Αλλού είναι το παρασκήνιο, όμως οι «καμπάνες» άρχισαν να χτυπούν πιο δυνατά και από τα ντεσιμπέλ πόλης…
«Οργάνωση και λειτουργία της πόλης», «λειτουργία κοινόχρηστων χώρων», «μουσική ηχορύπανση», «κατάληψη πεζοδρομίων» κλπ.
Πέρασαν κάπου 40 και χρόνια, άλλαξαν τέσσερις δήμαρχοι και δημοτικές αρχές και… τα ίδια προβλήματα συζητάμε και επανέρχονται κάθε καλοκαίρι. Καρμπόν.
Και βέβαια το «ξέσπασμα» (για εκτόνωση;) γίνεται πάντα κάθε Αύγουστο.
Αφορμή τώρα ήταν το κλείσιμο του Sitar, παλαιότερα του Μύλου και ούτω καθεξής.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αύγουστος (δηλαδή η αιχμή της τουριστικής περιόδου, οπότε ο πληθυσμός του νησιού πενταπλασιάζεται ή εξαπλασιάζεται), δοκιμάζει τις αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα.
Πρώτα απ’ όλα σε μας τους ίδιους, αλλά και στις υποδομές – περιβάλλον.
Μας βγήκε πιο πολύ το ανθρώπινο (λογικοφανές).
Οι μεν, έχασαν τον ύπνο τους από τα πολλά ντεσιμπέλ. Οι δε, με το δεκαήμερο κλείσιμο στις πιο προσοδοφόρες μέρες του μήνα που «τρέφει τους έντεκα», «την άκουσαν» για τα καλά.
Και ήρθαν οι δημόσιες παρεμβάσεις Δήμου και Επαρχείου με επιστολές προς Υπουργό και συστάσεις για ελαστικότητα στην αστυνομία που έριξαν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» (τουρισμός νεολαίας Vs ηρεμία κατοίκων πόλης).
Και με το «ξέσπασμα», βγήκαν παράλληλα στην επιφάνεια όλα τα απωθημένα,
για τους κοινόχρηστους χώρους και την κατάληψη πεζοδρομίων,
για τον σεβασμό στον διπλανό που φανερώνει πρωτίστως σεβασμό προς τον εαυτό μας,
που τον εισπράττει και ο πελάτης-επισκέπτης και πάει λέγοντας…
Τι κι αν έλεγε διδακτικά και με στόμφο ο αείμνηστος Καραμανλής: «Στην πολιτική γίνονται πράγματα που δεν λέγονται… αλλά και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται».
Οι δικοί μας, αποδεικνύονται τελικά καλοί, μόνο στο δεύτερο.
Κι όλα αυτά την ώρα που βαράνε όχι καμπανάκια, αλλά καμπάνες για το νερό που δεν μας φτάνει και να δούμε από τι άλλο βασικό αγαθό θα ξεμείνουμε σε λίγο, έτσι όπως πάμε (το πρωτοσέλιδο του «Σ» «φωνάζει» για άλλη μια φορά…)
Μάλλον, εκεί βλέπουν τις αντιδράσεις από το προηγούμενο αποκαλυπτικό πρωτοσέλιδο για το μουλωχτό – χωροταξικό, επιχειρούμενο «στρίμωγμα» ακόμα περισσότερων κλινών στις γεωγραφικές ενότητες πόλεως Κω και Δικαίου και τρενάρουν όσο γίνεται την τελική παρουσίαση, με παρασκηνιακές κινήσεις.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει πολιτική βούληση από πουθενά.
Πρωτίστως διότι οι εκπρόσωποι μας κινούνται κυρίως με βάση τις προσωπικές ή πολιτικές συμφεροντολογικές τους επιδιώξεις.
Και εκεί που θα πρεπε να κάνουν τομές και ουσιαστικές παρεμβάσεις, όλα λειτουργούν τυποποιημένα και αυτοματοποιημένα.
Στην αρχή κάθε τουριστικής περιόδου υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη “τυπική” διαδικασία προκειμένου να τεθούν «όρια» και «κανόνες» συσκέψεις με επαγγελματίες, αστυνομία κλπ για το “θεαθήναι” και μετά επιστρέφουμε στο “κουλουβάχατα” όλα και όλοι.
Τώρα, όσο και αν καταγγέλλει ο ένας τον άλλο για διάφορες «παρανομίες» βγάζοντας τα άπλυτα (ο ένας του άλλου) στη φόρα, η ευθύνη -όπως συνηθίζουμε να λέμε και να γράφουμε- βαραίνει σαφέστατα το “κεφάλι” και όχι τα “πόδια”.
«Νομιμότητα”, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς “ισονομία” και “ισοπολιτεία”.
Σύμφωνα με την αρχή της ισοπολιτείας οι νόμοι έχουν την ίδια ισχύ για όλους, ανεξαρτήτως από την κοινωνική, οικονομική κτλ. θέση του προσώπου που προστατεύουν ή τιμωρούν.
Ειδάλλως φτάνουμε σε συνθήκες “κοινωνικού αυτοματισμού” όπου “καταγγέλλει ο ένας τον άλλο” βγάζοντας τα μάτια μας, και πάμε όλοι μαζί στον πάτο, αφού όλοι λίγο πολύ έχουμε τις παρανομίες και τις «παγαποντιές» μας.
Δεν είναι τυχαία η απογοήτευση και η αποστροφή του κόσμου προς τα κοινά και τους πολιτικούς.
Η δυσλειτουργία των θεσμών, η ασυνέπεια των ταγών και το χαμηλής στάθμης ήθος που επικρατεί στο πολιτικό στερέωμα (αθέμιτες συναλλαγές, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, πελατειακές σχέσεις, δημοκοπία) έχουν συντελέσει στο να κάνει ό, τι θέλει ο καθένας από αντίδραση.
Εάν υπήρχε σωστή λειτουργία της πολιτείας (για κοιτάξτε προς τα πάνω η σήψη και η διαφθορά έχει βαρέσει «κόκκινο-γαλάζιο», σε όλα τα επίπεδα, το είπε και η Ευρωπαία Εισαγγελέας από Τέμπη μέχρι… ΟΠΕΚΕΠΕ) κι εμείς αναζητούμε ψύλλους στα άχυρα για πράγματα θα έπρεπε να ήταν στάνταρ.
Αποδεικνύουμε διαρκώς (και) στους επισκέπτες μας, αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα, ότι είμαστε κράτος – δήμος- πολίτες σε τελική ανάλυση, “της πλάκας…”
Το έχουμε ξαναγράψει και επιμένουμε η καραμέλα της νομιμότητας δεν οδηγεί πουθενά: Από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο, όπου κι αν μας πιάσεις από το αυτοκίνητο μέχρι την οικοδομή ή την δουλειά μας), όλοι έχουμε και από μια “παρανομία” η έστω “παρατυπία” (για τους πιο “νομιμόφρονες”) στην πλάτη μας.
Και για τους ταγούς που εκλέγουμε εμείς έχουμε τη βασική ευθύνη.
Ας είμαστε λοιπόν όλοι πιο συνεννοήσιμοι και πιο διαλλακτικοί και ας μην αντιδρούμε εν βρασμώ ή έπειτα από έλλειψη ύπνου.
Τόσα «ξαφνικά» συμβαίνουν γύρω μας και ακόμα μυαλό δεν βάλαμε…
