200 χρόνια από το ένδοξο 1821 και η… μεγάλη κατάρα του Έθνους μας

14
1320

200 χρόνια από το ένδοξο 1821 και η… μεγάλη κατάρα του Έθνους μας

Με τις γαλανόλευκες σημαίες να κυματίζουν από άκρη σε άκρη, η Ελλάδα εορτάζει πανηγυρικά την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821.

Ένας εορτασμός διαφορετικός εξαιτίας της πανδημίας που δεν επιτρέπει στους Έλληνες να χαρούν μεταξύ άλλων μεγαλειώδεις παρελάσεις και επετειακές εκδηλώσεις.

Ωστόσο, σε κεντρικό κυρίως επίπεδο αναδείχτηκαν με εξωστρέφεια οι υψηλοί συμβολισμοί για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, με την μεγαλοπρέπεια που απαιτεί η περίσταση τιμώντας του ήρωες του 1821 και παράλληλα, στέλνοντας μήνυμα ενότητας και ομοψυχίας σε όλο τον Ελληνισμό, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο οποίος στρέφει τα μάτια του -για άλλη μια φορά- στη χώρα μας.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές από αυτήν εδώ τη στήλη για την εθνική μας κακοδαιμονία που δεν είναι άλλη από τον «διχασμό» και το σύνδρομο του εμφυλίου ή καλύτερα των εμφυλίων πολέμων οι οποίοι αποτελούν όχι μόνο τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας του έθνους μας (τα κατάλοιπα και το κλίμα των οποίων συνεχίζουν, δυστυχώς, να αναβιώνουν σε κάθε ευκαιρία σε καίρια εθνικά ή τοπικά ζητήματα, ως μια «κατάρα» που έρχεται από το παρελθόν).

Αν ανατρέξει κάποιος σε σχετικές ιστορικές περιγραφές μπορεί να διαβάσει για τις απίστευτες αγριότητες Ελλήνων εναντίον Ελλήνων, το ξεκλήρισμα οικογενειών, τους βιασμούς, εξανδραποδισμούς, τους φόνους αθώων παιδιών και ηλικιωμένων και γενικά την ανθρώπινη αγριότητα σε όλη της την κατάπτωση (τύφλα να ‘χουν οι ξένοι κατακτητές).

Δεν έχει κανένα άλλο νόημα η παράθεση όλων αυτών των φρικιαστικών περιγραφών παρά μόνο ως συνειδητοποίηση του εγκληματικού λάθους όσων πέφτουν και σήμερα στο ίδιο «τρυπάκι» (επειδή έχουν «σφηνωμένες» διάφορους «κάλους» στο μυαλό τους, ιδεολογικούς/ιδεοληπτικούς, πολιτικούς ή άλλους) και με την πρώτη ευκαιρία ξεσπαθώνουν ο ένας εναντίον του άλλου μέχρι… θανάτου (ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης συνειδητοποίησε το λάθος του, μόλις έχασε τον γιο του Πάνο σε μια εμφύλια μάχη έξω από την Τριπολιτσά) μετανιώνοντας οικτρά.

Την ίδια διαμάχη πληρώσαμε ως Έθνος με την διάσπαση σε «Βενιζελικούς» και Αντιβενιζελικούς» με την Μικρασιατική καταστροφή, με τον μεταπολεμικό εμφύλιο αριστερών και δεξιών του 1946-49 και όλων όσων επακολούθησαν ως θλιβερά κατάλοιπα του (δικτατορία, εισβολή στην Κύπρο κλπ).

Στο αφιέρωμα του Σαν σήμερα γίνεται αναφορά στις Εμφύλιες Διαμάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 για να καταλάβουμε το «μικρόβιο» που ξεκίνησε από τη διαμάχη στρατιωτικών και πολιτικών και που συνεχίστηκε με την κατάλληλη αξιοποίηση των ξενοκίνητων (μέχρι και σήμερα;) κομμάτων «Ρωσικού», «Αγγλικού», «Γαλλικού» (λόγω της κοινωνικοοικονοµικής εξάρτησης του ελλαδικού χώρου και της λυσσαλέας διεκδίκησης της εξουσίας από τους εκάστοτε εκπροσώπους της (δυστυχώς, μέχρι και σήμερα).

Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, «πάρ’ το», λέγοντας, «και συ».
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά».
(Διονύσιος Σολωμός – από τον Εθνικό Ύμνο)

Οι Εμφύλιες Διαμάχες της Ελληνικής Επανάστασης

Οι αιματηρές συγκρούσεις στρατιωτικών και πολιτικών (Α’ Εμφύλιος) και Πελοποννησίων από τη μία πλευρά και Στερεοελλαδιτών και Νησιωτών από την άλλη (Β’ Εμφύλιος), συνθέτουν το προφίλ της εμφύλιας διαμάχης κατά τη διάρκεια της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Λάφυρο, η εξουσία και ο «λουφές», όπως έλεγε ο Φωτάκος.

Α’ Εμφύλιος Πόλεμος (Φθινόπωρο 1823 – Ιούλιος 1824)

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Οι διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών, που υπέβοσκαν από το πρώτο έτος της Επανάστασης οξύνθηκαν κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της Β’ Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος (18 Απριλίου 1823). Η πολιτική κρίση εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο το πρώτο εξάμηνο του 1824. Οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις ήσαν από τη μία πλευρά οι σημαντικότεροι στρατιωτικοί της Πελοποννήσου με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη («Αντικυβερνητικοί») και από την άλλη οι σημαντικότεροι πολιτικοί της Πελοποννήσου και οι νησιώτες («Κυβερνητικοί»). Το ρουμελιώτικο στοιχείο, που δεν είχε ενεργό ανάμιξη στη φάση αυτή, εκπροσώπησε ο ηπειρώτης Ιωάννης Κωλέττης. Το θέατρο των επιχειρήσεων υπήρξε η Πελοπόννησος.

Αφορμή στάθηκε η καθαίρεση του υπουργού Δημητρίου Περούκα από τον νέο πρόεδρο του Βουλευτικού (Βουλή), Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, με την κατηγορία της υπέρβασης καθήκοντος. Οι στρατιωτικοί, υπερασπιζόμενοι το Εκτελεστικό (κυβέρνηση), διαλύουν το Βουλευτικό, με την κατηγορία ότι δεν είχε ενεργήσει νόμιμα στην περίπτωση Περούκα.

Στα τέλη Νοεμβρίου 1823 το Βουλευτικό καταφεύγει στο Κρανίδι για να βρίσκεται πιο κοντά στα ναυτικά νησιά που το υποστήριζαν. Από εκεί κηρύσσει παράνομο το Εκτελεστικό και κηρύσσει νέο, με επικεφαλής τον υδραίο μεγαλοκαραβοκύρη Γεώργιο Κουντουριώτη και μέλη τους Παναγιώτη Μπόταση, Ιωάννη Κωλέττη, Νικόλαο Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη. Έτσι, δημιουργούνται δύο πόλοι εξουσίας, ο ένας με έδρα το Κρανίδι («Κυβερνητικοί») και ο άλλος με έδρα την Τριπολιτσά («Αντικυβερνητικοί»). Η μία κυβέρνηση κατηγορούσε την άλλη ως παράνομη, ενώ και οι δύο προκήρυξαν εκλογές για την ανάδειξη νέου Βουλευτικού.

Οι «Αντικυβερνητικοί» κατηγορούσαν τους «Κυβερνητικούς» ότι θέλουν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Άγγλους, ενώ οι «Κυβερνητικοί» εξέφραζαν τους φόβους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών, που αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά των «Αντικυβερνητικών». Η πλάστιγγα έγειρε εύκολα υπέρ των «Κυβερνητικών», που είχαν τη δύναμη και τον πλούτο. Συσπείρωναν τους νησιώτες εφοπλιστές και κεφαλαιούχους, τους περισσότερους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, το μεγαλύτερο μέρος των πελοποννησίων γαιοκτημόνων, τους Έλληνες του εξωτερικού και τους περισσότερους φιλέλληνες. Ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν η ψυχή των «Αντικυβερνητικών», αλλά οι δυνάμεις που τον υποστήριζαν ήταν περιορισμένες.

Όπλο στα χέρια της κυβέρνησης του Κρανιδίου ήταν και το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας, που συνήφθη για τις πολεμικές ανάγκες της χώρας, αλλά κατασπαταλήθηκε στην εμφύλια διαμάχη. Μάταια η παράταξη Κολοκοτρώνη προσπάθησε να το μπλοκάρει, επειδή γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του. Το δίμηνο Φεβρουαρίου – Μαρτίου δόθηκαν σκληρές μάχες στις περιοχές της Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών. Οι ψύχραιμες φωνές για συμβιβασμό επικράτησαν και ο Κολοκοτρώνης, βλέποντας την αδυναμία του, αναγκάστηκε να συρθεί σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις επιτεύχθηκε συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών στις 22 Μαΐου 1824. Ο Κολοκοτρώνης αναγνώρισε την κυβέρνηση Κουντουριώτη, η οποία στις αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της.

Β’ Εμφύλιος Πόλεμος (Ιούλιος 1824 – Ιανουάριος 1825)

Γεώργιος Κουντουριώτης

Σχεδόν αμέσως, η νικήτρια φατρία του Κουντουριώτη άρχισε να ταλανίζεται από αντιθέσεις και εξαιτίας της διαχείρισης του δανείου. Οι Πελοποννήσιοι αντιλήφθηκαν ότι είχαν δώσει μεγάλη δύναμη στους νησιώτες (Υδραίους και Σπετσιώτες), οι οποίοι αποτελούσαν εμπόδιο στην ηγεμονία τους. Οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν τώρα εχθροί και οι παλιοί εχθροί σύμμαχοι. Οι νησιώτες προσεταιρίστηκαν τους ρουμελιώτες και παραμέρισαν τους πελοποννήσιους προκρίτους. Τελικά, οι τελευταίοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση τον Ιούλιο του 1824. Οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν σκληρά για την εξασφάλιση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.Το έναυσμα για τον δεύτερο εμφύλιο έδωσε η άρνηση των κατοίκων της Τριφυλλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Αυτός έστειλε στρατεύματα για να επιβάλει τη θέληση της κυβέρνησης. Οι «κυβερνητικοί» υπό τον Παπαφλέσσα νικήθηκαν και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν. Με τα χρήματα του δανείου ο Κουντουριώτης έστρεψε τους Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων. Σε ενέδρα έξω από την Τριπολιτσά σκοτώνεται ο γιος το Κολοκοτρώνη, Πάνος, στις 13 Νοεμβρίου 1824. Ο Γέρος του Μωριά συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του αποσύρθηκε στη Βυτίνα, μετανιωμένος για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο.

Ο Κουντουριώτης με τα χρήματα του δανείου εξαγόραζε μικροκαπεταναίους και πλήρωνε τους μισθούς των στρατιωτών τους. Έτσι, μέρα με τη μέρα αποδυνάμωνε την πλευρά των Πελοποννησίων. Η χαριστική βολή δόθηκε με την εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. Με αρχηγούς τους Γκούρα και Καραϊσκάκη προκάλεσαν απερίγραπτες καταστροφές και λεηλασίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αχαΐας. Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της εμφύλιας αιματοχυσίας, σε μια περίοδο που η σύμπραξη Σουλτάνου και Μοχάμετ Άλι της Αιγύπτου απειλούσε την Επανάσταση.

Ο Κολοκοτρώνης δέχθηκε να μεταβεί στο Ναύπλιο και να «προσφέρη εις την Διοίκησιν την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της πατρίδος…». Είχε λάβει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι η Κυβέρνηση θα χορηγούσε αμνηστία στους αντιπάλους της. Όμως, ο Κουντουριώτης δεν πίστεψε τα λόγια του μεγάλου του αντιπάλου και αφού τον συνέλαβε στις 6 Φεβρουαρίου 1825 τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Τον Απρίλιο η κυβέρνηση κατάφερε να υποτάξει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που ήταν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και στους δύο εμφυλίους. Φυλακίστηκε στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.

Ο Κολοκοτρώνης είχε διαφορετική μοίρα. Αφέθηκε ελεύθερος την ίδια περίοδο, όταν οι πάντες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Εθνικός Ξεσηκωμός. Ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει τη μισή Πελοπόννησο και ο Κιουταχής πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Η στρατηγική ιδιοφυΐα του Γέρου του Μωριά έπρεπε να τεθεί και πάλι στη διάθεση της Επανάστασης.

Πηγή Αφιερώματος: https://www.sansimera.gr

14 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Δυστυχώς το έργο της εμφύλιας διαμάχης επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές. Απο το πιο ταπεινό χωριό την κοινότητα η τον δήμο σφάζονται για την εξουσία. Διαίρει και βασίλευε πάντα. Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν ως όπλο την πέννα ανώνυμη η επώνυμη για να εξοντώσουν αλλήλους αδελφούς κσι πατριώτες. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι μεγαλύτερη κατάρα και απο τον πιο άγριο εισβολέα.

  2. Υπέρ Μνημονίου κατά Μνημονίου, Υπέρ Εμβολιασμού και εναντίον, υπέρ Μάσκας κατά της οπαιασδήποτε χρήσης της, μέσα στην Ευρώπη αλλά και Έξω, Μερκελιστές εναντίον των αντίθετων, Υπέρμαχοι καραντίνας κατά ‘λογικών’ εναλλακτικών, Ψεκασμένοι και Πατριδοκάπηλοι έναντι Ορθόδοξων και Εθνικιστών ,Αριστεροί και Δεξιοί,Δημόσοι Υπάλληλοι με Ιδιωτικούς,Εικονομάχοι με Εικονολάτρες ,επιδημιολόγοι με λοιμοξιο-λάγνους,τώρα αν αναφέρουμε τις υποκατηγορίες που έχουν σχέση με ‘Τοπάκηδες’ (Τοπικιστές) θα γελάνε όσοι μας έβγαλαν ‘γκιαούρηδες’ .Θα έλεγε κάποιος ότι δεν είναι μόνο ότι έχουμε ‘σχίσματα’,αλλά το χειρότερο είναι ότι οι ‘μεν’ χαίρονται για το κακό των ‘δε’. Ούτε οι καπνοί απ το ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου δεν συγκίνησαν τους Υδραίους και πέριξ αυτών στο Ναύπλιο ,που ‘παρακολουθούσαν’ λες και επρόκειτο για εχθρική πόλη..Γι αυτό δεν θα σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.

    • Δηλαδή αν πει ο Ξενοδόχος στην καθαρίστρια: Εμβόλιο ή ανεργία.. Εσύ τις θα πρότεινες?

      Με ποια κριτήρια? Με τις παχυλές αποταμιεύσεις σου ή με τον βρέξει-χιονίσει μισθάκο σου, θα βγάζεις πύρινους επαναστατικούς λόγους, αλλά σκέψου τον υπάλληλο των 580 που βλέπει την χαντζάρα της πείνας να πέφτει στο κεφάλι του…Να θεωρείς δεδομένο, ότι τα λεφτά κάποτε τελειώνουν, όπως και τα επιδόματα..και κανένας απ την Κυβέρνηση δεν μιλά πια για απαλλαγές υποχρεώσεων…

    • Ποιος Κωλοκοτρώνης,Πετρόμπεης ,Κουντουριώτης,Υψηλάντης….μπουρλότο στη Λερναία Ύδρα θα έβαζες ,σε κόβω να βύθιζες τον Τουρκο-αιγιπτιακό στόλο …κολυμπώντας .Θ ακούει εμβόλιο ο Ομέρ Βρτυώνης και θα παραδίνεται.

  3. Έγιναν «Ρεζίλι» Με Τα Εμβόλια! Το ΒΙΝΤΕΟ Της Χρονιάς Από Το CNN

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΑΝΩΝΥΜΑ Ή ΕΠΩΝΥΜΑ