Ευρώπης.

Σκέτη απογοήτευση και κίνδυνος για τους οδηγούς, είναι τα φανάρια, που αλλού ανάβουν, αλλού είναι σβηστά και αλλού είναι κίτρινα,  ρίχνοντας στην ευθύνη στους οδηγούς.

Η Κως συμπερασματικά είναι πανέμορφη, ευχάριστη, με τον Αρχαιολογικό της πλούτο, όπως το Αρχαίο Ωδείο και η Κάζα Ρομάνα, (η Ρωμαϊκή Οικία) και με τις φυσικές ομορφιές της, αλλά δυστυχώς εξαιτίας των  χρημάτων είναι εγκαταλειμμένη.

Το άρθρο αυτό, δεν είναι πολιτικό, αλλά θα απευθυνθεί στους υπεύθυνους πολιτικούς.

Ας σταματήσουν να διαγκωνίζονται, οι πολιτικοί για τις καρέκλες και ας επικεντρωθούν για αυτό,  που πάντα προεκλογικά υπόσχονται. Να  εργαστούν, όχι για το προσωπικό τους συμφέρον και το πορτοφόλι τους, αλλά για το καλό του τόπου και των κατοίκων του.

Ξανθίππη Αγρέλλη