Αλληλοδουλευόμαστε… (Το ποτάμι όμως «φουσκώνει» και σε λίγο θα αρχίσει να τρέχει…)
Ένα μεγάλο «πολιτικό καφενείο» είναι ο κόσμος μας -διαδικτυακός και μη-, μέσα στο οποίο και η παθητική αδιαφορία είναι μια μορφή αντίδρασης… (με αφορμή της πολύ ενδιαφέρουσες πολιτικές αναλύσεις του Κώστα, είτε από το θαλασσινό παγκάκι, είτε από πολύ πλούσιο σε αρχειακό υλικό γραφείο του).
Όχι μόνο εδώ στην Κω (σκάνδαλο μαρίνας, το «κερασάκι» στην τούρτα ενός δήμου σε «λήθαργο» και «έλλειψης πραγματικής αγάπης για τον τόπο», διά στόματος τρίτου αντικειμενικού παρατηρητή), αλλά και στην Ελλάδα (τίνος είναι ο «Άγνωστος στρατιώτης» πατριώτη; της αστυνομίας;, του στρατού; της κυβέρνησης; της αντιπολίτευσης; όλων;… δεν παίζει). Όπως και στον κόσμο ολόκληρο (με τις αμφιβόλου σκοπιμότητας «συμφωνίες ειρήνης» σε μια Ευρώπη και έναν κόσμο που ετοιμάζεται για το χειρότερο παγκόσμιο ή πυρηνικό σενάριο…)
Μια μεγάλη ανακατωσούρα, ένα μεγάλο αλαλούμ παντού. Και τελικά, σε μια διαρκή αναμπουμπούλα μόνο κάποιοι… λύκοι μπορεί να χαίρονται.
Σκάνδαλο υπεξαίρεσης στη μαρίνα.
Είτε με παρέμβαση της δικαιοσύνης, είτε χωρίς. Η αντιπολίτευση κάνει απλώς τη δουλειά της. Θα μπορούσε λέει ο Κ. Καΐσερλης να κάνει την «υπέρβαση» ο δήμαρχος και να βάλει στην επιτροπή ελέγχου εκπρόσωπο της μειοψηφίας, σώζοντας την «τιμή» της πολιτικής. Η τιμή τιμή δεν έχει λέγανε οι παλιοί… Η πολιτική όμως έχει και παραέχει…
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται (ή δεν γίνονται).
Η συζήτηση όπως και στο θέμα της καπήλευσης του «άγνωστου στρατιώτη» είτε με τους μεν, είτε με τους δε, αν την αναλύσεις σε βάθος καταντάει «περί όνου σκιάς».
«Πάρ’το αυγό και κούρευτο», όπως έχουμε ξαναγράψει σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Ανάλογα από ποια οπτική γωνία το βλέπει ο καθένας.
Η πολιτική είναι σαν το ποδόσφαιρο. Όταν χάνεις φταίει ο διαιτητής. Και όταν ανακαλύπτεις ότι και ο διαιτητής είναι άνθρωπος, φτάνεις σε σημείο να λες ότι καλύτερα θα ήταν να βάλουμε ένα ρομπότ στη θέση του να λειτουργεί με τεχνητή νοημοσύνη (να δείτε που στο τέλος εκεί θα μας… καταλήξουν).
Θέλουμε δεν θέλουμε, συνυπεύθυνοι σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό είμαστε όλοι. Και για τις επιλογές μας (ο λαός εκλέγει τους ηγέτες του) και για την παθητικότητά μας.
Και κυρίως για το πελατειακό σύστημα. Αν δεν υπήρχαν οι πρόθυμοι «πελάτες» -που δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν- δεν θα λειτουργούσε.
Τόσο το σκάνδαλο στη μαρίνα, όσο και η γενικότερη κατάσταση της χώρας μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου θα πρέπει να κάνει -έστω όσους προσπαθούν να δουν τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά παρά υποκειμενικά μπορούν- πιο ενεργούς και διεκδικητικούς πολίτες.
Το «κίνημα των Τεμπών» που δεν είναι μόνο των Τεμπών αλλά, της σταγόνας ή των σταγόνων που ξεχείλισαν το ποτήρι έδειξε και δείχνει το δρόμο.
Το 80% ήταν εκεί, παρά τα περί του αντιθέτου αντιδραστικά καλέσματα «δεν θα πάω» του γνωστού προπαγανδιστικού μηχανισμού και όσων «Ηρακλειδών του στέμματος» προσπαθούν να κρατηθούν στο προσωπικό τους «βόλεμα».
Το «από λάθος σε λάθος» που τους καταλογίζουν ακόμα και δικοί τους άνθρωποι δείχνει ότι όσοι, είχαν, έχουν ή θα έχουν (αργότερα με την διείσδυσή τους στο σύστημα) την εξουσία αυτοσκοπό και «λάφυρο», σιγά σιγά καταρρέουν…
Το ποτάμι της οργής γίνεται παγκόσμιο…
Κι όμως -όπως διαβάζουμε και βλέπουμε στις ειδήσεις- είναι παγκόσμιο το φαινόμενο και αρχίζει να ακούγεται, να φαίνεται και να τρέχει, όπως ένα ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω.
Η γενιά των εικοσάρηδων σε όλο τον κόσμο, όσοι γεννήθηκαν περίπου μεταξύ 1997 και 2012, έχει αρχίσει να «δαγκώνει» πολιτικά και να ρίχνει κυβερνήσεις, κάτι που ελάχιστοι περίμεναν.
Από τη Νότια Ασία μέχρι την Αφρική, τουλάχιστον τέσσερις ηγέτες κρατών έχουν εξαναγκαστεί σε παραίτηση ή φυγή εξαιτίας μαζικών κινητοποιήσεων της Γενιάς Z κατά τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Το παγκόσμιο κύμα κοινωνικών κινημάτων με πρωταγωνιστές την Gen Z, αυτή των 20άρηδων, ζητά καταπολέμηση της διαφθοράς, βελτίωση του βιoτικού επιπέδου, πρόσβαση σε ευκαιρίες εργασίας και η ελευθερία στο Διαδίκτυο, οι νεαροί διαδηλωτές έχουν καταφέρει κάτι που θεωρείτο απίθανο.
Οι εξεγέρσεις μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά, που δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε, είναι όμως πάντα αποτελεσματικά. Δεν έχουν κεντρική ηγεσία, αλλά κινητοποιούνται αυθόρμητα ή μέσα από τα social media, ενώ είναι και ποπ: οι νέοι κατεβαίνουν στους δρόμους με σύμβολα της ποπ κουλτούρας, όπως τη σημαία των πειρατών από το ιαπωνικό άνιμε One Piece.
Οδηγός η απογοήτευση
Κοινό νήμα είναι η βαθιά απογοήτευση των νέων από τις υποσχέσεις της προηγούμενης γενιάς. Η Γενιά Ζ ενηλικιώθηκε δεν βρίσκει αυτά που της υποσχέθηκαν οι παλαιότερες γενιές αλλά ανεργία, διαφθορά και κοινωνική αδικία.
Η συσσωρευμένη επί χρόνια οργή βρήκε διέξοδο μέσω των social media. Οι ακτιβιστές σε μία χώρα βλέπουν τις κινητοποιήσεις σε άλλες και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον – ακόμη και κρατώντας μια πειρατική σημαία από ένα άνιμε.
Το μέλλον των κινημάτων παραμένει αβέβαιο γιατί η πτώση των κυβερνήσεων δεν έφερε και δεν θα φέρει ααυτόματα τη λύση των προβλημάτων, αλλά το μήνυμα είναι απόλυτα σαφές: η νέα γενιά δεν είναι διατεθειμένη να μείνει σιωπηλή.
